วชิระ เวทภพ สยบมาร (39) เรือนร่างใต้แสงจันทร์

วชิระ ล้มตัวลงนอนมาได้พักใหญ่แล้ว แต่ก็ยังไม่อาจข่มตาให้นอนหลับลงได้ มันยังคิดไม่ตกว่าจะทำประการใดต่อไปดี

พรุ่งนี้เช้ามันต้องเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว หากต้องนำสองคนนี้ติดตามไปด้วย ก็จะกลายเป็นอุปสรรคต่อแผนการ แต่หากปล่อยให้เดินทางต่อไปกันตามลำพัง วชิระ ก็กลัวว่าพวกมันจะไปประสบภัยอันตรายเข้าในระหว่างทาง

สายลมพัดโชยอ่อน หมู่เมฆลอยเลื่อนไป แสงจันทร์สาดส่องหล้า ในสายลมยังมีกลิ่นหอมของดอกไม้ป่าอบอวลลอยมา

วชิระ พลันหยุดคิดถึงทุกสิ่ง มันเหม่อมองจ้องดวงจันทร์อย่างซึมเซา เงาร่างสายหนึ่งพลันค่อยๆ ปรากฏขึ้นบดบังดวงจันทร์เอาไว้

ผิวกายของนางยามเมื่ออยู่ใต้แสงจันทร์ กลับส่องประกายคล้ายดั่งไข่มุกเนื้อดี รอยยิ้มที่หยาดเยิ้มประดับอยู่บนริมฝีปากที่เรียวงามคู่นั้น วชิระ จ้องมองดูเรือนร่างของ รุ่งอรุณ นางกลับค่อยๆ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าบนร่างของนางลงมาทีละชิ้นๆ

ด้วยท่วงท่าที่เอียงอายของนาง และบรรยากาศภายในค่ำคืนนี้ รวมกันเข้ากลายเป็นความรัญจวนใจอย่างที่สุด ร่างที่เปลือยเปล่าของนางพลันโผเข้าสู่อ้อมกอดของ วชิระ

มันถึงกับเผลอโอบกอดนาง ร่างของนางที่นุ่มนิ่มและหอมเย็นก็โอบกอดพัวพันร่างของมันเอาไว้ ร่างของคนทั้งสองคล้ายกับหลอมรวมกลายเป็นหนึ่งเดียวกัน

อกเสื้อ วชิระ ถูกแบะออก เผยให้เห็นสัญลักษณ์ผนึกภูติรูปจันทร์เสี้ยวสีดำขนาดใหญ่ หน้าอกที่เปลือยเปล่าของนางพลันแนบลงมาบนแผ่นอกกว้างของมัน

วชิระ รู้สึกว่าร่างของนางเย็นเป็นอย่างยิ่ง และยิ่งเวลาผ่านไปก็ยิ่งเย็นลงไปอีก ตอนนี้สติของมันกลับคืนมาแล้ว มันกำลังพยายามผลักไสนางออกไป แต่ร่างของนางคล้ายกับดูดติดร่างของมันเอาไว้

ตอนนี้ วชิระ รู้สึกว่า ผิวเนื้อของมันทุกส่วนที่แนบกับผิวเนื้อของนางถูกดูดติดกันเอาไว้ ร่างของนางเย็นจัดจนเหมือนกับถูกแกะสลักขึ้นมาจากก้อนน้ำแข็ง

มันรู้สึกหนาวเย็นไปทั่วทั้งร่าง กล้ามเนื้อทุกส่วนหดตัว ฟันกระทบกันอย่างไม่อาจข่มบังคับได้ มันคล้ายกับอยู่ดีๆ พลันถูกจับโยนลงไปในบ่อน้ำแข็งอย่างไม่ทันตั้งตัว

ที่หางตาของมันพลันพบเห็นเงาร่างสายหนึ่งกำลังค่อยๆ เดินเข้ามาอย่างช้าๆ

มันเห็นคนผู้นั้นสวมใส่ชุดสีขาว บนใบหน้าก็สวมไว้ด้วยหน้ากากสีขาวใบหนึ่ง แต่สิ่งที่ดึงดูดใจที่สุดบนร่างของมันก็คือ ดวงตาที่เศร้าโศกคู่นั้น คนผู้นี้คล้ายกับแบกรับความเศร้าเอาไว้มากมาย

คนผู้นี้หยุดยืนอยู่ในระยะห่าง มันทอดถอนใจแล้วจึงค่อยกล่าวว่า

“ข้าไม่อยากทำเช่นนี้เลย”

มันล้วงมือขวาเข้าไปในอกเสื้อแล้วหยิบเข็มบินออกมาถือเอาไว้ เข็มบินของมัน ทั้งขนาด รูปร่าง และน้ำหนัก ล้วนเหมือนกับเข็มบินที่ หิมะ ใช้ซัดใส่ร่างของ อัคนี ทุกประการ มันเงื้อมือเตรียมที่จะซัดเข็มบินออกไปในทันที

วชิระ พลันกล่าวออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือว่า

“หากไม่ต้องการ เหตุใดเจ้าจึงต้องทำเช่นนี้ อาทิตย์”

มือขวาที่เงื้อเข็มบินถูกยกค้างเอาไว้ มีเสียงทอดถอนใจดังมาอีกครั้ง มือซ้ายพลันเลื่อนขึ้นไปปลดหน้ากากใบนั้นลงมา น้ำแข็ง ผู้นี้ก็คือ อาทิตย์ จริงๆ

มือขวายังคงยกค้างเอาไว้ อาทิตย์ ก็กล่าวกับ วชิระ เพียงสั้นๆ ว่า

“ข้าขออภัย”

มือขวาของมันสะบัดออกโดยแรง สภาวะของเข็มบินที่พุ่งออกไปก็เร่งร้อนเป็นอย่างยิ่ง ทั้งร่างของ วชิระ ถูกโอบกอดเอาไว้ด้วย รุ่งอรุณ ดังนั้นเป้าหมายของเข็มบินเล่มนี้คือส่วนศีรษะของมัน

วชิระ ถูกร่างที่เป็นน้ำแข็งของ รุ่งอรุณ โอบกอดเอาไว้จนไม่อาจขยับเคลื่อนไหวได้ ครั้งนี้มันต้องถูกเข็มบินซัดใส่อย่างแน่นอน แต่เข็มบินยังไม่ทันสัมผัสถูก ร่างของมันพลันสูญหายไปในทันที

จันทร์เต็มดวงบนฟากฟ้าส่องแสงกระจ่าง แต่จันทร์เสี้ยวบนแผ่นอกของ วชิระ กลับมืดมัวลง ร่างของมันก็มืดมัวลงจนสลายหายไป

เข็มบินพุ่งปักหายลงไปในพื้นดิน ร่างของ วชิระ พลันปรากฏขึ้นที่ด้านหลังของ อาทิตย์ มันใช้มือซ้ายจับต้นคอของ อาทิตย์ ไว้จากทางด้านหลัง

อาทิตย์ ไม่อาจเชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้นครั้งนี้เลย หรือ วชิระ ที่มันเห็นถูกกอดล้มอยู่เมื่อครู่ จะเป็นเพียงแค่ภาพลวงตา

แต่ วชิระ ที่ยืนอยู่ด้านหลังมันในตอนนี้ ตามเนื้อตัวก็ยังมีรอยจ้ำแดงที่เกิดจากน้ำแข็งกัดปรากฏอยู่ บางรอยยังมีหนังลอกออกไปเป็นแผ่นมีโลหิตไหลซึมออกมา แสดงว่าเมื่อครู่มันถูก รุ่งอรุณ กอดเอาไว้จริงๆ

รุ่งอรุณ พลันดีดตัวลุกขึ้น ร่างของนางในตอนนี้กลับกลายเป็นผลึกใส สามารถมองทะลุผ่านได้ นางขยับตัวพุ่งเข้ามาหาคนทั้งสอง

วชิระ จึงออกแรงบีบเค้นที่ต้นคอของ อาทิตย์ พอเป็นเช่นนี้ ร่างของนางก็หยุดเคลื่อนไหวในทันที

อาทิตย์ ทอดถอนใจอีกครั้ง พร้อมกับกล่าวว่า

“ตอนนี้ข้าคือ น้ำแข็ง องครักษ์ของ จอมอสูร เชิญท่านลงมือเถิด”

“เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้”

“…”

วชิระ คลายมือออก มันไม่อาจตัดใจลงมือกับเจ้าหนุ่มผู้นี้ได้ แม้จะมีเหตุการณ์ต่างๆ เกิดขึ้นกับตัวมันมากมาย แต่นิสัยของมันก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

มันรู้ดีว่าที่บิดาเป็นห่วงมันมากที่สุดก็คือเรื่องนี้เอง แต่นิสัยของคนเราก็ยากนักที่จะเปลี่ยนแปลงกลับกลายได้

อาทิตย์ ยกมือขึ้นคำนับพร้อมกล่าวคำ ขอบคุณ พอกล่าวจบมันก็รีบหันกายหมายจะจากไปในทันที

ร่างของ รุ่งอรุณ ค่อยๆ กลับคืนสู่สภาพผิวเนื้อเช่นเดิม มีไอเย็นแผ่ปกคลุมไปทั่วร่างของนาง สักครู่หนึ่งไอเย็นเหล่านั้นก็จับตัวแข็งกลายเป็นเสื้อผ้าขึ้นมา นางก็ออกเดินติดตามมันไป

วชิระ พลันส่งเสียงเรียกออกไปว่า

“พวกเจ้าคิดจะไปในที่ใด”

“…ย่อมต้องกลับไปหา จอมอสูร”

“หากกลับไปเช่นนี้พวกเจ้าคง…”

“พวกข้าไม่มีหนทางอื่น มีแต่ต้องกลับไปเท่านั้น”

“หนทางมีอยู่มากมาย เหตุใดพวกเจ้าจึงเหลือเพียงทางสายเดียว”

“…นั่นก็เพราะนาง…”

อาทิตย์ พูดพร้อมกับหันไปทาง รุ่งอรุณ ใบหน้าของมันโศกเศร้า แต่นางกลับยิ้มให้กับมัน มันพอเห็นรอยยิ้มนี้ใบหน้าก็ยิ่งเศร้าโศกลงไปอีก

วชิระ เองในยามที่ถูกนางกอดเอาไว้และจากที่ได้พบเห็นเมื่อครู่นี้ มันรู้ว่านางย่อมไม่ใช่มนุษย์อย่างแน่นอน

แต่ในยามที่พบกันครั้งแรก และในตอนนี้ มันกลับสามารถรู้สึกได้ว่านางเป็นมนุษย์ มันจึงยิ่งสงสัยว่า นางที่แท้แล้วเป็นอะไรกันแน่

“เจ้าพอจะบอกเล่าให้เราฟังได้หรือไม่”

อาทิตย์ ยืนลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ในที่สุดมันก็ถอนใจออกมาอีกครั้ง มือขวาของมันเลื่อนแขนเสื้อข้างซ้ายขึ้นเพื่อให้ วชิระ ได้เห็นสิ่งที่ปรากฏอยู่บนท่อนแขนของมัน

Create Date : 01 กันยายน 2552		0 comments
Last Update : 1 กันยายน 2552 12:44:07 น.
Counter : 534 Pageviews.
Share Tweet