|
|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
| 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
| 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
| 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
| 29 | 30 | 31 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
หลอนก่อนกิน
“แต่งงานกับผมไหมครับ”
ชายหนุ่มผมทอง หน้าตาคมเข้ม นั่งคุกเข่าข้างหนึ่งลงกลางร้านอาหารหรู ดาวหน้าแดงร้อนผ่าว ไม่นึกว่าเขาจะกล้าทำแบบนี้ ก่อนหน้านี้แฟนหนุ่มเคยแกล้งพูดทำนองล้อเล่นกับเธอมาก่อนแล้วว่าถ้าเขาขอแต่งงานเธอจะตอบว่าอย่างไร
ในมือของเขามีแหวนเพชรวงหนึ่งวางอยู่ในกล่องสีแดงสด แหวนทองคำขาวเกลี้ยงๆ กับเพชรสีขาวเม็ดเดี่ยวที่คงจะหนักไม่น้อยกว่าหนึ่งกะรัต
เหล่าออสซี่มุงที่อยู่ในร้านพากันเงียบเสียงลงเพื่อรอฟังคำตอบ เธอก้มหน้างุดก่อนตอบรับอย่างเอียงอาย
“ตกลงค่ะ”
เสียงปรบมือพร้อมเสียงเฮดังลั่น หลายคนถึงกับลุกขึ้นยืน วงดนตรีสามคนที่ประจำอยู่ภายในร้านล้อมวงเข้ามาเล่นเพลงหวาน ทุกที่ทางมีแต่รอยยิ้ม และเสียงหัวเราะ คืนนั้นเธอคิดเอาเองว่า เธอคือคนที่มีความสุขที่สุดในโลก
#####
การแต่งงานของทั้งคู่ผ่านไปด้วยดี งานเลี้ยงฉลองที่ริมหาดบอนไดในวันอากาศแจ่มใส อาหาร เครื่องดื่ม ดนตรี เสียงหัวเราะ และน้ำตาแห่งความปิติยินดี
“คุณลาออกจากงานได้ไหม”
“ทำไมคะ”
“ผมไม่อยากให้คุณต้องลำบาก ให้ผมดูแลคุณเอง”
“...ก็ได้ค่ะ”
ดาวอยู่บ้านที่เธอไม่เคยต้องดูแล เพราะเขาได้จ้างแม่บ้านมาคอยทำงานต่างๆ ให้ เธอมีอาหารอร่อยๆ กินทุกมื้อ มีเวลาว่างนั่งอ่านหนังสือ เดินเล่นในสวนกว้าง ชีวิตของเธอไม่เคยสุขสบายอย่างนี้มาก่อนเลย ทุกอย่างดำเนินไปจนบางครั้งเธอคิดว่าตัวเองอาจกำลังติดอยู่ในฝันหวานที่รอเวลาตื่นขึ้นมาพบกับความเป็นจริงที่ตรงกันข้าม แต่มันก็ไม่เคยเกิดขึ้น
#####
“ฉันอ้วนไปหรือเปล่าคะ”
“ที่รัก คุณน่ะต้องมีน้ำมีเนื้ออีกหน่อยถึงจะน่ารัก ก่อนหน้านี้ผมเคยคิดอยู่เสมอว่าคุณผอมเกินไป แต่ตอนนี้คุณดูดีจังเลย”
แม่บ้านที่เขาจ้างมานั้น มีฝีมือยิ่งกว่ากุ๊กในร้านอาหารบางแห่งเสียอีก แม้แต่ ส้มตำปลาร้า ไก่ย่าง ข้าวเหนียว อาหารโปรดที่เธอเคยหากินได้แต่ในร้านอาหารไทยบางแห่ง ก็ยังทำได้ดีอย่างเหลือเชื่อ แม้ว่าแม่บ้านคนนี้จะเป็นฝรั่งเต็มตัวก็ตามที
เขาเอื้อมมือไปเปิดเพลงบรรเลงเบาๆ ก่อนปิดไฟในห้องนอน ราตรีที่แสนหวานคืบคลานเข้าปกคลุมเธออย่างรวดเร็ว
#####
“น้ำหนักฉันขึ้นมาอีกนิดแล้ว”
“แต่คุณยังดูน่ารักอยู่เหมือนเดิมเลยนะที่รัก อย่ากังวลไปเลย”
“คุณพูดจริงนะ”
เขาหอมแก้มเธอเบาๆ พร้อมรอยยิ้ม
“ผมเคยโกหกคุณหรือ เออ วันพรุ่งนี้หัวหน้าของผมจะมากินข้าวเย็นกับเรา คุณเตรียมตัวต้อนรับเขาด้วยนะ”
“ถ้าอย่างนั้น ฉันคงต้องไปแต่งหน้า ทำผมเสียหน่อยแล้ว”
“โอย ไม่ต้องวุ่นวายไปหรอกที่รัก หัวหน้าของผมเขาชอบคนที่ทำตัวง่ายๆ สบายๆ น่ะ แค่เป็นตัวของคุณเองอย่างนี้ก็พอแล้ว แค่นี้ก็น่ารักยิ่งกว่าใครแล้ว”
เขาจบคำพูดพร้อมประทับจูบที่ดูดดื่ม ดาวคิดในใจว่า คงไม่มีผู้หญิงคนใดมีความสุขยิ่งกว่าเธออีกแล้ว
#####
“สวัสดีครับคุณดาว คุณน่ารักมาก เหมือนกับที่สามีคุณเล่าให้ผมฟังเลย”
หัวหน้าของเขาเป็นชายร่างท้วมที่ท่าทางอารมณ์ดี เขามาถึงตอนช่วงเวลาหัวค่ำ อาหารมื้อนี้ช้ากว่าทุกครั้งที่เคยเป็นมา และอาหารเรียกน้ำย่อยที่แม่บ้านเตรียมเอาไว้ก็มีเพียงขนมปังอบใหม่ๆ กับเนยเท่านั้น
ดาวพยายามถามถึงอาหารจานหลักมาตั้งแต่ตอนบ่าย แต่แม่บ้านเอาแต่ส่ายหน้าพร้อมกับบอกว่ามันเป็นความลับ ต้องรอให้รู้พร้อมกันกับแขกที่มา แต่รับรองว่า มันต้องเป็นอาหารที่เธอไม่เคยกินมาก่อนแน่
การพูดคุยเป็นไปอย่างถูกคอ หัวหน้าของเขาเล่าเรื่องตลกหลายเรื่อง มีเสียงหัวเราะดังขึ้นรอบโต๊ะอย่างไม่ขาดหาย ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นพร้อมกับชูแก้วไวน์สีแดงเข้มขึ้น
“ดื่มให้กับมื้ออาหารอันยอดเยี่ยม”
เธอพูดตามเขาพร้อมกับยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม ความสงสัยบางอย่างผุดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ‘อาหารจานหลักยังไม่ออกมาเลยนี่นา’
#####
หัวหน้าส่งเสียงอุทานออกมาอย่างตื่นเต้น เขาไม่เคยได้พบเห็นสิ่งที่สวยงามอย่างนี้มาก่อนเลย
“นี่เป็นของหายากอย่างแท้จริง รับรองว่าปีนี้นอกจากขึ้นเงินเดือนสิบเปอร์เซ็นต์แล้ว คุณต้องได้รับโบนัสก้อนโตด้วยแน่”
เขายิ้มอย่างพอใจ หลังจากที่ได้ลองผิดลองถูกมาหลายครั้ง ในที่สุดเขาก็ค้นพบความลับที่ยิ่งใหญ่ สิ่งสำคัญคือการมีชีวิตที่ดี สุขสบายทั้งกาย และใจ มีอาหารที่มากเกินความจำเป็นบ้าง เพื่อให้ปริมาณไขมันเพิ่ม ซึ่งจะทำให้มันดูน่ากินยิ่งขึ้น
ดาวนอนยิ้มอยู่บนโต๊ะ เธอขยับตัวไม่ได้ และไม่รับรู้เรื่องใดทั้งสิ้น ยาที่ผสมอยู่ในไวน์ทำให้เธอเป็นแบบนี้ และการฝังเข็มด้วยศาสตร์โบราณของแม่บ้านทำให้เธอไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวด เมื่อมีดคมกรีดเปิดหน้าท้อง ผ่านชั้นไขมันเข้าไปถึงสิ่งที่ซ่อนลึกอยู่ภายใน
ตับชิ้นโตที่มีสีออกขาวเพราะชั้นไขมันที่ห่อหุ้มมันเอาไว้ ตับรสเลิศที่ไม่อาจหากินได้โดยง่าย ตับที่ผ่านการเลี้ยงดูมาอย่างดีจนกลายเป็นเช่นนี้ และความลับสุดท้ายคือการนำมันออกมาโดยไม่ทำให้เจ้าของเกิดความหวาดกลัว เพราะอะดรีนาลีน และเลือดจำนวนมากจะทำลายความวิเศษของมันไป
‘ใช่เลย เหมือนกับเวลาที่เขาเลี้ยงเป็ดพวกนั้น เขาต้องให้มันกินมากๆ เพื่อให้ได้ฟัวกราชิ้นงามนั่นเอง’
#####
ดาวนอนยิ้มมองดูตับของตนถูกตัดออกมา มันช่างงดงามเสียเหลือเกิน สามีกับหัวหน้ากำลังปรึกษากันอย่างเคร่งเครียดว่าจะทำอย่างไรกับมันดี
“ซาชิมิเป็นไง”
หัวหน้าเสนอความเห็นพร้อมน้ำลายสอ แต่สามีของเธอรีบส่ายหน้า
“ตับของคนรสเข้มข้นมาก สั่นเป็นชิ้นบางๆ ใส่ซกเล็กดีกว่า”
หัวหน้าพยักหน้าเห็นด้วย
“แล้วก็ทอดด้วยไฟอ่อนๆ ราดด้วยน้ำเกรวี่รสเยี่ยม”
“...ผมว่าลองทอดกระเทียมพริกไทยรสเข้มด้วยก็น่าจะดีนะครับ”
ทั้งสองคนยิ้มให้กันก่อนหันไปทางแม่บ้านซึ่งยืนรอรับออเดอร์อยู่แล้ว
“ตกลงเป็น ซกเล็กใส่ตับสด ตับทอดราดน้ำเกรวี่ และตับทอดกระเทียมพริกไทย”
“ได้ค่ะท่าน กรุณารอสักครู่”
ดาวมองตามตับของเธอที่ถูกนำออกไป สามียื่นมือมาลูบศีรษะเธออย่างรักใคร่ก่อนกระซิบคำหวานที่ข้างหู
“...ที่รัก คุณน่ารัก น่ากินไปทุกส่วนเลย”
เขายิ้มพร้อมน้ำลายสอ
“ผมรักคุณ”
#####
ความรู้สึกเจ็บแปลบแล่นมาจากบริเวณกลางลำตัว ดาวส่งเสียงกรีดร้องออกมาอย่างสุดเสียง ใครคนหนึ่งที่จับมือของเธอเอาไว้ พยายามปลอบและจับร่างของเธอให้อยู่นิ่งๆ แสงไฟสว่างขึ้นที่เบื้องหน้าทำให้ตาของเธอพร่าเลือน
“ที่รักอยู่นิ่งๆ คุณไม่เป็นอะไรแล้ว”
มีเสียงของผู้ชาย และผู้หญิงอีกหลายเสียงดังขึ้นรอบตัว พวกเขาพยายามจับเธอให้อยู่นิ่งๆ มีมือของใครคนหนึ่งยื่นมาลูบศีรษะเธอ ทำให้เธอกรีดร้องออกมาอีกครั้ง มันเป็นมือของสามีเธอนั่นเอง
“ที่รัก ทำใจดีๆ เอาไว้ คุณปลอดภัยแล้ว ตอนนี้คุณกำลังอยู่ในโรงพยาบาล ไม่มีอะไรทั้งสิ้น นิ่งๆ เอาไว้นะ อยู่นิ่งๆ แล้วพวกเราจะปล่อยคุณ”
สายตาของเธอเริ่มคุ้นเคยกับแสงสว่าง ใบหน้าของเจ้าหน้าที่อีกหลายคนในเครื่องแบบของโรงพยาบาลมองมาที่เธออย่างเป็นห่วง ความสับสนยังไม่จางหายไป แต่ความแตกตื่นตกใจนั้นค่อยๆ ผ่อนคลายลงอย่างช้าๆ
เมื่อเห็นเธอเริ่มสงบลง เจ้าหน้าที่ทั้งหมดจึงปล่อยมือที่ยึดร่างของเธอเอาไว้ แล้วถอยออกมา เธอมองไปตามใบหน้าเหล่านั้นแล้วมาหยุดลงที่สามี เขาดูเหมือนดีใจมากที่เธอฟื้นตื่นขึ้นมา
เธอยกมือขึ้นและพบว่ามันมีสายยางต่อไว้หลายเส้น ที่หน้าของเธอก็มีสายออกซิเจนคาดอยู่ และเมื่อจับไปที่บริเวณท้องก็พบกับผ้าพันแผล ‘เกิดอะไรขึ้นกับเธอกันแน่’
“...ฉันเป็นอะไร...”
สามียิ้มพร้อมกับเข้ามาจับ และบีบมือเธอเบาๆ
“ที่รักคุณปลอดภัยแล้ว หมอเฮ้าส์ผ่าตัดช่วยชีวิตคุณเอาไว้ได้”
หมอคนหนึ่งใช้ไม้เท้ายันกายขยับเข้ามาที่ข้างเตียง ดูเหมือนว่าขาข้างหนึ่งของเขาจะไม่ดี เขาไว้เคราสั้นๆ หน้าตากวนๆ ดูไม่เหมือนหมอสักเท่าไรในความคิดของเธอ
“ฉันเป็นอะไรหรือคะ”
เขาทำปากเบ้
“มันก็สนุกดีตอนที่ผมพยายามหาว่าคุณเป็นอะไร แต่พอรู้แล้วมันก็ไม่ค่อยตื่นเต้นเท่าไรนัก”
เขาโยนขวดเล็กๆ อันหนึ่งให้ เธอยกมันขึ้นมาดู ภายในขวดมีของเหลวพร้อมกับตัวอะไรบางอย่างคลานกระดึบๆ อยู่ ซึ่งเธอคิดว่ามันอาจเป็นปลิง หรือหนอนอะไรบางอย่าง เธอหันไปมองหน้าหมออย่างงงงง
“มันเคยคลานอยู่ในตับของคุณ”
คำว่า ‘ตับ’ ทำให้เธอสะดุ้ง และคิดถึงเรื่องที่คงจะเป็นความฝันเมื่อครู่นี้อีกครั้ง ความเย็นแล่นไปตามไขสันหลังอย่างช่วยไม่ได้
“...คุณเป็นอะไรหรือเปล่าที่รัก”
สามีกระซิบพร้อมกับบีบมือเธอเบาๆ เธอหันไปยิ้มว่าไม่ได้เป็นอะไร
“คุณเป็นโรคที่เราไม่ค่อยพบ พยาธิใบไม้ในตับ ส่วนใหญ่จะพบแต่ในเอเชีย ตามประเทศที่กินปลาน้ำจืดดิบๆ โดยเฉพาะแถวๆ ลุ่มแม่น้ำโขง คุณกลับบ้านที่ประเทศไทยครั้งสุดท้ายเมื่อไรกัน”
“...ฉันไม่ได้กลับบ้านมาหลายปีแล้ว แต่ฉันพอจะบอกที่มาของมันได้ ถ้าคุณหมอสนใจ”
หมอเดาะปากพร้อมเอียงคอ
“แน่นอน ผมสนใจ”
“...ปลาร้า ฉันชอบกินส้มตำปลาร้า แม้แต่ที่นี่ฉันก็ยังกินอยู่เสมอ”
หมอทำหน้าเบ้
“กินปลาเน่า ได้เลย แต่ผมขอเตือนไว้หน่อย เพราะมันผมต้องเอาตับของคุณออกมาครึ่งหนึ่ง ถ้าคุณจะกินมันอีกก็รอให้ตับของคุณงอกออกมาอีกสักหน่อย เพราะถ้าผมต้องเอามันออกไปมากกว่านี้ คุณคงจะไม่ชอบใจนัก”
เจ้าหน้าที่พยาบาลค่อยๆ ทยอยออกจากห้อง ก่อนที่หมอเฮ้าส์จะเดินลากขาพาตัวเองออกไปจากห้อง เขาหันมาขยิบตาให้เธอก่อนปิดประตู
“...เขาเป็นหมอที่น่าสนใจดีนะคะ”
“ผมก็คิดว่าอย่างนั้นเหมือนกัน หัวหน้าของผมแนะนำเขาให้กับเรา”
ดาวหลับตาลงพยายามขับไล่ฝันร้ายนั้นให้หายไป
“เกิดอะไรขึ้นกันแน่ เล่าให้ฉันฟังอย่างละเอียดได้ไหมคะ”
เขาเล่าว่า ขณะที่พวกเรากำลังดื่มฉลองกันอยู่นั้น เธอก็หมดสติล้มลงไปโดยไม่ทราบสาเหตุ พวกเขาพยายามปฐมพยาบาลแต่เธอก็ไม่ฟื้น สุดท้ายพวกเขาจึงต้องโทรเรียกรถพยาบาลมารับเธอ และกว่าพวกหมอจะรู้ว่าเธอเจ็บป่วยเพราะอะไร ก็เกือบจะสายเกินไปเสียแล้ว
“หมอเฮ้าส์กับทีมของเขาเก่งมาก...แม้จะดูเพี้ยนๆ ก็ตาม”
เขาหัวเราะและเธอก็หัวเราะไปกับเขาด้วย ‘ทั้งหมดเป็นแค่ความฝัน’ มีอีกเรื่องหนึ่งที่ยังติดค้างอยู่ในใจ
“วันนั้น...อาหารจานหลักที่เตรียมไว้คืออะไรคะ”
เขาแปลกใจกับคำถาม แต่คำตอบนั้นกลับเป็นไปตามที่เธอคาดหมาย
“ฟัวกรา วันนั้นแม่บ้านเตรียมฟัวกราชั้นดีเอาไว้”
เธอหลับตาลงก่อนยกมือขึ้นลูบไปตามแผลผ่าตัด ‘ฝันร้ายได้ผ่านพ้นไปแล้ว ฝันร้าย มันก็แค่ฝันร้าย’ สามีปิดไฟในห้องก่อนเดินออกไป ปล่อยให้เธอนอนหลับพักผ่อนอย่างเต็มที่
#####
เขาเดินออกไปรวมกับหัวหน้า และหมอเฮ้าส์ที่กำลังรออยู่ ก่อนเดินคุยกันไปเงียบๆ
“ทุกอย่างเรียบร้อย”
หมอเฮ้าพยักหน้า
“เราต้องรออีกเท่าไร”
หัวหน้าถามพร้อมแลบลิ้นเลียริมฝีปาก
“คงอีกสองสามวัน กว่าพยาธิที่ผมใส่เอาไว้จะแสดงอาการ”
หมอเฮ้าส์ตอบพร้อมน้ำลายสอ สามีพยักหน้าพร้อมกับนัดแนะทั้งหมดให้ไปร่วมรับประทานอาหารที่บ้านของเขาอีกครั้ง
“วัตถุดิบจะถูกส่งไปถึงภายในครึ่งชั่วโมง”
“เราจะได้อะไรบ้าง”
“...สมองสดๆ ครึ่งหนึ่งที่ต้องเอาออกมาเนื่องจากอาการพยาธิใบไม้ในสมอง ผมจะตัดอย่างดีทีเดียว คุณเตรียมเมนูรอเอาไว้ได้เลย แล้วผมจะรีบตามไป”
ทั้งสามคนส่งเสียงหัวเราะเบาๆ ตามทางเดินของโรงพยาบาลมีน้ำลายไหลหยดอยู่เป็นทาง
| Create Date : 29 พฤษภาคม 2554 |
| Last Update : 1 มีนาคม 2555 15:04:02 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 558 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: นายเรียว. (นายเรียว  ) วันที่: 30 พฤษภาคม 2554 เวลา:0:31:59 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
ภาษาเรียบง่ายและสวยมาก อยากเขียนให้ได้แบบนี้บ้างจัง
ขอฝากตัวเป็นแฟนประจำเลยแล้วกันนะครับ