เคยได้ยินมาตั้งแต่เด็กละ กับประโยคที่ว่า

“คนเราทุกคนเกิดมาจะมีพรสวรรค์ติดตัวกันมาทุกคน”

แต่สำหรับตัวเรานะ วันนี้ยังพูดได้ไม่เต็มปากเลยว่า ตัวเองมีพรสวรรค์อะไรที่ติดตัวมากับเค้าบ้าง

แต่ถ้าจะให้เล่าว่า ตัวเองไม่มีพรสวรรค์เรื่องอะไรบ้างนี่จะสามารถตอบได้ทันทีเลยคะ

ตัวเรานั้น โตมาด้วยความรู้สึกที่ว่า วาดรูปไม่เก่ง

ไม่มีความสามารถและพรสวรรค์ในงานศิลปะ งานออกแบบเอาซะเลย

อยู่มาวันนึง เราก็เกิดความคิดขึ้นมาว่า เราอคติกับตัวเองมากเกินไป!!

เราโตมาแบบที่ไม่เคยเปิดโอกาสให้ตัวเองพยายาม หรือเรียนรู้เรื่องงาน ศิล งานอาร์ตเลย

จนวันที่เราย้ายตูดไปอยู่ที่ประเทศเกาหลี เกิดอยากค้นหาตัวเอง

จึงถามตัวเองว่าถ้าสร้างโอกาสทางการเรียนให้ตัวเองได้ จะเลือกเรียนอะไร

คำตอบคือ “อยากเรียนแฟชั่น ดีไซด์เนอร์”

เหตุผล เพราะเราคิดเอาเองว่า เราอาจจะมีพรสวรรค์ ทางด้าน Art

แต่แค่ไม่มีโอกาสได้พัฒนาและแสดงออกมา

เหตุผล แบบคิดเอาเอง มาก แต่มันคือเรื่องจริง ณ ตอนนั้นคะ55

การสมัคร สัมภาษณ์ขอทุนจึงเกิดขึ้น ส่วนใหญ่จะเป็นการทดสอบจิตวิทยาด้านนิสัยใจคอ

และความสามารถด้านภาษาเกาหลีมากกว่า

แต่แล้วผลก็ออกมาว่า เราก็ได้ทุนเรียนสาขานี้จากทางเกาหลีจริงๆ

ตอนนั้นภูมิใจมาก และมีไฟในการเรียนมาก เรียกได้ว่า หึกเหิมสุดๆ

ตอนเรียนก็ไม่ได้เรียนแค่วาดรูปนะ มีการเรียนหลายอย่าง

งานทุกวิชา ทุกคาบเราใช้พลังไปมากมายเหลือเกิน ทุ่มเทพลังไปจนหมดทุกวัน

ตั้งแต่วิชาเบสิคๆ อย่างวาดรูป body ของคนในกิริยาต่างๆ

ก่อนจะต่อเนื่องไปจนถึงวิชา illustration และการสร้างแบบ สร้างแพทเทิร์น

(ครั้งแรกกับการวาด body และหน้าคน)

เราต้องการคำชื่นชม เราต้องการการยอมรับ

ในทุกๆคาบ ทุกๆวิชาเรียนเราต้องการทำให้ได้คะแนนเป็นคนลำดับต้นๆ

เพื่อที่เราจะได้บอกตัวเองได้เต็มปากว่า

เรานะมี พรสวรรค์ เรื่องงาน Art ออกแบบต่างๆนะจะบอกให้

ยิ่งเรียนเราก็ยิ่งเหมือนคนที่มีปมอะไรในใจ เพราะเรากดดันตัวเองสุดๆ

บางทีก็เหนื่อยนะ เหนื่อยจนต้องถามตัวเองเป็นระยะๆ

ว่าเรามี พรสวรรค์ ด้านนี้จริงๆรึเปล่าเนี่ย

หรือเราแค่ พยายาม ทะเยอทะยาน คิดเอาเอง

จนท้ายที่สุด เราเรียนจบมาด้วยคำชื่นชม สมใจ

มีอาจารย์เสนองานให้ทำหลังเรีบนจบด้วย แต่ตอนนั้นปฏิเสธไป

เพราะเราได้งานอื่นที่ เงินเดือนสูงกว่า (ชีวิตเมืองนอกมันต้องกินต้องใช้อะคะ 555)

ในประเทศเกาหลีนั้น งานดีไซด์เงินเดือนเริ่มเรทต่ำมาก

 ต้องใช้เวลานานกว่าจาได้เงินสมเหตุสมผล

แต่จริงๆมีเหตุผลสำคัญอีกอย่างนึงคือ

เราไม่หลงใหลงานด้านนี้มากพอที่จะรับงาน!!!

เพื่อนรอบข้าง ก็ งง งวยกับเรา

บางคนบอกว่า เห้ย มีพรสวรรค์นะ จะทิ้งไปเฉยๆหรอ น่าเสียดาย!

ทั้งๆที่ความเป็นจริง คือ

เราไม่ได้มี พรสวรรค์ ติดตัวมาจากท้องพ่อท้องแม่อย่างที่เพื่อนๆคิดหรอก

เราแค่สามารถ สร้างผลงานดีๆได้ เพราะเรามีความพยายาม

พยายามเรียนรู้ พยายามฝึกฝนมากกว่าคนอื่น 

แล้วแน่นอน อาจจะมากกว่าคนที่มีพรสวรรค์ในห้องเรียนด้วยซ้ำ แค่นั้นจริงๆ

วันนั้นเรียนจบอย่างสวยงาม มีคนยอมรับ

แถมตัวเราเอง ตอบคำถามตัวเองได้ เราพอใจแล้ว

บางคนบอกว่า ความรู้และเวลาที่เราเรียนไปนั้นอาจเสียปล่าว

แต่จริงๆแล้วไม่ใช่เลย ความรู้บางอย่างเราเอามาใช้กับชีวิตประจำวันได้

เวลาที่เสียไปมันแลกกับบทเรียน ที่ว่า

ต่อไปนี้ ไม่ว่าจะต้องเรียน ต้องไปทำงานที่มีความยากและท้าทายแค่ไหน

มั่นใจได้ว่า พรสวรรค์ มันไม่สำคัญเท่ากับ “ความพยายาม ความเพียร”

คำว่า “ความพยายามอยู่ที่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั่น” ยังจริงเสมอ

การมี พรสวรรค์ อาจทำให้เรารู้สึกพิเศษในบางครั้ง

แต่มันก็เป็นได้แค่ส่วนประกอบนึงของการดำเนินชีวิตเท่านั้น...ไม่ใช่ทั้งหมด

…………….........

(หลายปีผ่านไปแล้วแต่ยังคงคิดถึง)