DreamWorld เมื่อวันก่อนเจอคุณครูที่สอนเมื่อสมัยตอนเรียนประถมอยู่ค่ะ ก็ถามสารทุกข์สุขดิบกันตามประสา ว่าตอนนี้ใครทำอะไร อยู่ที่ไหน ก่อนจากกันคุณครูพูดประโยคสุดท้ายว่า "เธอนี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ" ฉันรู้ว่าคุณครูหมายความว่าอย่างไร ฉันเลยรีบตอบกลับไปว่า "อ้วนไม่เปลี่ยนเลยใช่ไหมคะ" อิอิ ครูยิ้ม.. ฉันยิ้ม... แล้วเราก็เดินจากกันไป เจอคุณครูแล้วทำให้คิดถึงเรื่องตอนเด็ก เชื่อได้เลยว่าเด็กทุกคนต้องเคยได้ตอบคำถามที่ว่า 'โตขึ้นหนูอยากเป็นอะไร" เด็ก ๆ ก็มักจะเอาสิ่งที่ตนฝัน อยากจะเป็นมาตอบ มันก็ได้แค่ฝันแหล่ะค่ะ เมื่อพวกเขาโตขึ้น ใครที่ไล่ตามความฝันได้ ก็มีความสุข แต่ประเภทที่ว่าฝันแล้วฝันอีก ฝันไปเรื่อย ๆ ฝันจนไม่รู้ว่าฝันไหนเป็นฝันที่ต้องการจริง ๆ ประเภทนี้น่าสงสารค่ะ สังเกตคำตอบของเด็ก ๆ สิค่ะ คำตอบแรกของคำถามนี้มักไม่ใช่คำตอบสุดท้าย มีเด็กอยู่คนหนึ่งค่ะ คำตอบแรกของเขาคืออยากเป็น "หมอ" (ต้องตอบว่าหมอด้วยนะคะ ไม่ใช่แพทย์) จะได้รักษาพ่อแม่ตอนท่านแก่เฒ่า เมื่อเธอรู้ตัว เธอเลยคิดขึ้นได้ สงสารพ่อแม่ของตัวเองค่ะ ถ้าได้รับการรักษาอาการหนักไปใหญ่ (อิอิ ล้อเล่นนะคะ) ความฝันของเด็กคนนี้เริ่มเปลี่ยนไปเมื่อเขาอายุมากขึ้น พอเข้าช่วงประถมปลาย ช่วงนั้น เซอเลอร์มูน ดังมาก ๆ เขาไม่ได้ฝันว่าอยากเป็น เซเลอร์มูนนะคะ (เอ๊ะ หรือว่าฝัน?) แต่เธอฝันว่าอยากเป็น"นักพากษ์"ค่ะ ไม่รู้เป็นอะไร เธอชอบทีมพากย์การ์ตูนของช่อง 9 มาก ๆ เธอเลยฝันว่าสักวันจะต้องได้พากษ์เป็นนางเอกการ์ตูนอยู่เบื้องหลัง (แบบว่าถ้าให้เด็กคนนี้มาเป็นนางเอกละครเองเลยกลัวนางเอกคนอื่นตกงาน ... เพราะคนดูเลิกดู) เธอมีอีกฝัน ถ้าไม่ได้เป็นนักพากษ์ ก็ขอขยับออกมาอยู่หน้าจอทีวีเป็น "นักข่าว" ก็ได้ นักข่าวประเภทรายงานสดจากรัฐสภาประมาณนั้นเลยค่ะ พอเธอเริ่มเรียนระดับมัธยมก็เริ่มที่จะไล่ตามความฝันของตัวเอง (นักพากษ์กับนักข่าว) มันเป็นอาชีพที่ต้องอาศัยการพูดใช่ไหมคะ ก็ขอให้บอกเด็กคนนี้มา มีงานละครของห้องเมื่อไหร่เธอก็ขอเป็นคนเขียนบท เป็นคนพากษ์ (ขับไล่เพื่อน ๆ ไปแสดงให้หมด) ด้วยความเผด็จการจำได้ว่าพอตอนม.ปลายก็ติดนิสัยนี้ (เขียนบท พากษ์ = ไม่แสดง) เจอเพื่อน ๆ ดัดหลังโหวตให้เป็นพิธีกรงานคริสต์มาสแบบโชว์คุ่กับเพื่อนอีกคน คราวนี้คนอื่นเลยได้นั่งดูเธอ (หุหุ แสบมากเพื่อนเอ๋ย ภาษาไทยไม่ว่า ดันให้ภาษาอังกฤษมา ) นอกเรื่องแล้วค่ะ กลับมาตอนที่กำลังฝันอยากเป็นนักพาษ์กับนักข่าวต่อ ช่วงนั้นถ้าเห็นมีประกวดพูดสุนทรพจน์ โต้วาที อะไรก็ตาม ที่เกี่ยวข้องกับการพูด จะเห็นหรือได้ยินเสียงเด็กคนนี้แน่ ๆ กิจกรรมแบบนี้ทำจนถึงม.ปลายเลยค่ะ แต่พอตอนช่วงท้าย ๆ ตอนมัธยมต้น เธอเริ่มมองอะไรไปไกล เริ่มกลัวกับอาชีพที่จำกัดแบบนี้ เริ่มคำนึงถึงรายได้กับความฝัน (เริ่มไม่ใช่ความฝันบริสุทธิ์) เธอเลยหันมามองอะไรที่คิดว่าจะหางานได้ง่ายกว่า เริ่มเปลี่ยนความฝันมาอยากเป็น "คุณครู" แต่จะสอนภาษาก็.... นะ สอนคณิตศาสตร์ก็กลัวตอนอยู่หน้าห้องมันทำไม่ออกอายเด็ก เธอก็เลยมีฝันใหม่ อยากเป็น"นักบัญชี" ได้ยินมาว่าเรียนแล้วสอบเป็นผู้ตรวจบัญชี... นอกจากนั้นเธอยังอยากเป็น"นักบริหาร" อยากเป็น"ผู้จัดการฝ่ายบุคคล" อยากเป็น"เจ้าของบริษัท" อยากเป็น"เจ้าของร้านอาหาร" ฯลฯ ไป ๆ มา ๆ ความฝันของเธอกับความจริงตอนนี้มันคนละเรื่องเลยนะคะ เธอจำได้ว่าเริ่มอยากเป็นโปรแกรมเมอร์มาตั้งแต่ความฝันของเธอไม่บริสุทธิ์เหมือนกัน แต่มันอยู่ในอันดับสุดท้าย นานวันเข้ามันก็ขยับอันดับขึ้นมาเรื่อย ๆ (ด้วยฝีมือพี่ชายที่เป่าหูได้ทุกวัน) จนมาถึงปัจจุบัน มันก็กลายเป็นความจริงของเธอไป ถึงตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าจริง ๆ แล้วเธออยากเป็นอะไร เธอเคว้งคว้าง เพราะเธอได้แต่ฝันเรื่อยเปื่อยจนไม่รู้ว่าฝันไหนเป็นความฝันที่แท้จริงของเธอสักที ปล. ตอนนี้อาการแพ้คอมพิวเตอร์ลดลง 2 ระดับ ด้วยวิธีการนั่งนับถอยหลังวันเงินเดือนออก   Create Date : 22 กรกฎาคม 2548 6 comments Last Update : 22 กรกฎาคม 2548 10:19:24 น. Counter : 674 Pageviews. Share Tweet

เหมือนกันเลยค่ะ คำถามนี้จำได้ตอนเด็กๆ ก็ตอบว่าอยากเป็นหมอเหมือนกันไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่โตมันอาการไม่ฉลาดก็ออกเลยเปลี่ยนใจเรียนอะไรที่พอไปไหว ( หายากเหมือนกันนะค่ะ ) ตอนนี้ก็ต้องบอกว่าได้เป็นอะไรที่ไม่เคยได้ตอบตอนเด็กๆ เลยล่ะค่ะ แต่ก็มีความสุขนะ   โดย: JewNid 22 กรกฎาคม 2548 10:42:39 น.

ทุกคนเคยมีความฝันทั้งนั้นค่ะ บางทีก็ฝันอยากเป็นอะไรตั้งหลายอย่าง เพราะความฝันมันเปลี่ยนไปได้เรื่อยๆ ตามกาลเวลา แต่ไม่ว่าจะเป็น หรือไม่ได้เป็นตามฝัน ก็คงต้องทำปัจจุบันของเราให้ดีที่สุดค่ะ   โดย: ป้าติ๋ว (nature-delight ) 22 กรกฎาคม 2548 11:54:35 น.

บังเอิญจังค่ะ ที่ได้เป็นโปรแกรมเมอร์ก็เพราะฝีมือพี่ชายเหมือนกัน ^^ ตอนเด็กๆ เคยคิดว่าอยากเป็นครู แต่พอโตก็สมองกลวง เลยเรียนคอมพ์ตามที่พี่ชายบอกแต่โดยดี จบมาก็ทำงานอยู่หลายปี แล้ววันนึงก็พบสัจธรรมของชีวิต รู้ว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ที่เราอยากจะฟันฝ่าต่อไป และรู้เหตุผลว่าเพราะอะไร ถึงได้รู้สึกเหนื่อยกับการทำงาน ก็เลยเริ่มค้นหาทางของตัวเอง แล้วลองเดินไปเรื่อยๆ ถึงได้รู้ว่านี่แหละ คือทางที่เราไม่เคยมองเห็น ตอนนี้ก็สนุกกับงานและรักงานที่ทำมากๆ เลย.... ก็ขอให้หายจากอาการแพ้คอมพ์ และพบความฝันที่แท้จริงเร็วๆ นะคะ ^^v   โดย: ฟ้าใสทะเลคราม 22 กรกฎาคม 2548 13:10:47 น.

ผมไม่เห็นด้วยว่าคนที่ชอบฝันเป็นคนน่าสงสาร ผมว่าคนที่แล้งฝัน หรือไม่รู้จักฝัน นั่นน่าสงสารกว่าครับ แล้วเมื่อเด็กคนนี้เป็นโปรแกรมเมอร์แล้ว เห็นจุดเชื่อมโยงระหว่างฝันต่างๆของตนเองบ้างมั้ยครับ นักพากษ์ นัก(อ่าน)ข่าว คุณครู นักบริหาร นักบัญชี จนถึงโปรแกรมเมอร์ ดูออกมั้ยครับว่าตรงไหน ทุกอาชีพ ล้วนต้องนั่งทำงานตลอด อืม   โดย: ข้าวตู 22 กรกฎาคม 2548 19:48:40 น.

จะว่าไปความฝันของเรามันเปลี่ยนไปตลอดเลยน่ะ แต่เราหวังว่าหากไม่ได้เดินไปตามความฝัน อย่างน้อยก็ขอให้มีหน้าที่การงานไว้ให้ก็พอจะอยู่ได้เเล้ว ตอนนี้อยากเป็นนักเขียน แต่ยิ่งเขียนขิ่งนึกไม่ออก เลยกะจะจัดไว้เเค่ กิขกรรมยามว่างแค่นั้น ถ้าว่างจากงานก็มาระบายด้วยการเขียนน่ะนะ   โดย: emrysmerlin 23 กรกฎาคม 2548 3:27:30 น.

แนวทางของคุณไม่เหมือนเรา แต่มาบรรจบที่อาชีพเดียวกัน เอ๊ะ!!! ฟ้าคงส่งให้เรามาพบกัน 5555 ของเรานี่ตอนแรกเลย (เด็กประถม) ครู มัธยมต้น นักร้อง, นักวิทยาศาสตร์ มัธยมปลาย นักร้อง, นักแสดง, ทันตแพทย์, นักวิทยาศาสตร์ มหาวิทยาลัย คิดว่านักร้อง นักแสดง ทันตแพทย์ ไม่ได้เป็นแน่นอน นักวิทยาศาสตร์พอมีหวัง จบมหาวิทยาลัย โปรแกรมเมอร์ นักวิเคราะห์และออกแบบระบบ และเจ้าบริษัทเองเลย หรือ ไม่เอาดีด้านที่เรียนมา ก็ไปเปิดร้านขายซีดี เช่าซีดี ร้านขายหนังสือ   โดย: Gryffin 26 กรกฎาคม 2548 12:52:44 น.