Bloggang.com : canx : Dreams : ฝันกลางวัน...

Dreams : ฝันกลางวัน...

ปารีสวันนี้ ครึ้มฟ้าครึ้มฝนมาตั้งแต่เช้า สีเทาหม่นๆ ของท้องฟ้า ทำให้คนเหงาๆ อย่างเราหดหู่ลดไปอีกเยอะเลยทีเดียว ... ความเหงานี้มันทรมานจิงๆ เลย ให้ตายเถอะ...แต่ว่า .. เท่าที่เคยได้ยินมา ยังไม่เคยมีใครตายเพราะความเหงานี่หว่า.. อะ เหงากันต่อไป...

บรรยากาศห้องบรรยายรวมวันนี้ เข้าไปแล้วยิ่งทำให้ใจหายเข้าไปใหญ่.. จำได้ว่า auditorium ห้องเรียนนี้จุคนได้ประมาณแปดร้อยคน และวันแรกๆ ที่เข้ามานั่งเรียน นักเรียนเต็มไปหมด บางคนที่มาช้าหน่อยไม่มีเก้าอี้นั่ง ก็ต้องอาศัยขั้นบันไดแทนโต๊ะจดแล็คเชอร์กันเลย แต่วันนี้สิผู้คนบางตาไปเยอะ เหลือแค่ไม่กี่สิบคน บรรยากาศวังเวงแบบนี้เลยชวนให้ใจลอยไปไหนต่อไหน จิตใจไม่ได้อยู่กะคำบรรยายที่วิทยากรท่านกำลัง เจื้อยแจ้วอยู่ด้านบนเวที หัวข้อวันนี้รู้แล้วว่าเค้าจะบรรยายอะไร เด่วมีสติสตังกว่านี้ค่อยกลับไปอ่านเอาเองอีกรอบดีกว่า หรือไม่บรรยาเสร็จค่อย เตร่ๆ เข้าไปนั่งเล่น ดูของจริงในพิพิธภัณฑ์ดีกว่า เพราะรู้สึกว่าโสตประสาทในการรับฟัง มันจะบกพร่องขึ้นมากระทันหัน เข้าหูซ้าย ทะลุหูขวา..

แต่แล้วก็มีเสียงนุ่มๆ แผ่วเบามากระทบหูอยู่ใกล้ๆ เสียงนี้คงไม่ใช่วิทยากรแน่นอน.. เสียงนุ่มๆ ที่ฟังแล้วเป็นมิตร กล่าวขึ้นทักทาย ก่อนที่เจ้าของเสียงนั้นจะทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ที่ห่างออกไปไม่กี่ตัว พร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ ที่มีเสน่ห์ไม่เบา เอาแล้วซิ รู้สึกตัวว่าชีพจรจะเต้นเร็วขึ้นนิดหน่อย ใจที่ลอยไปเมื่อตะกี้ รีบบินกลับมาอย่างฉับไว สมองเริ่มสั่งการ สายตาเริ่มอยู่ไม่เป็นสุข.. ภาพวาดสมัยเรอเนสซองที่ได้รับคำย่องยกว่าสวยนักสวยหนา ที่กำลังถูกบรรยายอยู่หน้าห้องตอนนี้นั้น ไม่ได้ช่วยดึงดูดสายตาของผมให้ไปเพ่งพินิจกับรูปนั้นได้เลย เพราะสิ่งที่อยู่ห่างออกไปไม่กี่เก้าอี้นี้มีเสน่ห์ดึงดูดมากกว่า ..

ก็เพราะแรงกระตุ้นข้างๆ นี้แหละทำให้โสตประสาทในการรับฟังดีขึ้นมานิดนึง หูก็ฟังบรรยายผ่านไปได้สักครึ่งนึงได้ มั้ง แต่สายตานี่สิ ยากจิงๆ ถ้าจะให้ไม่เหลียวแอบไปมอง เจ้าของเสียงนุ่มๆ ผมซอยประบ่าสีน้ำตาลอ่อน ตากลมโตคู่นั้นที่รับกันดีกับคิวคู่เรียว ผิวเรียบเนียน ดูแล้วสะอาดหมดจรดจิงๆ .. ดูแล้วเคลิ้มไปหน่อย ไม่ทันระวังตัวว่าคนที่ถูกแอบมองนั้นเค้ารู้ตัวเข้าให้แล้ว หันมามอง จ้องตาแบบดุนิดๆ ไม่ทันตั้งตัวว่าเค้ารู้แล้วว่าแอบมองเค้าอยู่ ทำอะไรไม่ถูก ก็รีบก้มหน้าก้มตาเขียนๆ จดๆ เขียนอะไรไปบ้างก็ไม่รู้ ดูแล้วไม่น่าจะเป็นภาษาคน ... ก็แหม มันเขิลนิ โดนจับได้ แต่ก็ยังไม่วาย แอบๆ มองอีกที ... ตายละกรู หันไปดันเจอสายตาเค้าพอดีเลย ...อายสอบรอง หลบสายตาทันที ก่อนที่จะเหลือบๆ เห็นว่าเค้าคนนั้น แอบยิ้มเล็กๆ แกมหัวเราะนิดๆ

จาเข้าไปทักทาย เข้าไปคุยเลยดีมั้ย.... ไม่กล้าอะ... เอาไว้โอกาสหน้าแล้วกัน ไว้พื้นผิวบนใบหน้าหนากว่านี้นิสนึง ค่อยหาโอกาสเข้าไปทำความรู้จัก อย่างงัยซะเรียนที่นี้ก็ต้องเจอกันอีกแน่นอน...

และแล้วเสียงนุ่มๆ ที่ทำให้เราเคลิ้มไปชั่วขณะก็มากระทบโสตประสาทอีกครั้งตอนที่กำลังหยอดตู้กาแฟอยู่ .. โอ้ พระเจ้า สวรรรค์ มาล้อเล่นกันหรือป่าว... ไม่ได้ล้อเล่นจิงๆ ด้วย เค้าคนนั้นยืนอยู่ข้างๆ เรานี่เอง เอาละดิ คล้ายๆ คนเป็นโรคหัวใจที่อาการกำเริบ ชีพจรเต้นไม่เป็นปกติอีกแล้วเรา... ก่อนที่คำถามแรกจะถูกยิงออกถามมาโดยไม่ทันให้ตั้งตัว...เลยทำให้เสียการทรงตัว และหัวจายไปเล็กน้อย.... คุณมาจากที่ไหน.. ไม่ค่อยมีนักเรียนต่างชาติเรียนด้านนี้เลย.. ทำไมถึงอยากเรียนด้านนี้ และคำถามต่างๆ อีกมากมาย ที่ระดมถามมาอย่างต่อเนื่อง

... ดูๆ ไปแล้ว เค้าคนนี้เป็นคนที่มีอัธยาศัยมากๆ มากกว่าเสน่ห์ที่มีอยู่ในตัวอย่างเหลือเฟือซะด้วยซ้ำ. ก็คงเพราะด้วยเหตุนี้ละมั้ง ที่มันอาจจะเป็นคลื่นรบกวนอย่างร้ายกาจต่อชีพจรของผู้ป่วยโรคหัวใจอย่างผมมากทีเดียว

การสนทนาดำเนินไปเรื่อยๆ อย่างเป็นกันเอง เสียงนุ่มๆ รอยยิ้มที่มีเสน่ห์ แล้วก็แววตาที่หลอมละลายหัวใจใครหลายๆ คนได้อย่างง่าย ทำให้รู้สึกว่าตัวเองต้องมนต์สะกดอะไรสักอย่างอยู่แน่ๆ คล้ายๆ กำลังอยู่ตกในภวังของเค้าคนนั้น...ก่อนที่จะโดนคำถามสุดท้าย ...Any questions? อยากถามอะไรมั้ย.... ก่อนที่เสียงปรบมือจะดังขึ้นทั้งห้องบรรยาย ช่วงที่วิทยากรบรรยายเสร็จพอดี...

ตายห่ะแล้วกรู.... หลับไปตั้งแต่ตอนไหนเนี่ย

Create Date : 20 มกราคม 2550

Last Update : 20 มกราคม 2550 22:58:24 น.

2 comments

Counter : 565 Pageviews.

วันนี้... มีรูปเดียว ช่างบรรยายจัง..

โดย: noonaja IP: 125.24.10.35 วันที่: 20 มกราคม 2550 เวลา:23:16:38 น.

^
^
^
As noonaja

โดย: J-Nap IP: 222.123.72.49 วันที่: 21 มกราคม 2550 เวลา:16:52:07 น.