You Remind Me of Me by Dan Chaon

เรื่องราวของพี่น้องต่างพ่อที่เติบโตกันคนละแห่ง.. ทรอย ทิมเมนส์และโจนาห์ ดอยล์

ทรอย-พี่ชาย- ถูกยกไปเป็นบุตรบุญธรรมและไม่เคยสนใจเทือกเถาเหล่ากอที่แท้จริงเลย ชีวิตเขาสนใจแต่ “ปัจจุบัน” คือลูกชายคนเดียวที่แฟนสาวทิ้งไว้

ในขณะที่น้องชาย..โจนาห์..ได้อยู่กับแม่..นอร่า..และปู่ แต่กลับไม่พอใจกับ “ปัจจุบัน” ของเขาเลย มักจะคิดถึงโอกาสที่ชีวิตเขาจะเปลี่ยนไปถ้าอดีตไม่เป็นอย่างที่เป็นอยู่

* * * * *

เรื่องเล่าด้วยน้ำเสียงตัวละครหลัก 3 ตัว คือ นอร่า โจนาห์และทรอย สลับกันเล่าถึงเหตุการณ์แต่ละช่วงชีวิตของตนเอง โดยเล่ากระโดดข้ามไปข้ามมา เช่น
ปี 1977 เด็กชายคนหนึ่งถูกสุนัขที่เป็นสัตว์เลี้ยงของครอบครัวขย้ำจนเกือบตาย
ปี 1997 เด็กชายคนหนึ่งหายตัวไปจากสวนหลังบ้านยาย
ปี 1966 เด็กสาววัยรุ่นคนหนึ่งท้องไม่มีพ่อ และเข้าไปอยู่ในบ้านเมตตาเพื่อรอคลอด และยกลูกให้คนอื่น
ปี 1991 ชายหนุ่มคนหนึ่งหันมาค้ายาเสพติดในหมู่คนรู้จัก เขาตั้งใจจะเป็นพ่อที่ดีของลูก
ปี 1993 ชายคนหนึ่งขายบ้านและข้าวของทุกอย่าง แล้วขับรถไปเริ่มชีวิตในเมืองใหญ่

... รวม 35 บท 35 ช่วงเวลา เรียกได้ว่าคนอ่านต้องมีสมาธิดีมาก (แนะนำอย่างยิ่งให้จดโน้ตไว้) ถึงจะเรียบเรียงเรื่องราวได้ จขบ. เองอ่านไปร้อยหน้าก็เริ่มสับสน งุนงง หลุดจากลำดับเหตุการณ์--ขนาดอ่านต่อเนื่องด้วยนะ ต้องหยุดอ่านไปครึ่งปี เพราะวางแล้วไปอ่านหนังสือไทยเพลิน เพิ่งหยิบมาอ่านใหม่เดือนนี้เอง

ช่วงหลายบทแรก คนอ่านจะเหมือนอยู่ในความมืด เดาไม่ถูกว่าบทที่อ่านอยู่นี่เกี่ยวพันยังไงกับบทก่อน (ในคนละช่วงปี) และเป็นตอนต้น ตอนกลางหรือตอนจบของเรื่อง ... แต่ถ้าอ่านพ้นครึ่งเล่มมาได้ ทุกอย่างจะกระจ่างชัด เหลือแต่รอลุ้นว่าตัวละครจะทำอย่างไรต่อไป

สำนวน:

ด้วยลำดับการเล่าเรื่องน่าสับสนอย่างที่บอกไปข้างบน ทำให้นิยายเรื่องนี้อ่านแล้วชวนหงุดหงิด ชวนวาง บิวท์อารมณ์ต่อเนื่องได้ยาก แต่สำนวนคนเขียนมีพลังดึงดูดมากพอจะหลอกให้อ่านต่อไปได้เรื่อย ๆ (ถ้าไม่งงซะก่อน) ถือเป็นคนแต่งไม่กี่คนที่สามารถหลอกจขบ. ให้อ่านฉากสมมติในความคิดเพ้อเจ้อของตัวละครได้เป็นหน้า ๆ โดยไม่รำคาญ แต่กลับเผลอ (เพ้อ) ตามตัวละครไปโดยไม่รู้ตัว ยิ่งไปกว่านั้น สำนวนเขาเศร้า ๆ เหงา ๆ ดี

โทนเรื่องและชีวิตตัวละครแต่ละคนดูอับเฉา เศร้าซึม หาความพอใจในชีวิตไม่ได้ แต่ดูเป็นมนุษย์ปุถุชน คนแต่งวาดภาพให้เห็นชัดเจนว่าใครมีข้อดี-ข้อเสียยังไง ทำให้เกลียดตัวละครไม่ลง เช่น ทรอยค้ายา...แต่ถ้าอ่านทัศนคติที่เขามีต่อการขายยาให้เพื่อนฝูง จะรู้สึกยอมรับได้ เหมือนเขาไม่ได้ทำผิดซะหน่อย (แต่ความจริงคือ เราโดนคนแต่งใช้พลังตัวอักษร ล้างสมองไปแล้ว)

ตัวละคร:

โจนาห์ ดูเหมือนพวกชอบพร่ำเพ้อ วาดวิมานในอากาศ เลยติดนิสัยโกหกเพื่อสร้างภาพ เมื่อบวกกับหน้าตาที่มีแผลเป็นเห็นเด่นชัด จึงจัดได้ว่าโจนาห์เป็นพวก loser และ freak ขนานแท้ (แต่จขบ. กลับเอาใจช่วยโจนาห์ยังไงไม่รู้แฮะ อ่านแล้วสงสารพิกล)

ทรอย ดูเป็นคนดี ดูเป็น nice guy ที่น่าจะไปได้ดีในระดับนึง แต่เฉื่อยแฉะ ไม่เด็ดขาด แถมยังค้ายาเสพติดด้วย (บางคนอาจถือว่านี่เป็น loser อีกคน) แต่เขากลับเป็นพ่อที่ดีคนหนึ่ง และมีความปรารถนาดีให้กับทุกคน ... เป็นอีกคนที่จขบ. อยากเห็นเขามีความสุขตอนจบ (เพราะเขาดีและปกติที่สุดในครอบครัวแล้วมั้ง?)

นอร่า เป็นตัวละครที่มืดมนที่สุดก็ว่าได้ เธอวาดหวังไว้สูง แต่ทำพังเสียทุกครั้งทั้งที่ไม่น่าจะพัง จะบอกว่าเธอเป็นคนทำให้จิตใจโจนาห์ผิดเพี้ยนไปด้วยก็ว่าได้

สรุป

เป็นนิยายที่เหมือนไม่มีพล็อต (มี แต่เป็นพล็อตธรรมดามาก) เล่าปุ ๆ ปะ ๆ ทีละท่อนข้ามไปข้ามมาด้วยสำนวนชวนติดตาม อารมณ์ที่บิวท์ไว้แล้วหยุด..ข้ามไปอารมณ์อื่นในบทต่อมา กำลังซึ้งก็-ฟึ่บ-ตัดฉาก...ข้ามไปอีกอารมณ์ แบบนี้อาจมองได้เป็นทั้งจุดดีและจุดเสีย แล้วแต่อารมณ์คนอ่านขณะนั้น

นอกเรื่อง:
ปกนี้เหมือนปกหนังสือไทยเล่มนึงเลย เห็นเมื่อปลายปีก่อน แปลกดีเหมือนกัน? ชวนให้เกิดสงสัยว่า...ปกหนังสือที่พิมพ์ในไทยนี่เขาเอามาจากไหนกัน? (จำได้ว่าเมืองนอกมีบริษัทที่รับจัดหาปกให้--ใช่ไหม?) ต้องขอลิขสิทธิ์ไหม หรือหยิบมาใช้ได้เลย?

Create Date : 24 มิถุนายน 2549		4 comments
Last Update : 25 มิถุนายน 2549 0:36:37 น.
Counter : 945 Pageviews.
Share Tweet