สังคมไทยช่างเอื้ออาทร
เมื่อวานเย็น เดินไปซื้อสัปะรดที่ตลาดแถวบ้าน
(มื้อเย็นต้องกินสัปะรดกับข้าวทุกวันง่ะ)
เดินเข้าไปใกล้ร้านสัปะรด มันมีรังสีของความงุนงงแผ่ซ่านอ่ะ
ไม่น่าเชื่อ ยิ่งเดินเข้าไปยิ่งรู้สึกว่าคนกำลังงุนงงกันทั้งตลาด
(ย้ำ ..งงกันทั้งตลาดจริงๆ)
คือต่างคนต่างมองไป มองมา ทำหน้าเลิ่กลั่กๆ
แหวะก็เลยเดินไปถามแม่ค้าสัปะรด ว่า "เกิดอะไรขึ้น"
แม่ค้ายิ้มน้อย ๆ แล้วบอกว่า "เด็กมันร้องหายายมัน"
เด็ก!!....เด็กไหนว่า
ก็เลยรวมตัวเองเข้าไปในฝูงชนแห่งความงุนงงด้วยอีก 1 คน
ก็เด็กที่ว่าน่ะ ตัวติ๊ดเดียว เป็นเด็กชายชั้นอนุบาลอ่ะนะ
ตัวเลยเตี้ยกว่าแผงขายของไปเยอะ มองไม่เห็นต้นเสียงหรอก
สักพัก ยายก็เดินต้วมเตี้ยมมาหาหลานชายตัวน้อย
ก็ปลอบใจกันพักใหญ่ ก็จูงมือหลานเดินจากไป
ฝูงชนแห่งความงุนงงต่างก็คลายปริศนาในใจลงได้
สรุป เด็กหลงจากยาย พอเจ้าหนูมองไม่เห็นยายก็เลยร้องลั่นตลาด
อืม....เป็นอย่างนี้นี่เอง
แหวะซื้อสัปะรดเสร็จ ก็เดินเข้าไปด้านในสุดของตลาดดูของอีกนิด
แม่ค้าขายหมูที่อยู่แผงในสุด ตะโกนข้ามจากท้ายตลาดมาหาแผงหน้าสุด
"เอ้าาาา....มันเจอยายมันรึย๊างงงงง"
แม่ค้าลำไยด้านหน้าตะโกนกลับ"เจอแล้วโว้ยยยย"
"เจอแล้วเหรอ สงสารมัน ทั้งร้องทั้งวิ่งซะทั่วตลาดเลยแกเอ๊ย..." แม่ค้าขายหมูว่างั้น
ไม่รู้ดิ รู้สึกได้ถึงความเอื้ออาทรกันอ่ะ
แค่พลังเสียงของเด็กคนนึงที่ร้องดังๆ
สามารถหยุดทุกชีวิตในตลาดให้หันมาสนใจเค้าได้
และทุกชีวิตที่ว่านั้น ต่างพร้อมใจกันที่จะช่วยเหลือเจ้าหนูน้อย
ต่อให้เจ้าหนูและคุณยายยังหากันไม่เจอ อีกกี่นาที กี่ชั่วโมง
มั่นใจได้เลย ว่าเจ้าหนูต้องปลอดภัยแน่ ๆ
ปล....เหตุเกิด ณ ตลาดหน้าวัดทุ่งครุ เขตทุ่งครุ
ผู้ติดตามบล็อก : 2 คน [
