ฉันหวังว่าถ้ารักษาเธอแล้ว ถึงเธอจะไม่กลับมาปกติเหมือนเดิม แต่ก็ขอให้เธอ ทุเลาอาการต่างๆลง

ฉันไม่หวังได้หวังจะรักษาเธอให้หาย ไม่ต้องดีถึงกับวิ่งได้ แต่ขอให้เหมือนเดิมตามปกติหมาชรา หรือทุเลาอาการเจ็บป่วย ฉันพุดอะไรไม่ได้มาก เพราะฉันไม่ใช่หมอ ฉันสังเกตุพฤติกรรมหรืออาการของเธออยุ่ตลอดเวลาด้วยความห่วงใย...

ตั้งแต่อยุ่สถาณพยาบาลจนพาเธอกลับ เธอร้องเจ็บปวด โอดครวญ ตลอดระยะทางกลับ จนถึงที่พัก ฉันทำได้เฝ้าแต่ปลอบ เอาใจ จับลุกจับนั่ง สาระพัดเท่าที่จะทำได้ที่คิดว่าเธอ จะสบายที่สุด แต่เธอก็มิได้หยุด หรือรุ้สึกดีขึ้นเลย คืนนั้นเธองอแง โวยวายร้องเจ็บปวดเป็นระยะแทบทั้งคืน T_T

เธอเริ่มร้องจนเสียงแผ่วเบาลง หมดแรงหลับไป

เช้าวันต่อมาเธอตื่นขึ้นมาด้วย อาการ หมดแรง เดินหรือลุกนั่งด้วยตัวเองไมได้อีกต่อไป หัวของเธอจะทิ่มพื้นตลอดเวลา สภาพเธอตอนนี้ไม่ต่างอะไรกับคนเป็นอัมพาตเลย ร่างกายเธอทำงานไม่สัมพันธ์กับสมอง เธอยังอยากลุก อยากเดิน แต่เธอทำไม่ได้ เธอจึงระบายออกมาด้วยการเอะอะร้องโวย วายเสมอๆ

ทุกวันนี้เธอตกอยุ่ในสภาพแบบนี้ มันทุกข์ทรมาณทั้งฉันและเธอ

เธอเหมือนไม้ใกล้ฝั่งเข้าไปทุกที ฉันทรมาณแทนเธอ ฉันร้องไห้แทนเธอ