11 สิงหาคม 2549 ความรักแม้ไม่ได้สัมผัส แต่รู้สึกได้

วันพรุ่งนี้ ( 12 สิงหาคม ) เป็นวันแม่ หลายคนคนได้บอกรักแม่ หอมแก้มแม่บ้าง เอาดอกมะลิมอบให้บ้าง หรือกราบเท้าคุณแม่บ้าง


ที่กล่าวมาทั้งหมดนี้ฉันไม่เคยทำเลยตั้งแต่จำความได้ อาจเป็นเพราะฉันเป็นเด็กต่างจังหวัด ที่มีพ่อทำงานต่างจังหวัด พ่อแม่คงอยากให้ฉันได้รับการศึกษาที่เท่าเทียมกับเด็กเมืองกรุงจึงส่งฉันมาอยู่กับคุณย่า( น้องของปู่ ) ตั้งแต่เล็กแต่น้อย


ความสนิทสนมกับแม่จึง(คิดว่า)ค่อนข้างน้อยกว่าแม่-ลูกคู่อื่นๆอยู่บ้าง แม้หลังจากนั้นไม่นานพ่อจะได้ย้ายมาทำงานในกรุงเทพทำให้ได้อยู่กับแม่มากขึ้น แต่บางครั้งฉันรู้สึกเหมือนมีม่านหรือกำแพงบางๆกั้นระหว่างฉันกับแม่อยู่ในบางเวลา


คนที่ฉันรู้สึกผูกพันและสนิทสนมจึงเป็นคุณย่าที่เลี้ยงฉันมาแต่เล็กแต่น้อยมากกว่า ซึ่งนี่คงเป็นเหตุผลว่าฉันกับพี่ชายทำไมจึงดูห่างๆกัน ไม่ค่อยเหมือนพี่น้องคู่อื่นๆเค้า บางครั้งทำให้ญาติๆบางคนงงอยู่เหมือนกัน


ยิ่งกับญาติข้างแม่แล้ว มีคนที่สนิทกับฉันน้อยมาก ทั้งๆที่มีลูกพี่ลูกน้องรุ่นราวคราวเดียวกันมากกว่าฝ่ายพ่อ แต่ฉันสนิทกับญาติฝ่ายพ่อมากกว่า


ฉันไม่เคยบอกรักแม่ ( ไม่นับรวมกิจกรรมตอนอนุบาลที่นักเรียนมักโดนบังคับกลายๆให้ " พูด " ว่ารักแม่อยู่แล้ว )


พอเข้าสู่วัยรุ่น จึงยิ่งห่างเหินกับแม่มากเข้าไปใหญ่ตามลักษณะของวัยรุ่นทั่วไป ยิ่งฉันเป็นคนที่มีโลกส่วนตัวสูงมาก ยิ่งทำให้ฉันดูเป็นคนเงียบๆ


ทั้งที่หากรู้จักกันจริงๆฉันไม่ได้เป็นคนเงียบอย่างที่ญาติๆมักคิดกัน


ตอนนี้ฉันก็ยังคงอยู่กับคุณย่า แม้ว่าแม่จะย้ายมาอยู่ข้างๆบ้านฉันก็ตาม สำหรับฉันการบอกรักแม่ การกอดหอมแก้มแม่ อาจเป็นสิ่งที่แปลกๆ ทั้งในความรู้สึกของฉันและแม่


แม้ว่าฉันจะไม่ค่อยได้อยู่กับแม่มากเท่าไร ฉันอาจไม่ได้สัมผัสกับความรักจากแม่โดยตรง


แต่ฉันรู้สึกถึงความรักของแม่เสมอ เรียกได้ว่าฉันอบอุ่นไม่แพ้ลูกคนไหน แม่ทำให้ฉันรู้สึกเช่นนั้นเสมอ แม้จะห่างเหินไปบ้างแต่ไม่ทำให้ลดน้อยลง


แม่ไม่เคยตีฉัน แต่ก็ไม่เคยตามใจ นั่นเป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกว่าเป็นสิ่งที่แม่สอนฉันได้อย่างดียิ่ง


ฉันไม่ชอบให้ใครเอาเปรียบ และฉันไม่ชอบเอาเปรียบใคร ฉันเป็นตัวของตัวเองอย่างมาก ชนิดที่หลายๆคนอาจคาดไม่ถึง เป็นบุคลิกภาพที่คนที่สนิทสนมกับฉันมากๆจึงจะรู้


วันแม่อาจเป็นวันที่หลายคนใช้แสดงความรักต่อแม่ แต่คงไม่ใช่ฉัน


แม่รู้สึกได้ถึงความรักเหมือนกับที่ฉันรู้สึก ฉันไม่ได้คิดไปเอง

มันคงมากกว่าการแสดงออก แต่มีหลายสิ่งในชีวิตที่ฉันนึกถึงแล้วเป็นสิ่งยึดเหนี่ยวจิตใจไม่ให้ทำความชั่ว ความรักของคนรอบข้างเป็นหนึ่งในหลายสิ่งนั้น


วันนี้เมื่อฉันโตขึ้น ฉันไม่เคยรู้สึกขาด แต่ฉันได้รับมากกว่าความรัก แม่สร้างบุคลิกภาพที่จำเป็นในการดำรงชีวิต ฉันคิดว่าฉันเข้มแข็งในอารมณ์ไม่น้อยหน้าใคร

แต่ฉันโชคดีที่ย่ามักสอนฉันให้มองโลกอย่างอ่อนโยน มองโลกในมุที่เป็นเพื่อนกับเรา


ทั้งหมดทำให้ฉันเป็นคนเต็มคน เป็นคนอย่างที่เป็นอยู่ และคงจะเป็นต่อไป


อาจจะไม่ใช่คนที่ดีเลิศแต่ฉันมีความสุขในชีวิตได้ไม่ต่างจากใคร


มีความสุขจากความรู้สึกถึงความรัก และใช้มันเป็นสิ่งขับดันชีวิต

Create Date : 12 สิงหาคม 2549		3 comments
Last Update : 12 สิงหาคม 2549 1:05:18 น.
Counter : 675 Pageviews.
Share Tweet