ในที่สุดก็เกือบจะตามอายุจริงทันแล้ว ^^ (ไงล่ะ..ดองมานาน มาอัพทีเลยต้องปั่นซะเหนื่อยเลย)

เดือนที่ 8 ดัชนีความซนเจ้าเมฆพุ่งปรี๊ดดดดด (ขอลากเสียงยาวๆ เพราะมันเปลี่ยนไปเยอะมากจริงๆ)

เรื่องของเรื่องคือเจ้าเมฆเคลื่อนตัวได้แล้วเจ้าค่ะ แต่เป็นแค่คืบแบบใช้มืออ่ะ ไม่ได้คลาน 4 ขา ...อย่าดูถูกนะคะ ขอบอก เพราะมันไวมาก เผลอไม่ได้เลย แวบไปแวบมาทั่วบ้าน ตามกันไม่หวาดไม่ไหว

ช่วงต้นเดือนก็โก่งตูดบิดไปบิดมาเฉยๆนี่แหละค่ะ

ยังส่งสายตาปิ๊งๆมาให้ม๊าอยู่ ..แบว่าผมคลานไม่ได้คร้าย ม๊ามาหาผมที

สาเหตุที่เมฆคืบได้ เนื่องมาจากว่าปล่อยให้พี่แกแหกปากค่ะ ^^ (แอบโหด)

คือปกติเวลากินข้าวเย็น บางทีจะเอาเมฆมานั่งบนตักแล้วก็กินไปด้วย ทีนี้ตอนนี้เจ้าเมฆเริ่มลิงจัด กินไม่เป็นสุขซะที ก้เลยเอาเค้าวางไว้ที่ีพื้น (บนผ้ายางเนี่ยแหละค่ะ) ห่างจากโต๊ะกินข้าวไปไม่ถึง 10 ก้าว (เดี๋ยวรูปล่างๆอาจจะเห็นโต๊ะกินข่าวด้านหลังรางๆ) แบบว่าไม่ได้ไกลกันเลย แต่เจ้าเมฆไม่ยอมค่ะ

เมฆเป็นเด็กต้องการความอบอุ่นสูงมากๆๆ ...เด็กคนอื่นเป็นมั๊ยไม่รู้ แต่เมฆนี่เป็นหนัก ขนาดว่าถ้าหันมาไม่เจอคนจะร้องไห้เลย หรือกระทั่งว่า คนไม่สนใจก็จะเรียกๆๆๆ เรียกหนักๆ ไม่มีใครสนใจก็จะแหกปาก แล้วพอเดินมาหาก็จะหยุดร้องได้ทันทีทันใดเหมือนกัน

ทีนี้พอปล่อยเค้าแล้วเดินมากินข้าว เมฆก็ร้องตามระเบียบ แต่คราวนี้ลองปล่อยค่ะ (ป๊าเมฆไม่ยอมให้ไปอุ้ม) ผลก็คือว่า เมฆมันตะเกียกตะกายคืบมาหา ร้องไห้ไป คืบไป ...ม๊าเห็นลูกแล้วอยากลงไปอุ้มมากๆ แบบว่าลุกมองตา ร้องไห้ แล้วคลานแบบตะเกียกตะกายมาก ..ตอนนั้นก็ไม่เป็นอันกินละ แต่ป๊าห้ามไม่ให้หันไปมองลูกนาน แค่หันไปดูปลายๆตาแล้วก็หันกลับแค่นั้นพอ

ได้ผลค่ะ เมฆคลานมาได้จนถึงโต๊ะกินข้าว ...ป๊าก็ไม่ยอมให้อุ้มอีก (โหดไปมั๊ย ??) แต่ให้ลงไปนั่งคุย ลุบหลังโอ๋ๆๆ อยู่พักใหญ่ๆ เมฆก็ตะเกียกตะกายจะให้อุ้มให้ได้ ดึงเสื้อดึงตัว แต่ก็ยังไม่อุ้มค่ะ (ป๊าให้เหตุผลว่า ไม่อยากให้เค้ารู้สึกว่า แหกปากอะไรก็ได้ดั่งใจหมด ยิ่งเป็นหนัก ยิ่งต้องใจแข็ง) ก็นั่งลูบหลัง ลูบหน้าเค้าไปเรื่อยๆจนเค้าหยุดร้องไห้จ้า แค่สะอึกสะอื่นเบาๆ เลยอุ้มเค้าขึ้นมา ...เมฆเกาะม๊าแน่นเลย สะอื้่นใหญ่ Y_Y

แต่หลังจากนั้นมา เจ้าเมฆคืบไปได้ทั่วบ้านเลยค่ะ ^^

จริงๆแอบรู้สึกว่าป๊าก็โหดอยู่นะ ตอนนั้นไม่ได้คิดว่าจะทำให้เค้าคืบได้ แต่แค่ไม่อยากตามใจเค้ามากไปมากกว่า แต่จะว่าไป เมฆมันก็มีแววดื้ออ่ะค่ะ อาจจะต้องใจแข็งโหดกับลูกซะหน่อย Y_Y

ผ่านการร้องไห้หนักๆไปซักพัก

เจ้าเมฆก้กลับมาอารมณ์ดีเหมือนเดิมแล้วค่ะ ^^

พอแย่งของเล่น (ฝากล้อง) ..ก็แหกปากตามฟอร์ม

ปล่อยร้องค่ะ ..ไม่งั้นเอาแต่ใจเกิน

อีกอย่างที่อยากบอกพ่อแม่ที่ปล่อยลูกร้องไห้นะคะ ... อันนี้คุยกับญาติที่เป็นหมอ เค้าบอกว่า เด็กๆที่ร้องไห้แล้วไม่มีใครสนใจเี่นี่ย โตขึ้นเค้าจะขาดความมั่นใจในตัวเอง ถ้าจะปล่อยให้ร้องไห้ต้องไปแอบดูจนเด็กเริ่มเงียบแล้วต้องเข้าไปโอ๋ จะช่วยได้หน่อย ...แต่วิธีนี้ ก็เหมาะกับเด็กที่โตขึ้นมาหน่อย ถ้าเด็กเล็กๆก็ไม่ควรปล่อยให้เค้าร้องอยู่ดี

อย่างบ้านเรานี่ เวลาคุยกับเมฆแล้วเราว่าเค้ารู้เรื่อง เช่นเวลาเค้าข่วนหน้า ป๊าก็จะตีมือทีนึง บอกว่า "ห้ามข่วนนะ" ... พอเจ้าเมฆยกมือขึ้นมาจะจับหน้าอีกที เค้าจะมองหน้าแล้วใช้มือแตะๆแทน (แต่จะรู้เรื่องเป็นครั้งๆนะ ครั้งหน้าก็ต้องตีต้องบอกอีก ไม่ใช่ว่าบอกทีเดียวแล้วได้ผล) .... พอเราเชื่อว่าเค้ารู้เรื่อง เราก็เลยคิดว่าโตพอที่จะปล่อยให้ร้องไห้ได้บ้างแล้ว...แล้วค่อยไปโอ๋ตอนเค้าสงบลง ดดยรวมๆ เจ้าเมฆก็ยังเป็นเด็กอามรณืดีอยู่นะ

อยากเล่นกล้องมั่งอ่า ^^

ตอนนี้ก็ยังคงยัดทุกอย่างเข้าปากเหมือนเดิม

แต่ดีกรีความเมามันส์เพิ่มขึ้นนิดนึง ^^

เมฆไม่เคยดูดขวดนมเลยแต่เด็ก
แต่ตอนนี้ต้องกินน้ำเยอะขึ้น (มั้ง) เลยลองให้กินจากถ้วย

แต่ถ้วยดีจัด (แบบว่าคว่ำแล้วน้ำไม่หก) เมฆเลยดูดไม่ออกซะงั้น

สุดท้ายเลยเอาน้ำใส่ขวดนมให้ดูดจนได้

.... 1 เดือนผ่านไป เมฆก็ยังไม่ยอมดูดน้ำอยู่ดี (เอาแต่กัด)

ช่วงแรกที่พยายามกันอยู่

ตอนแรกเห็นทำปากขมุบขมิบตั้งนาน ไม่ยอมปล่อย นึกว่า..เออ เก่งแฮะ ดูดได้ด้วย

แต่เอ๊... ทำไมน้ำมันไม่ลดลงเลยหว่า ???

ที่ไหนได้ มันกัดยางเล่นนี่เอง -*-

(อียางกัดที่ซื้อมาให้ ดั๊นนนไม่ยอมกัดซะนี๋)

เคยเห็นพระกระโดดกำแพงมั๊ยคร้าาา 555

หลังบ้านขอยืมไปเล่นบ่อยค่ะ ..เมฆมันไกลแม่เป็นชั่วโมงๆ ไม่ร้องซักแอะ ฮึ่มๆๆๆ

ตอนเช้าตื่นมาอ้อนป๊า

ถ้าตื่นมาแล้วเห็นมีคนนอนใกล้ๆ เมฆจะกลิ้งไปซบๆ จับมือ จุ๊บๆ

อ้อนอะไรขนาดน้านน

อ๊ะ ...เห็นม๊าละ ...ยิ้มหวานให้ม๊าหน่อย ^^

ตอนยังไม่ตื่น..ได้พ่อมาเต็มๆ

วันนี้โชว์ป๋า

ไหงท่าเสี่ยขนาดนั้นอ่ะลูก
โตขึ้นอย่าเป็นอย่างนี้นะ!!!

เมฆนอนหุบขาไม่เป็นเจ้าค่ะ ต้องแหกแข้งแหกขาแบบนี้ถึงจะยอมนอน

ตอนนั่งก็ไม่นั่งขาชิดนะ แบบตอนนั่งตกเงี้ย รวบขามาไม่ด๊ายย

ต้องนั่งคร่อมขาม๊าตลอด

ปิดท้ายเดือนนี้ด้วยศิลปะชิ้นแรกของเจ้าเมฆ

วาดอะไรเอ่ย ??