คนแรกคือคนที่ยัยพี่มักจะเอามาพร่ำเพ้อในนี้บ่อยๆ แต่สุดท้ายยัยพี่ก็ไม่สามารถทำให้เค้าหายไปจากใจได้ซักที จนวันนี้ ก็ผ่านมา 15 ปี แล้วนะเรื่องเก่าคงไม่ย้อนกลับไปพูด ว่าใครถูกใครผิด เพราะตอนนี้ยัยพี่เชื่อว่าทุกคนมีทั้งส่วนดี และส่วนไม่ดี รวมถึงยัยพี่ด้วย พี่คนนี้เราคบกันได้ 7 ปี หลังจากนั้นก็มีเหตุให้ต้องแยกทางกันไป แต่ไม่ว่าจะเลิกกันไปนานปค่ไหนเค้าก็ยังเป็นคนที่คอยห่วงใย ใส่ใจ คอยดูแลยัยพี่ตลอดมา จนยัยพี่ไม่รู้ว่าที่เค้าทำดีด้วยขนาดนี้ด้วยความรู้สึกอะไร พี่ชาย เพื่อน คนคุ้นเคย มันทำให้ยัยพี่คุ้นชินที่จะมีเค้าในชีวิต แม้ช่วงหลังๆจะมีห่างหายกันไปบ้าง แต่ก็ไม่ได้ตัดสายสัมพัน จนยัยพี่ต้องยอมรับกับตัวเองละนะว่า "รัก" แต่ไม่รู้ว่ารักแบบไหน แค่บอกได้ว่ารัก แต่ด้วยสายใยที่ตัดไม่ขาด ทำให้ยัยพี่ก้าวไปข้างหน้าไม่ได้ ถอยหลังไม่ได้ ติดอยู่ตรงนี้ กับความรู้สึกผิดถ้ามีใครใหม่ ยัยพี่เคยคิดว่าเวลาจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้น แต่เปล่าเลยผ่านมาแปดปีแล้วมันยังเหมือนเดิม มีคนเคยถามว่าถ้าเป็นอย่างนี้ทำไมไม่กลับมาคบกันละ มันจะเป็นไปได้ยังไงละ เพราะไม่รู้ว่าเราคิดอยู่ฝ่ายเดียวรึเปล่า และเราไม่ใช่เด็กวัยรุ่นที่พอรู้สึกชอบพอก็คบหาดูใจกันไม่ต้องสนใจอะไร ตอนนี้เราต้องสนใจคนรอบข้าง ครอบครัว การดำเนินชีวิต ยัยพี่ทำงานที่ต้องอยู่กลับกรุงเทพด้วยตำแหน่งหน้าที่ ส่วนเค้าหาทางออกไปอยู่ต่างจังหวัด พื้นฐานครอบครัวที่ผ่านการอบรม เลี้ยงดูมาต่างกัน ที่ดูแล้วเข้ากันไม่ได้ ถ้าเราฝืนคบกันไปด้วยความรัก วันนึงรักอาจจะลดน้อยลงด้วยเหตุผลรอบข้าง สิ้นปีนี้ยัยพี่จึงอยากจะปลดความรู้สึกต่างๆนาๆเหล่านี้ออกไปซักที

       คนที่สอง คนนี้เป็นผู้ชายคนนึงที่ยัยพี่คิดว่าน่าจะเข้ามาในชีวิตในฐานะแฟนได้ แต่ส่วนหนึ่งต้องยอมรับว่าเป็นเพราะชายคนแรก ทำให้ยัยพี่รู้สึกผิดที่จะคบกับคนนี้ เราคุยกันบ่อย เค้าเข้าใจในเหตุผล เค้ารับฟังทุกเรื่องแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องไร้สาระ แต่อย่างว่านะอย่างที่บอกไปทุกคนมีทั้งข้อดีและข้อเสีย สำหรับเค้ายัยพี่เป็นตัวเลือกสุดท้ายที่เค้านึกถึง สิ่งที่ยัยพี่ร้องขอ เค้าจะให้มันกับครอบครัวและเพื่อนก่อนเสมอ ผิดกับยัยพี่ถ้ารู้ว่าเค้าต้องการอะไรจะพยายามทำให้ก่อนเสมอ ด้วยเป็นคนที่ไม่สำคัญทำให้เราลังเลเพิ่มขึ้น ครั้งนึงเมื่อไม่นานมานี้ยัยพี่ขอบางอย่างกับเค้า เค้าบอกได้แต่คงต้องแวะไปหาเพื่อนก่อน ซึ่งแน่นอนว่ายัยพี่ไม่ได้ว่าอะไร แต่ก็ไม่ปฏิเสธว่ารอคอย เมื่อการรอคอยสิ้นสุดการเจอหน้ากันแบบนานๆครั้ง เราก็หวังว่าจะมีในสิ่งที่เราขอ แต่เปล่ากลับกลายเป็นเค้าที่เรียกร้อง ร้องขอในสิ่งที่ให้ไม่ได้ แต่ยัยพี่ก็หาสิ่งอื่นมาทดแทนให้ แล้วสุดท้ายเป้าหมายของเค้าก็บรรลุไปได้ตามหวัง แม้มันจะไม่ได้สมดังใจเค้าทุกอย่าง แต่เมื่อเค้าสมหวัง เค้ากลับลืมสิ่งที่เราต้องการ กลับกลายเป็นว่าเราดิ้นรนทำทุกอย่างให้ แต่สิ่งที่ได้กลับมาคือความว่างเปล่า มันทำให้เราคิดได้ว่าเป็นโชคดีของเราที่ยังไม่ต้องสูญเสียอะไรไปมากมากมายกวานี้ โชคดีที่รู้ตัวก่อนสายไปว่าเค้าไม่ใช่ โชคดีที่ไม่ต้องเสียความภาคภูมิใจในตัวเองไปให้กับคนที่ยังมีความเห็นแก่ตัวอยู่มาก และกับคนๆนี้แม้ว่าจะเข้าใจเรามากแค่ไหนแต่คงพอกันที ยัยพี่ไม่ต้องการความเข้าใจที่หวังผลตอบแทนตลอดเวลา

  ลาก่อน ขอให้เรื่องของเราสามคนจบไปกับปีเก่านะ