|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 |
7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 |
14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 |
21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 |
28 | 29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ไปสู่สุขคติเถิดเพื่อน
ทำงาน 17 ปี ไม่ได้บรรจุผูกคอตายประท้วงรัฐ!!!
สรุปประเด็นข่าวโดยกระปุกดอทคอม ภาพประกอบจากหนังสือพิมพ์คมชัดลึก
สุดสลดใจ! กับเรื่องราวลูกจ้างชั่วคราวโรงพยาบาลของรัฐน้อยใจทำงานนาน 17 ปี ยังไม่ได้บรรจุเป็นพนักงานประจำ จึงตัดสินใจแขวนคอตายประท้วง โดยลูกจ้างคนดังกล่าว คือ นายคณาพันธ์ ปานตระกูล อายุ 37 ปี จากการสอบสวนนางสมรัตน์ ปานตระกูล อายุ 52 ปี มารดาผู้ตายกล่าวว่า สาเหตุที่ลูกชายฆ่าตัวตาย เพราะทำงานเป็นลูกจ้างชั่วคราวโรงพยาบาลโพธาราม อ.โพธาราม จ.ราชบุรี ซึ่งมีเงินเดือนแค่ 5,000 บาทเศษ มานานกว่า 17 ปี แต่ไม่ได้รับการบรรจุเป็นพนักงานประจำ จึงเกิดความน้อยใจ ตัดสินใจแขวนคอตายดังกล่าว
โดยก่อนตายได้เขียนจดหมายไว้ 3 ฉบับ มีเนื้อหาร้องทุกข์ถึงนายกรัฐมนตรี รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข และผู้บริหารโรงพยาบาลโพธาราม ระบุว่า ปัจจุบันลูกจ้างชั่วคราวในโรงพยาบาลได้เงินเดือนน้อยมาก ไม่พอกับค่าครองชีพในปัจจุบัน อีกทั้งยังไม่มีการพิจารณาบรรจุเป็นพนักงานประจำ ทำให้ไม่ได้รับสวัสดิการใดๆ เงินเดือนก็ไม่ปรับ ซึ่งอยากให้ผู้มีอำนาจเล็งเห็นถึงปัญหาดังกล่าว เพื่อให้ลูกจ้างชั่วคราวในหน่วยงานของรัฐมีสวัสดิการที่ดีขึ้น
โดยในเนื้อความของจดหมายนั้นระบุว่า
"การกระทำของผมในครั้งนี้ ถ้าท่านใดหรือหน่วยงานใดได้รับผลกระทบ กระผมขออโหสิกรรมไว้ด้วย ถ้าหากเป็นไปได้กระผมอยากขอกราบเท้าท่านนายกรัฐมนตรี , รัฐมนตรีว่าการกระทรวงสาธารณสุข , ผู้อำนวยการ , ฝ่ายบริหารและผู้มีส่วนเกี่ยวข้องของทุกโรงพยาบาลทุกท่าน กระผมตอนยังมีชีวิตอยู่กระผมรู้สึกว่าตัวเองนั้นมีประโยชน์กับบุคคลรอบข้างน้อยมาก จึงคิดว่าถ้าตายไปคงจะมีประโยชน์กับบุคคลที่ยังมีชีวิตอยู่และยังอยากสู้ชีวิตต่อไป
ชีวิตของกระผมคงจะไปกระตุ้นพวกท่านให้อยากช่วยเหลือหรือมีความอนุเคราะห์พวกลูกจ้างชั่วคราวบ้าง พวกท่านมีอำนาจ มีบารมี มีความรู้ พวกท่านคงมีหนทางคิดพิจารณาหานโยบายสร้างขวัญ และกำลังใจให้กับลูกจ้างชั่วคราวให้มาก ขอความกรุณาเถอะครับ ลูกจ้างชั่วคราวบางคนทำงานมา 5-20 ปี เงินเดือน 5,360 บาท หักส่วนอื่นแล้วเหลือประมาณ 4,900 บาท แต่ละเดือนไม่พอใช้จ่ายหรอกครับ
พวกกระผมไม่มีกฎหมายรองรับ สู้แรงงานต่างด้าวยังไม่ได้เลย พวกกระผมก็ต้องกินต้องใช้เหมือนพวกท่าน ต้องการความมั่นคงในชีวิตเหมือนพวกท่าน และที่สำคัญงานที่พวกกระผมทำมันไม่ใช่งานชั่วคราว มันเป็นงานที่ต้องทำทุกวัน ทำจนตายอย่างนี้ไม่น่าที่จะเรียกว่า งานชั่วคราว ขอความกรุณาโปรดพิจารณาช่วยเหลือลูกจ้างชั่วคราวที่ยังอยากสู้ชีวิตต่อไปด้วยเถิด การตายของกระผมคงจะเป็นประโยชน์แด่ลูกจ้างชั่วคราวทั้งหลายทุกโรงพยาบาล งานที่พวกเรากระทำไม่ใช่งานชั่วคราว"
ลงชื่อ คณาพันธุ์ ปานตระกูล
ข้อมูลจาก //hilight.kapook.com/view.php?id=6820
จากข่าวของลูกจ้างชั่วคราว โรงพยาบาลโพธาราม จังหวัดราชบุรี ฆ่าตัวตาย เนื่องจากประชดชีวิตว่าเป็นลูกจ้างชั่วคราวมา 17 ปี ไม่ได้รับการพิจารณาให้บรรจุเป็นลูกจ้างประจำ หรือพนักงานประจำ ทำให้ได้แต่เงินเดือนที่คงที่ สวัสดิการอะไรก็มีไม่มาก เลยประท้วงระบบราชการที่เหลวแหลก ประท้วงนายก ประท้วง รมต.สาธารณสุข และผอ.โรงพยาบาลให้หันกลับมาดูลูกจ้างที่ต่ำต้อยคนหนึ่ง
ผมเห็นรูปครั้งก็ตกใจว่านี่เค้าเป็นเพื่อนเราตอนเรียนมัธยม เราเรียนกันมาตั้ง 6 ปี ตั้งแต่ ม.1 - ม.6 ตามรูป ร.ด.ด้านบน ตอนเรียนเค้าเป็นคนร่าเริง เกเรนิดหน่อยไม่มาก เป็นที่รักของเพื่อน ๆ ทุกคนในห้อง เค้าตัวเล็ก แต่เวลามีอะไรจะชอบออกหน้าก่อนเพื่อนคนอื่นเสมอ โดยเฉพาะเวลาจะมีเรื่องกะใคร ๆ หลังเรียนจบมัธยม พวกเราก็แยกย้ายกันไปเรียนต่อ บางคนก็ได้เป็นตำรวจ ทหาร ครู พยาบาล พนักงานบริษัทเอกชน รัฐวิสาหกิจ และรับราชการ แต่คณาพันธ์เค้าไม่ได้เรียนต่อ เนื่องจากฐานะทางบ้านไม่ค่อยดี ก็เลยออกไปหางานทำ ตอนหลังก็มาเป็นลูกจ้างชั่วคราวของโรงพยาบาล มีหน้าที่เหมือนภารโรงทั่วไป
ช่วงปี 32 - 41 พวกเรายังพบปะ เฮฮากันอยู่ ไปกินเหล้าด้วยกันบ่อย ตอนกลับบ้านที่ราชบุรี ก็จะไปหาเค้ากะเพื่อนที่อยู่บ้านไม่ไกลกันมากนัก แต่หลังจากนั้นก็ไม่ได้พบเจอะเจอกันอีก บางทีก็ไปหาแต่เค้าก็ย้ายที่อยู่ไปมา ก็ไม่ได้เจอกัน ไม่ได้ติดต่อกัน จนวันนี้ถึงได้ทราบข่าว
มีอยู่ครั้งหนึ่งในวงเหล้าที่เคยดื่มกินด้วยกันเมื่อเกือบสิบปีก่อน เค้าเล่าบรรยายความอัดอั้นตันใจให้ฟังว่าเป็นลูกจ้างชั่วคราวมันต่ำต้อยแค่ไหน ตอนทำงานต้องทำตามคำสั่ง ไม่ทำเดี๋ยวปีต่อไปเค้าก็จะไม่จ้างอีก ไม่มีการขึ้นเงินเดือนให้ มีแต่ทำงาน ๆ ๆ ๆ บรรยากาศในที่ทำงานก็ไม่ค่อยเป็นมิตรกันเท่าไหร่ มีแต่ชนชั้นทางสังคม เค้าอยู่ชนชั้นที่ล่างสุดของหน่วยงาน มาวันนี้เค้าก็ทำงานมาเกือบจะยี่สิบปี ก็ยังไม่เห็นอนาคตตัวเองว่าจะมีอะไรอีก ความกดดันที่มีอยู่เราก็ไม่รู้ว่าเค้ามีอะไรบ้าง มากว่าเรื่องงาน ที่รู้บ้างก็เรื่องครอบครัวเค้าไม่ค่อยดี สังคมที่บ้านเค้าก็เหมือนกัน ส่วนตัวเค้าก็ค่อนข้างอยู่ในกลุ่มเล็ก ๆ ไม่ค่อยออกไปยุ่งเกี่ยวกับใครเท่าไหร่ เค้าทำงานอยู่ไปวัน ๆ ไม่ค่อยคิดหาทำงานเสริมอะไรเพิ่มเติม หวังว่าสักวันหนึ่งจะได้รับการบรรจุเป็นลูกจ้างประจำ ที่มีเงินเดือนสูงขึ้น สวัสดิการดีกว่าเดิมแค่นั้น
เมื่อเค้าทำไปแล้ว เราก็ไม่รู้จะว่าอย่างไร คนเรามันคงไม่มีทางออกจริง ๆ แต่ที่เค้าบอกว่าขาดเค้าไปคนหนึ่งคงไม่เป็นไร ตอนเค้าอยู่มีประโยชน์กับบุคคลรอบข้างน้อยมาก ผมเสียใจมากนะที่เค้าคิดอย่างนี้ เพราะเค้ายังไงก็เป็นเพื่อนที่ดีคนหนึ่ง ยังมีประโยชน์ต่อโลก ต่อสังคมนี้อีกมากมาย
แต่การตายของเค้าก็ทำให้เห็นว่าโลกนี้มันก็มีส่วนที่โหดร้ายนัก ที่ทำให้ชีวิตคน ๆ หนึ่งไม่สามารถอยู่ได้ ผู้ที่เกี่ยวข้องของโรงพยาบาล รมต. นายกฯ หรือระบบราชการทั้งหมด ก็ควรนำเรื่องนี้เป็นบทเรียนว่าควรมีการพิจารณาบรรจุ หรือปรับปรุงให้ลูกจ้างชั่วคราวต่าง ๆ มีชีวิต หน้าที่การงานที่มั่นคงมากขึ้น โดยเฉพาะคนที่มีอายุงานมาก ๆ สงกรานต์ที่จะถึงนี้ผมว่าจะไปหาเพื่อน ๆ มัธยมที่บ้าน ก็นัดกะเพื่อนอีกคนไว้แล้วว่าไม่ได้เจอกันนานแล้ว กะว่าจะไปพบเค้าเหมือนกัน ว่าจะตั้งวงกินเหล้า เล่าประสบการณ์ พูดคุยเรื่องราวต่าง ๆ ทั้งสุข และทุกข์ของแต่ละคน แต่เมื่อเกิดเรื่องนี้แล้ว พวกเพื่อนๆที่บ้านราชบุรีคงต้องรวมกลุ่มกันไปทำบุญให้เค้าแทน หวังว่าเมื่อเค้าเกิดในภพชาติใหม่ ขอให้เค้ามีแต่ความสุขสมบูรณ์ในทุกสิ่ง ไม่ต้องมาทรมานเหมือนในชาติภพนี้อีก ชีวิตนี้มันมีค่า เราต้องหวงแหนรักษามันไว้ เพราะมันยังมีสิ่งดีงามอีกในหลาย ๆ ด้าน และชีวิตเราก็ยังดีกว่าคนอื่น ๆ ในโลกนี้อีกมากมายหลายล้านคน ชีวิตมันต้องสู้ให้ถึงที่สุด ถึงมันจะไม่ประสบผลสำเร็จ แต่เราก็คงอยู่ในสังคมได้ มีความสุขตามเท่าที่มีอยู่ ทำให้คนที่เรารักมีความสุข มีเพื่อนที่คอยห่วงหา ช่วยเหลือ เกื้อกูลกัน
ขอให้เพื่อนรักไปสู่สุขคติเถิดนะ ไม่ต้องห่วงผู้ที่ยังต้องอยู่ เพื่อนๆ และผู้ที่อยู่ข้างหลังจะคอยช่วยเหลือดูแลให้ และพรุ่งนี้ตั้งใจไว้ว่าแต่จะไปทำบุญตักบาตรที่หน้าครูบาศรีวิชัย อุทิศให้เพื่อนจงมีแต่ความสุขตลอดไป และสำหรับบล็อคนี้ก็ขอให้เพื่อน ๆ ที่เข้ามาดูโปรดตรองดูว่าชีวิตคนเรามันลำบากยากนักในการอยู่ในสังคมปัจจุบัน ก็ให้สู้ชีวิตต่อไป เพื่อชีวิตตัวเองอยู่ได้ ตามเท่าที่มันจะเป็นไป ปัญหาอุปสรรคใด ๆ ก็พยายามแก้ไขให้พ้นผ่าน และชีวิตเรามันต้องอยู่กับกาลเวลาที่หมุนเวียนเปลี่ยนแปลงอยู่เสมอ วันใด วันหนึ่ง เราคงพบความสุขที่เราหวังไว้ สักวัน
Create Date : 31 มกราคม 2550 |
|
18 comments |
Last Update : 22 มีนาคม 2550 16:32:47 น. |
Counter : 1636 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: อว. (วังบัวบาน ) 1 กุมภาพันธ์ 2550 10:57:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: อุ้มสี 1 กุมภาพันธ์ 2550 21:14:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตากล้อง...ชั่ว(เป็นบาง)คราว IP: 125.25.129.170 1 กุมภาพันธ์ 2550 22:52:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: อาร์ต IP: 124.120.7.180 1 กุมภาพันธ์ 2550 23:50:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภู เชียงดาว (pu_chiangdao ) 2 กุมภาพันธ์ 2550 12:35:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: เพื่อนคนหนึ่ง IP: 124.121.59.68 3 กุมภาพันธ์ 2550 15:04:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปะหล่อง (ปะหล่อง ) 3 กุมภาพันธ์ 2550 15:55:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: ก็แค่...ตากล้อง IP: 203.150.194.18 5 กุมภาพันธ์ 2550 10:06:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: ชีวิตมันมีค่า (วังบัวบาน ) 5 กุมภาพันธ์ 2550 11:37:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: เธซเธขเธเธเนเธณ IP: 125.25.175.115 25 เมษายน 2551 13:29:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: ลูกจ้างรพช.จ.ลำปาง IP: 119.42.79.42 12 มกราคม 2552 22:42:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: หวังว่าฟ้าหลังฝนคงมีจริง IP: 118.172.172.253 19 มกราคม 2553 16:12:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: แค่ผ่านมา IP: 10.12.1.177, 115.31.173.132 16 มิถุนายน 2554 13:47:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตนา ปานตระกูล IP: 1.46.67.2 11 สิงหาคม 2557 21:53:48 น. |
|
|
|
|
|
|
|