ชอบแบมือ หรือชอบกำมือ? คุณเป็นคนชอบแบมือ หรือชอบกำมือ? วันก่อนผมได้ไปจ.พังงามา ก็วันเดียวกับที่มีการจัดมีตติ้งห้องเฉลิมไทยครั้งที่2 น่ะล่ะครับ ไปโดยติดสอยห้อยตามหน่วยราชการแห่งหนึ่ง คือกระทรวงการพัฒนาสังคมและความมั่นคงของมนุษย์ เหตุที่เขาไปก็เพราะเขาจะไปแนะนำอาชีพให้กับชาวบ้านให้ทำมาหาเลี้ยงชีพตัวเองโดยไม่ต้องพึ่งพาผู้อื่น งานนี้มีหน่วยงานเอกชนประเภทมูลนิธิ ประมาณ4มูลนิธิไปร่วมทำงานด้วย ระหว่างรายทางที่เดินทางผ่านไป ก็เห็นทหารบก ทหารอากาศ นักศึกษาอาชีวะทั้งจากใต้เหนืออิสาน ตลอดจนกลุ่มอาสาสมัครเอกชนทั้งจากในประเทศและจากต่างประเทศ ทำงานตามหน้าที่ที่รับผิดชอบกันอย่างเข้มแข็ง แม้ฝนจะตก แดดจะร้อน ฝุ่นจะฟุ้ง ทุกคนก็ทำงานกันอย่างเต็มที่ เป็นที่น่าปลาบปลื้มใจมาก ตอนที่ไปถึงบ้านบางม่วง อันที่จริงก็ไปเยี่ยมกันหลายๆที่นะครับ แต่ขอเล่าเหตุการณ์ที่นี่เป็นตัวอย่างก็แล้วกัน ตอนนั้นมีชาวบ้านเกือบทุกครัวเรือนมามุงดูคณะของเราที่ไป มีทั้งเด็ก มีทั้งคนแก่ และผู้ใหญ่ที่อุ้มลูกจูงหลาน มานั่งมองตาคณะของพวกเรา ประมาณสัก200คนเห็นจะได้ พวกเราคนหนึ่งก็เลยสอบถามบรรยากาศโดยรวมๆก่อน ชาวบ้านบอกว่าวันนี้มีคณะมากันน้อย มีเพียงแค่2คณะ วันก่อนๆบางวันมีถึง7คณะ พวกเราช่วยกันยกของแจกลงจากรถ ของแจกก็ได้แก่พวกเบเกอรี่ พวกน้ำผลไม้บรรจุกล่อง พวกยาหม่องยาดม ของพวกนี้ถ้าไม่กินไม่ใช้ในวันนี้ ก็อาจจะเก็บไว้กินไว้ใช้ในวันต่อไปได้ ผู้บริหารประมาณ5-6คนที่มาในคณะเป็นคนแจก หนุ่มๆและสาวๆก็ช่วยกันยกของ ช่วยถ่ายรูปบ้าง ผมเองพอหมดหน้าที่แล้วก็ไปยืนปะปนอยู่ด้านหลังของชาวบ้าน ก็เลยได้ยินเสียงที่ไม่ค่อยพอใจของชาวบ้านพูดว่า “ห้ายแต้ของนิ ไม่ห้ายตางค์กูเลย!!!!!” (แปลประโยคนี้ว่า ให้เพียงแต่สิ่งของ ไม่ให้เงินข้าพเจ้าเลย) จากนั้นผู้บริหารซึ่งเป็นตัวแทนของแต่ละหน่วยงานที่ไปในครั้งนี้ ก็ร่วมนั่งกับประธานอ.บ.ต.ด้านหน้าของชาวบ้าน เพื่อสอบถามปัญหาต่างๆจากชาวบ้าน แล้วผู้บริหารก็ช่วยกันตอบปัญหา ช่วยกันแนะนำวิธีแก้ไขปัญหาเดี๋ยวนั้นเลยถ้าทำได้ สำหรับปัญหาที่แนะนำช่วยเหลือไม่ได้ก็จะจดบันทึกไว้อย่างละเอียดเพื่อนำมาหารือในกรุงเทพต่อไป ตัวอย่างปัญหาที่ชาวบ้านเสนอมา เช่นว่า “ผมมีลูกชายอยู่คนเดียวส่งไปเรียนที่ร.ร.วัดมกุฏ ที่กรุงเทพ ตอนนี้เรียนอยู่ชั้นม.2 แล้ว อยากให้คณะที่มา ช่วยส่งเสียลูกชายของผมให้เรียนจนจบมหาวิทยาลัยด้วย” “ตอนนี้ฉันได้เรียนทำอิฐบล็อกตามที่กระทรวงฯมาช่วยสอนฉันจนฉันทำเป็นแล้ว และฉันก็ได้รับประกาศนียบัตรแล้วด้วย ฉันจึงอยากจะได้รถปิคอัพมือสองสักคัน จะเอามาใช้บรรทุกอิฐบล็อกออกไปเร่ขายที่อำเภอต่างๆ ตอนนี้ฉันยังไม่มีลูกค้า ฉันจึงต้องทำอิฐบล๊อกแล้วนำไปเร่ขายเอง” “ผมเคยมีเรือสปีดโบ๊ตทำมาหากินมาก่อน แต่พอคลื่นซึนามิซัดเข้ามา ผมก็หมดเครื่องมือทำมาหากิน จึงอยากจะขอรับบริจาคเรือสปีดโบ๊ตเก่าๆ หรือท่านจะช่วยซื้อมาให้ผมก็ได้ ราคาของเครื่องมือสองคงจะราวๆ2แสนบาทครับ” “ผมก็อยากจะได้กระชังไว้เลี้ยงปลากระพง เพราะกระชังของเดิมของผมเสียหายไปหมด ผมขอให้ทางคณะที่มา ช่วยเหลือจัดหาให้ผม ขอเพียง10กระชังในตอนแรกก่อนก็พอ ราคาของกระชัง1กระชังก็ประมาณหมื่นหนึ่ง” “แต่สำหรับผม อยากจะได้รถซาเล้งที่ประกอบขึ้นมาจากรถมอเตอร์ไซค์ ผมจะเอามาไปเร่ขายไอศกรีม เพราะตอนนี้ผมได้เรียนวิธีทำไอศกรีมจนเป็นแล้ว” ผมและกลุ่มที่ร่วมเดินทางไปครั้งนี้ คงจะคิดใจตรงกันจึงหันมาสบตากันพอดี ในใจก็คงพูดเหมือนๆกันว่า “โห โห!!!!! ดูมัน ดูมัน!!! มีแต่แบมือขอ” .ขอโทษที่ใช้คำไม่เพราะ แต่มันทนไม่ไหวจริงจริงนะครับ ก็ไม่มีคนไหนเลย ไม่ว่าคนหนุ่มหรือสาวๆที่จะกำมือสู้ชีวิตอย่างกับปู่เย็นของจังหวัดเพชรบุรีในรายการคนค้นคนสักคนเลย ปู่เย็นอายุก็ตั้ง100กว่าปีแล้ว แต่ปู่เย็นก็ยังสู้ชีวิต ไม่เคยขอเงินใครหรือแม้แต่คิดที่จะขอ แม้ใครๆจะให้ฟรีๆปู่เย็นก็ยังไม่ขอรับ ถ้าจะรับก็ต่อเมื่อปู่จะนำปลาที่ปู่หามาได้เองมาแลกเปลี่ยนเท่านั้น หากเงินที่ให้มากกว่าราคาปลา ปู่เย็นก็จะรับเพียงเท่าราคาปลาเท่านั้น บางวันแม้ปู่เย็นจะเจ็บป่วย ปู่ก็ยังทระนง ไม่ยอมคิดที่จะแบมือขอให้ใครมาช่วย คำพูดที่เป็นอมตะของปู่เย็นตอนหนึ่ง คือ ขนาดหอยที่ไม่มีมือไม่มีขา มันยังหาเลี้ยงตนเองได้ แล้วประสาอะไรกับคนล่ะ? มีทั้งแขนมีทั้งขาครบ ทำไม?จะต้องไปขอพึ่งคนอื่น ยิ่งชาวบ้านหนุ่มลักษณะแข็งแรงคนหนึ่ง มาบอกปัญหาที่ต้องการให้ช่วย ครั้นเมื่อพวกเราทราบความเป็นจริงแล้ว พวกเราก็ถึงกับรู้สึกหงุดหงิด มีอคติต่อชาวบ้านแถบนี้ไปเลย เพราะมีแต่แบมือ .แบมือขอให้ช่วย แถมยังคิดโกงต่อคนที่เขามาช่วยอีกด้วย เขาบอกว่า อยากให้ทางคณะช่วยติดต่อหน่วยราชการที่เกี่ยวข้อง หาทางต่ออายุการทำงานของคนงานและคนที่ทำหน้าที่ร.ป.ภ.จำนวนรวมกันแล้วประมาณ600คนต่อเนื่องต่อไปอีก เพราะหากยกเลิกอาชีพนี้ไป พวกตนก็จะไม่มีรายได้จุนเจือครอบครัวอีก ทางผู้บริหารก็ถามรายละเอียดกับประธานอ.บ.ต.ว่า ที่บอกว่าเป็นคนงานน่ะ ทำหน้าที่อะไร? แล้วได้ค่าจ้างวันละเท่าไหร่? ประธานก็ตอบว่า เป็นคนงานก่อสร้างบ้าน ร่วมกับพวกอาสาสมัครที่มาจากกรุงเทพ และ อาสาสมัครที่มาจากทางเหนือทางอิสาน ส่วนที่เป็นเจ้าหน้าที่ร.ป.ภ.ก็คอยเฝ้าโกดังเก็บของ จำพวกไม้ ปูน สังกะสี และของกินของใช้ต่างๆ มิฉะนั้นพวกชาวบ้านแถวนี้แหละจะขโมยไปขายเสียเอง ทางผู้ใหญ่ก็ตอบว่า “ดีนี่ .แล้วทำไมจะต้องเลิกจ้างเสียล่ะ?” ประธานตอบว่า “ก็ส่วนใหญ่เขาจะมาเซ็นชื่อตอนเช้า แล้วเขาก็หลบไปนอน พอจะขอให้มาช่วยยกของบ้างแบกของบ้างสักนิดสักหน่อย ก็จะหาตัวไม่เจอ จะเจออีกทีก็โน่น ตอนเซ็นชื่อเลิกงานน่ะ คนที่ทำงานเกือบทั้งหมดจึงเป็นพวกอาสาสมัครเท่านั้น จริงมั้ยหนุ่ม?” ประธานอ.บ.ต.ถามกลับไปที่ชายหนุ่มผู้ถาม ชาวบ้านหนุ่มคนนั้นมีท่าทีอึกอักก่อนจะตอบ แล้วจึงตอบเบาๆว่า “แต่ไม่ใช่ผมนะ!!!” ประธานอ.บ.ต.พูดต่อว่า “การจ้างชาวบ้านที่นี่มาทำงาน ทำกันมาราว2เดือนแล้ว เป็นค่าจ้างเพื่อให้ชาวบ้านช่วยสร้างบ้านให้คนภายในหมู่บ้านของตนนี่แหละ วันหนึ่งๆก็จ้างราวคนละ200กว่าบาท โดยคิดกันว่าถ้าชาวบ้านมาช่วยกันทำบ้านพักของตนเอง และบ้านของญาติพี่น้องหรือเพื่อนของตนเอง ก็คงจะตั้งใจทำงานให้แข็งแรงให้ประณีตที่สุด แต่มันไม่ใช่อย่างที่หวังเอาไว้เลย” “คราวนี้พอหลวงเขารู้ว่าเบิกเงินไปเป็นเดือนๆโดยชาวบ้านไม่มาช่วยทำงาน อันนี้ผมก็ไม่ได้ฟ้องหลวงเขาไปนะ หลวงเขารู้ของเขาเอง เขาก็เลยคิดจะเลิกจ้างชาวบ้าน จะเริ่มเร็วๆนี้แหละ แล้วคงจะเปลี่ยนเป็นจ้างช่างก่อสร้าง ช่างไม้มืออาชีพ และร.ป.ภ.มืออาชีพมาทำงานแทน งานจะได้เสร็จเร็วขึ้น และของในโกดังจะได้เลิกหายสักที” ผู้ใหญ่ของกระทรวง และผู้ใหญ่ของมูลนิธิที่นั่งอยู่ด้านหน้า จึงไม่ได้ช่วยแก้ไขปัญหานี้ให้กับชาวบ้าน!!!!! เมื่อคนแบมือ ลักษณะของมือจะเป็นแบบหงายฝ่ามือ คล้ายๆกับการวางมือยอมแพ้ หรือการไม่ยอมต่อสู้กับปัญหาและอุปสรรคอีกต่อไป ชีวิตของคนๆนั้นจึงไร้ความหมาย ไร้ซึ่งความเป็นตัวตน หรือจะเรียกว่า ตายไปแล้ว เพราะการหงายฝ่ามือก็เหมือนกับรอให้คนมารดน้ำศพนั่นเอง แต่หากคนใดกำมือ มือของเขาจะอบอุ่น มีเลือด มีพลัง ยิ่งกำแน่นเท่าใดก็ยิ่งมีเลือด มีพลังเพิ่มขึ้น ลองดูตอนนักมวยกำมือชกซิ คนที่กำมือจึงเป็นคนที่มีใจสู้ สู้ปัญหาสู้อุปสรรคต่างๆ เขาจึงเปรียบเสมือนคนที่มีชีวิต ฉะนั้นในทุก ๆ วันที่เราตื่นขึ้นมา เราควรกำมือ เราอย่าแบมือ การมีชีวิต ดีกว่า การไร้ชีวิต . ผมคนหนึ่งล่ะ!!! จะขอกำมือ .จะไม่ขอจนหนทาง ยอมตายง่ายง่าย . โดย yyswim   Create Date : 27 มีนาคม 2548 5 comments Last Update : 12 เมษายน 2548 0:57:47 น. Counter : 2801 Pageviews. Share Tweet

เหมือนเพื่อนผมเล่าเลยครับ เหอๆๆๆ เหตุการณ์อย่างนี้ มิได้เกิดขึ้นแต่ที่ชายฝั่งอันดามันเท่านั้น ตามหมู่บ้านที่กันดาร ทางภาคเหนือ หรืออิสาน กลุ่มชาวเขาบางที่ ซึ่งมักจะมีกลุ่มอาสาพัฒนาชนบทเข้าไปช่วยเหลือบ่อยๆ เค้าก็มัวแต่รอแค่รับเงินเท่านั้น แถวบ้านผม มีโรงเจ ซึ่งจะมีการแจกข้าวสาร หรือเทกระจาด เป็นประจำ ปีละ 2-3 ครั้ง พอจะแจกที ก็แห่กันมาเพียบ บางคนเดินสายรับแจกของฟรีตามที่ต่างๆ เค้าจะมีแหล่งข้อมูลเป็นเครือข่าย รู้ทั่วถึงกันหมด ไม่รู้ว่ามองโลกในแง่ร้ายเกินไปหรือเปล่า ผมเลยไม่ค่อยทำบุญ/บริจาคกับพวกองค์กรต่างๆ สักเท่าไหร่ นอกจากทราบว่าเค้าเอาไปทำบุญจริงๆ ส่วนใหญ่ของเหลือที่บ้าน จะขายให้พวกซาเล้งมากกว่า เพราะรู้ว่าเค้าจะเอาไป reuse/recycle จริงๆ ขอทาน ตั้งแต่จำความได้ ก็คือ -ไม่เคยให้- เพราะตอนเด็กๆ เห็นว่าขอทานมีเงินมากกว่าในกระเป๋าเราอีก   โดย: ผมคือ... (นายกาเมศ ) 28 มีนาคม 2548 0:08:16 น.

อ่านมาถึงตรงนี้ เลือก "กำมือ" แน่นอน ^^ =)   โดย: ฮัน (hunjang ) 28 มีนาคม 2548 7:58:13 น.

ผมก็ต้องกำมือ ด้วยคนคับ สู้ๆ อย่าเอาแต่แบ น่าเกลียดตายเลย เหอๆ ..   โดย: เด็กชายหัวหอม 29 มีนาคม 2548 0:08:58 น.

กำมือบ่อย ๆ บางครั้งกล้ามเนื้อเกร็ง เลยขอแบมือบ้างบางครั้งค่ะ ^-^   โดย: Hello_Hello 29 มีนาคม 2548 23:43:55 น.

ผมชอบกำมือมากกว่าครับ แต่ตอนนี้ข้อล๊อคต้องไปทำกายภาพบำบัด เลยต้องแบมือเป็นครั้งคราวแต่กลัวน่าเกลียดก็เลยต้องกำๆ แบๆ อยากให้พวกนี้ได้ดูรายการ คนค้นตน เรื่องสุภาพบุรุษทรนง ปู่เย็นจังเลย คนไทยมีน้ำใจอยู่แล้วอยากช่วยอยู่แล้วขอเพียงให้ได้เห็นว่าช่วยตัวเองแล้วเหลือกำลังแต่ไม่ใช่จะแบมือขอตลอด บางครั้งเห็นใจ บางครั้งไม่อยากช่วย เพราะตัวเขาเองเห็นแก่ได้และเห็นแก่ตัวไม่ช่วยตัวเอง   โดย: วัฒนไชย สุวรรณโณ IP: 202.47.247.146 5 เมษายน 2548 15:14:37 น.