จุดเริ่มต้นมันอยู่ตอน ม.2 ตอนนั้นยอมรับเลยว่าเป็นเด็กที่เกเรไม่ฟังใครแม้กระทั่งพ่อและแม่ ตอนนั้นเรียนโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่งเป็นโรงเรียนที่ดีนะ ไม่ค่อยมีนักเรียนที่เกเรเท่าไหร่แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่ทำให้ฉันเสีย จุดเสีย

คือคนข้างนอกฉันคบกับเพื่อนนอกโรงเรียน ตอนนั้นก็วัยรุ่นกันทั้งนั้น ไม่มีใครคิดอะไรทั้งสิ้นฉันจะชอบไปอยู่กับพวกเพื่อนนอกโรงเรียนโดดเรียน ไม่เข้าเรียน เข้าบ้างไม่เข้าบ้าง

รวมกลุ่มกันอยู่แต่กับร้านเกมบ้านเพื่อนจนได้มาเจอผู้ชายคนหนึ่ง คนที่พลิกชีวิตฉัน ขอใช้แทนชื่อว่า โอ
โอจะเป็นผู้ชายที่อายุเยอะกว่าฉันและพวกเพื่อนๆ

เขาจะชอบขับมอไซค์พูดง่ายๆเด็กแว๊นนั้นเหละจ้า เราหลงเขามากไปนอนกับเขาที่บ้านเขาทะเลาะกับพ่อแม่เรื่องผู้ชายต่างๆนานา เอารถมอเตอร์ไซค์ของพ่อออกไปให้พวกเพื่อนๆขับจนรถชนพังกลับมาโดนพ่อด่าจนทะเลาะกัน ฉันออกไปนอนบ้านโอ แต่ก็กลับมานอนบ้านบ้าง

ครั้งหนึ่งฉันไป

เล่นเกมอยู่ที่ร้านเกมแม่มาตามฉันกลับบ้าน
"กลับบ้านเถอะ" แม่เดินเข้ามาหาฉันในร้านเกม
"เดี๋ยวหนูก็กลับเองเหละแม่" นั้นคือคำพูดที่ฉันเจ็บ

ที่สุดในชีวิตที่กลับไปคิดทุกครั้งและฉันก็กลับบ้านไปบ้างอยู่บ้านโอบ้างไปโรงเรียนบ้างไม่ไปบ้างจนในที่สุดฉันก็ติดเขามากซะจนขอแม่ลาออกจากโรงเรียนไม่อยากเรียนอีกแล้วอยากไปอยู่กลับโอโลกทั้งใบในชีวิตฉันมีแต่โอแค่คนเดียวทุกๆอย่างของฉันต้องเป็นเขาเท่านั้นทุกเวลาไม่ว่าจะกิน นอน ขี้หรือไปไหนฉันจะเกาะติดกับเขาตลอด ไม่ว่าเขาจะไม่ดียังไงฉันก็ยังจะอยากไปอยู่กับเขา

แม่ขอร้องฉันให้เรียนต่อพยายามทำทุกวิธีทางให้
ฉันมาเรียนฉันก็ยืนยันที่จะลาออกอยู่ดีแม่ก็พยายามที่จะหา
โรงเรียนอื่นให้เรียนด้วยความที่ฉันเกเรและออกกลางเทอมเลยไม่มีโรงเรียนไหนรับสักโรงเรียนรวมถึงเอกชนและรัฐบาล

ฉันจึงขอแม่ไปเรียนที่กศนเพื่อที่ทุกฉันจะได้อยู่กับโอและวันอาทิตย์ไปเรียนที่โรงเรียนและชีวิตฉันก็ดำเนินไปเรื่อยเปื่อยไม่มีอะไรนอกจากอยู่กับแฟน ไปหาเพื่อนบ้าง ไม่มีอะไรนอกจากนั้นเลย

จนกระทั้ง...ฉันกลับไปนอนบ้าน และจับโกหกของโอได้ทะเลาะกันรุนแรงถึงขั้นฉันขู่ว่าจะฆ่าตัวตายแม่รับรู้เรื่องราวทุกอย่าง ฉันขังตัวเองอยู่ในห้อง

"ลูก กินข้าวไหม"

แม่มาตะโกนเรียกหน้าห้องนอนของฉันฉันไม่ตอบ คนที่ฉันอยากให้มาง้อและทำดีกับฉันไม่ใช่แม่ ! แต่เป็นโอฉันก็เงียบอยู่อย่างนั้น ฉันไม่รู้ว่าความรู้สึกแม่ตอนนั้นเป็นยังไงแต่รู้ว่าแม่พยายามเคาะประตูเรียกฉัน เสียงสั่นเครือเอามีดเอาของแหลมมาแงะมาประตูเพื่อจะเปิดเข้ามาหาฉัน กลัวฉันฆ่าตัวตายฉันตัดสินใจเปิดประตู บอกไม่อยากกินอะไร แม่ฉันแทบหมดแรงตอนที่เห็นฉันแล้วเดินลงไปอย่างเงียบๆ

ฉันก็จะพยายามฆ่าตัวตายอีกโทรหาโอจนโอมาหาฉันที่บ้าน ฉันบอกให้โออยู่กับฉัน แต่โอเลือกที่จะไม่อยู่ฉันกรี๊ดลั่นบ้าน วิ่งลงไปข้างล่างบอกจะฆ่าตัวตายหยิบมีดในครัวออกมาจะแทงตัวเองโอรีบลงไปคว้ามีดออกจากตัวฉัน แม่วิ่งเข้ามาห้าม ตอนนั้นฉันไม่สนใจใครอีกแล้วสนใจแค่ผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าฉัน พอโอคว้ามีดออกจากฉัน แล้วโอก็ขับรถกลับบ้านไปเหลือเพียงแต่ฉันและแม่ และคนในหมู่บ้านเริ่มกรูกันเข้ามาเพราะเสียงดังมากฉันวิ่งขึ้นไปบนห้อง และตะโกนลงมา
" ถ้าหนูไม่มีเขาหนูก็ไม่รู้จะอยู่ทำไม!!!!" ฉันเข้าไปหากระปุกยาเอายามารวมกันและจะกินเข้าไปเพื่อฆ่าตัวตายแม่รีบวิ่งขึ้นมา แต่นั้นเหมือนไม่ใช่แม่ของฉันแม่ฉันเป็นคนใจเย็นและไม่เคยโมโหใคร แต่นี่ไม่ใช่
แม่วิ่งขึ้นมาบนห้องฉันตบหน้าฉันดังเพี๊ยะผลักฉันลงไปนอนกองกับพื้น กระโดมาค่อมตัวของฉันเอาไว้ ทั้งตบและจิ๊กหัวฉันแม่พูดทั้งน้ำตา
"กูเลี้ยงมาไม่ได้ให้ฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายคนเดียว!!!"

ฉันพยายามออกจากแม่ให้ได้และวิ่งออกจากบ้านไปทั้งๆที่ร้องไห้ คนมาอยู่ในบ้านฉันเต็มบ้าน ฉันไม่รู้จะทำยังไงและตัดสินใจหนีออกจากบ้าน ณ วันนั้น

ตั้งแต่ฉันออกมาสมองมันโล่งไปหมดไม่รู้จะเดินไปทางไหนไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนทางเดียวที่เดินไปคือบ้านของ พีช แต่พอไปถึงฉันกลับยิ่งตกใจยิ่งไปกว่านั้น นั้นคือ พีช มิว และ นุ่น ( ขอใช้นามสมมุติทั้งหมด)อยู่กันที่บ้านของพีช ต่างคนต่างมีปัญหากันหมด มันไม่ใช่ละครน้ำเน่าหรือว่าจัดฉากอะไรทั้งสิ้น แต่มันกลับเป็นแบบนั้นจริงๆ พีชไม่ได้มีปัญหาอะไรกับที่บ้าน เพราะพ่อแม่ไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่แล้ว ส่วนมิวก็ออกเล่นนอกบ้านตลอดไม่ได้เรียนและมาอยู่บ้านพีชเพราะทะเลาะกับ
พ่อแม่เหมือนกันแต่นุ่นเรียนหนังสืออยู่ และคบกับผู้ชายหนึ่งคนทะเลาะกับที่บ้านก็มาบ้านพีชเหมือนกันแต่ไม่ได้หนีออกจากบ้าน

ฉันเล่าปัญหาให้พวกเพื่อนฟัง และเรื่องครอบครัวสุดท้ายทุกคนก็ตอบเหมือนกันว่าออกไปใช้ชีวิตข้างนอกกันเถอะนั้นคือวันแรกที่ฉันก้าวออกจากบ้าน และไม่มีหนทางที่จะไป ฉัน พีช และมิวไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนกันเลยไปนั่งเล่นกันที่ร้านเกมเหมือนเดิมวันแรกเราก็หนีออกไปนอนบ้านรุ่นพี่คนหนึ่งเป็นผู้ชายแต่ว่าเขาให้อยู่เพียงแค่คืนเดียวเท่านั้น พวกฉันแทบไม่มีเงินกินข้าวกันเลยสักบาทอยู่แต่กลับพวกเด็กร้านเกม เงินติดตัวก็มีอยู่แค่ไม่กี่บาทเท่านั้นมันรู้สึกว่าไม่มีที่อยู่ ไม่มีเงิน ไม่มี
อาหารแต่ก็ยังมีเพื่อน ยังหัวเราะเฮฮาได้ก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงหัวเราะได้ และไม่รู้สึกรู้สาอะไร

วันที่สองของการออกจากบ้านหลังจากที่เมื่อคืนเราไปนอนบ้านรุ่นพี่กันแล้ว แล้วก็ต้องออกมาข้างนอกกันอีกและก็ไม่มีที่จะไปเหมือนเดิม จะให้ฉันไปนอนบ้านโอก็ไม่ได้ เพราะมีปัญหากันอยู่พวกฉันเลยไปนั่งเล่นร้านเกมกันอีกร้าน ในซอยหมู่บ้านที่เราออกมานั้นเหละ(รู้สึกเหมือนหนีออกจากบ้านโคตรไกล =.= ) ฉันนั่งเล่นหน้าร้านเกมกับพีชอยู่สองคนส่วนมิวก็ไปคุยกับคนแถวนั้นเลื่อยเปื่อยตามภาษาของมัน

"มึง พวกพี่เขาบอกให้พวกเราไปนั่งกินเหล้ากับเขาหน่อยเขาจะให้เงินพวกเราด้วยนะมึง" มิวเดินเข้ามาบอกด้วยความดีใจ พวกฉันก็ดีใจสิแค่ไปนั่งกินเหล้าด้วยก็จะได้เงิน ง่ายๆแค่นี้เอง

"เอาดิ ไปป่ะรี่ กูว่าได้เงินนะ " พีชหันมาปรึกษากับพวกฉันแล้วพวกฉันก็ตกลงที่จะทำ ...

พวกผู้ชายสามคนนั้นพาเราขึ้นรถกะบะ บอกว่าจะพาไปนั่งกินเหล้าด้วยกัน นั่งกินเหล้าก่อนถึงจะให้เงินพวกฉันก็นั่งไปอย่างเงียบๆแต่ที่ต้องตกใจคือพี่เขาเลี้ยวเข้าไปในห้องพักชั่วคราวแห่งหนึ่ง พวกฉันตกใจกันมากรีบถามพวกพี่เขา

"พี่พาหนูมาที่นี่ทำไม" ฉันถามและจับมือกับพีชแน่น

"พี่ไม่ชอบกินเหล้าพวกเสียงดังๆ ชอบนั่งกินเงียบๆ"

ฉันนั่งเงียบและกลัวกับพีชมาก แต่มิวดูร่าเริงนางไม่สนใจอะไรเท่าไหร่ แต่นางนิสัยดีนะเฟรนลี่ แต่เฟรนลี่เกิ๊นนน!
พี่เขาบอกให้พวกฉันแยกย้ายกันไปคนละห้องก่อนเดี๋ยวค่อยมานั่งกินเหล้ารวมกัน ฉันตกใจรีบแอบไปคุยกับพีชสองคนและโชคดีที่พีชเอาคัดเตอร์มาด้วย 1 อัน พีชจะชอบพกอยู่แล้วเป็นประจำ

"มึงเอาไปไว้กับมึงก่อน ไม่ต้องห่วงกู กูโทรเรียกแบงค์มแล้ว"แบงค์เป็นแฟนของพีชตอนนั้น เราแยกย้ายกันไปคนละห้อง แบงค์มาทันพีชเลยไม่ได้เข้าห้องฉันเข้าไปในห้องแล้ว แล้วก็เป็นอย่างที่คิด พี่เขาข่มขืนฉัน ถอดเสื้อฉันออกหมดเหลือแต่กางเกง พี่เขาผลักฉันไปที่เตียง เอามืออุดปากของฉันเอาไว้และจับมือฉันไว้ทั้งสองข้าง

"มึง !! มึงอยู่เปล่า" พีชมาตะโกนเรียกฉันอยู่หน้าห้องแต่ฉันไม่สามารถตอบได้ ฉันดิ้นอย่างแรงจนมือข้างนึงหลุดออกมาได้รีบหยิบคัดเตอร์ในกระเป๋ากางเกงออกมา

"ถ้าพี่ทำอะไรหนูไปมากกว่านี้ หนูแทงจริงๆนะพี่" ฉันน้ำตาไหลแต่ไม่มีเสียงร้องไห้ พี่เขาเอาตัวดันออกจากฉัน ฉันรีบหยิบเสื้อผ้าพีชมาเคาะเรียกฉัน ฉันเลยตะโกนตอบพีช

"ถ้าพี่ไม่เปิดหนูจะแจ้งตำรวจ"พีชตะโกนบอก

พี่เขายอมไปเปิดประตูให้ ฉันรีบออกไปหาพีช พีชกอดฉันไว้แน่นตอนนั้นทุกอย่างเบลอไปหมด ร้องไห้ฟูมฟาย ทำตัวเองทั้งนั้น คิดว่าเก่งออกมาก็ไม่รอด ระหว่างนั้นเราก็หาทางกลับไปที่ร้านเกมก่อนเพราะเราไม่มีแม้กระทั่งที่ซุกหัวนอนก่อนกลับพวกฉันเห็นแบงค์คุยกับพวกผู้ชายที่พาเรามา สรุป แบงค์มีส่วนรู้เห็นในการพาพวกฉันมาที่นี่!!! แม้กระทั่งแฟนของเพื่อนก็ไว้ใจไม่ได้ ฉันกับพีชตัดทุกคนออกแต่มิวก็ยังอยู่กับพวกเราเหมือนเดิม ถึงแม้นางจะไม่สนใจก็เถอะ
พอฉันไปปักหลักกันอยู่ที่ร้านเกมฉันดีใจมากได้เจอพี่โอม รุ่นพี่ฉันตั้งแต่เรียนประถมเขาบอกมีห้องเช่าอยู่แถวนี้เขาพักอยู่ ฉันเลยขอไปอยู่กับแกด้วย ไปถึง เหมือนนรกซ้ำกรรมซ้อน ห้องที่พี่โอมอยู่มีผู้ชายเพื่อนพวกพี่เขานอนด้วยรวมกันถึง 10 คน !!รวมพวกฉันสามคนเป็น 13 คนพอดี

"คนนี้น้องกูอย่ายุ่ง"พี่โอมเปิดประตูเข้าไปพร้อมกับกอดคอฉันแล้วบอกคนในห้อง มิวก็ยิ้มเลยจ้า ผู้ชายตรึมห้องถึงนางจะเป็นคนชอบผู้ชาย แต่นางก็ไม่ใช่คนนิสัยไม่ดีนะ มันเหมือนความชอบส่วนบุคคลคืนนั้นก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้นต่างคนต่างอยู่ ฉัน พีช มิวก็เริ่มออกหางานทำเพื่อนรุ่นพี่ในห้องพี่โอมแนะนำให้ไปทำงานเด็กดริ้งที่ร้านใกล้ๆห้องที่เราอยู่ฉันก็ลองไปสมัครดู ปรากฏว่ารับเราทั้งสามคนทำงาน เริ่มงานพรุ่งนี้ ก่อนจะนอน ฉันยืนเล่นอยู่ที่หน้าระเบียงของห้อง มิวเดินมาบอก

"มึง แม่กูโทรมาบอกว่าพ่อกูกับพ่อมึงตามหาพวกเรา พ่อมึงโดนรถเฉี่ยวว่ะ"

"O_O" ตอนนั้นบอกเลยว่าอึ้ง ไม่รู้จะพูดยังไงได้แต่เงียบ

ไม่มีคำอะไรที่จะพูดออกมาจากปาก

"แล้วพ่อกูเป็นยังไงบ้าง"

"กูก็ไม่รู้ว่ะ แม่กูบอกแค่นั้นแต่คงแค่เฉี่ยวไม่เป็นอะไรมากหรอกมั้ง"
คืนนั้นฉันแทบข่มตานอนไม่หลับนี่ฉันกำลังทำอะไรลงไป

วันที่สามของชีวิตนรกแตก เห้อ รู้สึกเหนื่อยกับชีวิตจากเมื่อก่อนที่ฉันได้นอนห้องส่วนตัวเตียงนุ่มๆนอนกลิ้งได้ทั้งเตียงคนเดียวตุ๊กตาตัวโปรดที่นอนกอด เสียงบอกฝันดีของแม่และเสียงดุของพ่อ มันเหมือนฉันกำลังเดินอยู่ในความฝันฝันร้ายที่ฉันไม่อาจะกำหนดเส้นทางได้เลย

ตอนนี้สิ่งที่คิดไม่ว่าจะเรื่องที่อยู่ เงินในการกินใช้ชีวิตประจำวัน และพ่อฉันจะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้มิวพูดจริงหรือโกหกเพื่อให้ฉันกลับบ้านฉันก็ไม่เข้าใจรู้เพียงว่าตอนนี้เป็นห่วงพ่อกับแม่ แต่ฉันไม่กล้าที่จะกลับบ้านฉันทำตัวเองขนาดนั้นแล้ว ฉันไม่มีหน้าที่จะกลับบ้านไปหาพ่อกับแม่หรอกฉันจะต้องดิ้นรถชีวิตของฉันต่อไปให้รอด

ตกเย็นฉัน พีช และมิวไปทำงานที่ร้านคาราโอเกะแห่งหนึ่ง ร้านนี้จะเป็นร้านกลางๆไม่เล็กมากและก็ไม่ใหญ่ มีเด็กดริ้งแค่7-8คนเองมั้ง รวมพวกฉันด้วยร้านจะต้องให้ลูกค้ามาถ้ามีเด็กประจำอยู่แล้วห้ามแย่งกัน ส่วนถ้าลูกค้าใหม่จะให้เลือกเด็กเข้าไปนั่งว่าจะเอาคนไหน ถ้าลูกค้าไม่เลือกถึงจะไปแย่งกันได้

วันแรกที่ฉันทำงานแทบไม่มีคนเลย นั่งเล่นกันอย่างเดียวเลิกงานฉันช่วยที่ร้านเก็บของพีชกับมิวกลับห้องกันก่อน
ฉันเก็บร้านเสร็จก็เดินกลับห้อง พีชนั่งเล่นอยู่หน้าห้อง กับรุ่นพี่อีกสามสี่คน(จำจำนวนไม่ค่อยแม่น)

"อ้าว ไม่เข้าห้องกันอ่ะ อีมิวอยู่ไหน" ฉันเดินไปถามพีชแต่ไม่รอคำตอบจะเปิดห้องเข้าไป

"เห้ย อย่าเข้า" พีชเดินมาลากฉันไปนั่งเล่นกับพวกพี่

"ไอมิวบ๊ะ ๆ โอะ บ๊ะๆ อยู่กับพวกพี่ๆเขา"

"ห๊ะ !!! มึงใช้คำว่าพวกอยู่นะ"

"เออ พวก"

ฉันได้ยินก็รีบจะไปห้าม ทำแบบนี้ได้ยังไง !! พีชดึงฉันไว้ ไม่ให้ฉันไปฉันมองพีชด้วยความสงสัย

"มันอยากเอง ไม่มีใครขืนใจมัน"

นั้นเหละฮะท่านผู้ชมการโดนข่มขืนกับยินยอมเอง มันคนละแบบ😑

"เออ งั้นกูออกไปซื้ออะไรกินก่อนนะ"

ฉันออกมาเซเว่นหน้าปากซอยยังไม่ทันที่จะได้เข้าก็เจอเพื่อนขับมอไซค์มาจอดหน้าเซเว่นก่อน มันชื่อ ควบ(ใครจะเปลี่ยน บ. เป็น ย. ก็ได้ไม่ว่ากัน)

"รี่ ไปนั่งเล่นที่ร้านเป็นเพื่อนหน่อยดิ " ควบชวนฉันไปนั่งเล่นที่ร้านซ่อมมอไซค์ที่ควบทำงานอยู่

ที่ฉันคิดตอนนั้นคือมิวก็ทำภารกิจอยู่พีชก็นั่งเล่น เลยไปนั่งเล่นที่ร้านกับควบดีกว่า ฉันกำลังจะซ้อนท้ายมอไซค์ของควบกุ๊กเพื่อนในห้องที่อยู่ในห้องพี่โอมขับมอไซผ่านมาพอดี

"รี่ มึงจะไปไหน"

"ไปนั่งเล่นที่ร้านไอควบ"ฉันตะโกนตอบ "ไปป่าวมึง"

ควบรีบบิทมอไซค์ออกมา

"จะชวนมันทำไมวะ"

"ชวนมันไปด้วยไง นั่งเล่นกัน"

พอมาถึงหน้าร้าน ร้านมอไซค์ที่นี่จะเป็นร้านห้องสี่เหลี่ยมจัตุรัสเล็กๆกำแพง 4 ด้าน และด้านหน้าเป็นประตูปิดแบบบานเลื่อนลง ร้านอยู่ติดริมถนนฉันกำลังจะเข้าร้าน กุ๊กมาพอดี ในร้านเลยมี ฉัน ควบ กุ๊ก และรุ่นน้องของกุ๊กอีก 1คนนั่งเล่นกันได้สักพัก กุ๊กเริ่มเบื่อ

"รี่กลับยัง"

"อื้อ"

" มึงก็กลับคนเดียวดิ ให้ไอรี่อยู่" ไม่รู้ว่ากุ๊กทำไมทำน่าแบบเหมือนคิดอะไรสักอย่างก็รีบขับมอไซค์ออกไป
แล้วก็เป็นแบบที่ฉันคิด😠!! ไอควบจับฉันขึงบนรถมอเตอร์ไซค์

"เห้ย ปิดประตู!!!!!"

ไอควบกดฉันลงที่เบาะมอไซค์คันหนึ่งที่ตั้งอยู่กลางร้านรุ่นน้องของควบขอใช้ชื่อว่า นัท ไอควบให้นัทไปปิดประตูบานเลื่อนลงทำให้ข้างนอกไม่สามารถเห็นด้านในได้แต่ฉันก็ไม่สามารถร้องขอความช่วยเหลือได้ ฉันร้องไห้ น้ำตาไหลไม่หยุด กลัวมากๆหันไปมองขอความช่วยเหลือกับนัท อย่าทำกันแบบนี้เลย แต่สิ่งที่ได้และสิ่งที่เห็นคือนัทใส่หูฟังและไม่สนใจว่าไอควบจะทำอะไรกับฉัน ฉันได้แต่ร้องไห้ไอควบเอามือออกจากปากฉันเพื่อไปรวบมือทั้งสองข้างที่ฉันทุบตีเขาอยู่ ไอควบจูบฉัน

O_O ตอนนั้นฉันพยายามปิดปากตัวเอง จะตะโกนร้องก็ไม่ได้จะทำอะไรนอกจากนี้ก็ไม่ได้ เสียงรอบข้างมีแต่เสียงรถที่ขับผ่านช่วงเวลาตีสองตีสามแทบจะไม่มีผู้คนอยู่บนถนนหรือแถบนี้เลยเป็นร้านมอไซค์ตั้งโดดๆอยู่ติดถนนพอปิดประตูก็จะไม่เป็นที่สนใจสำหรับคนแถวนั้นแล้วควบใช้มืออีกข้างถอดกางเกงของฉันออกฉันพยายามดิ้นออกจากตัวไอควบ พยายามจะดันตัวเองให้รถมอไซค์ที่ตั้งอยู่ล้มลงแต่มอไซค์กลับไม่ล้ม !!! ควบกำลังจะถอดกางเกง

ปัง!!!!ปังๆๆๆๆ

เสียงคนถีบประตูบานเลื่อนข้างนอกดังมากฉันน้ำตาไหลพราก ตอนนั้นจำได้ว่าทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ยืนร้องไห้เหมือนคนไม่มีสติสติไม่อยู่กับตัว ร้องไห้อย่างเดียวคือสิ่งที่ฉันทำ ไอควบตกใจรีบสกิดนัทฉันรีบใส่กางเกง เสียงรอบข้างตอนนี้ดังมาก ฉันได้แต่ยืนนิ่งควบจับฉันเอาไว้ไม่ให้ฉันดิ้นไปไหน แล้วเอามือปิดปากของฉันเอาไว้

"อย่าตะโกนนะ ควบขอร้อง"

"ฮืออออ ทำไม...ทำไมควบต้องทำแบบนี้ เราเป็นเพื่อนกันไม่ใช่หรอ"

"ถ้ารี่เป็นเพื่อนควบ อย่าตะโกนนะ"

ตอนนั้นบอกเลยทำอะไรไม่ถูกจริงๆ ร้องไห้ฟูมฟาย สะอึก ถูกเอามือปิดปาก ควบลากฉันไปแอบหลังรถมอไซค์อีกคันกับนัทแล้วนอนราบกับพื้น แอบไม่ให้ใครเห็น

"ไอเหี้ยควบ มึงออกมา รี่เป็นอะไรหรือเปล่า สัสเอ๊ย"พี่โอมตะโกนดังมากทุกคนช่วยกันพยายามจะเปิดประตูบานเลื่อนให้ออก

"อีรี่!!!!! มึงอยู่ไหน"

"พีช!!!!!!"

พีชเดินวนรอบตามหาฉันตะโกนเรียกฉัน ฉันสะบัดตัวออกจากไอควบได้ ก็ตะโกนตอบพีช แล้วก็ร้องไห้ต่อ(อยากด่าตัวเองเหมือนกัน อีโง่- -)

"เห้ย พี่ดี้ พี่โด ตรงนี้มีหน้าต่าง" พีชตะโกนเรียกพวกรุ่นพี่ที่อยู่ในห้องและเพื่อนๆรุ่นพี่ในห้อง

"แม่งเป็นกระจก"พี่ดี้พูด

"สัสเอ้ย จะพูดทำไมวะ" ควบ... (บ. = ย)

พีชดึงกระจกออก พีชเห็นฉันผ่านกระจกหน้าต่างแล้ว

"ไอควบ มึงปล่อยไอรี่นะเว้ย"

"ไอนัท มึงจะเปิดไม่เปิด ปล่อยน้องกู"พี่โอมโมโหสุดขีด

"มึงจะเปิดไม่เปิด" พี่ดี้ เริ่มโมโหมากกว่าเดิม

"กูบอกให้เปิด" พี่โด โมโห เริ่มถีบประตูรุนแรงขึ้นมากกว่าเดิม

นัดเริ่มกลัวยอมไปเปิดประตู ไอควบจับฉันไว้ตรงหน้า นั่งหลบอยู่ข้างหลังฉัน

ครืนนนนนนนนน~~

เสียงประตูบานเลื่อนเปิดออกผู้ชายนับสิบยืนอยู่ข้างหน้าร้าน และที่ยืนอยู่ตรงหน้า พี่โอม พี่ดี้ พี่โด และฉันรู้ตอนนั้นเอง กุ๊กเป็นคนไปเรียกพี่โอม

สิ่งแรกที่พี่โอมทำคือดึงฉันเข้าไปกอดส่วนพวกผู้ชายคนอื่นลากไอควบออกไปทางต้นไม้ข้างๆ

"ผมไม่เกี่ยวพี่ ผมไม่เกี่ยว"นัทบอกแล้วนั่งลงยกมือขึ้น

"มันทำอะไรเราไหม"พี่โอมถามอย่างใจร้อน

"ฮือออออ" ร้องไห้ค่ะ = =. ' ร้องไห้อย่างเดียวไม่มีพิกุนร่วงออกจากปากสักเม็ด

“กูถามมันทำอะไรมึงไหม!!!!" พี่โอมเริ่มโมโหแล้วหันไปมองทางไอควบซึ่งทุกคนตอนนี้อยู่ในอารมณ์ที่ทั้งโมโห และอยากกระทืบไอควบกันทั้งหมด

"มึงก็บอกพี่เขาไปดิมึงหยุดร้องไห้ก่อนดิ"พีชดึงฉันเข้าไปปลอบให้หยุดร้องไห้พี่โอมดึงฉันออกมาจากอ้อมกอดของพีช

"พี่ถาม มันทำเราไหม!"

ฉันร้องไห้ไม่หยุด พี่โอมมองหน้าฉันไม่หยุดเหมือนกัน

"กะ...กำละ..ลังจะทำ"

ไม่มีเสียงตอบรับจากพี่โอมและทุกคนเพราะทุกคนกรูเข้าไปกระทืบไอควบที่นั่งอยู่ใต้ต้นไม้ ฉันตกใจมาก ทำอะไรไม่ถูกไม่รู้จะเรียงลำดับอะไรก่อนอะไรหลัง อยู่ๆร่างกายก็เข้าไปห้ามพี่โอมและพวกรุ่นพี่

"อย่าทำมันๆ"

"พีชมาเอาไอรี่ไป !!!!"

ทุกคนยังไม่หยุดความโมโหต่างคนต่างเลือดร้อนและเลือดขึ้นหน้ากันหมด ไม่มีใครหยุดความคิดของพวกพี่เขาได้

"จะห้ามทำไม มันทำรี่"

"มันยังไม่ได้เอารี่ ฮือออพอเถอะพวกพี่"รี่ได้แต่ร้องไห้ ตอนนั้นเบลอไปหมด ทำไมถึงต้องไปห้ามทำไมถึงไม่ยอมปล่อยให้พวกรุ่นพี่กระทืบมันต่อ ก็ไม่เข้าใจไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับไอควบมันเลย แต่เพราะคงกลัว ตื่นตระหนกหรืออะไรก็แล้วแต่ แต่ไม่อยากให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้เลยด้วยซ้ำ

ฉันตื่นมาคนในห้องก็เริ่มน้อยลง บางคนออกไปข้างนอก บางคนไปกินข้าวเหลือกันแค่ไม่กี่คน
หลังจากที่อาบน้ำทำอะไรเสร็จแล้วก็นั่งเล่นกันอยู่ที่ห้องพี่โอม ไม่มีอะไรทำรอเวลาแต่จะไปทำงานที่ไม่อยากไป T^T

"พี่โอม พี่ดี้กับไอกุ๊กโดนพวกไอควบกระทืบ"

"เห้ย!!!"

คนในห้องวิ่งมาบอกพี่โอมที่นั่งเล่นอยู่กับพวกฉัน พี่ดี้ กับ กุ๊กออกไปข้างนอกกันตั้งแต่เช้าแล้ว น่าจะเข้าไปในซอยร้านรถนั้นแน่เลย ไม่น่าเข้าไปเลย
ฉันเริ่มกลัวตัวสั่น ทำอะไรไม่รู้ ทำไมชีวิตมันวุ่นวายได้ขนาดนี้ ฉันทำอะไรให้ใครทำไมถึงต้องโดนขนาดนี้ และลากคนอื่นเข้ามาเกี่ยวข้องด้วยทำไมตอนนี้ฉันเรียกตัวฉันเองได้แล้วว่าเด็กมีปัญหา ไม่ใช่แค่เด็กหนีออกจากบ้าน ต้องทำให้รุ่นพี่ที่รักฉันมาเกี่ยวด้วยฉันจะทำยังไงดี

พี่ดี้โทรเข้ามา บอกให้พี่โอมไป และให้รี่ไปด้วยไปที่ร้านที่รี่โดนกระทำ พี่โอมไปไม่ได้แน่นอน และคนอื่นๆก็ไปไม่ได้แน่เพราะต้องโดนฉันเชื่ออย่างนั้น แล้วทำไมฝ่ายนู้นถึงเข้าข้างคนผิดทำไมคนที่นั้นถึงยอมเชื่อคนของตัวเองขนาดนั้น

"รี่ ตาโอมาหามึง"

"โอ..."

ฉันลงตึกไปหาโอ แต่กลับไม่มีอะไรที่ดีขึ้นกว่าเดิมโอมาบอกให้ฉันไปที่ร้าน เรื่องจะได้จบ คืออะไร ไม่มีการเป็นห่วงฉันบ้างเลยหรอทำไมต้องกลัวพวกนั้น ทำไมต้องยอมด้วยฉันไม่เข้าใจ ฉันทำอะไรไปมากกว่านั้นไม่ได้นอกจากจะไปตามที่โอบอก ฉันซ้อนท้ายรถโอไปที่ร้าน ซึ่งที่ร้านคนอยู๋กับเยอะมากพี่ดี้กับกุ๊กสภาพโดนต่อยนั่งอยู่ใกล้ๆร้านส่วนโอลงจากรถก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พี่ผู้ชายในร้านถามไอควบ
"มึงได้ทำมันไหม"
"ไม่ได้ทำพี่"
ฉันหันไปบอก
"ทำไมพูดแบบนั้น"
"พี่ผู้ชายอีกคน เดินออกมา จบๆ แยกย้ายให้เรื่องมันจบไป"
แค่นั้นอ่ะนะ!!!! แล้วผู้หญิงอย่างฉันจะทำอะไรได้ นอกจากยอมแค่นั้น พี่ดี้โดนกระทืบกุ๊กโดนกระทืบ ทั้งๆที่เขาทำเพราะปกป้องฉันโอไม่พูดอะไรพอพี่เขาบอกเรื่องจบก็ขับมอไซค์ออกไปทันที เห้ย ไม่พูดอะไรสักคำบ้างเลยหรอไม่ปกป้องฉันบ้างเลยหรอ ผู้ชายที่ฉันจะฆ่าตัวตายผู้ชายที่ฉันทิ้งทุกอย่างแม้กระทั้งพ่อแม่ เป็นแบบนี้หรอ นี่ฉันทำอะไรลงไป!!

ฉันกลับมาถึงห้องพี่โอมก็ค่ำๆแล้วแต่งตัวออกไปทำงานฉันก็ต้องไปทำงานต่อกับพวกพีชและมิว คราวนี้ฉันแทบไม่มีอารมณ์ที่จะทำงานเลยนั่งเหม่ออยู่หน้าร้าน คิดไปเรื่อยเปื่อยไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เราทะเลาะกับโอ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่เราทำแม่เสียใจไม่ว่าเรื่องที่เราทำพ่อเจ็บ และแม้กระทั้งอนาคต ฉันไม่รู้จะทำยังไงและฉันจะฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายที่ไม่ปกป้องฉันเลยฉันนั่งคิดไปสักพักก็มีรถมาจอดหน้าร้านผู้ชายตัวท้วมๆเดินลงมาจากรถคนเดียว รุ่นพี่ที่ทำงานเดินไปต้อนรับและเชียร์เครื่องดื่มของที่ร้านให้ผู้ชายร่างท้วมที่เข้ามาเจ้าของร้านออกมาต้อนรับด้วยตัวเอง เป็นบุคคลมีอำนาจ =.='

"สวัสดีค่ะพี่ วันนี้ไม่ทำงานหรอค่ะ"พวกฉันอายุยังไม่ถึง15 กันด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่อายุ 18 หรือ 20 ปีบริบูรณ์เลย

"เด็กใหม่หรอ"

"ใช่พี่ เด็กอยู่เลย"

"เอาไอน้องคนนั้นมานั่งกับฉันดิ" ลุงผู้ชายชุดดำเดินเข้าไปข้างในร้าน

"เชอร์รี่ พี่เขาเรียก" เชี่ยยยย คิดได้แค่นั้นสมอง ลูกค้าดันมีอำนาจตอนนั้นกลัว สับสน ไม่รู้จะเอายังไง แต่ก็มีแอบคิดบ้าง เขารู้ว่าเราเด็กไม่จับเราตอนนี้เขาก็คงไม่จับเราทีหลังหรอก

"พีช ไปเป็นเพื่อนกูหน่อยได้ป่ะ"

"กูจะไปได้ยังไง เขาเรียกมึง"

ฉันจำใจเดินเข้าไปในร้านมิวเดินมาพอดี

"กูกลัว"

"เออ ไม่มีอะไรหรอกแค่ผู้ชาย" มิวตอบ

แค่ผู้ชายกับบอปนะสิอีห่านกูก็กลัวเป็นเหมือนกันถึงจะไม่ได้บริสุทธิ์ก็ไม่ได้เอามั่วหรือไม่ต้องกลัวผู้ชายนะเว้ย T^T ฉันค่อยๆเดินเข้าไปหาเขาสวัสดีตามมารยาทและนั่งลง ห่ า ง ๆ เขาเขาดึงฉันเข้าไปนั่งชิดกับเขาลูบไล้ที่แขนลงไปถึงขา แล้วหัวเราะที่ลำคอ

"เป็นเด็กเป็นเล็ก ทำไมมาทำงานแบบนี้มาอยู่กับพี่ดีกว่าพี่จะทำให้เราสบาย"

เจ้าของร้านเดินมาบริการพอดี

"เด็กมันเพิ่งมาใหม่น่ะพี่ ยังไม่รู้ว่าเคยหรือยัง"

"= = *" ฉันได้แต่นั่งหน้าซีด ไม่ต้องสั่งเม่งล่ะไก่ตงไก่ต้มเอาหน้าฉันไปกินแทนไก่ได้เลย ซีดเท่ากัน

"ขอได้มั้ยเนี่ยคนนี้" ลุงชุดดำเอามือมาจับนมฉัน T [ ] T น้ำตาไหลพราก

ฉันมองหาคนช่วยเหลือก็ไม่มีใครสนใจเพราะแต่ละคนที่นั่งในร้านต่างสนใจลูกค้าของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น
"ทำไมถึงมาทำงานที่นี่"
"อ๋อ หนูมาช่วยงานที่ร้านเฉยๆค่ะ"
อีตาลุงเสื้อดำไม่หยุดลูบตัวฉันสักที น้ำตาเริ่มคลอ ไม่รู้จะพูดอะไร ตอนนั้นใจเสีย และไม่อยากทำงานนี้อีกแล้วนี่ฉันต้องเจออะไรบ้างในชีวิตตั้งแต่ฉันเหยียบออกจากบ้านมาสี่วัน มีแต่เรื่องวุ่นวายทั้งนั้นทำไมมันไม่เห็นจะเรียบง่ายบ้างเลย อยากกลับบ้าน อยากกลับไปนอนห้องตัวเองไม่อยากมาเป็นเมียเก็บอีลุงคนนี้ ขอร้องละชีวิต พอสักทีกับเรื่องไม่ดีมิวเดินเข้ามาในร้านเห็นฉันนั่งน้ำตาคลอรีบเดินเข้ามาหาฉัน
"มาคนเดียวหรอค่ะ"
"จ้ะ" ลุงเสื้อดำมองหน้ามิว แต่มือยังไม่ลดละที่จะลูบฉันสักพักเลื่อนมาตรงน่าอกและจับน่าอกของฉัน
"TOT"
"นมหนูก็มีนะ ดูสิ"มิวเปิดนม ขอย้ำว่าเปิดนมแบบเปิดทั้งเสื้อในให้ลุงเสื้อดำคนนั้นดู และโชคดีของฉัน ที่อีลุงเสื้อดำคนนั้น หันไปสนใจมิวแทนฉันฉันเลยขอตัวออกมามิวเลยนั่งแทน ขอบคุณมากนะมึงT____T

ฉันตื่นมาตอนสายๆหลังจากเมื่อวานที่โดนลุงเสื้อดำลวนลาม ก็ไม่นั่งกับลูกค้าอีก ไปนั่งหน้าร้านนั่งเหม่ออยู๋อย่างนั้น ทำอะไรกินข้าว ต่างๆนานาเสร็จก็แทบเย็นแล้ว ฉันบอกพีชกับมิวว่าฉันขอไม่ทำงานอีกแล้วฉันไม่ไหวจริงๆกับงารนี้
ฉันใช้เวลาที่เหลือวันนั้นไปนั่งเล่นร้านเกมใกล้ๆกับร้านที่พีชและมิวทำงานนั่งเล่นไปนั่งคิดไป มันไม่รู้จะทำยังไงจริงๆนะ มันเหมือนโดนลอยอยู่ในอากาศที่มีแต่เม็ดฝนหล่อลงมาเจ็บๆ สายฟ้าฟาดลงมา ร้านเกมก็ไม่ใช่ว่าจะดีสิ่งที่ฉันสัมผัสและเห็นได้

ณ ตอนนั้น ไม่ว่าจะเป็นเด็กนักเรียนที่โดดเรียนมานักเรียนผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับฉันมานั่งตักแฟนเล่นเกมที่ร้านเกมบ้างก็เข้าไปกับแฟนในห้องน้ำทำอย่างว่ากัน จนเจ้าของร้านต้องมาไล่บ้างก็จะมีเรื่องกันบ้าง เด็กเล็กๆมานั่งเล่นเกมพ่อแม่บางคนมาส่งลูกเล่นเกมแล้วก็ออกไป ก็มีบ้างที่มีเด็กบ้างคนมานั่งทำรายงานมานั่งปริ้นงานของโรงเรียน ดูแล้วมันวุ่นวายมากกับการนั่งมองอะไรที่มันไม่ใช่วันนั้นฉันไม่รู้สึกอยากทำอะไร กลับห้องด้วยความเหม่อ กว่าจะข่มตาหลับได้แทบสว่าง


ฉันตื่นขึ้นมาทุกอย่างในเรื่อวราวชีวิตเป็นเหมือนเดิมมันเคว้ง ฉันตัดสินใจโทรไปหาโอ
"กลับมาคบกันได้ไหม"ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันไม่รู้จะไปที่ไหนฉันคิดถึงเขา
"..."
"ขอกลับไปอยู่ด้วย ไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว"
"เออ"

ฉันคุยกับพีชและมิวเรื่องที่จะกลับไปคบกับโอ พีชคัดค้านเต็มประการังไม่ว่าจะมีแยกไหนที่ฉันพยายามเลี้ยวว่าจะกลับไปคบ พีชก็แย้งฉันทุกอย่างมิวก็ไม่ค่อยพูดอะไร
"มึงคิดว่าดีแล้วหรอ เขาไม่ปกป้องอะไรมึงเลยนะ"พีชโมโห
"กูไม่อยากอยู่แบบนี้ต่อไปว่ะ อย่างน้อยก็ยังมีมัน"
"แล้วแต่มึงอ่ะ"มิวพูด
"แล้วพวกมึงจะกลับบ้านไหม"
"พวกกูอ่ะมึงไม่ต้องห่วงหรอก จะกลับตอนไหนก็ได้ มึงเอาตัวมึงเหอะ"พีชพูดแล้วเดินไปใส่เสื้อผ้าเพื่อจะไปทำงานต่อ
"งั้นกูไปนะ.."
"เออโชคดี ยังไงโทรบอกกูด้วย"มิวหันมาบอกแล้วหันไปแต่งหน้าต่อ
ก่อนฉันเดินออกจากห้องไปพีชเรียกฉันแล้วมายืนอยู่ตรงหน้า
"ถ้ามึงไม่ไหวอีก มึงก็อย่าลืมนะว่ามึงยังมีกู"พีชพูดเสร็จก็เดินเข้าห้องฉันได้แต่มองข้างหลังพีชเป็นคนที่ช่วยฉัน และอยู่กับฉันตลอดไม่ว่าจะเรื่องที่โดนหรอกไปกินเหล้า ทั้งเรื่องไอควบที่ทำร้ายฉันพีชไม่เคยทิ้งฉันเลยสักครั้งเดียว

โอมารับฉันที่ตึก ฉันกลับไปอยู่ที่บ้านโอฉันคิดว่าอะไรมันคงจะดีกว่านี้ คือเข้าใจอารมณ์ตอนนั้นมั้ย มันไม่รู้จะทำยังไงเจออะไรมาขนาดนี้มันแย่เกินที่จะทนต่อไปจริงๆ
ฉันมาที่บ้านโอ บ้านโอทำขนมขาย ฉันก็ช่วยงานที่บ้านโอเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น พ่อแม่ของโอดีกับฉันมาก ไม่เคยดุว่าฉันเลยสักครั้งเดียวแต่โอก็ไม่ได้ดูแลหรือว่าอะไรฉัน ฉันมานั่งคิดทบทวนอะไรหลายๆอย่างไม่ว่าจะเป็นเรื่องราวที่ผ่านมาฉันพยายามฆ่าตัวตายเพราะผู้ชายคนๆเดียวแล้วทำให้แม่เสียใจขนาดนั้นได้ยังไงฉันเชื่อใจผู้ชายคนอื่นนอกจากพ่อตัวเองจนต้องโดนหลอกไปเกือบข่มขืนได้ยังไง ฉันไว้ใจเพื่อนแค่คำว่าเพื่อน ฉันไว้ใจได้ยังไง จนฉันเกือบโดนข่มขืนจนฉันทำให้รุ่นพี่ที่รักฉันมาโดนกระทืบ มาปกป้องฉันได้ยังไง ฉันทำงานกลางคืนเหมือนต้องไปเป็นเมียน้อยเขาเหมือนต้องเอาร่างกายไปแลกได้ยังไงฉันทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร ทุกวันที่ฉันโดนทุกครั้งที่ฉันโดนกระทำ ฉันเกิดมาเป็นลูกของพ่อแม่ฉันแต่ฉันกลับเอาตัวของฉันเองออกมาให้คนอื่นกระทำย่ำยีแบบนี้ได้ยังไง ภาพต่างๆที่ฉันอยู่ที่บ้านมันวนกลับเข้ามาหมด ...
ตื่นเช้ามา มียาสีฟันแปรงทุกวันโดยที่ไม่ต้องไปร้องขอใคร ตื่นมามีข้าวเช้าที่แม่ของฉันทำให้กิน วางเอาไว้ ฉันทิ้งข้าวเช้าแสนอร่อยนั้นไปได้ยังไงฉันหนาวแค่ไหนต้องหาผ้าห่มมากี่ผืน มันก็ไม่อุ่นเท่าอ้อมกอดของแม่เงินที่ฉันทำงานแลกมาด้วยร่างกาย กว่าจะได้มาทุกบาททุกสตังแต่ทุกเช้าแม่ฉันวางเงินทิ้งเอาไว้ให้ฉันไปโรงเรียนวางเอาไว้ให้ฉันซื้อของที่ฉันอยากิน ซื้อของที่ฉันอยากได้ เสียงดุเสียงด่าที่ พ่อพร่ำสอนให้ฉันไปโรงเรียน เรียนจบสูงๆเพื่อจะได้ทำงานดีดีไม่ต้องมาเร่รอนทำงานแบบนี้ เสียงดุของพ่อที่ไม่ให้ฉันคบกับโอเสียงดุของพ่อที่ไม่ให้ฉันคบกับผู้ชายก่อนวัยอันควรเสียงดุของพ่อที่ทำให้ฉันเป็นผู้เป็นคน ฉันทิ้งสิ่งพวกนี้มาได้ยังไงน้ำตาของฉันไหลโดยไม่รู้ตัว นี่ฉันทำอะไรลงไป ตื่นเช้าขึ้นมา ฉันไม่รู้จะพูดยังไงนอกจากคำว่า อยากกลับบ้านฉันตัดสินใจกลับบ้าน

ในเช้าวันที่ 7 ที่ฉันออกจากบ้านมาเป็นวันที่ฉันเดินกลับเข้าบ้าน
ฉันเจอหน้าแม่ที่นั่งอยู่ในบ้านตัวที่อ้วนและใหญ่ของแม่ตอนนี้ผอมเสียว หน้าที่สวยผ่องของแม่ ที่ใสดุจดังไข่มุขกลับหมองคล้ำ ดวงตาที่สวยของแม่ของฉันกลับบวมและดำนี่ฉันทำกับคนที่รักและหวังดีที่สุดในชีวิตของฉันได้ยังไง คนที่รักฉันมากที่สุดแต่ฉันกลับทำร้ายท่านมากที่สุด ฉันอยากจะก้มลงไปกราบขอโทษแม่เมื่อแม่เห็นฉัน ฉันยังไม่มีคำพูดออกจากปากของฉันแต่แม่กลับพูดก่อนที่ฉันจะเอ่ยคำอะไรออกมา

"กินข้าวหรือยังลูก"

แม่ควรที่จะด่าฉัน แม่ควรที่จะตีฉันแต่แม่กลับเป็นห่วงลูกเลวๆคนนี้เสมอ ถึงแม้จะเลว จะทำท่านเจ็บมากแค่ไหนแต่สิ่งที่ท่านมีให้ คือความรักและห่วงใยกับลูกเสมอ

ฝากถึงคนที่ทำไม่ดีกับพ่อแม่เอาไว้กลับไปขอโทษท่านวันนี้ก็ยังไม่สาย เพราะท่านพร้อมให้อภัยเสมอ
ผู้ชาย ต่อให้คุณรักมากแค่ไหนสุดท้ายคนที่ตายแทนเราได้ และรักเรายิ่งกว่าชีวิต ก็คือพ่อแม่ของเราค่ะ

ถ้าวันนั้น รี่ฆ่าตัวตายสำเสร็จ รี่ก็คงไม่มีวันนี้รี่ก็คงไม่ได้มาเล่าเรื่องราวนี้ รี่ก็คงไม่ได้เจอสิ่งดีดีอย่างอื่นที่เข้ามาคงไม่ได้รู้ว่าการที่รี่มีลูกมันความรู้สึกยังไง ทั้งรักและห่วงหวงอย่างไม่เคยเป็น

ขอบคุณพ่อและแม่ที่ให้โอกาสต่อตัวรี่เสมอขอบคุณที่วันนั้นแม่รี่ห้ามไม่ให้รี่ฆ่าตัวตาย ขอบคุณที่มีชีวิตจนถึงทุกวันนี้