Bloggang.com : ทำไมต้องล็อกอิน : ก้าวเท้าเหยียบเกาะญี่ปุ่น นี่มันหมู่บ้านเพนกวินงั้นหรือ

ก้าวเท้าเหยียบเกาะญี่ปุ่น นี่มันหมู่บ้านเพนกวินงั้นหรือ

บอกตรงๆ เราได้แรงบันดาลโทสะ เอ๊ย บันดาลใจจากเรื่อง มิส เมกา ของแอนเดรีย นะเนี่ย ถึงมีบล็อกนี้อ่ะ

และแล้วโชคชะตาก็นำพา จังไม ได้เร่ร่อนออกไปแดนปลาดิบ นี่ถ้าไม่ได้แรงแค้นจากที่ทำงานเก่า คงไม่มีโอกาสกะเขาร้อก ขอขอบคุณนะคระ ที่ทำให้นู๋ได้เปลี่ยนงาน

ก็ตามระเบียบ เปลี่ยนงานทั้งที ก็ต้องโดนส่งไปดอมงานเป็นเวลา เดือนครึ่ง (แต่อีตอนสัมภาษณ์ บอก 6 เดือน พระเจ้าทอดกล้วยยาก ไปฟรีอ่ะ นานเท่าไหร่ชั้นก็ไปย่ะ)

อืม ว่าแล้วก็ไม่ได้เตรียมตัวอะไรเลย ประเทท ตื่นเต้นจังตังค์อยู่ครบ
กระเป๋าเดินทางก็ยืม เครื่องเล่น VCD ก็ซื้อคลองถม ไม่ถึง สองพันบาท เก็บอย่างดีอายพี่ยุ่น เล่น MP3 สมัยนั้นหายากนะจ๊ะ แต่อันหนากว่า Big Mac อีก อ้อ อีแตะก็ซื้อที่ บิ๊กซี 69 บาทเอง แหมลงจากเครื่องที่ นาริตะ ไฮโซมากๆ ทั้งตัวมีมูลค่า ไม่เกิน 10000 เยน

อ้อ มีเรื่องวิบากกว่านั้นอีก แค่คิดก็ฮา 9คนอื่นคงอาย แต่เราไม่ 555) ครือว่า เรากะน้องอีกคน ต้องไปก่อนชาวบ้านเขา 1 อาทิตย์ เขาก็จัดงานเลี้ยงส่งกัน เมากันฮากลิ้ง สั่งสอน และสั่งเสีย โดยพี่ยุ่นพี่เลี้ยง ล่ำลา กันซะแปร้ เด๋ววันจันทร์จะโทรไปเช้ค ว่าถึงเรียบร้อยไหม พี่ยุ่นแกรับปาก

พอไปถึงดอนเมืองเช้าตรู่ (แม๊ คิดถึงนะนี่) มีพี่เลี้ยงไปด้วยเป็นคนยี่ปุ่นแหละ ขอเรียกเขาว่า โนบิตะ เพราะพี่แว่นแกเหมือนมากๆ เอาหละ เขาก็บอกว่าเข้าไปเร็วหน่อย อยากช้อบปิ้งของฝากให้ลูกและชิสุกะ เราก็โอเช ยูเข้าไปเลยนะ เด๋วเราไปอีกรูนึงสำหรับคนไทย
อื่มม ก็ตรวจกันไป แหม เราก็ไม่ได้เดินทางครั้งแรก เก็ก เข้าไว้ไมจังเอ๊ย เขาก็ถามว่าไปไหนกัน เราก็ว่าไปดูงาน ไหนดูซิ มีเอกสารไรมั่ง นี่เลย เรามี แมงโม้ จากบอริษัท บอกว่า ข้าเจ้าจะไปเบิ่งงานนานแค่นี้ๆ มีที่พักที่นี่ๆ ได้รายได้ เท่านี้ๆ บลาๆ ๆ
น้องที่ไปกะเราแยกตัวไปตอบ ก็สงสัยให้การไม่ตรงกัน เหตุการณ์เริ่มวุ่นวาย มีคุยวอกันด้วย โนบิตะ เหงื่อแตกซิก กรูจะโดนจับเพราะอีสองสาวนี่ไหมหนอ หน้าตาก็ไม่น่าไปขายได้

เราวิ่งไปแจ้ง แรงงานด้านนอก ส่วน พี่โนบิ ยืนเกาะราว ชะเง้อ มอง ของเขิงไม่ได้ซื้อให้เมียแระ สงสาร ชิสุกะจัง สรุปว่าไปไม่ได้ สองสาวนี้ ไม่ได้แจ้งแรงงานว่าเดินทางไปทำงาน ตอนนั้น ไอแอม มึนส์ตึ้บ กรูเข้าใจอารามณ์ ฉันทนา แล้วอ่ะ ให้ โทรคุยกับฝ่ายบุคคลก็ไม่ได้ ไม่ให้ไปแน่นอน เราก็เลย โบกมือลาพี่โนบิ ตรง ต.ม. นั่นแหละ รู้งี้โกหกว่าไปประชุมก็จบเรื่อง โง่นี่

เช้าวันจันทร์ จังไม มาแต่เช้า ชงกาแฟ กรุ๊กกริ๊กๆ ทำหน้าตาย จิงๆอาย จิกนิ้วเท้า กลั้นหัวเราะ ซักพัก แก็งส์พี่ยุ่นที่เลี้ยงส่งเดินเข้ามาหน้าตา เมาค้าง พอเงยหน้าเจอเรา ทำท่าสะดุ้งแบบในรายการยี่ปุ่นน่ะ อะโจ๊ยย แล้วก็เม้ากันเองพึมพำๆ

เง้อ งานนี้จังไม ก็ซ้อมค้างไปหนึ่งรอบ แต่ตอนกลับบ้านน่ะ นั่งแท๊กซี่ลิมูซีนนะ (ลากกระเป๋าเดินออกมา ยังกะลงจากเครื่อง แต่ไม่ได้มีไฟลท์ลงซักกะหน่อย 555) พอขึ้นรถ แล้วถึงรู้ว่ารถมันเก่าโคตะระทุกคันเลย ตอนกลับ เพื่อนน้องอีกคนที่มาส่ง ก็โทรไปเรียกเขากลับด้วยกัน งานนี้ลากกระเป๋ากลับบ้านนอก น้ำตาเช็ดหัวเข่ากันไป

เอาหละ พอคราวนี้ได้ไปจิงๆหละ แน่นอน อาวุธสำคัญที่สุดในการเดินทาง คือ กล้องดิจิตอล โซนี่ DSC-85 ซึ่งเอาออกมาที พี่ยุ่น ร้อง ฮอนโตนิ จิงๆเหยอ นึกว่ากล้องรุ่นคุณพ่อ หน้าตามันกล้องฟิล์มบ้านๆเรานี่เอง แต่มันเก่งน๊ะ จนป่านนี้ยังอยู่กะจังไมดีเหมือนเดิม เวลาไปเที่ยวก็ยืมเพื่อนโลด เอาแบบบางๆ ถ่ายเร็วๆน่ะ น้องกล้องยักษ์เอาไว้ถ่ายในเขตจังหวัดบ้านเกิดเท่านั้น บรรทุกไปเที่ยวจะโหลด เปลืองน้ำมันน่ะ

เอ้ากลับเข้ามาดีก่า เล่าซะท่วมทุ่ง สุดท้ายก็มาถึง นาริตะ นั่งรถบัสต่อไปที่เมือง ทาคาซากิ ประมาณ 3 ชั่วโมง ไม่ได้หลับเลย ดูวิว ตื่นเต้น เรามาถึงแล้ว บ้านเกิดโดราเอมอน ชั้นอยากจะไปวัดอังโค๊ะคุจิซักครั้ง

พอมาถึงก็ลงหน้าสถานี รถไฟ ซึ่งตลอดเวลาที่อยู่ที่นี่ ชีวิตเราก็วนเวียนอยู่แถวนี้ทุกวัน
เราถือกระเป๋าไม่ไหวอ่อนแอ คุณหนู คนที่มาด้วย ขอเรียกเขาว่า ไจแอ้นท์ เขาเหมือนจิงๆไม่ได้โม้ ยกกระเป๋ษให้เดินขึ้นบันไดสูงปรี๊ดส์ ประมาณ ครึ่งนึงของกระไดซัมซูนน่ะ หลังจากคุ้นเคยกับแถวนั้น เพราะต้องขึ้นรถไฟทุกวันก็รู้ว่ามันมีลิฟท์อยู่น่ะ ก็มันเป็นที่ขนส่งระหว่างเมือง วันนั้นคงมีชาวบ้านงงว่าไอ้ไจแอ้นท์กะ บ้านนอกหน้าดำจากเมืองไทยมันแบกกระเป๋าขึ้นทำไมฟระ - -"

ด้านข้างมีมอลเล็กๆ เป็นที่หากิน ดำรงค์ชีพ

สวนด้านหน้า เดินไป 2 นาทีก็ถึงที่พัก

ฝั่งตรงข้ามสถานี เป็น มอล อีกแหละ มีร้าน แมกโดนัล ไม่อร่อยเลย คนก็น้อย เหมือนเขาไม่ค่อยนิยม ชั้นใต้ดินมีร้านอาหารจีน ดีสุดที่ได้ลองแล้วหละ

ตอนค่ำๆ ไปวันแรกตื่นเต้น วันต่อๆมาก็งั้นๆ

ถนนหน้าที่พัก น้องคนนี้ไปด้วย ขอยืมเป็นแบบ

ทางเข้า โฮเทลรุ ของเรา ตอนเช้าก็มาทานข้าวเช้าตามคูปอง เรากินเหมือนเดิมตลอดทุกวัน ABF เพราะไม่สามรถ นัตโต๊ะ+ไข่ดิบ หรือว่า บะหมี่เย็น พี่แกกินกันตั้งแต่มื้อเช้าเลย อืม อีกอย่างขอบคุณ เนสกาแฟซอง จังไมรอดชีวิตมาได้เพราะอันนี้เลย กาแฟพี่ยุ่นโอเอชิคุนัย ไม่ได้เรื่องเล้ย

ฮื่ม อาหารมื้อแรกๆ ที่ได้หม่ำแบบ อร่อยยังไม่เอียนน่ะ น่าจะเป็นข้าวหน้าทงคัสซึ กับ ชาชูเมน ถูกดี ประมาณ 650 เยน 200 กว่าบาท

พอกลับมาที่โรงแรมก็ค่ำแล้ว จะเข้าไปกินข้าวเย็นที่ร้านเดิม ปรากฎว่ามันกลายสภาพเป็นร้านเหล้า เมากันเละ กลิ่นหึ่งเลย ถ้าเข้าไปสงสัยต้องไปนั่งรินสาเก เป็นเกอิชา หุหุ พี่ยุ่นหายเมาแน่

อยู่มาครบอาทิตย์ ก็มีงานเทศกาล ฉลองเทพเจ้า อะไรก็ไม่รู้ เขาจัดกันในหน้าร้อน จะมีการประดับโคมตามถนน ที่เห็นหน้าโรงแรม

งานนี้ เขาก็เวียนกันไปแต่ละศาลเจ้า มีแห่เกี๊ยว อาหย่อย เอ๊ย เกี้ยว เดินไปตามถนน เกือบทุกวัน แต่พอถึงวันหยุด ก็มี พาเหรด ใหญ่เลย เดินวนกันทั้งเมือง

จะมีเด็กผู้หญิง ตีกลอง เป่าขลุ่ยที่ข้างหน้าเกี้ยว ส่วนเทพเจ้าแต่ละที่ก็ต่างกันไป เป็นหุ่นอยู่ด้านบนเกี้ยว อันนี้เป็นเทพเจ้าอะไรซักอย่างถือ ธนูเป็นอาวุธ

แบบอื่นๆ ก็มีให้เห็นทุกเย็น เขาจะออกมาซ้อมกัน เดินไปไหนก็ได้ยินสียงกลอง เสียงขลุ่ยตามบ้าน หรือ ศาลเจ้า ก็แปลกไปอีอย่างนึง

คนที่หน้าตารูปร่างดี จะได้รำโคมนำขบวน มีทั้งผู้หญิงและผู้ชาย เราก็ขยันมาก พอขบวนผ่านหน้าโรงแรมเราก็กระโดด ออกจากห้องลงมาถ่ายรูป แล้วก็เดินตามเขาไปเรื่อยๆ เมื่อยแขนโคตรๆ เพราะเราถ่ายเป็นคลิ๊บวีดีโอ ฮะฮ่า ตอนนี้ กล้องคุณลุงเราก็สำแดงฟามสามารถ เพราะว่าแบตก้อนใหญ่เท่าก๊ะ กล้องคนอื่นก็เลยถ่ายได้ทน มากที่สุด (กลัว ริดสีดวงนะเนี่ย หุหุ นึกถึงซัมซิกก้าอ่ะ)

รูป ออกมาสวยดี เพราะเขาแต่งตัวสีสันเจ็บๆ เด็กๆน่ารักเป็นพิเศษ แก้มแดงเพราะแดดร้อนมาก จังไม แขนเกรียมแดดเลย นี่ใครจะเชื่อว่าชั้นมาอยู่ต่างประเทศ กลับไปเมี่ยมกว่าเดิม

กลุ่มมือกลองนี่ สาวๆกรี๊ดส์มาก กลางคืน พี่แกคงเล่นดนตรีที่ผับใต้ดินแหงๆ แบ๊ะ แบ๊ะ เคราแพะ สีทอง เซ็กซี่ได้ใจ

หนุ่มรำโคมน่ารักมาก ยิ้มให้ตากล้อง หน้าแปลก เอ๊ย แปลกหน้าด้วย

น้องน้อง ยูจัง ขอเรียกแบบนี้แล้วกัน มันน่าฟัดมาก แต่พอถ่ายรูปคู่กะมัน ดู เหมือน เขาจะสติแตก จำพ่อ แม่ ไม่ได้ไปเลย

ในงาน ก็มี ร้านขายของข้างทาง เยอะแยะ เดินๆไปได้ยินเพลง พี่โลโซ โอว แม่จ้าว เจอแล้วผัดไทย แต่เขาเรียก ไทยราเมน ขอโซ้ย หน่อย พระเจ้าของซาร่า ก๋วยเตี๋ยวผัดไทยมันย่อง ราคา 500 เยน เอา 3 หารนะจ๊ะ เลือดออกซิบๆ

สาวน้อยคนนี้ก็น่ารักนะ แอบถ่ายรูปลูกชาวบ้าน ไมจังรักเด็ก

ในที่สุดวันนั้ก็มาถึง มีหนุ่มน้อยมาสะกิด แขน "Hello, what's your name?" ว้าว เอาแล้วๆ ไมจัง มายก้อด หันไปยิ้ม พอไม่ให้เขาตกใจเกินไป "Hi, my name is Mai chan, and you?" หนุ่มหน้ากลมที่สุดในเกาะ ตอบอย่าฉะฉาน "Hello what's your name?"

โอเค อีก อาทิตย์ค่อยมาเจอกันใหม่ เซนเซ สอนมาแค่นี้ พอดี เฮ้อ ก็พอใช้ภาษามือ ก็เลยรู้ว่า เขา ชื่อ ทาซึยะ คุง มากะ คุณปู่ เป็นหนุ่มที่กล้าหาญมากที่สุดคนนึงเลย ไม่กลัวไสยศาสตร์ รอน้องโตอีก สิบ ปี ไมจังก็เลยเหล่ หนุ่มน้อยมากๆ อีกคนไว้ เหมือนกัน ขออีแมว ปู่แกมาแล้ว แต่ทำหายซะก่อน ไม่ง้าน หุหุ อังศุมาลิน ก็แม่อังเห๊อะ

อัพ เหนื่อยมาก วันนี้ โอย เครียดนิดส์ๆ

Create Date : 10 ตุลาคม 2549

Last Update : 17 ตุลาคม 2549 16:35:48 น.

3 comments

Counter : 623 Pageviews.

ดีใจเจงๆ ที่ได้เป็นแรงบันดาลโทสะให้จังไม มาทำ blog นี่อะ

ว่าแต่ ไปอยู่คาเฟ่เหอะเพื่อน น่าจะรุ่งนะ ฮาซะขนาดนี้อะจ้ะ

รักนะเด็กโง่

โดย: แอนเดรีย (Krispy Kream

) วันที่: 11 ตุลาคม 2549 เวลา:10:05:13 น.

เย่.. ^ ^ ร่อนลงหมู่บ้านเพนกวิน โดยปลอดภัย
อ่า.. แล้วไหนอ้ะ เพนกวิน??

โดย: itookmyprozac

วันที่: 11 ตุลาคม 2549 เวลา:10:49:34 น.

กรี๊ดดดด ตื่นเต้นๆๆๆ

ต๊ายหนุ่มรำโคม น่ารั๊กกก ..

กี๊ด ไมด๊องเอารูปใส่บล็อก ..

กี๊ดดดดดด
รูปสุดท้ายกะหนุ่มน่ารักโก๊ดๆๆ ..
หมายถึงหนุ่มซ้ายมือสุดอะนะ

โดย: itookmyprozac

วันที่: 11 ตุลาคม 2549 เวลา:13:16:42 น.