เอาว่ะ วันนี้ตื่นมาแต่เช้า เพราะแอบรู้ชะตากรรมว่าจะต้องมาดูคนไข้ที่วอร์ดจำนวนมหาศาล

อ้อ ลืมเล่าไปหมอทั้ง 3 คนที่จบมาใหม่ ก็นอนในรพ.นั่นแหล่ะครับ เดิมเป็นห้องพิเศษของคนไข้ มีห้องน้ำในตัว นอนห้องละคนครับ ก็กินนอนกันในนั้นเลยครับ ตามตัวง่ายดี

ด้วยความจบใหม่ไฟแรง มาถึงที่วอร์ดตั้งแต่ 6 โมงครึ่ง ปรากฏว่าพยาบาลยังวัดความดันคนไข้ วัดไข้ได้ไม่ครบทุกเตียงเลย แถมมีเสียงแซวมาว่าฟิตเนอะมาแต่เช้า.....อยากบอกว่าก็จะได้เลิกเร็วๆไงล่ะ อยากกินข้าวเที่ยง ตอนเที่ยง ไม่ใช่ตอนบ่ายสองเหมือนที่ผ่านๆมาอ่ะ

ก็ค่อยๆเดินดูเตียงที่พยาบาลวัดไข้อะไรเรียบร้อยแล้ว ส่วนใหญ่ก็ไม่มีอะไรมากอ่ะ เป็นโรคธรรมดาๆนอนกัน 3-4 วันก็กลับบ้านได้แล้ว แต่ปัญหาคือ มันมีตั้ง 30 เตียงนี่แหล่ะ อืม ด้วยความเก่งเลขมาก่อน แอบคำนวณในใจเรียบร้อย ว่าถ้าใช้เวลาเตียงละ 3 นาที ก็ตั้ง 1 ชั่วโมงครึ่ง กว่าจะเสร็จก็ 8 โมง เฮ้อ นี่ยังไม่นับ ICU อีกนะเนี่ย แล้วจะได้กินข้าวเช้าไหมหว่า แต่แล้วก็คิดได้ว่าช่างมันเหอะ ยังไงๆก็ต้องตรวจอยู่ดี ก็เดินดูไปเรื่อยๆ

ส่วนใหญ่คนไข้ก็แปลกใจที่ว่าเจอหมอใหม่ ก็ต้องแนะนำตัวกันเล็กน้อย แล้วก็คนไข้ก็มักจะชมว่าหมอยังเด็กเนอะ หมอหล่อเนอะ....อืม เป็นคนไข้ที่น่าร้ากกที่สุดเลย 55 แต่ก็นะคุยนานไม่ได้เดี๋ยวงานไม่เสร็จ หลังจากดูครบทุกเตียงแล้วก็เซ็ง ทำไมไม่มีใครกลับบ้านได้เลยเนี่ย เฮ้อ

ขณะนั้นเวลาเกือบ 8 โมง เอ แล้วเราดูเตียงละกี่นาทีหว่า ไม่อยากจะคิด กำลังจะเดินไปตรวจ OPD แต่เพิ่งนึกขึ้นมาได้ว่า อ้าวแล้วคนไข้ใน ICU ล่ะ Ship Lost เกือบลืมแล้วไหมล่ะ ก็เลยเดินขึ้นไปดูใน ICU มีคนไข้แค่ 4 เตียง....จริงๆแล้วอยากบอกว่าตั้ง 4 เตียงแน่ะ คือว่า เวลาดูคนไข้ ICU เนี่ยมันไม่เหมือนคนไข้ที่วอร์ดไง ดูเตียงนึงใช้เวลาไม่ต่ำกว่า 10 นาที ก็แต่ละเตียงเนี่ย full option ทั้งเครื่องช่วยหายใจ สายยางให้อาหาร น้ำเกลือ ยา ฯลฯ

ด้วยความที่ว่าเป็นครั้งแรกที่ออกบินเดี่ยวก็เลยใช้เวลานานหน่อย กว่าจะเสร็จก็ประมาณ 9.15 น. อืม เกินเวลามานิดนึงแฮะ นั่นหมายความว่าตรูจะไม่มีเวลากินข้าวเช้าอีกแล้ว เออ ช่างมันเหอะ ก็ไม่ค่อยได้กินมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว ก็รีบไปเข้าห้องน้ำ ซื้อกาแฟกระป๋องกินหน่อยได้มีแรงก่อนไปทำงานต่อ

วันนี้มาถึง OPD ก็เกือบ 9 โมงครึ่งแน่ะ นี่ขนาดตื่นตั้งแต่ 6 โมง มาดูคนไข้คนแรกตอน 6 โมงครึ่งเนี่ยนะ มานั่งตรวจปุ๊บก็เจอป้าคนนึงหน้าหงิกเข้ามา บ่นๆๆๆ บอกว่าป้าเนี่ยมาตั้งแต่ตี 5 แล้วหมอเพิ่งมาเอาป่านนี้ ขนาดเพิ่งจบนะยังทำตัวแบบนี้ อนาคตไม่มาเอาเที่ยงเลยเหรอ บลาๆๆๆ ตอนแรกเราก็ว่าจะเถียง แต่ว่าช่างเหอะเดี๋ยวไม่ทันกินข้าวเที่ยงรีบๆสั่งยาให้มันไปๆซะ

แต่ก็ต้องขอบคุณป้าแกที่ทำให้ผมรู้สึกอยากลาออกมากๆๆๆ ผมเป็นคนแรกของรุ่นเลยนะเนี่ยที่อยากลาออกตั้งแต่วันที่สองของการทำงาน 55 ถ้าป้าแกรู้คงดีใจเนอะที่เป็นคนจุดประกายให้ผม หลังจากนั้นก็ทำงานด้วยอารมณ์เซ็งทั้งวัน เนอะ ก็เราไม่ใช่พระอรหันต์นี่หว่าจะได้ทำใจได้ง่ายๆ

พอพักเที่ยง จริงๆแล้วก็ไม่ใช่เที่ยงหรอก บ่ายต่างหาก ก็มานั่งบ่นๆกับเพื่อน ไอ้คุณเพื่อนก็ปลอบใจว่า เฮ้ย มรึงอย่าเพิ่งออกเลย (เดี๋ยวกรูเหนื่อย อันนี้คิดเอาเอง) เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น แต่ปัจจุบันนี้เพื่อนที่มาปลอบใจ 2 คนนั่นนะ ชิงลาออกก่อนเราอีก เฮ้อ

แต่ก็ทำไงได้ฟร่ะ ไม่มีที่ไป ลาออกไปอยู่เอกชนก็ไม่เอา (ถ้าอ่านแต่แรกจะรู้ว่าไม่อยากเป็นหมอครับ) ทำธุรกิจส่วนตัวก็ไม่มีตังค์ (ก็แหงล่ะหมอรพ.รัฐบาลเงินเดือนน้อยจะตาย เงินเก็บยังแทบไม่มีเลย T^T) ไหนถ้าลาออกก็จะต้องจ่ายเงินคืนหลวงอีก เฮ้อ คิดแล้วเซ็ง ไม่คิดดีกว่า ทำใจ

หลังจากนั้นก็พยายามลืมๆมันไป ตอนบ่ายมาตรวจคนไข้ที่ค้างๆต่อ เพราะต้องรีบไปดูคนไข้ที่วอร์ดตอนเย็น แล้วต้องอยู่เวรอีก

อ้อ ว่าเรื่องเวรนิดนึงครับ ด้วยความที่เป็นรพ.ไม่ใหญ่มากทำให้ตอนกลางคืนมีแพทย์เวรเพียงคนเดียว ดูแลคนไข้ทั้งที่นอนในรพ. และที่ห้องฉุกเฉิน พวกผมมีกัน 3 คน เพราะฉะนั้นถ้าวันนี้อยู่เวรก็คือ อยู่ถึงพรุ่งนี้เช้า (แล้วต้องตรวจคนไข้ต่อด้วยนะ) พอพรุ่งนี้เย็นก็หมดแรงนอนตายครับ จะพอได้ออกนอกรพ.บ้าง ก็เป็นวันมะรืนนี้ที่จะพอมีแรงไปเที่ยวได้บ้าง แต่ก็ต้องเก็บแรงไว้อยู่เวรในวันถัดไป....ฟังดูเศร้าเนอะ

ว่าแล้วเราก็กลับมาตรวจคนไข้ตอนบ่ายดีกว่า นั่งตรวจได้สักพักก็โดน ER ตามอ่ะ มีลุงหอบมาอีก เฮ้อ รายนี้รู้สึกเป็นขาประจำรพ. (เท่าที่แอบถามพี่พยาบาลมา) แกสูบบุหรี่ตั้งแต่ยังไม่ทำบัตรประชาชนเลย จนตอนนี้เข้ารพ.นอน ICU เดือนละ 1-2 ครั้ง ก็ยังไม่เลิกดูดอีก..../( "-_-)

คราวนี้ก็ตามระเบียบจ้า มาถึงไม่ต้องพูดอะไรกันมาก พ่นยาครั้งนึงอาการไม่ดีขึ้น (พ่นตอนระหว่างที่เรากำลังเดินมาดูเนี่ยแหล่ะ) มาถึงแกก็อ้าปากเตรียมให้ใส่ท่อช่วยหายใจตามระเบียบ 55 แล้วก็ฉีดยาจัดการเอาเข้า ICU เหมือนเดิม....อืม กะว่าจะทำบัตรสมาชิกรพ.ให้แกเลยนะเนี่ย แต่ก็ยังไม่จบเท่านั้น เราก็ยังต้องตามแกเข้าไปใน ICU ไปตั้งเครื่องช่วยหายใจอีก อยากบอกวาคนไข้ที่หอบเนี่ยตั้งเครื่องช่วยหายใจยากมากกว่าจะเข้าที่ก็นานอยู่ เคยลองถามแกว่าเมื่อไหร่จะเลิกบุหรี่ได้ (ซะทีเนี่ย) แกดันตอบว่า "ถ้าจะเลิกบุหรี่ เลิกกับเมียยังง่ายกว่า" เฮ้อ ก็นะ ช่างแกเหอะ

หลังจากนั้นก็ลงมาอยู่เวร ER ซึ่่งคนไข้ที่มาเนี่ย ไม่ใช่ อุบัติเหตุ หรือ ฉุกเฉิน ครับ ส่วนใหญ่ก็เด็กเป็นไข้ ไม่สบาย หวัด ท้องเสีย พ่อกับแม่ก็จะบอกว่าตอนกลางวันมาไม่ได้ มีเรียน เอ่อ เลยงงว่า ไม่สบายเนี่ยไปแล้วเรียนไหวเหรอครับ หรือว่าโรงเรียนเค้าใจร้ายขนาดที่ไม่ยอมให้เด็กป่วยหยุดเรียนมารพ.ครับ  ก็ตรวจกันยาวเพราะอย่างที่บอกว่านอกเวลามีหมอคนเดียวครับ กว่าจะตรวจเสร็จก็ประมาณ 2 ทุ่ม ถึงได้พักทานข้าวเย็น พักอยู่แปปนึง พอช่วง 3 ทุ่มละครเลิกก็มากันอีกรอบ เฮ้อ เหนื่อยจาย

ก็ตรวจกันไป เหมือน 7-11 เปิดตลอด หมอคนเดียว กว่าคนไข้จะซาก็เกือบ 5 ทุ่ม ไปอาบน้ำ นอนห้องพักแพทย์น่ะแหล่ะ แต่ก็ไม่ค่อยได้นอนเท่าไหร่โดนตามเป็นระยะๆ แล้วก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า พยาบาลก็จะไม่อยู่ห้องฉุกเฉิน ไปนอนที่ห้องพักพยาบาลเหมือนกัน แต่เวลามีคนไข้มาห้องฉุกเฉิน ถ้าอาการไม่หนัก เช่น ไอเจ็บคอน้ำมูกไหล ท้องเสีย เจ้าหน้าที่จะปลุกหมอมาตรวจ แต่ไม่ปลุกพยาบาล แต่ถ้าอาการหนัก เช่น โดนแทง ต้องปั๊มหัวใจ ถึงจะอัญเชิญพยาบาลลงมา เอ่อ รู้สึกเหมือนเราเป็นตัวอะไรฟร่ะเนี่ย แปลกจริงหนอ