Bloggang.com : zoi : วิวาทะ

วิวาทะ

นักธุรกิจใหญ่ผู้คิดว่าตนเองได้ประสบความสำเร็จในชีวิตนี้แล้วตามสมควร สวมใส่เสื้อผ้าธรรมดาแต่ดูดี ออกมาเดินเล่นยืดเส้นยืดสาย ชมดูชีวิตอันหลากหลายของผู้คนที่กำลังเลื่อนไหลไปตามวิถีแห่งตน ในยามเย็นวันหนึ่ง

เขามองเห็นตัวเองในอดีตเดินผ่านมา ผู้คนที่คล้ายกับเขาในแต่ละช่วงวัยของชีวิต คนที่มีประกายความหวังเต้นรำอยู่ในดวงตา คนที่เดินลากขา คอตก คนที่เหน็ดเหนื่อย อ่อนล้า หมดเรี่ยวแรง และเขารู้ว่ายากนักที่คนพวกนี้จะก้าวขึ้นมาเป็นเหมือนกับตัวเขาได้ มันไม่ใช่แค่ความขยัน ความฉลาด หรือความเก่ง เท่านั้น

มันต้องอาศัยอะไรบางอย่าง อะไรบางอย่างที่พ่อแม่ซึ่งมีการศึกษาสูง ทำงานในบริษัทใหญ่โตยุคนี้ ไม่อาจถ่ายทอดให้กับลูกๆ ของตัวเอง อะไรบางอย่างที่การศึกษาในปัจจุบันนี้ไม่มีสอน คนส่วนใหญ่ จึงเป็นได้เพียงพนักงานที่ดีเท่านั้น ไม่อาจเป็นเจ้าของธุรกิจได้

“ทำบุญทำทานด้วยครับ”

ชายขอทานที่มีร่างกายครบสมบูรณ์ สวมใส่เสื้อผ้าเก่าขาด สกปรก นั่งยกมือไหว้ พร้อมกับเขย่าแก้วในมือ ตามปกติเขาจะไม่ให้เงินกับขอทานประเภทนี้ แต่ชายคนนี้มีอะไรบางอย่าง แววตาที่เขามองมา มันไม่ใช่แววตาของขอทานเลยสักนิด

ขอทานมองดูธนบัตรยี่สิบบาทในถ้วย ก่อนเงยหน้ายิ้ม

“ทำไม คนรวยอย่างท่านถึงทำบุญแค่ยี่สิบบาทล่ะครับ”

“...เธอรู้ได้อย่างไรว่าฉันเป็นคนรวย”

“จากรองเท้าคู่แพงที่ท่านสวมอยู่ครับ”

เขาก้มมองรองเท้าของตนเองด้วยความฉงน และยิ่งรู้สึกสนใจขอทานคนนี้มากขึ้น

“เธอเป็นขอทาน คงไม่จำเป็นต้องใช้เงินมากเท่าไรนัก”

“นั่นก็จริงครับ แต่มีเงินมากอีกหน่อย ย่อมดีกว่าไม่มี”

“ฟังนะ เงินไม่อาจซื้อได้ทุกสิ่ง เงินซื้อความสุขให้ใครไม่ได้ คนรวยหลายคนจึงไม่เคยมีความสุขอย่างแท้จริง”

เขาแปลกใจตัวเองอยู่เหมือนกัน ที่มาพูดเรื่องพวกนี้กับขอทาน

“...แต่อย่างน้อยเงินก็ซื้อความอิ่ม ความสบาย และขับไล่ความกังวลในชีวิตไปได้นะครับ และเมื่อเรากินอิ่ม สุขสบายดี ไม่มีความกังวล เราก็ควรมีความสุขไม่ใช่หรือครับ”

“นั่นก็ใช่ แต่ไม่ทั้งหมด การมีเงินก็นำมาซึ่งความกังวลได้เหมือนกัน ถ้าเราปล่อยให้มันมีความสำคัญมากกว่าความเป็นจริง ถ้าเงินเป็นมากกว่าสิ่งที่มันจะให้เราได้ มันก็จะกลายเป็นตัวถ่วงชีวิตแทน”
ขอทานหัวเราะ

“คงมีแต่คนมีเงินแบบท่านเท่านั้นแหละครับ ถึงจะสามารถคิดอะไรแบบนี้ขึ้นมาได้ สำหรับขอทานอย่างผม แค่หาเงินให้พอรอดชีวิตไปวันๆ ก็ดีแล้วครับ”

เขาหยิบกระเป๋า ล้วงเงินหนึ่งหมื่นบาทยัดลงไปในถ้วยของขอทาน ซึ่งตอนนี้กำลังมือสั่น อ้าปากค้าง เขายิ้มอย่างพอใจก่อนก้าวเดินต่อ คืนนี้ขอทานคนนี้คงได้พบว่าเงินหนึ่งหมื่นบาทที่ได้รับไปนั้น อาจทำให้เขาไม่มีความสุขเลยก็เป็นได้

ขอทานอาจไม่กล้าหลับนอน เพราะกลัวเงินหาย กลัวใครจะมาแย่งเงินหมื่นของเขาไป เขาอาจไม่กล้าใช้เงินเพราะกลัวมันจะหมด หรือถ้าเขาใช้มันโดยไม่คิด มันก็จะหมดลงโดยที่เขาไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย ซึ่งเขาก็จะทุกข์กับมันอยู่ดี นักธุรกิจคิดว่ามันอาจจะให้บทเรียนอะไรกับขอทานประหลาดคนนี้ได้บ้าง

#####

ขอทานซุกเก็บเงินหมื่นเอาไว้อย่างลนลาน ก่อนหายเข้าไปในห้องน้ำสาธารณะพร้อมถุงใส่ของส่วนตัว เมื่อเขากลับออกมาเครื่องแต่งกายก็เปลี่ยนไปจากเดิม พวกมันสะอาด ดูดี เนื้อตัวเขาเองก็เช่นกัน เขาตบกระเป๋าที่นูนขึ้นมาอย่างพอใจ

ไม่มีใครรู้เลยว่า ทุกวันนี้จะมีขอทานอย่างเขามากขึ้น ขอทานที่มีรายได้ในแต่ละวันดีกว่าคนทำงานหาเช้ากินค่ำอีกหลายคน ‘โดยเฉพาะวันนี้ โชคหล่นใส่หัวเข้าอย่างจัง’ เขาฉีกยิ้มกว้าง ‘คืนนี้ไปหาน้องหน่อยที่ร้านประจำดีกว่า ดูว่าน้องจะพาไปเที่ยวสวรรค์ชั้นไหน’

เขาคงใช้เงินหมื่นก้อนนี้ได้สักสองวัน ‘บางที อาจจะแค่วันเดียว’ แต่จะเป็นอะไรไป เพราะหมดแล้วก็แค่กลับมานั่งขอทานใหม่เท่านั้นเอง

Create Date : 13 มีนาคม 2555

Last Update : 13 มีนาคม 2555 8:14:15 น.

0 comments

Counter : 734 Pageviews.