ฉันจึงมาหาความหงอย: ไพบูลย์ วงเทศ เรื่องของ "วรรณอำ" อ่านเรื่องนี้จบมาได้เกือบเดือนแล้ว แต่ไม่ได้เอามาเล่าให้อ่านกัน เพราะตั้งใจจะเก็บความฮาไว้แต่เพียงผู้เดียวสักพัก แล้วค่อยเอามากลั่นกรองเล่าสู่กันฟัง เป็นหนังสือเก่า พิมพ์ครั้งแรก (และคงเป็นครั้งเดียว เพราะเนื้อหาล่อทั้งแหลมทั้งทู่ไปเสียหมด) เมื่อปี 2525 ปีนั้นเป็นปีสมโภชน์กรุงรัตนโกสินทร์ครบ 200 ปีพอดี ...จำได้ว่าตอนนั้นผมยังเรียนประถมอยู่เลย งานเขียนของคุณไพบูลย์ ใช้คำจำกัดความว่าเป็น "วรรณอำร่วมสมัย สมพาสกรุงรัตนโกสินทร์ ปีที่ 200" ...สมพาส = ร่วมประเวณี นะครับท่าน ๆ ทั้งหลาย ขึ้นชื่อเป็นวรรณอำ ย่อมไม่ใช่วรรณกรรม พี่แกเล่นอำกันไปหลายคนโดยเขียนเป็นเรื่องสั้นหรือเป็นโคลงกลอน แบ่งเป็นเรื่อง ๆ ตามแต่ความถนัดของนักเขียนแต่ละคนที่พี่แกจะอำเล่น ลองนึกถึงงานเขียนของสำนักศิษย์สะดือ (ที่ตอนนี้เป็นสะดือบานหรือไม่ก็สะดือจุ่นกันไปถ้วนหน้าแล้ว) จะออกมาในทำนองคล้าย ๆ แบบนั้น แต่ของคุณไพบูลย์นี่มีมาก่อนหลายปีดีดัก อ่านแล้วก็เหมือนกับเป็นต้นแบบของงานเขียนแบบทีเล่นทีจริงในยุคต่อมาแล้ในยุคใกล้ ๆ นี้อีกจำนวนหนึ่ง .......... อ่านแล้วต้องบอกว่าฮากันลืมโลกเลย ผมอ่านเล่มนี้ 378 หน้าจบในคืนเดียว ข้อเสียก็คือเราต้องไปหาต้นฉบับมาอ่านเปรียบเทียบกับคนที่เขาอำกัน ตัวอย่างเชน ของคุณจ่าง แซ่ตั้ง ที่โดนอำเป็น จ่าง แซ่ล้ม คุณจ่างนั้นเป็นนักเขียนกลอนเปล่า มีบทหนึ่งที่เขาเขียนเต็มหน้าว่า "คน คน คน คน คน..." ให้คนอ่านไปตีความเอง เล่มนี้ก็เลยให้คุณจ่าง แซ่ล้ม เขียนเป็น คน คน คน คน คนเร็ว ๆ เข้า ข้าวเดือดแล้ว อีกบทก็อำเป็น "สุขารมณ์" พรวด พรวด พรวด พรวด... เฮ้อ โล่ง วันหลังไม่แดกส้มตำอีกแล้ว แต่เขาไม่ได้ยกเอานิพนธ์ต้นฉบับมา (ปัจจุบันง่ายหน่อย ไปค้นจาก google มาได้บ้าง) .......... หรือไม่ก็ของคุณวิทยากร เชียงกุล ที่เขานำเอาส่วนหนึ่งจากบทกวี "ฉันจึงมาหาความหมาย" มาอำกัน "ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง ฉันจึง มาหา ความหมาย ฉันหวัง เก็บอะไร ไปมากมาย สุดท้าย ให้กระดาษ ฉันแผ่นเดียว" คุณไพบูลย์ก็อำเป็น วิทยากร กุนเชียง "ฉันเมา ฉันหง่าว ฉันอึ้ง ฉันจึง มาหา ความหงอย ฉันหวัง จะดึง ให้หมดปอย สุดท้าย ดึงได้น้อย แค่กระจุกเดียว" .......... ตัวอย่างหนึ่งที่ฝรั่งทำแล้วพวกเรารู้จักกันก็คือ "โจนาธาน ลิฟวิงสตัน นางนวล" กับ "ลุดวิก แวน วุฟกัง อีแร้ง" อันเล่มแรกนั้นคนเขียนคือ ริชาร์ด บาค ผู้เขียนงานประเภทเล่มบาง (จัดประเภทตามใจตัวเองอีกเช่นเคย) แต่เข้มข้นคลั่กคล้าย ๆ เชคอฟที่เคยเอามาแนะนำให้สหายร่วมวงสนทนาได้รู้จักกันมาก่อนหน้านี้ ส่วนเรื่องหลังนั้นจำชื่อคนแต่งไม่ได้ เนื้อหาก็คงเป็น style เดียวกันกับที่คุณไพบูลย์เขียนนี่เอง... คือตั้งใจจะบอกว่า ฝรั่งมันก็เล่นกันอย่างนี้เหมือนกัน ไม่ใช่แค่บ้านเรานะ เขาว่ากันว่าคนที่จะเขียนงานแนววรรณอำพวกนี้ออกมาได้นั้นต้องมีความคิดสร้างสรรค์บวกกับความสามารถในการลอกข้อสอบแบบที่อาจารย์จับไม่ได้อยู่ในตัวคนเดียวกัน ...ภาษาจอมยุทธเรียก "อัจฉริยะปีศาจ" ซึ่งในสังคมนักเขียนนั้นหาได้ยากยิ่งนัก หลายท่านบอกว่างานวรรณอำชิ้นนี้มีคนชื่นชมอยู่บ้าง แต่ไม่มากและไม่แรงเท่าที่ควร นัยหนึ่งก็คงเป็นเพราะมันต้องเอาไปเทียบกับงานต้นฉบับ (ซึ่งบางที่ก็ไม่รู้ว่าเอาไปเก็บไว้ที่ไหน) ก็เลยไม่รู้ว่าที่เขาเอามาอำนั้นมันอำแล้วคันไม้คันมือมากน้อยแค่ไหน อีกส่วนหนึ่งก็คือมันไม่ได้เป็นการสร้างสรรค์ขึ้นมาใหม่ แต่สำหรับสังคมที่สับสนวุ่นวายและต้องการการ "อำ" กันบ้างเพื่อลดความตึงเครียดในสังคม ก็นับได้เป็นเรื่องหนึ่งที่ถือว่าน่าอ่านเอาอย่างยิ่งเลยทีเดียว แม้จะเขียนขึ้นมายี่สิบห้าปีแล้วก็ตาม   Create Date : 31 สิงหาคม 2550 2 comments Last Update : 31 สิงหาคม 2550 18:40:46 น. Counter : 4494 Pageviews. Share Tweet

เคยอ่านแล้ว ตอนที่หนังสือออกมาใหม่ๆ และมีหนังสือด้วย แต่หนังสือหายไปแล้วตอนย้ายบ้าน ชอบมากๆ อ่านแล้วฮามาก จำได้ว่ามีอำ กลอนของคุณเนาวรัตน์ด้วย ต้นฉบับรู้สึกจะเป็น ไข่มุกบนจานหยก แต่จำไม่ได้ว่าในฉบับอำ เขียนว่าอะไร จำได้แต่บทแรกเขียนประมาณว่า เพียงชั่วเป็ดขยับปีก หรือไรนี่แหละ อยากอ่านอีกจัง ถ้าพิมพ์ซ้ำก็ดีนะ   โดย: ปอมปอมเกิร์ล 1 กันยายน 2550 2:52:28 น.

กลอนอำคุณเนาวรัตน์ บทที่ว่า พูดถึงไข่ต้มร่วงหล่นบนจานหยกครับ   โดย: ผ่านมา IP: 118.172.161.69 23 ตุลาคม 2557 7:28:09 น.