ผู้แต่ง: แรนดัล การ์เร็ตต์
ผู้แปล: กิตติรัตน์ พรหมรัตน์
สำนักพิมพ์: Sci-Fi ในเครือ เอ. อาร์. บิซิเนส
พิมพ์ครั้งแรก 2548
ราคา 250 บาท

นวนิยายเรื่องนี้ไม่ใช่งานเขียนใหม่ ทว่าเป็นผลงานจากจินตนาการของแรนดัล การ์เร็ตต์ นักเขียนชาวอเมริกันที่เขียนไว้ตั้งแต่ปี ค.ศ. 1966 หรือเมื่อเกือบ 40 ปีล่วงมาแล้ว

เรื่องนี้มีเอกลักษณ์เฉพาะตัวที่ไม่ธรรมดา กล่าวคือ เป็นงานเขียนสไตล์ ‘ลูกผสม’ ที่มีการผสมผสานงานเขียนแนว Sci-Fi, ลึกลับนักสืบ, แฟนตาซีและโรมานซ์ในเรื่องเดียวกัน และเป็นงานที่ได้รับการยอมรับจากนักวิจารณ์ตลอดจนนักเขียนในวงการว่าแหวกแนว ผูกเรื่องได้ชวนติดตามและสนุกจนวางไม่ลง (จากหน้า บ.ก. ทักทาย)


ก่อนอ่าน ต้องทำความเข้าใจก่อนว่า...
เนื้อเรื่องจะเป็นฉากในโลกสมมติ ซึ่งพระเจ้าริชาร์ดใจสิงห์มิได้สิ้นพระชนม์ตามที่เรารู้กัน แต่ทรงปกครองบ้านเมืองสืบต่อมาอีก 2 ทศวรรษ ส่งผลให้ราชวงศ์แพลนตาจีเน็ทมีความเป็นปึกแผ่น ไม่มีการแบ่งแยกอังกฤษและฝรั่งเศสออกจากกัน ไม่มีการแบ่งแยกศาสนาหรือการแบ่งแยกอำนาจรัฐ

ด้วยเหตุนี้ การพัฒนาทางเทคโนโลยีเลยชะลอช้าลง กลายเป็นการพัฒนาทางเวทมนตร์แทน โลกในนิยายของการ์เร็ตต์จึงเป็นช่วงยุค 1960-70 ที่ผู้คนยังใช้รถม้าและรถไฟในการสัญจร ถนนหนทางสว่างไสวด้วยตะเกียงก๊าซยามค่ำคืน บ้านเรือนและเครื่องตกแต่งตลอดจนแฟชั่นยังคงเอกลักษณ์ของยุคศตวรรษที่ 18 เอาไว้ ระบบศักดินาก็รุ่งเรืองถึงขีดสุด สรุปสั้น ๆ ว่านี่คือโลกของ alternative Europe นั่นเอง

หากแต่ความมืดในใจคนยังคงมีอยู่เช่นเดิม ตรงจุดนี้เองที่ลอร์ดดาร์ซี่ ยอดนักสืบคู่บัลลังก์ก้าวเข้ามามีบทบาทสำคัญ พร้อมคู่หูคือแพทย์หญิงพรทิพย์...เอ๊ย!...อาจารย์ฌอน โอ ลอชลิน พ่อมดนิติเวชที่ช่วยสืบในแง่นิติเวชและเวทมนตร์

* * * * * * *

ตอนอ่านคำชมที่ปกหลัง คำชมในหน้าบ.ก. ทักทาย ก็ไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะหนังสือสมัยนี้ก็โฆษณาตัวเองกันทั้งนั้น

สาเหตุที่ซื้อมา (ตั้งแต่ปีก่อน) เพราะเปิดอ่านแล้วรู้สึกว่าการเดินเรื่องเนิบ ๆ ดำเนินไปทีละขั้นตอน เหมือนเวลาอ่านเชอร์ล็อคโฮล์มส์ แต่เป็นเวอร์ชั่นที่ผู้คนใช้เวทมนตร์ได้! เอาล่ะสิ... คิดไม่ออกว่าจะเป็นทั้งแนวสืบสวน ทั้งแนวพ่อมดด้วยได้ไง (ถ้าฆ่าคนแล้วหายตัวไปอยู่อีกที่ หรือเสกให้อาวุธหายไป ก็สืบไม่ได้แล้ว จริงไหม?)

แล้วจะแต่งแนวนี้ได้ไง แบบนี้ มันต้องพิสูจน์ ...

ผลการพิสูจน์:
อ่านจบด้วยความสนุกสุดขีด รีบพลิกกลับไปอ่านคำนำอีกรอบว่าคนแต่งเขียนออกมากี่เรื่องกันแน่? แล้วก็แทบร้องไห้เมื่อพบว่ามีผลงานทั้งหมดแค่ 10 ตอน เป็นเรื่องยาวคือ Too Many Magicians เล่มนี้เล่มเดียว (T^T) เป็นเรื่องสั้นขนาดยาว 3 เรื่อง อีก 6 เรื่องเป็นเรื่องสั้น

สรุปสั้น ๆ ว่าควรหามาอ่านเป็นอย่างยิ่ง ถ้าคุณชอบแนวนักสืบสไตล์ “ปริศนาห้องปิดตาย” กรุ่นกลิ่นจารชนผสมโลกเวทมนตร์ นี่คือนิยายลูกผสมที่สุดยอดระดับพลาดแล้วจะเสียใจ ผู้แต่งใส่รายละเอียดได้สมจริง น่าสนใจ จนอยากให้เขียนไว้หลายตอนกว่านี้จริง ๆ (หวังว่าสำนักพิมพ์จะพิมพ์ตอนอื่นตามมา)

เนื่องจากเป็นแนวสืบสวน จึงงดเล่าเนื้อเรื่องค่ะ

ในส่วนของเวทมนตร์ ... ต้องชมคนแต่งว่าตั้งกฏของเวทมนตร์ในเรื่องได้ละเอียด สมจริง น่ายกย่องมาก แม้แต่รายละเอียดปลีกย่อยบางอย่าง (เช่น เกมสำหรับเด็กที่ใช้ทดสอบหาพลังพ่อมดได้ด้วย วิธีต่าง ๆ ในการส่งข่าว ฯลฯ ) ก็อุตส่าห์ใส่เข้ามา ช่วยให้รู้สึก “อิน” เพิ่มขึ้นมาก

พ่อมดในเรื่องก็ไม่ได้สรุปสั้น ๆ ว่า ‘พ่อมด’ คำเดียวเหมาหมดทุกศาสตร์ แต่มีแยกออกมาเป็นผู้มีพลังเยียวยา ผู้หยั่งจิต หรือพ่อมดระดับอาจารย์ แม้แต่เวทมนตร์ก็มีแบ่งเป็นแบบตายตัวกับเคลื่อนที่ ตอนร่ายเวทย์ก็มีขั้นตอนที่ดูขลังเป็นจริงเป็นจังดี มีการใช้สัญลักษณ์ การท่องคาถาและเครื่องมือ ส่วนประกอบต่าง ๆ ด้วย ไม่ใช่แค่สะบัดไม้เท้า ตะโกนว่า “อิมเปริโอ” แล้วก็สาปคนได้เลย

การเดินเรื่อง: ไม่ยอกย้อนอะไร เดินหน้าเป็นเส้นตรงเหมือนแนวนักสืบทั่วไป มีเหตุการณ์น่าตื่นเต้นแทรกเป็นระยะ ๆ

ตัวละครในเรื่อง: เยอะมาก เนื่องจากเรื่องเกี่ยวข้องกับราชนาวี วงการสายลับ วงการพ่อมด เชื้อพระวงศ์ และเจ้าหน้าที่ตำรวจ ฯลฯ ตอนแรกก็เกือบมึนไปเหมือนกัน แต่อ่าน ๆ ไปแล้วก็แยกได้ ไม่ถึงกับสับสน
ตัวละครส่วนใหญ่จะเป็นแนว “คนดี” หรือไม่ก็ “ผู้ดี” ตามแบบฉบับคนยุคเก่า แต่ไม่ถึงกับแบนราบเป็นมิติเดียว มีบลั๊ฟกัน แบล็คเมล์กันเพื่อเอาชนะกันฉันท์มิตร มีการพูดเสียดสีกันแบบที่อ่านแล้วขำ ๆ

ปกติ อ่านแนวนักสืบแล้วเดาคนร้ายไม่ค่อยถูก ...และไม่ค่อยคิดหาอยู่แล้ว เพราะหลายเรื่องสรุปแบบขอทำเซอร์ไพรซ์ไว้ก่อน ไม่ค่อยทิ้งเบาะแสให้คนอ่าน แต่เรื่องนี้เป็นอย่างที่บอกไว้ในหน้าคำนำว่าคนแต่งทิ้งเบาะแสไว้แล้ว (และเราเอะใจเหมือนกัน เพียงแต่โดนหลอกเมื่ออ่านถึงช่วงต่อไป)

เป็นนิยายที่เด่นด้านพ่อมด+สืบสวน ...ยังนึกไม่ออกว่า Sci-Fi ตรงไหน (ตรงตรรกกะการสืบสวนมั้ง?) ส่วนเรื่องรักไม่เด่น มีตัวละครหญิงที่ดูเหมือนจะเป็นคนรักของลอร์ดดาร์ซี่ แต่ไม่ได้มีฉากจู๋จี๋ถึงขนาดให้เรียกโรมานซ์

ชอบเป็นพิเศษตรงความสมจริง ทั้งในแง่มนตราและการทำงาน …มีแม้กระทั่งการเกี่ยงค่าใช้จ่ายกัน ช่าง realistic และชวนขำสุด ๆ (เวลาอ่านนิยายนักสืบ เคยคิดไหมว่านักสืบเอาเงินที่ไหนมาจ่าย เห็นหว่านเงินเป็นเบี้ยในบางคดี)

นี่เป็นสำนักพิมพ์เดียวกับที่พิมพ์ “ดอกไม้แด่อัลเกอร์นอน” เล่มที่เราไม่รู้จักชื่อเสียง (ว่าดังระดับคว้ารางวัลเมื่อหลายทศวรรษก่อน) แต่ลองหยิบมาอ่านจบด้วยความชื่นชอบมาก ... ตั้งแต่นี้ไป คงให้ “คะแนนความเชื่อถือ” กับสนพ. นี้เป็นพิเศษแล้วล่ะค่ะ

อ้อ.. มีบางจุดที่การแปลไม่สอดคล้องกัน เช่น จุดหนึ่งแปลว่า "มาควิสแห่งลอนดอน" แต่บางจุดก็แปลเป็น "มาควิสเดอลอนดอน" แล้วก็มีคำแปลประมาณ 2 จุดที่อ่านแล้วงง ๆ เหมือนมีคำเกินคำขาดยังไงพิกล
... ซึ่งไม่ใช่ความผิดร้ายแรง อ่านแล้วเดาได้ (เรื่องสนุกจนหยวน ๆ ให้) แต่ถ้าไม่มีก็จะดีนะ

Create Date : 26 มกราคม 2549
Last Update : 1 มิถุนายน 2550 6:05:25 น.		5 comments
Counter : 1154 Pageviews.
Share Tweet