YOKOSO JAPAN : ข้าวปั้นเกียวโต (7)
'ใจร้ายว่ะ' 'เราไม่ได้เดินห่างจาก'กัม'เลย แม่-ปิดประตูเลย เร็วมาก' เสียงสบถเสียงดังจากหนึ่งในคนที่ตาม 'กัม' แล้วถูกปิดประตูต่อหน้า ถ้าเดินเร็วอีกนิดก็อาจจะถูกประตูหนีบได้
แต่เสียงสบถภาษาไทยนี้ คงไม่มีใครแถวนั้นเข้าใจ ไม่เข้าใจทั้งภาษาและสถานะการณ์ของเรา
เกียวโตทาวเวอร์
'กัม' หนึ่งในเพื่อนของเราได้พลัดหลงไปกับมารุโกะจังและรถไฟท้องถิ่นแห่งเมืองเกียวโต ทิ้งให้เราสามคนติดอยู่ที่ชานชาลา เราไม่มีโทรศัพท์ที่จะติดต่อกัน เราไม่มีที่พักที่จะนัดแนะ และที่สำคัญเราเพิ่งมาเกียวโตเป็นครั้งแรก 'เจอกันอีก 3 สถานีข้างหน้า' เป็นสิ่งเดียวที่เราจะได้เจอกัมอีก และหวังว่ากัมคงจะคิดเหมือนกัน 'กัมจะเป็นคนขี้ตื่นเวลาเจอเรื่องตื่นเต้น' 'หวังว่ากัมคงไม่ลงผิดสถานี' ทุกคนสีหน้าเริ่มเป็นกังวล เราจึงได้แต่รอรถไฟขบวนต่อไป.............
5 นาทีผ่านไป
.............................
วัดคินคะคูจิ
10 นาทีผ่านไป ............................. 'เฮ้ย ทำไมรถไฟนานจังว่ะ กัมมันจะยิ่งตื่นหรือเปล่าว่ะ' ผมว่าเราเริ่มตื่นมากกว่ากัมแล้วล่ะ
วัดคินคะคูจิ
15 นาทีผ่านไป .............................
............................. จนเวลาเกือบ 20 นาที กว่ารถไฟขบวนต่อไปจะมา เรารีบขึ้นรถไฟอย่างรวดเร็ว กลัวประตูปิดเร็วอีก
วัดเรียวอันจิ
'ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด' เสียงเตือนจากประตูที่กำลังจะปิดลงหลังจากที่เราผ่านสถานีที่หนึ่ง
'เหลืออีกสองสถานี' ผมนับสถานีในใจ ประตูทางเข้าจากชานชาลาได้ปิดลง แต่ประตูระหว่างโบกี้รถไฟได้เปิดออก ผมเหลือบไปเห็นเด็กผู้หญิงหน้าตาญี่ปุ่นเดินออกมา พร้อมกับผู้ชายไทยหน้าตาคุ้นคุ้นเดินตามหลังออกมาด้วย
'กัม !!'
วัดนินนาจิ
'เฮ้ย มาได้ไงว่ะ' ผมทักทายกัมอย่างประหลาดใจ เมื่อเห็นเค้าเดินตามมารุโกะออกมา
'พอกูขึ้นรถไฟมา น้องเค้าก็ชวนให้กูลงสถานีต่อไปเลย และให้รอรถไฟขบวนต่อไป เค้าจะรอเป็นเพื่อน' ผมหันไปมองมารุโกะ เธอยิ้มยิ้ม เธอมีเหงื่อออกเล็กน้อย เหมือนเบาใจที่ได้เสร็จสิ้นภาระกิจบางอย่าง 'น้องเค้าพยายามบอกกูว่าไม่ต้องตกใจ แต่เค้าก็พูดภาษาอังกฤษไม่ได้หรอก' 'น้องเลยพยายามไปหาคนแถวนั้นมาคุยกับกูให้เข้าใจ แต่ก็หาไม่ได้ ก็เลยไม่ได้คุยกันเท่าไหร่' กัมพูดต่อ
วัดนินนาจิ
และกัมก็ควักข้าวปั้น ห่อในพลาสติกอย่างดีที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา 'เฮ้ย ไปเอามาจากไหนว่ะ'
'น้องเค้าให้กูมา' กัมบอกพร้อมชูข้าวปั้นขึ้นโชว์
'เค้ากลัวกูหิว'
'หา.........??........' ผมถึงกับอึ้งกับสิ่งที่ได้ยินและได้เห็น
อึ้งในสิ่งที่เด็กประถมอย่างมารุโกะทำให้กับคนแปลกหน้า ตั้งแต่ยืนรอรถไฟเป็นเพื่อน เพราะกลัวจะหลงทางกัน จนถึงให้ข้าวปั้นมากิน เพราะกลัวจะหิว ผมหันไปมองมารุโกะจังอีกครั้ง เธอก็ยิ้มยิ้มอีก
ผมว่ารอยยิ้มของเธอเป็นรอยยิ้มที่น่ารักที่สุดในโลก
ขนาดเด็กประถมอย่างมารุโกะยังมีความรับผิดชอบต่อแขกที่มาเที่ยวบ้านเมืองของเค้าขนาดนี้
และก็น่าสนใจว่าคนเกียวโตจะมีความรับผิดชอบต่อเมืองตัวเองขนาดไหน
อ่านตอนที่ 1 YOKOSO JAPAN : โตเกียวเกียวโต (1)
อ่านตอนที่ 2 YOKOSO JAPAN : ทางเท้าไม่มีคน ถนนไม่มีรถ (2)
อ่านตอนที่ 3 YOKOSO JAPAN : โตเกียวหลากมุม (3)
อ่านตอนที่ 4 YOKOSO JAPAN : มนุษย์กระป๋อง (4)
อ่านตอนที่ 5 YOKOSO JAPAN : ซูชิละลายในปาก (5)
อ่านตอนที่ 6 YOKOSO JAPAN : เธอ (6)
P A T 03 -
Create Date : 27 กันยายน 2552 |
|
50 comments |
Last Update : 20 ตุลาคม 2552 0:19:33 น. |
Counter : 2212 Pageviews. |
|
|
|
๑๑
๑๑๑
๑๑๑๑
๑๑๑๑๑
๑๑๑๑๑๑
๑๑๑๑๑๑๑
๑๑๑๑๑๑๑๑
๑๑๑๑๑๑๑๑๑
เดี๋ยวพี่โตสมาใหม่นะโจนะ ตอนนี้ตัวเหม็นเหงื่อ (ที่เกือบแห้งสนิทแระ) เดี๋ยวไปทำตัวหอมแล้วจะกลับมาดูแอนด์อ่านนะกั๊บ