|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
"ฉัน" ตอน รัก
กวีเอกนำพาร่างกายของตนก้าวพ้นออกจากที่พักเพื่อไปพบกับยอดอัศวิน พบกับอนาคตที่เขาไม่อาจคาดเดา แต่จิตใจของเขากลับก้าวถอยเข้าไปในความทรงจำ ไปสู่อดีต ใบหน้าตัวตลกที่ถูกทาด้วยสีขาวของเทพเจ้ายับย่นเป็นริ้วรอยเมื่อคิ้วทั้งสองขมวดเข้าหากัน ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไรที่เริ่มมีหนวดเครางอกงามขึ้นบนใบหน้านี้ เทพเจ้าติดตามกวีเอกเข้าไป ในโลกที่กวีเอกเป็นคนสร้างขึ้น โลกภายในความทรงจำ ความคิด ความเข้าใจ ความเป็นตัวเขา ที่ซ้อนทับกับโลกซึ่งเป็นผลงานชิ้นล่าสุดของเทพเจ้า 'สุดที่รักของข้า' กวีกระซิบบอกหญิงงามที่นอนอิงแอบอยู่ในอ้อมแขน ใต้แสงดาวบนฟากฟ้า ท่ามกลางความลับแห่งยามราตรีอันเงียบงัน 'ท่านก็เป็นสุดที่รักของข้าเช่นกัน' นางกระซิบตอบคำ 'ความงามของเจ้าคือทุกสิ่งที่สวยงามบนโลกนี้มารวมเข้าด้วยกัน' เมื่อได้ยินคำหวาน ดวงตาของนางก็ทอประกายสุกใส 'พรุ่งนี้ข้าต้องจากไปแล้ว' น้ำเสียงของนางเอ่อเต็มไปด้วยความเศร้า 'ไปสู่การอภิเษกสมรสในปราสาทใหญ่โต ที่จะกลายเป็นคุกกักขังทั้งร่างกายและจิตใจของข้าให้หมองหม่นไปตลอดกาล' กวีได้แต่นิ่งเงียบงัน 'เพราะความรักของบิดาข้าคืออำนาจ และความร่ำรวย' นางตัดพ้อ 'แล้วความรักของเจ้าเล่า' กวีถาม นางจ้องตอบเข้าไปในดวงตาก่อนเอ่ยคำ 'คือตัวท่าน' หลังจากนั้นมันถูกคั่นกลางด้วยความเงียบงันอันมีความหมาย ก่อนนางจะเอ่ยถามบ้าง 'แล้วความรักของท่านเล่า' '...คือตัวเจ้า คือบทกวี' เป็นคำตอบที่สมกับตัวเขา 'ท่านจะต้องติดตามข้าไปสู่ปราสาท' นางกล่าวราวกับว่ามันคือความเป็นจริงที่ต้องเกิดขึ้น 'ข้าทำไม่ได้' เขาก้มหน้า แต่ในใจกลับมีความหวัง 'ท่านจะต้องไป เพื่อเป็น กวีเอก เป็นผู้ที่คอยขับขานลำนำแห่งท้องพระโรงหลวง' นางว่า 'อย่างน้อยมันอาจช่วยทำให้คุกแห่งนั้นน่ารื่นรมย์ขึ้นมาบ้าง' 'แต่ข้าไม่มั่นใจว่าจะทำได้สำเร็จ' 'ท่านจะไป และท่านจะได้เป็นกวีเอก ข้า ราชินีผู้นี้ขอให้คำมั่น' นางพูด และท่าทางของนางในตอนนี้คือองค์ราชินีอย่างแท้จริง ความมืดปิดซ่อนทุกสิ่ง รวมถึงรอยยิ้มในคืนนั้น ในความทรงจำของกวีด้วย 'คืนนั้นข้ายิ้มจริงหรือ' เขานึกสงสัย 'กวีเอก เคยเป็นทุกสิ่งที่ข้าใฝ่ฝัน เพราะบทกวีที่ถูกขับขานนั้นจะเป็นที่จดจำไปตลอดกาล' บทกวีคือความรักที่แท้จริงของเขา 'มันเป็นเช่นนั้นจริงหรือ' เขาหยุดยืนโดยทิ้งระยะห่างไว้ช่วงหนึ่ง ซึ่งอาจเป็นระยะห่างระหว่างความเป็นกับความตาย ยอดอัศวินกระโดดลงจากหลังม้าอย่างคล่องแคล่ว บนใบหน้านั้นมีเพียงความเรียบเฉย
Create Date : 24 พฤษภาคม 2556 |
|
0 comments |
Last Update : 24 พฤษภาคม 2556 23:16:47 น. |
Counter : 664 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|