|
|
วชิระ เวทภพ สยบมาร (3) ความสงบก่อนพายุใหญ่
ไฟที่ลุกไหม้ดับลงแล้ว ดับลงด้วยมือของเจ้าของร้านเอง ดาบยังคงปักอยู่บนโต๊ะ ตอนนี้ดาบเย็นลงแล้วแต่ยังคงมีควันบางๆ ลอยกรุ่นอยู่ บนตัวดาบไม่ปรากฏความเสียหายอันใด ดวงตาบนด้ามดาบยังคงปิดสนิท
ท่ามกลางเสียงจากการต่อสู้และไฟที่ลุกไหม้กลับไม่มีผู้ใดรุดมายังที่นี้แม้แต่ผู้เดียว ดูเหมือนไม่ว่าผู้ใดล้วนไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเหตุการณ์ในคืนนี้
วาณิช ตั้งร้านนี้มา 20 กว่าปี ตัวมันเองปีนี้ก็มีอายุ 50 กว่าปีแล้ว แต่มันยังคงแข็งแรงอยู่ มันใช้มือทั้ง 2 ยกถังน้ำใบใหญ่ข้างละใบ เดินตักน้ำไม่กี่เที่ยวก็สามารถดับไฟลงได้
ในระหว่างที่มันกำลังดับไฟอยู่ มันก็เห็น วชิระ ค่อยๆ อุ้มร่างของชายหนุ่มขึ้นมาอย่างระวังแล้วเดินไปที่ประตูด้านในร้าน ในตอนที่ วชิระ ย่อตัวลงเพื่ออุ้มชายหนุ่มไม้เท้าด้ามนั้นยังคงอยู่ในมือของมัน ไม่ว่ามันจะทำอะไรไม้เท้าด้ามนี้ยังไม่เคยหลุดจากมือของมันมาก่อน
มันเดินมาหยุดยืนที่หน้าประตูแล้วใช้เท้าแง้มประตูออก จึงพบว่าที่เบื้องหลังบานประตูยืนไว้ด้วยคนผู้หนึ่ง
รุ่ง ยืนนิ่งเหม่อมองดูใบหน้าที่ซีดขาวของชายหนุ่ม ใบหน้าของนางเองก็ซีดขาว แววตาดูเลื่อนลอย ปากนางขยับคล้ายพึมพำคำพูดใดแต่กลับไม่มีเสียงเล็ดลอดออกมา นางในยามนี้ไม่คล้ายเป็น รุ่งอรุณ อีกแล้ว ไม่ใช่ รุ่งอรุณ ที่เปี่ยมไปด้วยความหวังอีกต่อไปแล้ว
วชิระ มองดูนางในใจอดสะทกสะท้อนมิได้จึงเอ่ยปากกล่าวขึ้น
มันยังไม่ตาย
ท่านหากเป็นห่วงมันก็ช่วยเราจัดหาที่นอนและปฐมพยาบาลให้กับมันก่อนแล้วค่อยมาว่ากล่าวกัน
น้ำตาของนางค่อยๆ ไหลออกมา แววตาเริ่มกลับมามีประกายอีกครั้ง คล้ายดั่งน้ำตาที่รินไหลได้ชะล้างคราบแห่งความเศร้าที่เคลือบอยู่ออกไปจากดวงตาของนาง
จวบจนถึงเมื่อครู่ตอนที่นางเห็นชายหนุ่มล้มลงไปเป็นครั้งที่สอง นางถึงได้รู้คำตอบว่าที่แท้นางรักหรือแค้นมันกันแน่
คนเราบางครั้งต้องรอจนถึงเวลาที่สูญเสียจึงจะสามารถเข้าใจตนเองได้กระจ่าง ซึ่งบ่อยครั้งที่มักจะสายเกินไป
ชายหนุ่มนอนหลับอยู่บนเตียง มือขวามีผ้าพันอยู่ ใบหน้าของมันตอนนี้มีสีเลือดขึ้นบ้างแล้ว มันหายใจอย่างช้าๆ แต่ว่าสม่ำเสมอ รุ่ง นั่งอยู่ที่ข้างเตียง นางใช้มือทั้งสองกุมมือซ้ายของชายหนุ่มเอาไว้ วชิระ กับ วาณิช กำลังนั่งคุยกันเบาๆ อยู่ที่โต๊ะหน้าเตียง
เมื่อก่อนเจ้าหนุ่มคนนี้ เจ้า อาทิตย์ ผู้นี้ก็เป็นคนดี แต่หลังจากที่มันไปเป็นองครักษ์ให้เจ้าเมืองมันก็เริ่มเปลี่ยนไป
วาณิช พูดพร้อมกับหันไปมองดูชายหนุ่มกับลูกสาวของมัน มันรู้ว่าทั้งสองต่างมีใจให้กันมานานแล้ว ตัวมันเองก็ไม่ขัดข้อง และตัว อาทิตย์ เองเพราะต้องการความก้าวหน้าจึงขวนขวายไปชิงตำแหน่งองครักษ์มา
ตอนแรกหลังจากที่มันได้ตำแหน่งมาแล้วมันก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม แต่หลังจากที่มันใช้ดาบเล่มนั้นฆ่าคนเป็นครั้งแรกเมื่อ 2 ปีก่อน มันก็เริ่มเปลี่ยนไป ทุกคนต่างรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของมัน มีก็แต่ตัวมันเองเท่านั้นที่ไม่รู้ตัว
วชิระ ถามขึ้นอย่างไม่มีต้นสายปลายเหตุว่า
มันใช้ดาบเล่มนั้นฆ่ามาแล้วกี่คน
วาณิช ขบคิดเพียงชั่วครู่ก็ตอบว่า
เพียง 4 คน ในหลายปีมานี้แทบจะไม่มีผู้เดินทางเข้าเมืองมาเลย คนที่ยังรู้จักเมืองนี้แทบจะไม่มีแล้ว เมืองแห่งนี้ความจริงถูกลบออกไปจากแผนที่มานานแล้ว ในระยะ 3 ปีมานี้ มีคนเดินทางเข้าเมืองมาเพียง 4 คนเท่านั้น อ้อ ท่านนับเป็นคนที่ 5 แล้ว
หากเพียง 4 คน ก็ยังไม่สาย มันยังสามารถกลับคืนเหมือนเดิมได้
วชิระ พึมพำเบาๆ กับตัวเอง มันถึงกับไม่แสดงท่าทีสงสัยในคำตอบของ วาณิช เลยว่า เหตุใดเมืองแห่งนี้จึงถูกลืม และเหตุใดผู้ที่เข้าเมืองมาจะต้องตายด้วย มันคล้ายกับรู้สาเหตุความนัยของเรื่องนี้อยู่แล้ว
ตอนนี้ วาณิช เองกลับเริ่มสงสัยในตัว วชิระ มันพึ่งเดินทางเข้าเมืองมาในวันนี้ แต่คล้ายกับรู้เรื่องราวลึกลับภายในเมืองนี้มากกว่าชาวเมืองเสียอีก หรือว่ามันอาจจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าเมือง เกี่ยวข้องกับเรื่องเมื่อ 30 ปี ก่อน
แต่เมื่อประมาณจากอายุของมัน เมื่อ 30 ปีก่อนมันย่อมเป็นเพียงทารกคนหนึ่ง ย่อมไม่อาจเกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นได้ ขณะที่มันกำลังขบคิดอยู่ วชิระ พลันถามขึ้นอีกว่า
ท่านช่วยเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อสามปี ก่อนให้เราฟังได้หรือไม่ เกี่ยวกับนักรบสี่คน ที่เดินทางมายังที่นี้
เมื่อได้ยินดังนั้น วาณิช จึงคิดขึ้นว่า วชิระ ผู้นี้ คงจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับกลุ่มนักรบที่เดินทางมาเมื่อสามปี ก่อนนั่นเอง
มันเริ่มนึกย้อนไปถึงคืนนั้น คืนที่มันรู้สึกหวาดกลัวที่สุดในชีวิต เหงื่อเย็นเยียบเริ่มไหลออกมาจนเต็มแผ่นหลัง มันรู้สึกประหลาดใจว่าเพราะเหตุใดมันจึงไม่ได้นึกถึงเรื่องนี้มาก่อนเลย จนกระทั่ง วชิระ ได้ถามขึ้น มันจึงนึกขึ้นมาได้ ทั้งๆ ที่ในชั่วชีวิตของมันไม่น่าจะลืมเรื่องราวในคืนนั้นไปได้เลย มันตอบ วชิระ ไปว่า
เราไม่รู้เห็นอันใดมากนัก
เอาเท่าที่ท่านรู้ก็พอ
วาณิช จึงเริ่มเล่าว่า เมื่อสามปี ก่อน ในตอนเย็นวันหนึ่งมีนักรบชายสี่คน เดินทางเข้ามาในเมือง คนหนึ่งดูท่าทางเป็นนักดาบฝีมือดี คนหนึ่งเป็นนักสู้รูปร่างกำยำล่ำสัน อีกคนหนึ่งเป็นนักเวท ไม้เท้าเวทที่ใช้มีหัวเป็นหินสีรุ้งสวยงาม ส่วนคนสุดท้ายเป็นผู้ใช้ภูติ
พอถึงตรงนี้ วชิระ ก็ขัดขึ้นว่า
ท่านทราบได้อย่างไรว่ามันเป็นผู้ใช้ภูติ
เราเพียงแต่คาดเดาเอา เนื่องเพราะมันมิได้พกอาวุธอันใด และมันยังสวมใส่เสื้อแขนยาวในวันที่มีอากาศร้อนเช่นนั้น
วชิระ พยักหน้าเบาๆ การคาดเดาของมันนับว่ามีเหตุผล ทุกคนย่อมรู้ดีว่าผู้ใช้ภูติจะมีสัญลักษณ์ของภูติที่ตนผนึกไว้ปรากฏอยู่บนแขน ภูติที่แตกต่างกัน สัญลักษณ์ย่อมแตกต่างกัน
หากปล่อยให้คู่ต่อสู้ดูออกก่อนว่ามันใช้ภูติชนิดใด มันย่อมจะเสียเปรียบ ดังนั้นผู้ใช้ภูติจะสวมเสื้อแขนยาวอยู่เสมอ นอกจากมันจะเป็นพวกชอบโอ้อวด หรือไม่ก็มั่นใจในภูติที่ตนใช้มาก ซึ่งพวกเหล่านี้ส่วนใหญ่ก็ตายไปจนแทบหมดสิ้นแล้ว
พวกที่ชอบประโคมโอ่และมั่นใจในตัวเองจนเกินไปส่วนใหญ่มักอายุไม่ค่อยยืนนัก
วาณิช เล่าต่อไปว่า พวกมันพึ่งมาถึงได้ไม่นานเหล่าองครักษ์ทั้งสามก็มาเสาะหาพวกมัน มันอธิบายเพิ่มเติมว่าสามองครักษ์ ก็คือ ยักษ์ วายุ กับ คนแคระ เมฆา ที่อยู่ในร้านเมื่อสักครู่นี้ และจอมดาบที่เป็นเจ้าของดาบที่ อาทิตย์ ใช้อยู่
มันไม่มีชื่อและไม่เคยพูดคุยกับใคร แต่สองตาของมันแดงก่ำ ดังนั้นชาวเมืองจึงเรียกมันว่า เจ้าตาแดง
วชิระ หันไปมอง อาทิตย์ ที่นอนอยู่ พลางคิดขึ้นในใจว่า หากเจ้าหนุ่มผู้นี้ยังคงใช้ดาบเล่มนั้นฆ่าคนต่อไปอีกไม่กี่คนก็จะกลายเป็นแบบเดียวกับ เจ้าตาแดง เพราะดาบเล่มนั้นความจริงเป็นดาบปีศาจ นาม ปีศาจแดง
มันจะมอบพลังให้กับผู้ใช้ทำให้มีฝีมือสูงขึ้น และคนที่ถูกดาบนี้ฟันให้เกิดแผลขึ้นแม้เพียงเล็กน้อยก็จะถูกดาบดูดพลังไป
ดังนั้นยิ่งต่อสู้ผู้ใช้ยิ่งเข้มแข็ง ยิ่งต่อสู้คู่ต่อสู้ยิ่งสูญเสียเรี่ยวแรงไป แต่ดาบนี้จะค่อยๆ ครอบงำผู้ใช้ จนสุดท้ายก็จะกลายเป็นแบบ เจ้าตาแดง กลายเป็นเพียงหุ่นเชิดของดาบปีศาจ
แต่หากในวันนี้ อาทิตย์ ได้กลายเป็นหุ่นเชิดของดาบไปแล้วละก็ วชิระ คงไม่สามารถเอาชนะอย่างรวบรัดเช่นนี้ได้ เพราะดาบ ปีศาจแดง หากสามารถเคลื่อนไหวได้ตามใจปรารถนาของมันเมื่อใด ก็จะสำแดงอานุภาพได้สูงสุด
สภาพของชายหนุ่มตอนนี้ยังพอมีหนทางแก้ไขให้ฟื้นกลับคืนมาได้ เพียงแต่ต้องพักผ่อนสักระยะหนึ่ง และที่สำคัญห้ามแตะต้องดาบเล่มนี้อีกต่อไป
วชิระ ยังคงนั่งฟังอย่างตั้งใจ มันพยายามเก็บเกี่ยวข้อมูลให้ได้มากที่สุด ยิ่งรู้ข้อมูลมากเท่าใดมันก็ยิ่งเตรียมตัวรับมือได้ดีขึ้น วาณิช เองก็ยังคงเล่าเรื่องต่อไปอย่างไม่ติดขัด
พวกมันสองฝ่ายมาพบกันที่ลานกลางเมือง พอพบกันก็เปิดฉากต่อสู้กันทันที ไม่มีชาวเมืองคนใดกล้าอยู่ชมดูเหตุการณ์ต่างพากันหนีไปหลบซ่อนอยู่ในบ้านเรือนของตน เสียงการต่อสู้ดังอยู่จนค่ำจึงเงียบหายไป แต่พอเสียงเงียบลงบรรยากาศกลับรู้สึกกดดันยิ่งกว่าเดิม
หลังจากความเงียบชวนอึดอัดที่ยาวนาน พลันบังเกิดเสียงที่หน้าสยดสยองดังขึ้นมาจากทางจวนท่านเจ้าเมือง เสียงที่ไม่สามารถบอกได้ว่าเป็นเสียงอันใดกันแน่แต่พอท่านได้ยินเสียงนี้จะรู้สึกได้ว่ามันน่ากลัวเป็นอย่างยิ่ง หัวใจของท่านถูกบีบจนแทบจะหยุดเต้น กระเพาะลำไส้คล้ายถูกบิดด้วยมือที่มองไม่เห็นจนทำให้ต้องอาเจียนออกมา
ดีที่เสียงนี้ดังขึ้นเพียงไม่นานก็เงียบหายไป หากมันดังนานกว่านั้นเกรงว่าต้องมีชาวเมืองขวัญฝ่อตายไปหลายคนเป็นแน่ พอเสียงเงียบลงคราวนี้บรรยากาศก็กลับคืนเป็นปกติ
คืนนั้นทั้งคืนเรากล้ารับประกันว่าไม่มีผู้ใดสามารถข่มตาหลับลงได้เด็ดขาด จนถึงตอนสายๆ ของวันรุ่งขึ้นยามที่แสงแดดส่องสว่าง เราจึงกล้าออกจากร้านไป ดังนั้นเราจึงบอกว่าเราไม่รู้อะไรมากนักกับเหตุการณ์ในวันนั้น
วชิระ เมื่อได้ฟังถึงเรื่องเสียงที่ดังขึ้นสีหน้าพลันเคร่งเครียดลงทันที แต่ในแววตากลับแฝงไว้ด้วยความยินดีอยู่เล็กน้อย มันลืมตัวพึมพำออกมาเบาๆ ว่า
พวกมันยังตายไม่หมดสิ้นจริงๆ
วาณิช มองจ้อง วชิระ อย่างสงสัย มันต้องการรู้ว่า วชิระ เกี่ยวพันกับเรื่องราวเหล่านี้อย่างไรกันแน่ แต่มันไม่กล้าถาม มันได้แต่หวังว่า วชิระ จะเป็นฝ่ายเล่าอะไรออกมาบ้าง แต่ วชิระ กลับถามมันต่อไปว่า
ท่านแม้ไม่เห็นการต่อสู้ แต่ท่านคงพอจะทราบผลการต่อสู้ในวันนั้น
เจ้าตาแดง ตายอยู่ในลานกลางเมือง ดาบเล่มนั้นปักอยู่ใกล้ๆ ร่างของมัน อีกสองคนที่เหลือก็บาดเจ็บสาหัสปางตายอยู่ในบริเวณใกล้เคียงกัน จวนของเจ้าเมืองได้รับความเสียหายเล็กน้อย ส่วนนักรบทั้งสี่นั้นไม่ทราบหายไปในที่ใด คาดว่าคงตายหมดสิ้นแล้ว แต่ก็น่าแปลกที่ไม่พบเศษซากของพวกมันแม้สักชิ้นเดียว
ท่านคาดว่าพวกนักรบทั้งสี่ หลังจากจัดการสามองครักษ์ที่ลานกลางเมืองลงได้ ก็ตรงไปที่จวนแล้วถูกฆ่าและทำลายจนหมดสิ้นด้วยฝีมือของเจ้าเมืองอย่างนั้นหรือ
นั่นย่อมมิใช่ฝีมือของเจ้าเมือง เจ้าอ้วน นั่นจะทำอะไรได้นอกจากกินให้หน้าท้องยื่นนูนออกมาจนหน้าเกลียด แต่เป็นฝีมือของอีกผู้หนึ่ง เจ้าเมืองมีองครักษ์อยู่ทั้งสิ้นสี่คน คนสุดท้ายเป็นจอมเวทที่ปรึกษาของมัน
ฟังถึงตอนนี้ วชิระ ตาเป็นประกายรีบแทรกขึ้นทันทีว่า
มันคนเดียวจัดการนักรบทั้งสี่ได้ แสดงว่าพลังเวทของมันต้องล้ำลึกอย่างยิ่ง หรือว่ามันจะเป็นผู้ใช้ภูติที่ผนึกภูติที่ร้ายกาจเอาไว้
วาณิช นิ่งอึ้งไปสักครู่ จึงอ้อมแอ้มตอบมาว่า
เรื่องนั้นเราไม่อาจรู้ได้ บอกกับท่านตามตรงพวกเราเพียงแต่รู้ว่ามีจอมเวทอยู่ผู้หนึ่งเป็นที่ปรึกษาของเจ้าเมือง แต่ไม่เคยมีใครพบเห็นมันมาก่อนเลย แม้แต่ชื่อของมันพวกเราก็ไม่รู้ หลายคนต่างคาดคิดว่ามันนี่แหละที่เป็นเจ้าเมืองตัวจริง ที่คอยออกคำสั่งผ่านเจ้าอ้วนนั่นอีกทีหนึ่ง
เราคาดว่าพวกมันทั้งห้าล้วนมิใช่ชาวเมืองแห่งนี้
ท่านคาดเดาได้ถูกต้อง พวกมันทั้งหมดล้วนมาถึงเมืองนี้เมื่อ 30 ปีก่อน
พอได้ยินคำ 30 ปีก่อน วชิระ ก็ยิ่งแน่ใจว่าต้องเป็นคนที่มันตามหาอย่างแน่นอนแล้ว แต่ก็ก่อให้เกิดข้อสงสัยว่า ด้วยเหตุอันใดพวกมันจึงกลายมาเป็นเจ้าเมืองของเมืองแห่งนี้ได้
หรือพวกมันพอมาถึงก็ลงมือยึดอำนาจตั้งตนขึ้นเป็นเจ้าเมือง
วชิระ พอถามออกไปก็คิดได้ ว่าไม่น่าจะเป็นไปได้ ยามนั้นพวกมันต้องการปกปิดร่องรอยย่อมไม่คิดกระทำการอันใดให้เกิดเป็นที่สนใจ ย่อมไม่ทำการปล้นเมืองอย่างแน่นอน
วาณิช พลันมีสีหน้าสลดลงและตอบกลับมาว่า
เป็นพวกเราเองที่ผิด ยามนั้นเจ้าเมืองคนก่อนกดขี่ขูดรีดภาษีอย่างหนัก พวกเรากำลังคิดก่อการกบฎกันอยู่แล้วแต่ยังไม่กล้าลงมือเพราะเจ้าเมืองมีลูกน้องฝีมือดีอยู่หลายคน พอดีพวกเหล่านี้เดินทางมาถึงพวกเราเห็นว่าท่าทางจะมีฝีมืออยู่พอตัวจึงไปขอร้องให้ช่วยเหลือ
พวกมันรีบตกลงทันทีแต่มีข้อแม้ว่าเมื่อปฏิบัติการเสร็จสิ้นพวกเราต้องช่วยกันปิดเป็นความลับ โดยพวกมันอ้างว่ากลัวจะมีพวกของเจ้าเมืองที่อยู่ที่อื่นทราบข่าวแล้วจะมาล้างแค้น เมื่อเสร็จเรื่องแล้วพวกเราต้องปิดเมืองเพื่อไม่ให้ข่าวแพร่ออกไป
ภายใต้ฝีมือและการดำเนินการของพวกมันปฏิบัติการทั้งหมดก็สำเร็จลงตามแผน ตอนนั้นพวกเราทั้งหมดต่างนับถือเลื่อมใสพวกมันเป็นอย่างยิ่ง จึงช่วยกันปกปิดเรื่องที่เกิดขึ้นและยกให้พวกมันเป็นเจ้าเมือง ซึ่งพวกมันก็ทำหน้าที่ได้ดีทุกประการ เพียงแต่จากวันนั้นมาจนถึงวันนี้ไม่มีผู้ใดสามารถเข้าหรือออกจากเมืองนี้ไปได้ทั้งสิ้นแม้แต่พวกเราชาวเมืองก็ออกไปไม่ได้ เมืองนี้จึงหายสาปสูญไปนับแต่นั้นเป็นต้นมา
วชิระ พอได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดนับว่าสามารถคลายปมในใจไปได้หลายประการ
แต่ชีวิตของมันคล้ายเป็นด้ายเส้นหนึ่งที่พันกันยุ่งเหยิงจนเป็นกลุ่มใหญ่ ยังมีเรื่องราวอีกมากมายที่ยังไม่กระจ่าง มีแต่ต้องมุ่งหน้าต่อไปจนกว่าจะสางปมทั้งหมดออกมาได้ หรือจนกว่าชีวิตมันจะสิ้นสุดลง
| Create Date : 08 กรกฎาคม 2552 |
| Last Update : 8 กรกฎาคม 2552 14:13:10 น. |
|
1 comments
|
| Counter : 503 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: benji2  วันที่: 8 กรกฎาคม 2552 เวลา:15:09:52 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [