ไม่รู้เมื่อไหร่ที่ม้าต้องคอยเล่าเรื่องบ้านโน้นบ้านนี้ ลูกบ้านนั้นบ้านนี้ เป็นอย่างนั้นอย่างนี้เป็นการเล่าที่ทำให้ฉันรู้สึกว่ากำลังเอาฉันไปเปรียบเทียบกับลูกบ้านอื่นแล้วทำไมต้องเป็นกรูทุกทีสินะ เฮียกูนี่ไม่เห็นโดนเลย ฉันคิดแบบนั้นทุกครั้งที่ได้ยินได้ฟังเป็นประจำแหละ

ขึ้นม.4ดีกว่า ก่อนเปิดเทอมมีเรียนปรับพื้นฐาน มีสอบเพื่อจัดห้อง ฉันเลือก วิทย์-คณิตเพราะคิดว่าพอเรียนไหว และเพื่อนๆที่คบ ส่วนใหญ่ก็เรียนสายนี้ วิทย์-คณิตมีแค่สองห้องนะ ถ้าจำไม่ผิด ฉันอยู่ห้องเรียนปานกลาง ขึ้น ม.4 เริ่มเรียนยากขึ้นเกือบทุกวิชาเลย สอบเทอมแรก เกรด 1ปลายๆ บอกม้าสั้นๆว่ายากอะ

อยู่ชั้นนี้มีรุ่นน้องส่งจดหมายที่เขียน เพลงและบทกลอนมาให้ ฉันปวดหัวมากฉันอายเพื่อนร่วมชั้น ตอนนั้นฉันชอบรุ่นพี่ แต่ฉันก็ทำร้ายจิตใจพี่เขาด้วย ครั้งนั้นฉันรู้สึกแย่จริงๆคงเพราะเรื่องนี้ ฉันจึงหยุดเรื่องว้าวุ่นทั้งหมดไปตลอด ม.5

ปีนี้เพื่อนๆในชั้นเริ่มสอบเทียบ ฉันไม่ไปสอบ เอาจริงๆฉันไม่มั่นใจว่าจะสอบเทียบผ่านมั้ยและฉันก็นึกถึงช่วงเวลาที่เหลือมากกว่า จะเกิดอะไรขึ้นหากเราพลาดชีวิต ม.6 ไปฉันคิดเรื่องนี้ด้วยนะ

ฉันใช้เวลาม.5 กับเพื่อนในห้องมากขึ้น พอๆกับที่ยังเล่นบาสฉันอาจนึกไม่ออกว่ามีเรื่องอะไรที่พวกเราทำไว้บ้าง แต่ปีนั้นเป็นปีที่สบายใจฉันมีกางเกงเลตัวแรกจากงานกีฬาสีปีนี้ ที่ฉันยังคงใส่นอนจนถึงทุกวันนี้ฉันตั้งใจเรียนมากขึ้นในเทอมหลัง ด้วยความที่เพื่อนส่วนใหญ่สอบเทียบได้ จบ ม.5เพื่อนที่เล่นบาสด้วยกันก็ต้องจากกันเพราะพวกเขาบางคนสอบติดมหาวิทยาลัย

เรามาพูดถึง“ความฝัน” ซักนิด ฉันเคยอยากเป็นพวกซุปเปอร์ฮีโร่ ฉันชอบทำตัวเป็นบอดี้การ์ด ดูแลเพื่อนไซส์มินิหรือเพื่อนที่ฉันไม่ค่อยได้คุยด้วย ซึ่งฉันก็มักจะใช้เวลากลับบ้านคอยส่งเพื่อนรอขึ้นรถเมล์ หรือส่งถึงบ้านก็เคย ถ้าฉันเห็นว่าเป็นทางที่ฉันเดินกลับบ้านได้ เนื่องจากเงินค่าอาหารในกระเป๋าฉันมีจำกัดเรื่องเที่ยวห้างหรือกินหรู ไม่เคยได้กินตังค์ในกระเป๋าฉันฉันพยายามใช้ชีวิตของฉันให้มีความสุขในกรอบที่ฉันมี และมีอยู่ครั้งเคยโดดเรียนพิเศษไปเที่ยวบ้านเพื่อน วันนั้นดวงแตก โกหกม้าไง จะเหลือเหรอครับ

พูดถึงเรียนพิเศษฉันก็เริ่มตามเพื่อนไปเรียนตั้งแต่ ม.4 นะ แต่ไปครั้งเดียว แล้วก็หลับแล้วก็เผลอปัดแก้วน้ำกระจาย หลังจากนั้นก็โดดยาวเลย ฉันมีปัญหากับการเรียนเสมอถ้าวิชาไหนไม่ดึงดูดใจฉัน อาการหาวหวอดๆจะปรากฏทุกครั้ง ทุกวัน ฉันเคยสงสัยว่าตัวฉันผิดปกติอะไรหรือเปล่าหว่าการกวดวิชานั้นไม่น่าสนุกเลยสักครั้ง รวมถึงวิชาในห้องเรียนด้วย

ม.6 เป็นปีที่เงียบเหงา เพื่อนที่เล่นด้วยกันมาหลายปี เข้าเรียนมหาวิทยาลัยแล้วสนามบาสเริ่มหมดมนต์ขลัง บรรยากาศหลังเลิกเรียนก็เปลี่ยนไป จากที่เคยเลิกเรียนมีเด็กอยู่คึกคักจนถึงเกือบ6โมงเย็น ปีนั้น ประมาณ 4โมงก็หายไปเยอะแล้วปีนี้ฉันมีเพื่อนอีกกลุ่มเป็นเด็กศิลป์-ภาษา เหตุเพราะฉันไปชอบเพื่อนคนหนึ่งตอนนั้นเธอก็ธรรมดานะ แต่ฉันรู้สึกว่าเพื่อนคนนี้มีเสน่ห์ จึงอยากรู้จักแต่กลายเป็นว่า มีอีกคนมาสารภาพว่าชอบฉัน เป็นเพื่อนที่เจอกันที่ป้ายรถเมล์ตั้งแต่ม.1 แล้วดันอยู่ในกลุ่มนี้แหละ ฉันจำไม่ได้ว่ามีปฏิกิริยากับเรื่องนี้ยังไง

ม.6 เทอม 2ฉันมีเรื่องให้ครูประหลาดใจ เมื่อฉันทำคะแนนวิชาฟิสิกส์มิดเทอมได้คะแนนสูงสุด เป็น1ใน2คนของชั้น ทั้งๆที่ก่อนหน้าวันสอบ ฉันกำลังเศร้าเพราะอกหัก ตลอดปีนี้ฉันใช้เวลากับเพื่อนในห้องมากขึ้น ทั้งเรื่องเรียนหนังสือ ทำการบ้านฉันดีใจที่ตัดสินใจอยู่ถึง ม.6

เมื่อถึงเวลาใกล้สอบเข้ามหาวิทยาลัยบอกตรงๆเลยว่าเห็นเกรดตัวเองแล้วไม่รู้จะไปทางไหน ม้ายื่นคำขาด เอนไม่ติดนั่งเย็บผ้า ถ้าอยากเรียนต่อ ไปเรียนราม แหม่...ทีเฮียนี่ส่งเอแบคนะ ตอนนั้นกระแสคอมพิวเตอร์เพิ่งมาเฮียเตะตัดขาฉันล่วงหน้าด้วยการซื้อคอม 1ชุด มาวางล่อฉันฉันอ่านหนังสือไปเล่นเกมไป รู้จัก CM มั้ยนั่นล่ะฮะ แต่สุดท้ายฉันก็สอบติดมหาวิทยาลัยจนได้

กลับมาพูดถึง“ความฝัน” อีกครั้ง จะเรียกว่าเป็น “จินตนาการ” มากกว่า ฉันมักใช้เวลาหลายปีก่อนนอนสำหรับเรื่องนี้นะจินตนาการในสิ่งที่ใกล้เคียงกับ “คอนโด” ในปัจจุบัน ในสิ่งนั้นฉันจะมีตัวละครที่ฉันชื่นชอบ ใช้ชีวิตร่วมกันที่นี่ ไม่ว่าจะเป็นดารา นักร้องตอนนั้น คนไหนดัง โดนหมด เหมือนเป็นครอบครัวใหญ่ในจินตนาการ อยู่ในอาคารพิเศษเป็นอาคารที่มีขนาดแบบโมเดล นั่นคือ ตัวละครทั้งหลายรวมทั้งฉันก่อนเข้าอาคารนี้ต้องย่อส่วนเสียก่อน เมื่อเราเข้าไปแล้ว ต่างคนมีห้องพักส่วนตัวมีพื้นที่ส่วนรวม ใครว่างก็มาพบปะพูดคุยกัน มันทำให้ฉันนึกถึงเฟซบุ๊คด้วยนะ

ฉันขอจบเรื่องราว ม.ปลาย ไว้เพียงเท่านี้....

Create Date : 18 กุมภาพันธ์ 2560
Last Update : 18 กุมภาพันธ์ 2560 23:38:34 น.		2 comments
Counter : 440 Pageviews.
Share Tweet