14 พ.ย.51 กับการอยู่คนเดียว

14 พ.ย. 51 วันนี้เป็นวันที่คิดว่ายัยพี่จะต้องร้องให้จนน้ำตาท่วมบ้านแน่ๆ เพราะแม่และน้องจะไปอเมริกาแล้ว 18.00น. คือเวลาที่เราต้องจากกัน เตรียมใจไว้ว่าจะต้องร้องให้ พอถึงเวลาของการล่ำลา ไม่รู้สินะความรู้สึกตอนนั้นมันว่างเปล่า น้องสาวเข้ามากอดยัยพี่ เราต่างก็พูดอะไรไม่ออก ถึงแม้ว่าที่ผ่านมาเราจะไม่ได้สนิทกันเท่าไหร่ แต่พอต้องจากกันไกลก็ใจหาย เรากอดกันนิ่งๆ อยู่หลายนาที ก่อนที่จะผละออกจากัน น้องสาวก็หันไปลาคนอื่นๆ ส่วนเราเข้าไปกอดแม่ แต่ไม่ได้พูดอะไรกับแม่หรอก เพราะรู้ว่าถ้ามีคำพูดซักคำที่พูดออกไปต้องร้องให้จนทนไม่ไหวแน่ๆ แม่เป็นฝ่ายที่พูดกับเรา บอกให้ดูแลตัวเองดีๆ ไปถึงแล้วแม่จะโทรมาหา เราก็ได้แต่นิ่งก็มันพูดไม่ออกนี่นา พอผละออกจากแม่ แม่ก็รีบหันหลังให้เล้วเดินไปทันที ก็รู้อยู่ว่าแม่ไม่อยากเห็นน้ำตาของลูก
แม่คงขึ้นเครื่องไปแล้ว เราเองก็หยุดร้องไห้แล้ว แม้จะรู้สึกว่างเปล่า แต่ก็ไม่ไก้ร้องให้มากมายเหมือนครั้งที่แล้ว แล้วเราก็มั่นใจว่าเราดูแลตัวเองได้
และต้องเดินต่อไปได้ แม่ไม่ได้ทิ้งไปไหน แล้วเราจะเสียใจไปทำไม
16 พ.ย. 51 แม่โทรมาหาหลังจากที่กลับไป ตอนนี้ยัยพี่ทำงานทุกวัน เลยไม่ค่อยมีเวลาคิดถึงเรื่องที่ต้องอยู่คนเดียว แม่ก็บอกว่าถึงแล้ว อากาศเปลี่ยนนิดหน่อย ทำให้น้องเป็นหวัดรอน้องปรับตัวได้ก็จะเริ่มจัดการเรื่องเรียน

Create Date : 16 พฤศจิกายน 2551 Last Update : 16 พฤศจิกายน 2551 19:59:36 น. Counter : 312 Pageviews.		0 comments
Share Tweet