แต่วันนี้ที่บังเอิญทราบข่าวการบวช แม้รู็ว่าควรอนุโมทนาบุญ แต่เชื่อมั้ยความรู้สึกแรกคือ อยากร้องให้แต่ก็ร้องไม่ออก ไม่น่าเชื่อว่าสิ่งที่ยัยพี่ขอในทุกปีคือบวชเถอะ สิ่งที่ยัยพี่ขอมาตลอดตั้งแต่เรียนจบ จะเกิดขึ้นโดยที่ยัยพี่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย ทำไมไม่บอกกันบ้าง ถ้าเกรงว่าใครจะเข้าใจผิดก็แค่พูดกันตรงๆ เราไม่ได้เพิ่งรู้จักกันนะ แต่เรารู้จักกันดีจนไม่น่าจะต้องหลบเลี่ยงอะไร ด้วยนิสัยเกเรของยัยพี่คิดหาทางทำให้คนในผ้าเหลืองร้อนใจ จะไปปรากฏตัวต่อหน้า จะโทรไปหา ยังดีที่พอมีสติระงับอารมณ์ได้จึงไม่ได้ทำเรื่องให้ท่านผิดศีล เป็นยัยพี่เองที่ต้องมานั่งทบทวนว่าตอนนี้ยัยพี่ได้กลายเป็นคนไร้ตัวตนสำหรับใครคนนั้นไปแล้ว แต่ยัยพี่ยังไม่สามารถทำให้เค้าไร้ตัวตนไปจากยัยพี่ได้ นี่สินะโทษของการบอกลา มันทำให้ยัยพี่ต้องอยู่ในความทุกข์มายาวนานเกือบ 10 ปี ทำไมความรู้สึกผิดถึึงอยู่กับยัยพี่ได้นานขนาดนี้ 

        ที่สำคัญยัยพี่ยังตั้งมั่นที่จะทำให้เค้ารู้สึกผิดให้ได้เมื่อพ้นชายผ้าเหลืองแล้ว หวังว่าเวลาจะทำให้แรงอาฆาตของยัยพี่ลดลง จนไม่เหลือเลยก่อนที่ท่านจะศึก ไม่อยากทำให้มันยาวออกไปอีก แต่สารภาพว่าแม้รู้ว่าไม่ดีแต่ตัดยากเหลือเกิน