Bloggang.com : zoi : วชิระ เวทภพ สยบมาร (14) ความรักของแม่

วชิระ เวทภพ สยบมาร (14) ความรักของแม่

วชิระ ลืมตาขึ้นอีกครั้ง แต่ฝันร้ายของมันยังคงอยู่ ราชา ยังคงค่อยๆ ก้าวเดินเข้ามา ดวงตาที่เคียดแค้นคู่นั้นก็ยังคงจ้องตรงมาที่มัน

ร่างกายของ ราชา ไม่ได้รับบาดเจ็บมากเท่าที่ควรจะเป็น นั่นอาจจะเป็นเพราะไฟฟ้าต้องไหลผ่านร่างของ มายา ก่อน จึงค่อยผ่านไปสู่ตัวมันก็เป็นได้

แต่นั่นก็ยังไม่ใช่สาเหตุทั้งหมด ความจริงก็คือร่างของผู้ที่มี สัญลักษณ์ผนึกอสูร ปรากฏอยู่นั้น จะมีความต้านทานต่อพลังเวทสูง

ไม้เท้านี้พอดีปักอยู่บนร่างของ มายา ดังนั้นพลังเวทจึงอ่อนกำลังลงจากที่ควรจะเป็น เหตุเป็นไปดังนี้จึงนับว่าเป็นโชคร้ายของ วชิระ แล้ว

วชิระ ไม่อยากคาดคิดเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับตัวมันบ้าง หลังจากนั้นก็จะถึงคราวของบิดาและตระกูลของมัน แล้วพวกมันทั้งสองก็คงออกก่อสงครามเข่นฆ่าผู้คนลงอีกเป็นจำนวนมากมายมหาศาล

คำทำนายก็จะกลายเป็นความจริง แม้จะเหลือพวกมันเพียงสองไม่ใช่สี่คน ความหวังของชีวิตทั้งมวลจบสิ้นลงแล้ว จบลงเพราะความอ่อนหัดของมันเพียงผู้เดียว

ราชา เดินมาถึงเบื้องหน้าของ วชิระ มันหยุดยืนแล้วแสยะยิ้มออกมา รอยยิ้มที่จะทำให้ความหวาดกลัวของท่านแล่นไปทั่วทั้งร่าง กรงเล็บของมันทั้งที่มือและที่เท้ายังคงอยู่ มันยกเท้าเหยียบลงที่ต้นขาของวชิระ เล็บของมันจมหายลงไปในเนื้อ

วชิระ ไม่ได้ส่งเสียงร้อง และโลหิตก็ไม่ค่อยจะหลั่งไหลออกมาแล้ว เพราะโลหิตในตัวมันหลั่งไหลออกมาจนใกล้จะหมดสิ้นแล้ว ความเจ็บปวดทั้งหลายก็ค่อยๆ ลอยหายไปไกลแล้ว ตอนนี้เงาของความมืดเข้าปกคลุมดวงตาของ วชิระ เอาไว้

ราชา มองตาของ วชิระ อย่างไม่พอใจ มันรู้ว่า วชิระ กำลังจะตาย มันเคยเห็นดวงตาแบบนี้มานับครั้งไม่ถ้วน เมื่อมันนึกถึงเรื่องราวที่ วชิระ ก่อขึ้นทั้งหมด มันยังคิดว่า วชิระ ตายสบายเกินไป

ที่ด้านหลังของ ราชา บังเกิดเสียงพื้นถล่มดังขึ้น เพดานของห้องลับเกิดการถล่ม แต่มันไม่ได้ถล่มยุบตัวลงไป มันกลับถล่มแตกกระจายขึ้นมา

ราชา ไม่ได้ยินเสียงที่เกิดขึ้น เพราะหูทั้งสองข้างของมันมีโลหิตไหลออกมาจนไม่อาจได้ยินอีกแล้ว มันเพียงรู้สึกว่ามีแรงสะเทือนเบาๆ เกิดขึ้น แต่ตอนนี้มันทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่ วชิระ ที่กำลังจะตาย

ราชา รู้สึกถึงอะไรบางอย่างมาสะกิดที่หลังของมัน แล้วความรู้สึกทั้งหมดของมันก็ดับวูบไป

จ้าวอสูรใต้ ตายไปโดยที่มันเองก็ยังไม่ทันได้รู้ตัวเลย

มีเสียงคนร้องเพลงดังแว่วมา เป็นเสียงที่ วชิระ ไม่เคยได้ยินมาก่อน และเพลงที่ร้องมันก็ไม่เคยรู้จัก แต่มันกลับรู้สึกคุ้นหูเป็นอย่างยิ่ง มันรู้สึกถึงความอบอุ่นที่แผ่ซ่านไปทั่วทั้งร่าง

“เด็กน้อยเอย
จงนอนหลับไหล
ฝันไปแสนไกล
ให้สุขอุรา
แม่คอยปกป้อง
คุ้มครองเจ้าหนา
ขอเจ้าตื่นมา
หัวเราะสุขใจ”

มันไม่เคยได้ยินเพลงกล่อมเด็กเช่นนี้มาก่อน เงาร่างของผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏขึ้น แต่ภาพนั้นพร่าเลือนจนไม่อาจเห็นรายละเอียด แต่น้ำตาของมันค่อยๆ รินไหลออกมา

วชิระ พลันลืมตาตื่นขึ้น พร้อมกับอุทานออกมาคำหนึ่ง มันอุทานออกมาว่า

“แม่”

มันต้องกระพริบตาเพราะแสงสว่างที่สาดส่องเข้ามา แสดงว่าตอนนี้เป็นเวลาเช้าแล้ว และมันยังคงมีชีวิตรอดอยู่ เหตุใด ราชา จึงยังไม่ฆ่ามัน หรือ ราชา ต้องการจะทรมานมันต่อ จึงยังไม่ยอมปล่อยให้มันตาย

แต่พอ วชิระ เหลียวหน้ามองไปรอบๆ มันก็พบเห็น ราชา นอนคว่ำหน้าอยู่ และท่าทางของมันก็ไม่เหมือนกับคนกำลังนอนหลับด้วย

วชิระ รู้สึกมึนงงสับสนเป็นอย่างยิ่งว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ เหตุใดมันยังมีชีวิตรอดอยู่ และเหตุใด จ้าวอสูรใต้ จึงตายแล้ว ผู้ใดเป็นคนสังหารมันกันแน่ และยังมีความฝันก่อนที่มันจะตื่นขึ้นมานั้นอีก

มันลองค่อยๆ ขยับร่างกายดู มันพลันรู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วร่าง แต่ในที่สุดมันก็ยิ้มออกมา เพราะหากยังสามารถรู้สึกเจ็บปวดได้เยี่ยงนี้ก็แสดงว่ามันต้องรอดแน่แล้ว ตอนนี้เองที่มันพึ่งจะรู้ตัวว่าในมือซ้ายที่เหลืออยู่ของมันกำของบางอย่างเอาไว้

มันยกแขนขึ้นแล้วเหลียวหน้าไปมอง สิ่งที่อยู่ในมือของมันก็คือไม้เท้าเวทประจำตระกูลด้ามนั้นนั่นเอง เพียงแต่ตอนนี้มันไม่ได้เป็นเพียงไม้เท้าครึ่งด้ามอีกต่อไปแล้ว ตอนนี้มันมีความยาวครบสมบูรณ์ดุจดังเดิมแล้ว

Create Date : 21 กรกฎาคม 2552

Last Update : 21 กรกฎาคม 2552 12:10:06 น.

0 comments

Counter : 522 Pageviews.