“เซ็นได” ในปัจจุบัน ได้รับการยกย่องให้เป็น “ดินแดนศักดิ์สิทธิ์” ของญี่ปุ่น ด้วยเป็นสุสานหลวงอันสถิตย์เรือนร่างไร้วิญญาณของเหล่าวีรบุรุษและบุคคลสำคัญระดับพิเศษของประเทศไว้มากมายหลายท่านด้วยกัน

แม้จะรายล้อมด้วยสุสานแห่งหยาดน้ำตา แต่อีกส่วนหนึ่งของพื้นที่แห่งนี้ ก็เป็นแหล่งที่อยู่อาศัยของประชากรกว่า 67,000 คน ในท่ามกลางทัศนียภาพซึ่งล้ำลึกไปด้วยธรรมชาติแห่งขุนเขา ลำธาร และป่าไม้ที่งดงามอุดมสมบูรณ์ ราวกับเป็นดินแดนแห่งเทพที่น่ารื่นรมย์ ที่สามารถฝากฝังความสุขสงบและความปรารถนาในชีวิตของผู้คนได้เป็นอย่างดี

ณ เขตเซ็นไดนี้ ได้มีผืนดินที่เรียกขานว่า “โอเซ็น” ซึ่งเป็นภูมิภาคส่วนพิเศษ อันปกครองด้วยระบบจารีต โดยผู้นำที่อยู่ในฐานะ “ฮิคาริ” ซึ่งเป็นผู้นำทางกลุ่มลัทธิที่เชื่อมั่นในพลังของเหล่านักพรต “มิโกะ” และในศูนย์กลาง “โอเซ็น” นี้ มีสถานที่แห่งหนึ่ง ซึ่งทั้งความสูงและความยิ่งใหญ่นั้น แลดูโดดเด่นเหมือนเป็นดอกไม้สักการะสวรรค์บนผืนพิภพ บริเวณดังกล่าวประกอบด้วยอาคารพาณิชย์ 5 หลังที่มีรูปทรงคล้ายกลีบบัว ตั้งรายล้อมเรียงกันเป็นวงกลม ขึ้นชื่อว่าอาคาร " อันซัทสึ " ศูนย์รวมการสร้างสรรค์ผลิตผลและวิวัฒนาการทางเทคโนโลยี และเป็นพื้นที่ปฎิบัติธุรกรรมทางเศรษฐกิจของบริษัทและสถานประกอบการในเครือข่ายของ “ฮิคาริ”

ส่วนตัว “ฮิคาริ” เองนั้น ได้พักอาศัยอยู่ในปราสาท " เซย์เรียว " ซึ่งตั้งสูงตระหง่านอยู่ในใจกลางวงล้อมแห่งอาคารอันซัทสึทั้งห้า พื้นที่อัศจรรย์สายตานี้ ผู้คนต่างแลดูและชื่นชมเห็นพ้องต้องกันว่าเหมือนกับเป็นปฏิมากรรมทรงดอกบัวแย้มบานอย่างน่าประหลาดใจในศิลป์สถาปัตย์ที่แปลกใหม่

เดิมทีตำแหน่ง “ฮิคาริ” นั้น เคย ขนานนามว่า “ฮิมิโกะ” ซึ่งหมายความได้ว่าเป็นผู้นำสูงสุดของเหล่า “มิโกะ” ทั่วราชอาณาจักรญี่ปุ่น เป็นทั้งตำแหน่งผู้นำทางลัทธิและผู้นำอาณาเขตการปกครองของโอเซ็น ที่จะสืบทอดโดยทายาทที่เป็น “สตรี” เท่านั้น แต่เนื่องด้วย “ฮิคาริ” รุ่นก่อนนั้น ได้ถือกำเนิดเป็นบุตรชาย เป็นเหตุให้เกิดการช่วงชิงอำนาจเพื่อความเป็นใหญ่ในตำแหน่ง “ ฮิมิโกะ” ระหว่างสาวกและผู้รับใช้ “ฮิมิโกะ” เมื่อบุตรชายทายาทแห่ง “ฮิมิโกะ” ผู้นั้นปราบเหล่ากบฎลงได้ จึงบัญญัติตำแหน่ง “ฮิคาริ” ขึ้นแทน และยกเลิกระบบ “ฮิมิโกะ” ไปเสีย เพราะเป็นสิ่งที่ทำให้บุตรชายแห่ง “ฮิมิโกะ” ในอดีตต้องเสียชีวิตไปเป็นจำนวนมาก เพราะฮิมิโกะที่ให้กำเนิดบุตรชาย ได้ทำการสังหารบุตรชายตนเอง เพื่อรอการเกิดบุตรีในการณ์ต่อไปตามธรรมเนียมที่นับว่าโหดร้าย และเป็นเรื่องน่าเศร้าที่เคยทำร้ายจิตใจ “ฮิคาริ” รุ่นก่อนมาแล้วอย่างหนักหน่วง

ตำแหน่งผู้นำทางลัทธิและผู้ปกครองเขตโอเซ็น จึงกำหนดให้เป็น “ฮิคาริ” ที่สืบทอดได้ทั้งชายและหญิง ตามสายเลือดแห่งฮิคาริที่ถูกต้อง เพื่อเป็นการแก้ไขข้อผิดพลาดอันโศกสลดนั้น

แม้จะเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ แต่กระนั้น ตัวตนของ “ฮิคาริ” หลังปฏิวัติระบบ “ฮิมิโกะ” แล้ว ก็ยังคงได้รับการเคารพยกย่องจากผองชน เพราะบารมีของ “ฮิคาริ” รุ่นแรกก่อนหน้านั้น ได้สร้างผลงานหนุนนำคะแนนนิยมให้ “ฮิคาริ” รุ่นปัจจุบัน เป็นผู้นำแห่งโอเซ็นที่ได้รับความเชื่อถือมากยิ่ง เพราะความอยู่ดีมีสุขที่เกิดขึ้นด้วยความรู้ความสามารถของ “ฮิคาริ” รุ่นก่อน ส่งผลให้ผู้คนแห่งโอเซ็นรวมทั้งเซ็นไดต่างเทใจยกย่อง “ฮิคาริ” รุ่นปัจจุบันไว้ในฐานะ “ผู้นำ” ที่สูงส่ง และเขาก็กลายเป็นผู้มีอิทธิพลต่อการขับเคลื่อนประเทศญี่ปุ่นอีกด้วย เพราะนอกจากจะได้กุมอำนาจการปกครองเหล่ามิโกะและดินแดนโอเซ็นแล้ว “ ฮิคาริ” ยังเป็นผู้ผลิตรายใหญ่ในด้านเทคโนโลยีสาธารณูปโภค ที่เปรียบได้กับเส้นเลือดหล่อเลี้ยงประชากรชาวญี่ปุ่นทั้งประเทศ

แต่เพราะเป้าหมายของ “ฮิคาริ” นั้นมุ่งผลทางจิตใจที่สุขสงบและความมั่นคงทางเศรษฐกิจ จึงไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวในการตัดสินใจทางการเมืองเลย นับแต่ “ฮิคาริ” รุ่นก่อนจนถึงรุ่นปัจจุบัน

ข้อมูลเหล่านี้ของ “ฮิคาริ” ได้ไปปรากฏในหน้าเอกสารรายงาน ทั้งทางฝ่ายลูลูชและชไนเซล เพราะเป็นกลุ่มคนที่อยู่ๆ ก็ลุกฮือขึ้นมามีบทบาททางการเมืองต่อทั้งสองฝ่ายอย่างสายฟ้าฟาด การได้รายละเอียดต่างๆ เกี่ยวกับฝ่ายที่ไม่เคยรู้จักมาก่อน จึงถือว่าจำเป็นเร่งด่วนอย่างไม่อาจจะละเลยไปเสียได้ แต่สิ่งที่น่าสนใจคือความที่ว่า “ฮิคาริ” ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเวทีการเมืองมาก่อน แต่ทำไมจึงเกิดเหตุการณ์เช่นนั้นได้....? และลูลูชเองก็สงสัยถึงตัวตนของ “ฮิคาริ” ซึ่งเมื่อถามเอาตรงๆ จากเฟรย์ลีน่าแล้ว เจ้าหล่อนกลับไม่ตอบอะไรมากไปกว่าบอกว่า “เขา” เป็น “นายเหนือหัว” ของเธอ ส่วนที่ว่า “เขา” เกี่ยวข้องกับบริทาเนียอย่างไรนั้น เธอไม่ยอมหลุดปากออกมาเลยสักคำเดียว ซึ่งลูลูชก็เห็นว่า เปล่าประโยชน์ที่จะมาซักถามเธอมากขนาดนั้น หากถามแล้วไร้คำตอบ ก็สู้ให้เธอบอกเองเสียจะดีกว่า ถ้าไม่บอก ก็คิดเสียว่านั่นคือความจำเป็นสูงสุดที่ต้องปิดเป็นความลับ

ชไนเซลเห็นว่า “ฮิคาริ” นั้น น่าจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับราชวงศ์บริทาเนียอย่างแน่นอน ต้องรีบเร่งตรวจสอบประวัติของเชื้อพระวงศ์โดยละเอียดทุกพระองค์เป็นการด่วน แต่ก็พบแต่รายงานที่ว่างเปล่าไม่มีเบาะแสใดที่จะโยงใยไปถึงตัวตนของ “ฮิคาริ” ได้ นั่นยิ่งทำให้ชไนเซลเองรู้สึกแปลกใจ เพราะหาก “ฮิคาริ” เป็นเชื้อพระวงศ์แห่งบริทาเนียจริง น่าจะมีหลักฐานที่แสดงถึงสถานภาพได้บ้าง กรณีแบบนี้ เขาคงได้แต่คิดว่า “ฮิคาริ” อาจเป็นบุคคลแห่งความลับ ที่ไม่สามารถสืบหาได้ง่ายๆ เพราะทางกลุ่มคนแห่งฮิคาริคงจัดการกับหลักฐานไปก่อนหน้าที่จะแสดงตัวออกมาแล้ว

ทางประเทศญี่ปุ่นเอง ก็ยังไม่ทราบความเคลื่อนไหวว่ากลุ่มคนแห่ง “ฮิคาริ” ต้องการทำอะไรหรือเข้ากับฝ่ายไหนกันแน่ ในขณะที่เหล่าผู้มีอำนาจของญี่ปุ่นเองนั้น ก็เริ่มมีส่วนหนึ่งที่ไม่อยากจะต่อต้านการกระทำของกลุ่มคนแห่งฮิคาริ เพราะเป็นกลุ่มทรงอิทธิพลต่อระบบเศรษฐกิจของประเทศเป็นอย่างมาก การเอาหม้อข้าวหม้อแกงตัวเองมาแลกกับสถานการณ์เช่นนี้ ย่อมไม่คุ้มค่ากันกับผลเสียหายโดยรวมที่จะเกิดขึ้นต่อประเทศชาติ คางุยะเองคิดว่าต้องถามหาตัวตนขององค์จักรพรรดิที่ฝ่าย “ฮิคาริ” จะสนับสนุนว่าเป็นใครแน่ เพราะการแจ้งสารของหญิงคนนั้นยังไม่เด่นชัดว่าเธอเห็นใครเป็นจักรพรรดิแห่งบริทาเนียที่ถูกต้อง

ในจุดนี้ ก็เป็นที่โจษจันกันอยู่มาก หากแต่คนที่รู้ดีกว่าใคร คงมีอยู่เฉพาะฝ่ายของลูลูชเท่านั้น สุซาคุที่แม้จะดูเฉยเมยต่อการปรากฏตัวของกลุ่มคนแห่ง “ฮิคาริ” แต่เขาเองก็แปลกใจกับการมาเยือนของเฟรย์ลีน่า จึงถามลูลูชขึ้นว่า

“ ทำไมพวกนั้น ถึงต้องมาอยู่ฝ่ายเรา หรือว่าคนที่ได้รับเลือกจะเป็น....”

ลูลูชพูดแทรกขึ้นมาก่อนจะจบคำว่า

“ เธอบอกว่าฉันเป็นบุตรของคนที่ได้รับเลือกรับ ยังบอกอีกว่าความสัมพันธ์ของฉันกับชาร์ล , มาริแอน แล้วก็นานาลีน่ะเป็นของปรุงแต่งขึ้น”

“ แล้วความจริงล่ะ?”

“ เธอไม่ยอมพูดอะไรต่อเลยนี่ คิดว่า “ฮิคาริ” คนนั้นน่ะ น่าจะเป็นกุญแจสำคัญ ถ้าหากได้พบและพูดคุยกับคนคนนั้นโดยตรง อาจจะมองทะลุมากขึ้นก็ได้”

“ ความสัมพันธ์จอมปลอมเหรอ?....แล้วนายคิดจะทำยังไงต่อไป เมื่อของปลอมที่เหลือนั่นน่ะ บอกว่านายเป็นศัตรู”

สายตาที่วาวเฉียบคมของลูลูชพลันอ่อนแววลงอย่างหม่นหมอง และกล่าวด้วยเสียงอ่อนล้าว่า
“ ก็คงเหมือนกับความรู้สึกที่ฉันมีให้กับโรโล่ในตอนนั้นนั่นล่ะ ...” ลูลูชพลันนึกถึงดวงหน้าของโรโล่ก่อนสิ้นใจ และกล่าวต่อไปอีกว่า “... ฐานะอาจจะเป็นของปลอม แต่ความผูกพันที่ได้อยู่ด้วยกันมา มันเป็นความจริง ”

การที่ “เฟรย์ลีน่า ซาฟีล” ตัวแทนของกลุ่มคนแห่ง “ฮิคาริ” ออกมาประกาศจุดยืนเช่นนั้น ทำให้เกิดข้อกังขาขึ้นมากมายทั้งในต่างประเทศ รวมถึงในหมู่ชาว “โอเซ็น” อันเป็นเขตปกครองของ “ฮิคาริ” ด้วยแล้ว ก็มีทั้งที่ยอมรับเพราะเคารพการตัดสินใจของตัวแทน “กลุ่มคนแห่งฮิคาริ” ว่าเป็นการตัดสินใจของ “ฮิคาริ”ด้วย และคาดหวังว่าคงจะสามารถสยบสถานการณ์และแก้ไขความวุ่นวายของโลกอันไร้ที่สิ้นสุดนั้นลงได้ แต่ก็มีทั้งที่ไม่ยอมรับ เพราะไม่คุ้นชินกับการที่ “ฮิคาริ” ซึ่งเปรียบได้กับผู้นำทางลัทธิ “มิโกะ” ที่ควรมีทั้งความศักดิ์สิทธิ์และบริสุทธิ์ กลับต้องเข้าไปแปดเปื้อนมลทินแห่งสงครามนองเลือดด้วยนั่นเอง

แต่ที่แน่นอน คือ เหล่ากลุ่มคนแห่งฮิคาริ ได้มารวมตัวกันที่ปราสาท “เซย์เรียว” อันเป็นที่พำนักของ “ฮิคาริ” ทั้งหมดแล้ว และพวกเขาเองก็มีทั้งฝ่ายที่ยอมรับโดยดุษฎีเพราะแก้ไขอะไรไม่ได้อีกแล้ว และมีทั้งที่คัดค้านอย่างมาก บ้างก็หัวเสียอย่างหนัก เมื่อต้องเข้าร่วมยุทธการเช่นนี้ แต่ที่แน่ๆ คือ ทุกคนมีปณิธานเดียวกันที่ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น ก็ต้องปกป้อง “ฮิคาริ” ให้ปลอดภัยให้ได้ ทำให้บทโมโหว้ากที่เกิดขึ้นกับเฟรย์ลีน่าไม่รุนแรงเท่าใดนัก เพราะเธอเองก็บอกว่า

“ โลกกำลังเปลี่ยนแปลง แม้เราจะอยากอยู่อย่างสุขสงบเพียงใด แต่ก็รับประกันไม่ได้ว่าความสุขสงบนั้น จะคงอยู่อย่างไม่แปรเปลี่ยนไปตามโลกนี้ เพราะทั้งโลกและโอเซ็นรวมถึงเซ็นไดนั้นเป็นหนึ่งเดียวกัน เมื่อผลกระทบเกิดขึ้นกับโลก ย่อมส่งผลต่อ“ฮิคาริ” ที่อยู่ใน “โอเซ็น” แห่งนี้ด้วย”

“โยดะ ทาดาคัทสึ” กล่าวขึ้นมาด้วยแววตาเข้มขึงว่า

“ เธอเป็นคนผลักดันให้โลกเปลี่ยนแปลงด้วย และกำลังฉุดกระชาก “โอเซ็น” ให้เต้นเร้าไปตามจังหวะของเหตุการณ์โลก ... แต่เพราะเรื่องที่ “โคโตโนริ” เคราะห์ร้ายอย่างนั้น ก็ถือได้ว่า “โอเซ็น” ได้รับผลกระทบแล้วด้วย ”

ชายหนุ่มที่อยู่ข้างๆ กาย “โยดะ ทาดาคัทสึ” เสยผมที่ปกหน้าผากขึ้นเล็กน้อยพร้อมกับพูดอย่างผ่อนคลายกับเฟรย์ลีน่าว่า

“ เพราะงั้น ... แม้เธอจะค่อนข้างทำตัวเหมือนแก้แค้นแบบส่วนบุคคลไปหน่อย แต่สำหรับกลุ่มคนแห่งฮิคาริแล้ว สมาชิกหนึ่งคนเพื่อทุกคน สมาชิกทุกคนเพื่อหนึ่งคน เพราะงั้นพวกเราก็คงปฏิเสธการเข้าร่วมยุทธภูมินี้ไม่ได้น่ะสินะ อีกอย่างหนึ่งถึงโอเซ็นจะสงบสุข แต่แค่โอเซ็นสงบสุขน่ะ มันไม่จบง่ายๆ แค่นั้นหรอกใช่ไหมล่ะ? ”

คำกล่าวนั้นของ “โยดะ ทาดาคัทสึ” และหนุ่มน้อยหน้าใส ได้ช่วยปลดเปลื้องรอยยิ้มอันแสนหวานของเฟรย์ลีน่าออกมา เธอพูดกลั้วรอยยิ้มนั้นไปด้วยน้ำเสียงที่เหมือนกลั่นออกมาจากก้นบึ้งของหัวใจ

“ ขอบใจนะ “จูเก่อหลง” ขอบคุณมาก “ทาดาคัทสึ” และก็ทุกๆ คน ฉันอาจจะเห็นแก่ตัวไปบ้าง วู่วามอีกด้วย แต่ว่ามีคนเข้าใจฉันแล้วแบบนี้ ไม่ว่ายังไง ฉันก็จะปกป้องท่าน “ฮิคาริ” และ “โอเซ็น” แห่งนี้เอาไว้ให้ได้”

แม้ทุกคนจะรับรู้ได้ถึงความเปลี่ยนแปลงที่กำลังจะเกิดขึ้น แต่ดวงหน้าของทุกคนในที่แห่งนั้นต่างฮึดสู้ ทำให้บรรยากาศในห้องโถงเปล่งปลั่งเต็มไปด้วยรอยยิ้มของผู้มีความหวัง ราวมนต์ผนึกกำลังที่แกร่งกล้าสามัคคี