แบบงานดีและมีความสุขไปด้วย
เรื่องเกี่ยวกับตำแหน่งหน้าที่ จริงแล้วสำหรับคำนี้เราคิดว่ามันแยกออกจากกันโดยสิ้นเชิง
ตำแหน่งคือชื่อที่บ่งบอกว่าเราทำอะไรเช่นคุณเป็นโปรแกรมเมอร์ ใครๆ ก็เรียกคุณโปรแกรมเมอร์
นั่นละค่ะมันเป็นชื่อเรียกก็เท่านั้นเอง แต่ใจความสำคัญมันอยู่ตรงที่หน้าที่ความรับผิดชอบ
หน้าที่หมายถึงความรับผิดชอบที่บริษัทไว้วางใจมอบหมายให้เราทำงานต่างๆ ตามตกลง
แน่นอนในตอนนั้นยังแยกไม่ออกและทำงานไปวันๆ บ่อยครั้งที่เราบ่นเหนื่อย
ท้อ ถูกเอาเปรียบ หัวหน้าไม่ดี ไม่มีความยุติธรรมมันเป็นเพราะความไม่รู้ของตัวเอง
เห็นเพื่อนพูดว่าใครก็เออ ออ นินทากันไปตามกัน ทราบกฏของการนินทามั้ยคะ (คนที่นินทาคนอื่นอีกไม่กี่นาทีเขาก็นินทาคุณ) เราเชื่อว่าเกือบทุกคนก็เป็นแบบนี้ (ทั้งรู้ตัวและไม่รู้ตัว)
ใครชอบบ่นๆ ในเฟสลองย้อนกลับไปอ่านโพสตัวเองสัก 2 ปีแล้วจะรู้ว่าบางครั้งเราก็ไม่รู้
ว่าเราเป็นคนแบบไหน ถ้ารู้แล้วปรับปรุงและให้อภัยตัวเองเริ่มใหม่
เลิกอ่อนแอ แต่มันก็ไม่ใช่เพราะตัวเองไม่ดีนั้นเป็นเพราะ
"ความกลัว" ที่ทุกคนมีเป็นที่ตั้งจะมากจะน้อยแล้วแต่บุคคล ความกลัวทำให้เราต้องการสังคม
หาคนคล้อยตามยอมรับในสิ่งที่เราพูด เออ ออ ห่อหมกขอให้ได้พูด และในขณะที่เรามอง
คนนั้นคนนี้เป็นแบบนั้นเป็นแบบนี้ เรากลับลืมมองไปว่าแท้จริงแล้วเราไม่ได้อยู่ในตำแหน่งเขา
ไม่ได้มีหน้าที่เหมือนเราไม่รู้สถานการณ์ที่เกิดขึ้นของเขาด้วยซ้ำว่าเขาทำอะไรเหนื่อยแค่ไหน
เจอเรื่องราวอะไรบ้าง แต่คนเราก็มักจะขอให้ได้พูดว่า "ไม่เห็นมันทำอะไรเลย" ติดเป็นนิสัย
คุณทราบมั้ยคะว่าคุณมีความกลัว ผู้จัดบริหาร ผู้จัดการ หัวหน้าเองเขาก็มีความกลัว
ไม่ต่างจากคุณหรอกค่ะ ทราบมั้ยคะทำไมบางคนไม่ได้เก่งไปกว่าคุณแต่เขาได้ขึ้นเป็นผู้จัดการ
นั่นเป็นเพราะทัศนคติที่เขามีเขาไม่คิดสิ่งเล็กๆ ที่เรียกว่านินทาเขามองเลยจุดนั้นไปแล้ว
เขามองถึงงาน ผลงาน เป้าหมายเป็นหลัก ในขณะที่คนจิ๋วๆ คิดแค่เรื่องด่า นินทา มองแต่สิ่งท้อแท้
หากคุณอยากทำงานอย่างมีความสุขง่ายมากให้คุณปรับทัศนคติคิดถึงวันแรกที่คุณมาสัมภาษณ์งาน
คุณได้พูดอะไรไปบ้างคุณดีใจแค่ไหนที่ได้ทำงานนี้ คุณได้มองตัวคุณหรือไม่ว่าได้ใส่ใจงานเต็มที่แค่ไหน คุณเคยจดบันทึกหรือไม่ว่าจริงแล้ววันนึงๆ คุณทำอะไรบ้าง ตอนท้อคุณทำอะไร
แก้ปัญหาหรือนั่งโทษคนอื่น? นี่ละค่ะสิ่งที่เราค้นพบเราค้นพบว่า "ฉันไม่รู้หน้าที่"
ความกลัวทำให้ฉันมีนิสัยเด็กๆ ขี้น้อยใจ ต้องการการยอมรับจากสังคมเพื่อนร่วมงาน
โดยมองข้ามสิ่งสำคัญอย่างนึงไปคือคำว่า "ลูกค้า" คุณเลิกมองว่านี่คือบ้าน
นี่คือที่ของฉัน งานของฉัน เพื่อนของฉันแล้วปรับใหม่ให้เป็นนี่คือลูกค้าของฉัน
ฉันต้องทำให้เขาพึงพอใจ เพราะเขาเป็นคนถือเงิน ถ้าเขาไม่พอใจเขาก็มีสิทธิ์เลิกจ้างคุณ
คุณจะงอล จะโกรธ จะทำนิสัยแย่ใส่ลูกค้าคุณก็ควรรู้ชะตากรรมนะ เมื่อมาถึงจุดนี้
ชีวิตเราเปลี่ยนคุยน้อยลง ทำงานมากขึ้นหัวหน้าใช้ให้ทำอะไรก็ทำ ไม่นินทา ไม่มีทัศนคติเดิมๆ
สุขกายสบายใจมีแรงลุกขึ้นไปทำงานในทุกวัน ยิ้มได้ทุกวัน ส่วนใครจะนินทา ใครจะทำอะไรไม่ดี
มันเรื่องของเขาส่วนเรามีหน้าที่อย่างเดียวคือทำงานให้ลูกค้าของเราพึงพอใจ แต่หากเราไม่พอใจ
ไม่ควรนินทาแต่ควรจากไปด้วยดีจะดีกว่า
เอาใหม่นะคะ ใครที่เบื่อวันจันทร์ เพลียกับทุกสิ่งอยากลาออกทุกครั้งที่เจอปัญหา
ให้ถามตัวเองว่าทำไมไม่ออก? เพราะยังหางานไม่ได้? เพราะกลัวการเปลี่ยนแปลง? เพราะกลัวตกงาน? เพราะอะไร? หาให้เจอแล้วตอบตัวเองให้ได้ คิดถึงเป้าหมายชีวิตไว้ค่ะ แล้วรีบทำมัน
คุณไม่รู้หรอกว่าเราจะมีชีวิตอยู่ถึงวันไหนมีโอกาสทำก็ทำให้มันดีที่สุด เปลี่ยนทัศนคติแล้วสู้ๆ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [