บทนำ

ในค่ำคืนอันเงียบงัน ไร้ซึ่งเสียงของสิ่งมีชีวิตใดๆ มีเพียงเสียงลมและหน้าต่างที่กระแทกกันไปมา เด็กสาวลืมตาตื่นขึ้นด้วยมือที่สั้นเทาพร้อมเหงื่อที่ท่วมตัวเธอไม่แน่ใจว่าสิ่งใดที่ทำให้ตื่นในยามวิกาลเช่นนี้ แต่มีบางสิ่งที่เธอมั่นใจนั้นก็คือหากมองลอดออกไปทางหน้าต่างเธอจะเห็น “มันมาอีกแล้ว”เสียงที่แหบออกมาจากลำคออย่างแผ่วเบา ในค่ำคืนที่แสงจันทร์ริบหรี่ร่างอันดำทมิฬยืนอยู่ที่ฝั่งตรงข้ามหน้าบ้านร้างที่ซึ่งไร้กลิ่นอายของสิ่งมีชีวิต “ให้ตายสิ ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย” ไม่รู้ว่าเป็นเพราะยามวิกาลที่ผู้คนต่างหลับใหลในห้วงนิทราหรือเป็นเพราะความมืดที่ปกคลุมไปทั่วในยามนี้แต่มันทำให้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะสาวน้อยเฝ้ามองเงาปริศนานั้น ยิ่งเงียบยิ่งได้ยินเสียงหัวใจเต้นแรงขึ้น แรงขึ้น ยังไม่ทันได้สิ้นสุดความหวาดกลัวร่างกายที่ผอมบางก็สะดุ้งตื่นขึ้นมาในยามเช้าที่พระอาทิตย์สาดแสงกระทบกับดวงตาจนทำให้แสบตาไปหมด

ร่างกายที่ผอมบางออกเดินด้วยอาการที่อ่อนเพลีย “เฮ้ย! ดูนั่นสิ ยัยผีดิบมาแล้ว”มีเสียงที่แหลมเล็กดังขึ้นพร้อมกับเสียงหัวเราะที่มาจากกลุ่มของเด็กสาวผมทองและพวกนักกีฬาหัวทึบเด็กสาวได้แต่เดินต่อพร้อมกับทำหน้าเซ็งเธอไม่คิดที่สนใจคนพวกนั้นแต่ที่ทำให้เธอหงุดหงิดนั้นก็คืออาการที่มักจะชอบตื่นขึ้นมากลางดึกยิ่งไปกว่านั้นก็คือเธอมักจะจำอะไรไม่ได้เลยนอกจากความหวาดระแวงและอาการตื่นตระหนกตอนตื่นนอนเท่านั้นมันชั่งน่าหงุดหงิดยิ่งนัก เธอต้องเดินเท้าผ่านลานกว้างเข้าสู่ใจกลางห้องโถง จากนั้นก็เข้าสู่ชั้นเรียนที่เต็มไปด้วยพวกคนปกติที่ชอบพูดจาดูถูกเหยียดหยาม“ไม่มีพวกปกติจริงๆเลยหรือไง” เธอบ่นพร้อมกับถอดหายใจด้วยความหมดอาลัยตายอยากจากนั้นไม่นานอาจารย์ท่านแรกก็ก้าวเท้าเข้ามาในห้องเพื่อสาธยายสิ่งที่เธอไม่เคยฟังรู้เรื่องเลยสักคำเดียวนี้คงเป็นสิ่งเดียวที่ทำให้เธอเหมือนกับคนปกติทั่วไปพวกนั้น เธอได้แต่ภาวนาขอให้ชั่วโมงเรียนผ่านไปเร็วๆจะได้กินข้าวสักทีเสียงออดดังขึ้นตามด้วยเสียงอึกทึกคึกโครมไม่ว่าจะเด็กหรือคนหนุ่มสาวก็พากันวิ่งวุ่นเพื่อทำให้ความหิวโหยหายไปเวลาพักคือเวลาแห่งความสุข การจับกลุ่มคุยกัน ถกเถียงกันด้วยเรื่องไร้สาระและเช่นเคยมีแค่สาวน้อยร่างผอมบางคนเดียวคนเดียวเท่านั้นที่ไม่เคยจะรีบร้อนเพื่อไปต่อแถวแย่งอาหาร เธอเดินออกมาอย่างเงียบๆอาจจะเงียบจนเกินไปคนที่เข้ามาชนเธอเขาไม่รู้สึกตัวเลยว่าเขาทำให้เธอเจ็บมากแค่ไหน “บ้าเอ้ย” เสียงสบถที่เต็มไปด้วยความหงุดหงิด เธอเดินออกมาจากทางเดินตรงไปที่ด้านหลังอาคารที่ๆมีพื้นหญ้าสีเขียวรายล้อมไปด้วยต้นไม้ที่สูงใหญ่สถานที่นี้เท่านั้นที่ทำให้เธอผ่อนคลายได้อย่างน่าประหลาด กล่องข้าวถูกเปิดออกด้วยนิ้วที่เรียวยาวและเหมือนกับในทุกๆวันเธอจะนั่งอยู่คนเดียวไม่มีเพื่อนหรือมิตรสหายใดๆการเป็นเด็กกำพร้าทำให้ถูกมองว่าแตกต่าง ทุกคนจึงตีตัวออกห่างแต่นั่นก็ไม่สามารถหยุดการใช้ชีวิตของเธอได้ดวงตาสีเทาที่เปล่งประกายมองไปยังหน้าต่างบานบนสุด ในห้องนั้นมีหญิงชราซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยความเหี่ยวย่นแต่แฝงไปด้วยความฉลาดหลักแหลมนั่งทำงานอยู่ หญิงชราผู้นั้นเป็นเพียงแรงผลักดันเดียวที่จะทำให้เด็กสาวสามารถอดทนเพื่อที่จะใช้ชีวิตอย่างสุขสงบ