เก็บตกงานพระราชทานปริญญาบัตร 21 ตุลาคม 2551

ช่วงที่ผ่านมานอกจากปัญหาชีวิต ปัญหาจากงาน ยังต้องมีกิจกรรมสำคัญเพื่อเป็นเครื่องหมายยืนยันการจบการศึกษา นั่นก็คืองานพระราชทานปริญญาบัตร เข้ามาเกี่ยวข้อง ทำให้การเขียนบล็อกต้องพักไว้เป็นระยะเวลานานตามระเบียบ

เนื่องด้วยจรรยาบรรณาทางอาชีพทำให้ไม่สามารถนำภาพในงานวันนั้นมาเปิดเผยได้(ฮา) งานนี้จึงเป็นการบอกเล่าเหตุการณ์ช่วงดังกล่าวแต่ถ่ายเดียว

โดยส่วนตัวผมเองนั้น พอโตๆ ขึ้นมาทรรศนะเกี่ยวกับพิธีการต่างๆ อย่างการรับปริญญานับวันจะเห็นว่าเป็นเรื่องไม่จำเป็นมากยิ่งขึ้น ที่รู้สึกได้ทันทีตั้งแต่เริ่มซ้อมวันแรกคือ มันเป็นงานที่เหนื่อยทั้งผู้จัด ผู้รับ และที่สำคัญคือผู้ทรงมาพระราชทาน(ใช้คำราชาศัพท์ผิดโปรดอภัยมา ณ โอกาสนี้) แต่อีกเหตุผลส่วนหนึ่งคืองานที่ผมทำปัจจุบันแทบไม่ได้ใช้ความรู้จากที่เรียนเลย แถมยังถูกพ่อด่าเสมอๆ ว่าไปทำงานอะไรวะ เงินเดือนน้อยเหลือเกิน

แต่แน่นอนว่าคนที่คาดหวังที่จะมางานนี้ย่อมไม่ใช่มีแค่เราแต่รวมถึงเพื่อน และครอบครัวที่อยากมาร่วมเป็นสักขีพยานความสำเร็จ จึงเป็นเรื่องที่เรายังไงก็ต้องทำให้ดีที่สุด

จากงานนี้ทำให้เราได้ประสบการณ์ใหม่ๆ ที่ตอนรับพระราชทานปริญญาบัตรสมัยปริญญาตรีนั้นไม่ได้นึกถึงมากนัก อาจเพราะจัดคนละสถานที่ ก็เลยมีสิ่งที่ต่างจากความคาดหมายอยู่เหมือนกัน

• วันซ้อม - มีคนมาสาย และผิดระเบียบไม่น้อย แม้จะถูกตำหนิค่อนข้างแรง แต่มักจะได้รับการอนุโลมเสมอๆ ซึ่งผมเห็นว่าน่าจะเคร่งครัดเรื่องระเบียบให้จริงจังไปเลย ไม่อย่างนั้นก็เปลี่ยนกฎไปเลยจะเป็นการดีกว่า (อย่างไรก็ตามฝ่ายที่ดูจะไม่ได้ใส่ใจกฎมากมายอย่างร้านถ่ายภาพ กลับเป็นคนที่ทำให้คนที่มาสายพลาดการถ่ายภาพหมู่ ชนิดไม่มีโอกาสกลับมาถ่ายซ้ำ)



• ระหว่างช่วงซ้อมของวันที่สอง มีประกาศแจ้งตามหาเจ้าของรถยนต์คันหนึ่ง ทีแรกดูเหมือนจะไม่มีใครสนใจ แต่พอบอกว่ารถคันนั้นถูกทุบ และน่าจะถูกประสงค์ร้ายขโมยทรัพย์สิน(จริงๆ ก็คงถูกขโมยไปแล้วนั่นแหละ) ทำให้คนในงานส่งเสียงฮือกันใหญ่...อาชญากรรมยุคนี้น่ากลัวจริงๆ



• ย้อนกลับไปเมื่อช่วงงานพระราชทานปริญญาบัตรระดับปริญญาตรี มักจะเจอคนขายดอกไม้เสียมารยาท เวลาเราเดินทีเหม่อ ชอบเอาดอกไม้ขนาดเล็กแต่ราคาแพงมหาศาลมาติดอกเราอย่างคล่องแคล่ว พร้อมบอกราคาเสร็จสรรพ ถ้ากลัวเสียหน้าก็ให้ไป ถ้าไม่ยอมก็โดนคนพวกนี้ด่าหน้าตาเฉย ผ่านไปหลายปีก็ยังมีคนแบบนี้เหมือนเดิม ผมลงจากรถสองแถวออกไปจ่ายเงินหันกลับมากำลังเจอมาปักเสื้อเราพอดี ต้องรีบวิ่งหนี พลางพูด "ไม่ครับๆ"



• เพราะต้องส่งชุดราชปะแตนที่เปื้อนในวันซ้อมซัก จึงเพิ่งรู้ว่าค่าซักแห้งแพงมากสองชุดตก 160 บาท



• ในวันรับจริง ผมออกจากบ้านตั้งแต่ตอนตี 5 เพื่อให้ทันตามกำหนดเวลาจริง 6.30 น. พอขึ้นรถแท็กซี่ คนขับเห็นผมแต่งตัวก็ถามเลยว่าจัดถึงวันไหน มีกี่สถาบัน รับข้อมูลเสร็จเท่านั้นเองครับ เขาก็หยุดรถตะโกนเรียกเพื่อนๆ อาชีพเดียวกันในละแวกนั้นให้ไปตระเวณรับคนแถวมหาวิทยาลัยที่อยู่ใกล้ๆ กันเลย แถมกำชับอีกว่า "ไปยี่สิบคันก็ไม่รู้จะพอหรือเปล่านะโว้ย" ซึ่งน่าจะทำให้เกิดปัญหารถติดเพิ่มขึ้นด้วยเหมือนกัน(แต่ก็ว่าไม่ได้ครับอาชีพเขา)
  
  
• ในงานพระราชทานปริญญาบัตรปัจจุบันไม่เข้มงวดเท่าเมื่อหลายปีก่อน ผู้ดูแลความเรียบร้อยในงานแม้จะเข้มงวด แต่ก็อาจพูดเล่นหัวกับเราอยู่เรื่อยๆ - วันรับจริงถึงขนาดพูดว่าห้ามคุยกัน ถ้ายังไงนอนไปเลยก็ได้ (แต่เอาเข้าจริง ผมซึ่งคืนก่อนวันรับแทบไม่ได้หลับเลย เพราะกังวลกับการตื่นให้ทัน ก็หลับไม่ได้เนื่องจากต้องคอยปรบมือให้กับนิสิตนักศึกษาที่ได้เกียรตินิยม แม้แต่ตอนที่ง่วงที่สุดมือก็ตบไปโดยอัตโนมัติ)



• ผู้มารับจำนวนหลายพันคน มีคนนามสกุลแปลกหลายคนจนคนอดแอบขำไม่ได้ (อย่างไรก็ตามนามสกุลแปลกๆ ทั้งหลายเป็นทัศนคติของผมคนเดียว หากกระทบถึงใครต้องขออภัย) อาทิ เตะหนอน, จูบสาว, กามขุนทด, ประหารข้าศึก นี่คือที่จำได้แม่นยำ แต่แน่นอนว่าอาจเกิดจากการอ่านไม่ชัดของอาจารย์ผู้ประกาศรายชื่อ



• การจัดงานที่ ไบเทค บางนา ซึ่งความจริงก็เป็นสถานที่ใหญ่โตมากแล้ว ก็แคบไปถนัดใจ เพราะต้องรองรับจำนวนนักศึกษาจาก 2 สถาบันคือ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าธนบุรี กับ มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีพระจอมเกล้าพระนครเหนือ ซึ่งรวมแล้วน่าจะถึง 9,000 คน รวมกับญาติ-เพื่อน-ผู้เกี่ยวข้อง ทำให้สถานที่จัดแทบไม่มีที่เดิน



• จากกรณีข้างต้น จึงไม่น่าแปลกใจที่วันรับจริง หลายคนเลือกจะไม่ถ่ายรูปซะเลย แต่เน้นถ่ายรูปในวันซ้อมวันอื่นๆ แทน ซึ่งหลายคนยังให้เหตุผลด้วยว่าถ่ายรูปที่ไบเทค มันก็ไม่ได้บรรยากาศของสถาบันที่เราเรียนจบ(ส่วนผมนั้นแทบไม่ได้คิดถึงเรื่องพวกนี้เลย)



• ช่อดอกไม้ขายแพงมาก(แต่คนที่มางานมือเปล่าก็ต้องซื้อแหละนะ) แถมยังมีคนเอา "มือตบ" มาทำเป็นช่อดอกไม้ด้วย เอาเข้าไป



• ระหว่างงาน ผมพยายามดูแลเสื้อผ้าไม่ได้ติดคราบอาหาร หรือฝุ่นที่ไหน แต่พอกลับไปบ้านอันรกเหมือนรังหนู ด้วยความเผลอเรอใส่ชุดอยู่นาน ก็เพิ่งสังเกตฝุ่นที่พื้นว่ามันเกาะอยู่ที่ขากางเกงสีขาวสะอาดจนเปรอะไปหมดแล้ว

Create Date : 27 ตุลาคม 2551		2 comments
Last Update : 27 ตุลาคม 2551 16:59:13 น.
Counter : 824 Pageviews.
Share Tweet