บทที่ ๑๒ รุ่นพี่

(พ.ศ. ๒๕๔๓ - ๒๕๔๔)

             วันนี้พลอยตื่นมาแต่งตัวแต่เช้าเพื่อเตรียมตัวไปร่วมพิธีสำคัญในฐานะนักศึกษาคนหนึ่งของมหาวิทยาลัยเก่าแก่ของประเทศไทยที่มีชื่อเสียงโด่งดังดังด้านศิลปะพลอยเพิ่งโตเป็นสาววัยแรกแย้มผิวขาวนวลในชุดนักศึกษาสีขาวกระโปรงบานยาวสีดำนั้นช่างดูสวยสดใสมากทำให้ดูมีรัศมีเปล่งประกายความเป็นดาวคณะมัณฑศิลป์ออกมาอย่างชัดเจน แม้กระทั่งเธอที่กำลังยืนส่องกระจกอยู่ในห้องนอนที่บ้านนั้นต้องหยุดชื่นชมในโฉมที่งามตั้งแต่ศรีษะจรดปลายเท้าของตนเอง

   “สวย ๆไม่น่าเชื่อว่าจะสวยกับเค้าได้ด้วย” พลอยพูดเล่น ๆ ขึ้นมาเมื่อมองตัวเองในกระจกแล้วจึงหมุนตัวไปมาอยู่หลายรอบ “เหลือเชื่อจริง ๆ” เธอใส่ชุดนักศึกษาเต็มยศที่เรียบร้อยกว่าปกติ และแต่งหน้าด้วยเครื่องสำอางค์บางๆ ให้แก้มกับปากเป็นสีชมพูเด่นกว่าเดิม เพราะวันนี้ที่มหาวิทยาลัยมีการจัดพิธีการเพื่อรำลึกถึงอาจารย์ฝรั่งผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยศิลปากร

   ระหว่างที่พลอยหมุนตัวไปมาอยู่หน้ากระจกตู้เสื้อผ้านี้แก้วพอดีอาบน้ำเสร็จและเพิ่งออกจากห้องน้ำที่อยู่ในห้องนอนส่วนตัวของพวกเธอนั้นก็เดินตรงเข้ามาแซวน้องรักทันที

   “โอ้โห้!น้องพี่สวยเช้ง แถมเรียบร้อยซะด้วย”แก้วแปลกใจที่พลอยดูสวยเป็นพิเศษว่าทุกคราว

   “แน่นอนค่ะพี่แก้วน้องสวยมาก ๆ ค่า” พลอยพูดพลางหัวเราะปากกว้าง

“แม่เจ้า!ไม่น่าเผลอชมเลยจริง ๆ” แก้วกลั้นขำที่พลอยทำหน้าทะเล้นใส่ไว้ไม่ไหว“ยายตัวแสบ โตแล้วนะอย่าทำเล่นเป็นเด็ก ๆ” เธอเอามือบีบจมูกน้องเบา ๆ ด้วยความเอ็นดูเหมือนครั้นยังเยาว์

   “ยอม ๆให้น้องสักคนหนะคุณพี่” พลอยพูดอาการอมยิ้ม

   “ก็ได้แต่เราต้องบอกพี่มาก่อนว่าวันนี้ทำไมแต่งสวยผิดปกติ” แก้วถามด้วยความสงสัย

   “อะไรกันน้องก็งามอย่างนี้อยู่แล้วนี่คะ” พลอยยังทำเป็นเล่นแถมทำหน้าทะเล้นอีก

   “ยัง ๆยังไม่ยอมพูดความจริง”แก้วจ้องตาพลอยอย่างนักสืบเพราะสังเกตว่าน้องสนใจแต่งตัวดูดีจนผิดวิสัยมาเป็นเดือนๆ แล้ว “พูด ๆ เดี๋ยวนี้”

   “ก็ก็วันนี้ที่มหาวิทยาลัยมีงาน งานรำลึกถึงอาจารย์ศิลป์ไงค่ะ”พลอยพูดจาตะกุกตะกัก “ถึงวันนี้จะมีเรียนแต่น้องก็ต้องแต่งตัวเรียบร้อยไปร่วมพิธี”

   “ไม่ใช่ไม่ใช่แค่นั้น” แก้วแกล้งทำน้ำเสียงดุดัน “พี่เห็นเราเป็นอย่างนี้มาพักใหญ่แล้วนะ มีแอบใจลอยด้วย สารภาพมาซะโดยดี” เธอพยายามคาดคั้นความจริงจากพลอย

   “เฮ้อ” พลอยถอนหายใจยาวเมื่อรู้ตัวว่าต้องจนมุมเสียแล้ว

   “ความรักมีความรักใช่ไหม” แก้วโยนหินถามทางและมั่นใจว่าคาดการณ์ได้ถูก“เราพี่น้องไม่เคยมีความลับต่อกันนี่หน่าพี่ยังเล่าเรื่องพี่ยอดให้เราฟังซะละเอียดเลย”

   “แหม่!อย่างพี่ยอดหนะสุภาพบุรุษมากมายนี่ค่ะแถมจีบพี่แก้วอย่างเปิดเผยตั้งแต่ตอนรับน้องแล้วนี่หน่า” พลอยกำลังพูดถึงรุ่นพี่นักศึกษาแพทย์ปีสองผู้ชายคงแก่เรียนที่เพิ่งคบหาดูใจกับพี่สาวเธอตั้งแต่ที่ได้เจอกันช่วงที่คณะแพทยศาสตร์จัดพิธีการรับน้องข้ามฟาก

   “อย่าเฉไฉพูดมา” แก้วตะล่อมพลอยต่อ

   “รุ่นพี่เค้าแอบมองน้องบ่อยๆ แต่ก็ไม่ค่อยพูดอะไร” พลอยหน้าแดง “มันยังไม่มีอะไรหรอกค่ะก็แค่รุ่นพี่คนนึงที่น้องคิดว่าเค้าชอบน้องหนะค่ะ”

   “นานรึยังตั้งแต่รับน้องใช่ไหมเนี่ยะ” แก้วค่อนข้างมั่นใจเพราะคอยสังเกตพฤติกรรมน้องมาตลอด

   “ค่ะ” พลอยพยักหน้า “พี่เค้าหนะผมยาว แต่งตัวก็เซอร์ ๆ”

   “เอาหนะของอย่างนี้ต้องใช้เวลาดู ๆ กันไป เค้าอาจเป็นคนดีก็ได้” แก้วสอนน้อง“อย่าตัดสินคนที่ภายนอก ไม่ต้องรีบร้อน”

   “น้องก็คิดอย่างนั้นหละค่ะ” พลอยพยักหน้า

   “ไม่แน่นะรุ่นพี่คนนั้นเค้าอาจขอน้องเป็นแฟนเร็ว ๆ นี้ก็ได้ แต่เราต้องเล่าให้พี่ฟังเป็นคนแรกนะจ๊ะ” เมื่อแก้วพูดประโยคนี้จบ พลอยก็นำหัวเราะเสียงดังลั่นบ้าน

   สองพี่น้องยังคงหยุดคุยเรื่องนี้กันต่อกันอย่างสนุกปากจนเสียงดังไปเข้าหูป้ารุ่งที่กำลังง่วงอยู่ในห้องครัวชั้นล่างทำให้เธออดไม่ไหวจนต้องตามขึ้นมาถึงบนห้องนอนของหลานโดยเปิดประตูเข้ามาในห้องทันทีโดยที่พลอยกับแก้วไม่มีจังหวะได้ตั้งตัวเลย

    “หัวเราะอะไรกันเสียงดังไปถึงหน้าปากซอยแล้วนะเนี่ยะ”ป้ารุ่งทำหน้าตาหน้าขึงขัง “ไม่ใช่เด็ก ๆ กันแล้วนะ อายเค้า”

“หนูขอโทษค่ะคุณป้า” แก้วรีบกล่าวขอโทษ แล้วเธอกับพลอยก็ยกมือขึ้นไหว้ขอโทษ

   “เอาเถอะๆ ห้ามทำอย่างอีกแล้วนะ” ป้ารุ่งปรามหลาน ๆ แถมพ่วงด้วยคำขู่“เป็นสาวเป็นนางแล้ว ต้องเรียบร้อยให้มาก เดี๋ยวหนุ่ม ๆมาได้ยินหนีหมดเลยนะ”

   “ถึงกับขายไม่ออกเลยเหรอค่ะ” พลอยพูดเล่นทั้งที่ไม่ค่อยเชื่อนัก “งั้นต่อไปพลอยจะหัวเราะเบาๆ แบบนางงาม สวย ๆ ค่ะ”

   “ยายพลอยยังทำเป็นเล่นเป็นเด็กอีกแล้วนะ” ป้ารุ่งทำเสียงดุ “แก้วก็ด้วย ต้องช่วยเป็นหูเป็นตาให้ป้า อย่าเกเรไปตามน้องหละ” ป้า

   “ค่ะคุณป้า” แก้วรับคำอย่างสงบเสงี่ยมเรียบร้อย

   “เออ!นี่ก็สายมากแล้ว ทำไปเรายังไม่ไปกันอีก”ป้ารุ่งถามเมื่อนึกขึ้นได้ว่าปกติหลาน ๆ จะออกไปมหาวิทยาลัยกันเช้ากว่านี้

   “พอดีวันนี้วิชาที่แก้วมีตารางไว้ช่วงเช้าอาจารย์งดสอนหนะคะส่วนพลอยก็ไปร่วมงานพิธีของมหาวิทยาลัยแต่ไม่มีเรียนค่ะ”แก้วแจงให้คุณป้าฟังอย่างละเอียด

   “งั้นครั้งนี้ป้าจะยกประโยชน์ให้จำเลยแต่ต่อไปเราต้องระวังรักษากิริยาให้เป็นกุลสตรีนะคะ”ป้ารุ่งสอนหลาน ๆ ด้วยความหวังดี

   “สัญญาค่ะ” สองสาวประสานเสียงรับคำคุณป้าเหมือนรู้กัน

   “ไปไปกินข้าวกันได้แล้วนะจ้ะ” ป้ารุ่งหายโกธรในเวลาอันรวดเร็ว

จากนั้นแก้วกับพลอยก็รีบเดินตามป้ารุ่งไปที่โต๊ะอาหารเพื่อรับประทานข้าวเช้าด้วยกันส่วนลุงรัตน์ที่เพิ่งทานทานเสร็จพอดีนั้นก็ได้เจอกับหลาน ๆ แวบ ๆ ก่อนที่จะขับรถออกไปทำงานเพราะได้เวลาแล้วซึ่งหลังจากที่หลาน ๆ ได้ทานของอร่อยฝีมือป้ารุ่งกันจนอิ่มและช่วยกันเก็บล้างภาชนะเรียบร้อยป้าหลานก็พาก็เดินออกจากบ้านไปยังป้ายรถเมล์หน้าปากซอยก่อนที่ทั้งสามจะแยกย้ายขึ้นรถโดยสารสายประจำไปยังจุดหมายที่ทำงานและมหาวิทยาลัยคนละแห่งโดยป้ารุ่งก็ไปทำงานที่กระทรวงตามปกติและแก้วมีเรียนวิชาเดิมที่คณะฯเช่นกันในขณะที่พลอยนั้นรู้สึกตื่นเต้นมากในวันนี้เพราะเป็นครั้งแรกที่จะได้เข้าร่วมพิธีการสำคัญเพื่อรำลึกถึงผู้ก่อตั้งมหาวิทยาลัยที่เธอกำลังศึกษาอยู่ตอนนี้เพราะเธอไม่เพียงนับถือท่านเป็นอาจารย์แต่ยังให้ความเคารพอย่างสูงสุดในฐานะบิดาผู้เป็นแรงบันดาลในด้านศิลปะมาโดยตลอด

   เมื่อพลอยก้าวเข้ามาประตูรั้วมหาวิทยาลัยก็ได้เห็นผู้คนมากมายทั้งศิษย์เก่าศิษย์ปัจจุบัน ที่ล้วนตั้งใจมาร่วมงานสำคัญในวันนี้ โดยเธอค่อย ๆเดินฝ่าฝูงชนไปไปยังงานพิธีแถวลานตรงคณะจิตรกรรม ประติมากรรม และภาพพิมพ์พลอยพยายามมองหาเพื่อน ๆ ที่รู้จัก ซึ่งในระหว่างนี้เองที่เพื่อนชี้ทั้งสองที่เห็นเธอมาก่อนแต่ไกลจึงรีบพุ่งตัวเข้ามาทักทายโดยที่เธอไม่ทันเห็น

    “เพิ่งมาถึงเหรอพลอย” นารีหรือรีเพื่อนสาวหน้าจืดใส่แว่นหนาและถัดหางเปียยาวสองข้างเข้ามาสะกิดไหล่พลอยจากข้างหลัง

“โอ๊ย!ยายเด็กเนิร์ด มาไม่ให้ซุ่มให้เสียง” พลอยตกใจเล็กน้อย

“ไปอยู่ไปมาหะพลอยพวกเราตามหาอยู่ตั้งนาน” เอ้สาวทอมผมสั้นเพื่อนชี้อีกคนของพลอยก็เดินเข้ามาประกบเธอและถามด้วยความสงสัยเช่นกัน

“ก็เรานัดกันไว้เก้าโมงนี่ยังไม่ถึงเวลาเลย” พลอยแหลบไปดูนาฬิกาที่ข้อมือที่ใส่และเห็นว่าเหลือเวลาอีกร่วมสิบห้านาที

“นัดแปดโมงต่างหากถ้าเก้านี่ต้องตั้งแถวเสร็จแล้ว” รีส่ายหัว “เธอนี่ ความจำปลาทองจริง ๆ”

“เรารีบไปรวมแถวกับเพื่อนๆ เถอะ เดี๋ยวไม่ทัน” เอ้คว้ามือพลอยแล้วพาเดินนำไปร่วมกลุ่มกับทุกคนที่ยืนกันอยู่ตรงลานอนุสาวรีย์ศิลป์พีระศรี

แล้วสามสาวก็ค่อยๆ แทรกตัวฝ่าฝูงชนเข้าไปร่วมกลุ่มกับเพื่อน ๆ ในรุ่นได้ทันเวลาที่พิธีการจะเริ่มพอดีซึ่งเมื่อเข้าช่วงพิธีการที่คณะนักศึกษาส่วนหนึ่งทำการประสานร้องเพลงซานต้าลูเซียอันเป็นเพลงภาษาอิตาลีมีถ่วงทำนองที่ไพเราะฟังสบายแต่นั่นได้แฝงให้ทุกคนเกิดการรวมใจรักระลึกถึงอาจารย์ฝรั่งในวันคล้ายวันเกิดของท่านซึ่งเป็นบุคคลที่ผู้มีคุณูปการต่อทั้งมหาวิทยาลัยและวงศ์การศิลป์ร่วมสมัยของของไทยโดยคณาจารย์และศิลป์เก่าต่างทยอยกันไปวางช่อดอกไม้ที่บริเวณอนุสาวรีย์

“ฮือ!ขนลุกอะ” พลอยหันไปกระซิบข้างหูเอ้เบา ๆ เพราะเธอรู้สึกซึ้งใจมากเมื่อได้อยู่ท่ามกลางบรรยากาศอันมีมนต์เสน่ห์เช่นนี้

https://web.facebook.com/199Foods/