ช่วงชีวิต...ที่คิดว่าไม่มีวันเปลี่ยน

ช่วงชีวิตที่ผ่านมาหลังเรียนจบ กลายเป็นชีวิตลิขิตเอง ที่บางทีก้อดูเหมือนว่าฟ้าลิขิตให้ เพราะอะไรๆ ก้อไม่ได้เป็นไปอย่างที่ใจอยาก สิ่งที่มีอยู่ก้อเปลี่ยนแปลงไป สิ่งที่เคยอยู่กับเราก้อจากไป ความรู้สึกในใจก้อเปลี่ยนแปลงไป เริ่มเหนื่อยอ่อน ท้อแท้ สับสน วุ่นวาย เคยนั่งสงสัยเมื่อเห็นคนใส่ชุดขาวไปปฏิบัติธรรมตามวัดต่างๆ เคยสงสัยว่าทำไมต้องนั่งสมาธิ เพราะเรานั่งทีไรก้อหลับ แต่พอมาถึงช่วงนี้ของชีวิต เราได้ลองก้าวเข้าไปรับรู้และศึกษาเพื่อทำความเข้าใจ มันทำให้รู้ทันทีว่า บางช่วงชีวิตของเราก้อต้องการมุมเนี้ยะแหละ "มุมสงบ" ที่เราเอาไว้ซุกตัว ซุกหัวใจ แล้วปรับจิตใจใหม่ให้พองโต พองโตด้วยธรรม พองโตด้วยความสุข อิ่มเอิบใจ พร้อมเผชิญโลกแห่งความจริง โลกแห่งปัญหา เหมือนกับเป็นมุมที่ชาร์ตแบตหัวใจ ที่เทียบแล้วก้อเท่ากับการไปท่องเที่ยวตามป่าเขาที่เป็นที่ชาร์ตแบตร่างกายของเรา

กำลังวางแผน ความจริงก้อวางมาหลายเดือนแล้วแต่ยุ่งมากมายกับการขึ้นงานใหม่(คล้ายขึ้นบ้านใหม่) จะไปปฏิบัติธรรมซักกะที อยากบวชจัง เกิดเป็นผู้หญิง บุญน้อยกว่าผู้ชายที่ไม่สามารถบวชพระได้ ก้อพยายามทำอย่างอื่น อย่างบวชแบบเนกขัมมะ หรือปฏิบัติธรรม อย่างที่ท่านว.บอกว่า "น่าเสียดาย ที่เราบรรลุนิพพานได้ในชาตินี้ แต่เรากลับยินดีอยู่แค่การทำบุญให้ทาน" แสดงว่าเราก้อบรรลุได้เช่นกัน

เมื่อถึงช่วงนึงของชีวิต คุณจะรู้ว่า ความสุขที่เราต้องการนั้นอยู่ในหัวใจ อยู่ในความสงบของใจเราเนี่ยะแหละ อยู่ที่ว่าใครจะโชคดีที่จะพบช่วงชีวิตนั้นเร็วกว่ากัน

Create Date : 03 มีนาคม 2553 Last Update : 3 มีนาคม 2553 7:26:03 น. Counter : 332 Pageviews.		0 comments
Share Tweet