:: จบม. 6 แล้ว เข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ::

วันนี้วันสอบวันสุดท้าย ประกอบด้วยวิชาเลขหลักของครูยุบลกับครูวิรัติ แล้วก็สังคมเสริมอีก
ก่อนจะสอบก็ทำพิธีลำลาอาลัยกันก่อน ซึ่งเรานี่แหละที่ถูกอำลา
ตอนเราเป็นรุ่นน้องนะ เราเรียกพิธีนี้ว่า พิธีเฉดหัวม.6 (หรือถีบส่ง?)
ตอนนี้พูดไม่ออกละค้าบบบบบบบ
งานเป็นไงเรอะ ล่มไม่เป็นท่าอ่า
ไม่กลุ่มนี้ร้องเพลงผิด กลุ่มนู้นก็ร้องผิด พอผิดผิดปุ๊บก็เลยตัดจบซะฉิบ
ถึงจะบอกว่าไม่มีเวลาซ้อมก็เหอะ
น้องเค้าร้องลำอาให้เราดีอ่ะ พร้อมเพรียงกันดี เราดิ วันสุดท้ายแล้วนะเว้ยยยย
เอาเหอะ แล้วเราถ่ายรูปซะ แล้วก็เดินไปไหว้ครู เดินลอดซุ้ม สอมมงกุฎดอกส้ม ให้ของน้อง น้องให้ของเรา
แต่ไม่มีน้องคนไหนให้ของชั้นเป็นพิเศษเลย แซดมาก
คนที่ถูกลืมใช่มั้ย ใช่ซี้ > <
พอทำพิธีเสร็จ พวกเราก็เดินไปสอบ (แบบไม่ค่อยเต็มใจนัก เพราะอารมณ์ยังค้าง ๆ)
ยังไม่วาย ก่อนจะสอบก็ต้องถ่ายรูปกับเพื่อน ๆ อีก เราถ่ายกับท่านประธาน(นักเรียน)ด้วยล่ะเอ้อ = ="''
นั่นแหละ ล่วงเลยเวลาสอบไปมากแล้วถึงจะเข้ามาสอบ
วิชาเลข ขอบอกว่าบางข้อนี่ยากมากอ่ะ (แต่เราก็คิดได้นะ)
มีมั่ว ๆ 2-3 ข้อมั้ง แต่ก็นั่นแหละ พอเราเข้าห้องสอบช้าเวลาก็ไม่พอ ก็เลยต้องรีบคิดรีบทำให้เสร็จ
เสร็จแล้วก็สอบสังคมต่อเลย อันนี้ง่ายมากกก ที่ป๋าสอนออกตรงทุกคำพูด!!
พอเสร็จจากการสอบวิชาสุดท้ายและท้ายสุด เราก็เดินกันมาถ่ายรูปกับซุ้ม ถือป้ายอรอนงค์ เป็นที่ระลึกก่อนจบการศึกษา
เราถ่ายรูปกันไปพักใหญ่ ก็เดินกันไปกินโต๊ะจีนกัน
ขอบอกว่าอร่อยกว่าที่คิดมาก เลอะเทะและแย่งกันสนุกที่สุดแล้ว!!
ไอ้ที่ตะกละมูมมามแย่งกันกินก็ไม่ใช่อะไร อยากได้ฟิล (ไม่แย่งกันก็ไม่สนุกอ่ะเด่ะ)
พอเสร็จแล้วเรียบร้อย (เยอะมากแต่ยังกินได้อีกนะ = =") เราก็ห้องหอประชุมเพื่อทำพิธีกันต่อ
พิธีนี้คือพิธีเทียน มีการร้องเพลง แต่ก่อนหน้านั้นคุณยายหญิงมากล่าวสั่งสอนเรื่องพรหมจรรย์และเรื่องคำขวัญของโรงเรียนว่าให้ยึดมั่นไว้ พอพิธีเทียนเสร็จและตัวแทนนักเรียนได้กล่าวอะไรนิดหน่อยแล้ว (ร้องไห้กันไปเยอะ) เราก็เข้าแถวกันไปรับเข็มกลัดดอกอินทนินน้ำ (ดอกไม้ประจำโรงเรียน) จากครู นี่ก็ร้องไห้กันหนักกว่าเดิม แต่แปลกนะที่เราไม่ร้องเลย ทั้งที่อยู่ร.ร.นี้มา 12 ปี และมีความผูกพันอยู่ไม่น้อยเลย
หลังจากร้องเพลง "จุดหมาย" และเพลง "ดอกไม้" เสร็จแล้ว เราก็กรูกันไปไหว้และกราบคุณยายหญิง ครูผู้แสนดี พร้อมขอถ่ายรูปกันยกใหญ่
ถ่ายไปร้องไห้กันไปนั่นแหละ

-----------------------------------------------------------------

เรียนมา 12 ปี เพิ่งจะมีวันที่ต้องรู้สึกว่า "จะไม่ได้เรียนที่นี่อีกแล้ว"
ความรู้สกมันปนกันหมดเลย
ทั้งเสียใจที่ต้องออกไป คงไม่มีที่ไหนอบอุ่นเท่าที่นี่
ทั้งดีใจที่ตัวเราจบออกไป มันแสดงให้เห็นว่าเราโตพอที่จะออกสู่โลกภายนอกได้แล้ว
รู้ทั้งรู้ว่าเราคงอยู่เรียนที่นี่ต่อไปอีกไม่ได้แล้ว แต่ใจมันก็โหวง ๆ
ดูพิธีอำลาต่าง ๆ ที่คุณครูและน้อง ๆ ต่างตั้งใจทำให้ มันก็รู้สึกตื้นตันใจ
น้ำตาไม่ไหล แต่ในใจยังคงร้องไห้ฟูมฟาย
บ้านหลังที่สองที่เราจะไม่ได้มาอาศัยอีกแล้ว
บ้านที่แออัดไปด้วยสมาชิก ซึ่งล้วนเป็น ค ร อ บ ค รั ว พวกเราก็ต่าง รั ก กั น
มันจะกลายเป็นบ้านของน้อง ๆ รุ่นต่อ ๆ ไป
แล้วจะมาเยี่ยมนะ อัมพรไพศาล

ไม่มีอีกแล้วเพื่อน ๆ 51 คน
ไม่มีอีกแล้วใครที่จะแอบงีบด้วยกัน
ไม่มีอีกแล้วเพื่อนที่ให้เราแย่งขนม
ไม่มีอีกแล้วใครที่คอยว่ากล่าวสั่งสอน
ไม่มีอีกแล้วที่ที่พักใจเวลาไม่มีใคร

ต่อจากนี้คงต้องเดินไปด้วยตัวเอง


จาก เลขที่ 14 ม.6แผนศิลป์-คำนวณ นั่งแถวริมสุดหน้าโต๊ะครูตัวที่สอง
รุ่นอรอนงค์ นักเรียนโรงเรียนอัมพรไพศาล


ปล.ตั้งแต่พรุ่งนี้เราจะเป็นศิษย์เก่า โน้ววววววววววววววววววววววววว
ปล.2 ยังไม่ได้ซื้อชุดนักศึกษาเลย
ปล.3 จะลัลล้าที่ปัจฉิม อิอิ ^_______________^

Create Date : 04 กุมภาพันธ์ 2552		3 comments
Last Update : 4 กุมภาพันธ์ 2552 22:05:36 น.
Counter : 685 Pageviews.
Share Tweet