ฉันเกลียดการรอคอยและคำสัญญา เพราะฉันกลัวความผิดหวัง ฉันไม่อยากถูกคาดหวัง เพราะมันทำให้ฉันต้องกดดันตัวเอง

ฉันเคยท้อแท้แต่ไม่เคยหมดหวังและวิ่งหนีปัญหา ฉันไม่ใช่คนอ่อนแอที่จะยอมแพ้ต่ออุปสรรค์ทุกอย่าง ฉันพยายามทุกอย่างแล้วที่จะเข้มแข็ง เพื่อไม่ให้ตัวเองเป็นตัวปัญหาของใคร ฉันยอมที่จะทำตามคำติเตียน ขอร้อง บอกกล่าวของคนอื่น ไม่ใช่ว่าฉันไม่รู้จักแสดงเหตุผล ไม่ใช่เพราะฉันปฏิเสธไม่เป็น แต่ในเมื่อเหตุผลและคำปฏิเสธใช้ไม่ได้กับคนบางคน ฉันเลยต้องอดทนเพื่อไม่ให้ใคร ๆ อีกหลายคนต้องเสียใจ หรือผิดหวัง

คนที่สนิทชิดเชื้อในครอบครัวไม่เคยมีใครสังเกตุถึงความผิดปกติของเราเลยแม้แต่นิด แม้จะมีคนมาเตือนให้คนในครอบครัวเราทราบ แต่ก็ยังไม่มีใครใส่ใจที่จะสังเกตุอยู่ดี หรือแม้กระทั่งเราบอกด้วยตัวเองว่าเราผิดปกติ ต้องการที่จะไปพบจิตแพทย์ เมื่อการไปพบจิตแพทย์ถูกปฏิเสธ เราก็พูดคุยให้คนใกล้ตัวเข้าใจถึงสภาวะและอาการที่เราเป็นและพยายามที่จะประคับประคองอาการของตัวเองมาตลอด แต่ทุกอย่างไม่ได้รับการตอบสนองใด ๆ จากคนใกล้ชิด  จนถึงวันที่เราต้องเข้ารับการรักษาโรคจิตซึมเศร้า จากการที่แพทย์ที่ตรวจรักษาเราด้วยโรคอื่นได้แนะนำให้คนใกล้ชิดพาเราไปพบจิตแพทย์

เริ่มแรกที่รักษาด้วยยา ความรู้สึกของเราค่อนข้างที่จะเปราะบางมาก มีอะไรกระทบกระเทือนใจนิดหน่อยก็ไม่ได้ ต้องร้องไห้ทุกที ไม่พอใจอะไรตาก็จะเริ่มขวาง บางครั้งตาก็ลอย เหมือนคนบ้า กว่าจะเริ่มรู้สึกว่าความเหงาในจิตใจได้เบาบางลงไปบ้าง ก็ปรับยาอยู่หลายครั้งแต่ผลลัพธ์ไม่เป็นที่น่าพอใจจึงตัดสินใจเปลี่ยนที่รักษาไปที่โรงพยาบาลศรีธัญญา พอความรู้สึกเราเริ่มจะนิ่งขึ้นมาบ้าง คนในครอบครัวก็คาดหวังกับเราว่าเมื่อไหร่เราจะหายเป็นปกติสักที เราเองก็ไม่รู้ว่าจะหายเป็นปกติเมื่อไหร่

ถึงแม้จะไม่มีใครเข้าใจในสิ่งที่เราเป็น แต่ในทุกวันที่เรายังมีลมหายใจอยู่ ไม่ว่าเราจะทุกข์หรือสุข ยังไงเราก็ไม่มีสิทธ์เลือกชีวิตในแบบที่เราต้องการโดยไม่ต้องรอการตัดสินใจจากคนอื่นได้เลย