ปัจจุบันเป็นผลมาจากอดีต...และเป็นเหตุไปสู่อนาคต

มาถึงตอนนี้ก็มีเหตุการณ์เปลี่ยนแปลงอีกครั้งเมื่อลูกจ้างของม้าออกไปไม่บอกกล่าว กว่าจะรู้ก็เดือนกว่า เพราะนางบอกว่าขอกลับบ้านไปเยี่ยมพ่อแม่แล้วก็ไม่ติดต่อมา โทรไปก็ไม่รับสาย...ฉันไม่คิดอะไรนัก ฉันบอกม้าว่า เขาไปแล้วมีงานอะไรก็บอกแล้วกัน ฉันช่วยเอง ไม่ต้องจ้างใครแล้ว...ถ้าพวกคุณคิดว่าฉันจะสืบทอดกิจการม้า...คิดผิดนะครับ...แค่ชั่วคราวเท่านั้น...จนกว่าเฮียจะไปทำเกษตรลงหลักปักฐานได้ แล้วรับม้าไปอยู่ด้วย เราตกลงกันเท่านั้น

ฉันไม่รู้นะว่า ฉันตัดสินใจถูกหรือผิด เพียงแค่ฉันตัดสินใจเท่านั้นชีวิตฉันก็เปลี่ยนแล้ว จากเลี้ยงลูกอย่างเดียว ฉันต้องเป็นแจ๋วและฉันทนาด้วยฉันทำได้ไม่ดีนักหรอก แค่ประคองๆไปก่อน แรกๆนี่เหนื่อยมาก คนไม่เคยทำนะยังไม่ปรับจิตปรับใจด้วย พอปรับใจได้ มันก็เบาหน่อย

มีช่วงหนึ่งที่ฉันต้องทำงานติดๆกันแทบไม่ได้พักเลย ฉันมือไม้ช้า ทำอะไรก็ช้า ไม่เหมือนความคิดฉันทำงานแทบไม่มีวันหยุดอยู่ 4เดือน พอเคลียร์งานจบ ฉันโล่งใจมากฉันขอม้าพักงานเย็บผ้าเป็นสัปดาห์ ฉันกลับเข้าโหมดทบทวนฉันรื้อหนังสือเก่าที่เป็นประโยชน์มาอ่าน ซึ่งมีการบ้านที่ฉันต้องทำสิ่งที่ฉันเขียนมาตั้งแต่แรก คือการบ้านจากหนังสือเล่มนี้ แต่หนังสือนี้กลับไม่ใช่แรงจูงใจให้ฉันลุกมานั่งเขียนและฉันมีการบ้านชิ้นอื่นเป็นงานถัดๆไปนะ

ช่วงนี้เองฉันเริ่มกลับมาทำสมาธิอีกครั้ง ฉันมีพลังคอสโมนะ ฉันกำลังฝึกฝนอยู่ ฉันไม่รู้หรอกว่าพลังที่มีใช้ทำอะไรได้สิ่งที่ทำได้คือ ตั้งใจ เปิดใจ เปิดรับความเป็นไปได้ใหม่ๆ

แล้วอะไรคือแรงดลใจให้ฉันลุกขึ้นมาเขียนเรื่องตัวเองล่ะ เรื่องมีอยู่ว่า วันหนึ่งฉันไปซื้อของให้ม้า แล้วฉันก็เดินผ่านซีเอ็ด ไปยืนหาหนังสือที่คิดว่าจะอ่าน ฉันหยิบหนังสือหุ้นงบการเงิน หลายเล่มตรงไปยังพนักงานขาย เธอสแกนโค้ดแล้วบอกฉันว่า “คุณพี่ตอนนี้หนังสือที่คุณพี่เลือกมันราคา ห้าร้อยกว่าบาทแล้วช้อปอีกนิดก็ได้บัตรสมาชิกนะคะ” แหม่อีกนิดที่ว่าก็ สี่ร้อยกว่าบาทนะเฟ้ย “อ่องั้นขอเวลาแป๊บนะ” ฉันเลือกหนังสือที่คิดว่าอ่านเบาๆอีกสองเล่มและของเล่นอีกชิ้นสำหรับลูก เพื่อให้ครบเงื่อนไข

เมื่อฉันกลับบ้าน ฉันเลือกอ่านหนังสือเบาๆสองเล่มก่อน “กฎแห่งความสนิท” คือเล่มแรกและ “BIG MAGIC” คือเล่มที่สอง ซึ่งเป็นเล่มที่ทำให้ฉันลุกขึ้นมาขุดความทรงจำแล้วร้อยเรียงใหม่ฉันอ่านแล้วรู้สึกว่าหนังสือเล่มนี้น่าสนใจ ฉันค่อยๆอ่านตามที่เวลาจะอำนวยระหว่างที่อ่านหนังสือเล่มนี้ มีอยู่วันหนึ่ง ฉันโพสต์บางอย่างลงในเฟซบุ๊คของฉันปกติฉันไม่ค่อยโพสต์อารมณ์อะไรแบบนั้นหรอก ฉันทำพี่สาวคนหนึ่งขำเธอคือพี่สาวต่างแม่ของฉันเอง เรารู้จักกันเพราะพ่อฉันแนะนำไว้ตอนนั้นเองที่ฉันคิดว่า ฉันมีอะไรอยู่ในตัวบ้างนะมีของอะไรที่ยังไม่ปล่อยออกมา...แล้วหลังจากนั้น ฉันก็โพสต์บล็อกทุกวันฉันก็คิดไม่ถึงนะ ว่าตัวเองจำเรื่องพวกนี้ได้แม่นมาก แต่ละเรื่องไม่เคยอยากย้อนคิดแต่จิตใต้สำนึกมันบันทึกไว้หมด ไม่มีทางลบเลย

ส่วนใหญ่ฉันใช้วิธีพิมพ์ล่วงหน้านะ แล้วค่อยลงเป็นตอนๆตามจังหวะของมัน อย่างที่บอกเลี้ยงลูกด้วย ไหนจะเย็บผ้า ทำงานบ้าน ทุกวันนี้สามีคืออะไร ยังงงๆนะ ช่วงนี้ก็ไม่ค่อยเจอหน้ากันเท่าไหร่

ตอนนี้ตัวฉันไม่มีแผนอะไรมากนัก แต่มีสิ่งหนึ่งที่ฉันคิด ฉันจะให้ม้าหยุดทำงานละโอเคว่า มันยังไม่ใช่ว่าพูดแล้วจะหยุดทำได้เลย แต่มันก็สมควรแก่เวลาแล้วล่ะถึงคราวฉันที่ต้องเป็นหลักบ้าง จุดมุ่งหมายในวิถีชีวิตปุถุชนของฉันฉันอาจยังมองไม่เห็นมันชัดเจนนัก แต่ถ้าเป็นจุดมุ่งหมายในทางธรรมฉันต้องการหลุดพ้นนะ ฉันมองชีวิตฉันที่ผ่านมาทั้งหมด ไม่มีช่วงไหนที่พูดได้เต็มปากว่ามีความสุขดังนั้น ฉันต้องพัฒนาตัวเองทั้งภายนอกและภายใน ขอแค่เป็นคนที่ดีกว่าเดิมไม่เปรียบเทียบกับใคร ปลายทางของชีวิตที่มุ่งหวังคือชีวิตที่สว่างและตื่นรู้อย่างเบิกบาน ไม่หลุดพ้นชาติหน้า ก็ต้องมีซักชาติล่ะนะ

เอาเป็นว่า ฉันขอยุติการเล่าเรื่องของฉันไว้เพียงเท่านี้
หลังจากนี้ขอพักซักหลายวันค่ะ กำลังตัดสินใจว่าจะเขียนอะไรต่อ
ขอบคุณทุกท่านที่ตามอ่านเรื่องฉันค่ะ ขอบคุณจากใจ...

ปล.ชื่อหัวข้อบล๊อกนี้ มาจากวาทะของท่านประเสริฐ นาสกุล เป็นอดีตประธานศาลรัฐธรรมนูญ (12 กุมภาพันธ์ พ.ศ. 2543 - 7 กันยายน พ.ศ. 2544)

Create Date : 01 มีนาคม 2560		1 comments
Last Update : 1 มีนาคม 2560 13:22:19 น.
Counter : 632 Pageviews.
Share Tweet