|
|||
Autumn in DPRK Day 3 วันนี้จะเป็นอะไรที่เขียนง่ายมากและจบในตอนเดียว เหตุผลเพราะไม่มีรูป และแพลนรวนกระจุย ต้องยกเลิกเกือบหมด ไฮไลท์วันนี้จะเป็นตอนกลางคืน แต่... เกินความสามารถกล้องของดิฉันนะฮะ บอกก่อนว่าในการเที่ยว DPRK นี่อย่างที่บอกทัวร์มีกลาดเกลื่อนมาก แต่ไม่ว่าทัวร์ไหน ๆ ก็จะขึ้นตรงกับ KITC (Korea International Travel Company) ง่าย ๆ คือต่อให้ไปกับทัวร์ไหน ก็ต้องไปในสถานที่บังคับตามนั้น ๆ เหมือน ๆ กันเกือบหมด ที่ไม่หมดคือบางที่ที่บางทัวร์อาจมีอะไรแตกต่างออกไป แต่ก็ต้องได้รับการอนุมัติจาก KITC ก่อน เพราะงั้นอย่าแปลกใจถ้าวันนี้คุณเจอกรุ๊ปทัวร์นี้ที่นึง และวันต่อ ๆ ไป คุณอาจจะไปเจอกรุ๊ปนี้อีกในที่อื่น ส่วนที่บอกว่าวันนี้เป็นวันสำคัญ เพราะวันนี้เป็นวันครบรอบ 70 ปีของการก่อตั้งพรรคแรงงานของ DPRK (Anniversary of the Workers's Party Foundation) ปกติมีงานฉลองทุกปี เหมือนที่เห็นในทีวีกันน่ะค่ะ ที่มีทหารเดินพาเหรด แต่เนื่องจากปีนี้เป็นปีที่ 70 ก็เลยจัดใหญ่กว่าทุกปีหน่อย มีการประชาสัมพันธ์งานฉลองทั่วเมืองตั้งแต่เรามาถึงที่นี่ ที่ไหน ๆ ก็จะมีเลข 10.10 ที่โรงแรมเราก็มีเช่นกัน งานนี้เป็นสิ่งที่ดึงเรามาที่นี่ในเดือนตุลาฯ ทางเอเย่นต์บอกอยู่แล้วว่าคนต่างชาติจะไม่สามารถเข้าร่วมงานได้ แต่เราก็มา เผื่อจะเห็นผู้นำ คิมจองอึน... จริง ๆ พวกเราถามคุณกังตั้งแต่เย็นวานแล้วนะว่า คิมจองอึน จะปรากฎตัวไหม แต่ไกด์ก็แบบ.... ไม่รู้สิ ไม่น่ามั้ง ไม่แน่ใจหรอก... ออกแนวพูดอะไรก็ได้แต่ห้ามพูดถึงตารางเวลาของท่านผู้นำ เออ... มันคุ้น ๆ เหมือนประเทศไหนน้า ที่ประชาชนไม่มีสิทธิ์เสียงในการพูดเสียงดัง ๆ เท่าไหร่ เราตื่นเช้าวันที่ 3 ที่นี่ เมื่อคืนฝนตก วันนี้หมอกเลยปกคลุมเปียงยาง accuweather นี่แม่นจริงอะไรจริง คือก่อนไปเช็คอากาศอยู่เป็นระยะ ๆ เช้านี้ที่โรงแรมคนเยอะมากเป็นพิเศษ สื่อก็เยอะด้วย ทั้งญี่ปุ่น ทั้งทางตะวันตก ก็คงมาทำข่าวงานฉลองนั่นแหละ เราก็แอบมีข้อคิดในใจเล็ก ๆ นะ... ปกติเกาหลีเหนือจะถูกมองทางลบตลอด ไม่ว่าจะเป็นเรื่องความจน เรื่องล้าหลัง เรื่องเผด็จการ ฯลฯ แต่พอเกาหลีเหนือขยับตัวที ต้องเป็นข่าวใหญ่ทุกครั้งไป วันนี้ทานข้าวเช้าเสร็จ ก็ออกเดินทาง สังเกตว่าผู้คนแต่งตัวดีเพื่อไปร่วมงานฉลอง เป็นวันเสาร์นะ แต่ดูเค้าวุ่นวายกันแต่เช้า คนเยอะกันแค่ไหนไม่รู้ รู้แต่รถติดทั่วเปียงยางอ่ะ ลัดไปทางไหนก็ติด... ที่แรกที่จะไปคือ flowers exhibition hall ชื่อจริง ๆ มันชื่ออะไรเนี่ยแหละ ฟังไม่ถนัด มันเป็นที่ที่แสดงนิทรรศการดอกไม้ของหน่วยงานต่าง ๆ ใน DPRK ในโอกาสต่าง ๆ แต่วันนี้เป็นเทศกาลการครบรอบ 70 ปี จัดกันแบบอลังการมาก ใส่ความคิดสร้างสรรค์ อารมณ์พานไหว้ครูประเทศเราประมาณนั้น... เอาสาระหน่อยเนาะ จากรูปบนเห็นที่เป็นรูป 2 ผู้นำใช่มั้ยคะ จะมีดอกไม้ที่ฐานเป็นสีแดงและสีม่วง สีแดง คือดอกเบโกเนีย ที่ผู้นำคิมอิลซุงได้รับเป็นของขวัญจากอินโดนีเซีย ภายหลังตั้งชื่อว่า Kimilsungia และสีม่วงเป็นดอกกล้วยไม้จากญี่ปุ่น ตั้งชื่อว่า Kimjogilia ทั้งสองอันเป็นพันธุ์หายากค่ะ เราเดินดูดอกไม้ คือดอกไม้มันน่าจะคู่กับความหวานเนาะ แต่พอมาตั้งโชว์ในประเทศนี้มันก็เลยกลายเป็นคู่กับอาวุธต่าง ๆ กลายเป็นหวานซ่อนห้าว(มาก)ไปซะอย่างงั้น... เห็นของหน่วยงานนี้แล้วเลยนึกขึ้นได้ว่าเกาหลีเหนือนี่ เรื่องกีฬาเค้าก็เด่นอยู่เหมือนกัน แล้วมันก็จะมีประมาณเนี้ยค่ะ ช่วงที่เดินดูดอกไม้กันเงียบ ๆ ก็ถ่ายรูปชักภาพกันไป อยู่ ๆ คุณกัง ไกด์มืออาชีพก็มาสะกิดขอคุยกับเรานี้ดดดนึง... เรื่องของเรื่องคือการอัดคลิปวีดีโอ ซึ่งคุณกังสงสัยว่าเราจะเอาไปให้สื่อมวลชนที่ไหน เรารีบปฎิเสธ... ไม่ใช่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!... คือใคร ๆ ก็อัดคลิปนะ แต่คุณกังบอกว่าเราอัดไปและ "พูด" ไป และเรามี "กล้องสำรอง" คือเราทำเช่นนั้นจริง แต่ 2 ครั้ง ครั้งแรกที่สถานีรถไฟเมื่อวาน เพราะไกด์อธิบายเยอะมาก เราก็กลัวจำไม่ได้ กับเช้านี้ที่เราอัดในโรงแรมเพราะเราเห็นสื่อมวลชนจากญี่ปุ่น แล้วเราคิดถึงว่า เออ... ก็ไม่ชอบเค้าเนาะ แต่พอเค้ามีงานมาซะหลายสำนักเลย แต่ไกด์ก็แบบไม่ได้จะเชื่อนะ แต่ก็ไม่ได้กล่าวหา เราก็พยายามอธิบาย คุยกันจากเรื่องอัดคลิปเนี่ย กลายเป็นเรื่องเหยียดชนชาติ ทำลายชาติพันธุ์ด้วยเงินทุน และอะไรต่อมิอะไรบลาๆๆ กลายเป็นปัญหาระดับชาติกันเลยทีเดียว... คือเราคุยกันดี ๆ นะ ไม่ได้มีเถียงมีทะเลาะอะไร แล้วเราก็เข้าใจในสิ่งที่คุณกังพูดเกี่ยวกับเรื่องปัญหาระดับชาตินั่น เราเลยตัดปัญหาบอกคุณกังว่า... เราขอโทษค่ะ เพื่อความสบายใจ เดี๋ยวเราลบก็ได้ แต่จริง ๆ เราไปไหนเราก็ถ่ายแบบนี้ตลอดนะ เราไม่ได้พูดเสียงดังด้วย พุดกับตัวเองเบา ๆ เพราะระบบไมค์ของกล้องเราเจ๋ง (นั่น... ยังไม่สำนึก... ) เปิดกล้องค้นหาไฟล์จะลบ ก็ไปเจอวิดีโอที่ไปญี่ปุ่นกับที่บ้านเราเอง เราถ่ายคลิปหมาที่บ้านเล่นกันไว้ เราก็เลยบอกคุณกัง เนี่ยเรามีแบบนี้นะ เราจะโชว์ให้ดูก็ได้ คราวนี้คุณกังปฎิเสธเสียงลั่น... ไม่ๆๆๆๆๆๆๆๆ!! กลายเป็นเราจะเอาวัฒนธรรมต่างชาติไปเผยแพร่อี๊กกก... สรุป... คลิปเลยไม่ได้ลบ และคุณกังจับตามองการถ่ายรูปของเราทั้งทริป รูปที่เยอะ ๆ ก็มีแค่วันที่ 2 นั่นแหละ นับจากวันนี้จะไม่มีอะไรละเพราะพอเราจะถ่ายรูป คุณกังจะคอยห้ามตลอด แต่รูปเดียวกัน ถ้าเป็นโธเบียส แมกนัส หรือพอลถ่าย ถ่ายได้ไม่มีปัญหา... (เพิ่มเติม - คือตรงนี้ เค้าจะมีกฏการถ่ายรูปของเค้าอยู่น่ะค่ะ คราวนี้ รูปที่พวกเราถ่าย มันค่อนข้างจะไปอยู่ในกฏข้อห้าม เพราะพวกเราชอบธรรมชาติและวัฒนธรรม เราก็จะชอบถ่ายรูปนอกเมืองและกิจกรรมของผู้คน ปกติ คุณกังจะเป็นไกด์ที่ถูกเทรนมาอย่างดี แต่คุณกังก็จะผ่อนปรนให้พวกเราตลอด แต่พอเค้าสงสัยเรา เค้าก็จะจับตามองดูเรา คนอื่นเค้าไม่สงสัย เพราะไม่ได้ทำพฤติกรรมเดียวกับเรา เราเข้าใจทุกอย่าง แล้วก็เข้าใจมาก ๆ เลยนะคะ เพราะถ้าเค้าไม่ดูเราให้ดี แล้วถ้ามีอะไรเกิดขึ้น เค้าเองนั่นแหละที่จะต้องรับผิดชอบ) โดนเรียกคุยเป็นครึ่งชั่วโมง เราก็จ๋อย ๆ ไปแหละ ไม่ร่าเริง หายห้าวกันไป... เดินคิดตลอด เราทำอะไรผิด(วะ) แล้วก็มานึกได้ว่าเพื่อนในทริปเราถ่ายคลิปเยอะมาก คุณกังก็เห็น แต่... ไม่มีใครพูด เค้าก็ถ่ายกันไปเงียบ ๆ มันเลยทำให้เรานึกถึงเหตุการณ์นึงตอนที่นั่งดูละครวัยรุ่นกับเพื่อนชาวญี่ปุ่น เรื่องราวเป็นประมาณเด็กผู้หญิงไปวูฟที่เมืองเล็ก ๆ ในญี่ปุ่นเพื่อทำ thesis เรื่องอาหารญี่ปุ่น แล้วทานข้าวอยู่ อยู่ ๆ เธอก็หยิบมือถือขึ้นมาอัดเสียงกลางโต๊ะอาหารว่าเนื้ออร่อยนู่นนี่นั่นบลาๆ เพื่อนเราร้องยี้เลย บอกว่าการใช้มือถือในโต๊ะอาหารถือเป็นเรื่องไม่มีมารยาทนะ แล้วนี่ยังอัดเสียงไม่สนใจใครอีก เราเลยแบบ... เออ ใช่... เริ่มรู้สึกตัวเองน่ารังเกียจ แอบนอยเพราะพฤติกรรมของตัวเองไป หลังจากนั้นเราเลยไม่ทำอีก (แล้วก็นึกได้อีกอย่างว่า... มิน่า เมื่อวานหลังจากที่ metro station ลีเดินประกบเราตลอด... ) แต่คุณกังก็แอบใจดี คงเห็นเรานอย ๆ ก็เลยพาไปทานไอติมที่ขาย ๆ อยู่แถวนั้น... อย่างอร่อย จะขออีกถ้วยก็เดี๋ยวหาว่าไม่สำนึก... เสร็จจากการชมดอกไม้ จริง ๆ เรามีแพลนจะชมโชว์เครื่องบินงานฉลอง แล้วก็ไปอีกหลายที่ และแพลนตอนบ่ายก็มีด้วยเช่นกันว่าจะไปที่นั่นที่นี่ แต่... ทุกอย่างยกเลิกหมด เพราะงานฉลองที่จะมีในตอนเช้าถูกยกเลิกเลื่อนไปเป็นตอนบ่าย มองหน้ากัน... เลื่อนพิธีฉลองยิ่งใหญ่แบบนี้ เริ่ดอ่ะ แอบกระซิบกระซาบเม้ามอยอีกแล้วว่าเลื่อน time zone ยังเลื่อนได้ เจ๋งกว่ามั้ยล่ะ... แต่เราว่าที่เลื่อนเพราะสภาพอากาศแหละ เพราะตอนเช้ามีฝนตกปรอย ๆ จนถีง 11 โมงเลยน่ะค่ะ เราก็เลยเอาแพลนตอนบ่ายมาอันนึง โดยการเดินไปดูอนุสาวรีย์พรรคแรงงานแห่งประเทศเกาหลี (The Monument to the Korean Workers' Party) อากาศวันนี้ครึ้ม อนุสาวรีย์นี้เป็นอนุสาวรีย์สร้างขึ้นในปี 1995 เพื่อระลึกถึงพรรคแรงงาน ที่มีบทบาทมากในการปกครองแบบโซเชียลลิสต์ ค้อน หมายถึง คนงาน เคียว หมายถึง ชาวนา แปรง หมายถึง การศีกษาและสติปัญญา 3 อันถูกมัดรวมไว้ด้วยเข็มขัด ที่หมายถึงสิ่งที่ผูกรวมใจทุกคนไม่ว่าจะเป็นผู้นำ พรรคการเมือง และประชาชน ด้านใน ก็เป็นภาพสลัก เราว่าสิ่งปลูกสร้างของที่นี่งานเค้าละเอียดดีนะ เรียบกิ๊ก ทุกครั้งที่ผ่านสิ่งก่อสร้างใหญ่โตแบบนี้ มันทำให้เราเกิดคำถามในใจมากมาย จากที่นี่เราเดินทะลุไปศูนย์วัฒนธรรม อันนี้ไม่มีรูปนะคะ เพราะเค้าห้ามถ่าย ก็จะมีพวกงานศิลปะ นิทรรศการ แล้วก็ร้านขายหนังสือและของที่ระลึก มีห้องจิบชาด้วย นิทรรศการที่แสดงช่วงนี้ก็เป็นนิทรรศการภาพถ่ายของสื่อและช่างภาพจากสำนักข่าวจากประเทศต่าง ๆ ภาพถ่ายถ่ายทอดความเป็น DPRK ในแง่มุมต่าง ๆ ออกมาได้น่าสนใจดีค่ะ เราไม่สนใจหนังสืออะไร เพราะเราเจอสิ่งที่เราอยากได้ที่ร้านหนังสือของโรงแรมแล้ว เราก็เลยนั่งรอคนอื่น ๆ ซื้อหนังสือ ส่วนมากก็เป็นหนังสือพิมพ์ The Pyongyang Times แหละ ลีก็เลยมานั่งคุยกับเรา ลีดูเหนื่อย ๆ เราก็เลยชวนคุยนู่นนี่ ลีเริ่มคุยมากขึ้น ลีบอกว่าลีไม่ชอบใส่ชุดประจำชาติเลยมันอึดอัด ทุกครั้งที่ใส่พอเสร็จธุระแล้วต้องรีบเปลี่ยน ลีบอกว่าลีเพิ่งหางานได้เมื่อปีก่อนเลยไม่ถูกกดดันให้แต่งงาน แต่เพื่อน ๆ ลีก็มีแต่งงานบ้างแล้ว ลีบอกว่าลีชอบนั่น ไม่ชอบนี่ เราทึ่ง ลีพูดได้เยอะขนาดนี้ เราเลยนั่งฟัง เพราะปกติเราจะเป็นคนที่ฟังมากกว่าพูดอยู่แล้ว ลีเลยพุดใหญ่เลยคราวนี้ เหมือนเด็ก ๆ เรายิ้มขำ ๆ เยอะไปละลี ลีทำตัวไม่น่าจะใช่คนเกาหลีเหนือนะ ลีน่าจะเป็นคนไทยมากกว่า... แต่มันก็ทำให้เรารู้ว่า จริง ๆ คนเกาหลีเหนือก็เหมือนพวกเรา เรียนจบมาจากที่ดี มีศักยภาพก็ได้งานดี แต่ถ้าได้งานในกองทัพก็จะดีหน่อย มั่นคง แล้วก็สวัสดิการดี คือมันก็เหมือนบ้านเราในการเป็นข้าราชการป้ะ ก็ไม่ได้จะถูกบังคับอะไรมากมายในการใช้ชีวิต มีสิทธิ์ที่จะเลือก และความใฝ่ฝันคือทำงานเก็บเงินเพื่อไปเที่ยวโรมซักครั้งในชีวิต เพราะชอบสถาปัตยกรรมกรีกโรมัน พอทุกคนจ่ายเงินค่าหนังสือเรียบร้อย เราก็เดินกลับรถเพื่อไปทานอาหารกลางวัน ระหว่างทางเดินก็จะผ่านตึกที่อยู่อาศัยเป็นดงเลยเช่นกัน เดาเอาเองนะคะว่าถ้าอยู่แถวนี้น่าจะดี วิวสวยและน่าจะสว่างหน่อยอ่ะ... อากาศเริ่มสดใส เมฆหายไป พวกเราหอบข้าวกล่องกันไปทานที่สวนน้ำ สวนน้ำที่นี่เป็นที่พักผ่อนหย่อนใจอีกที่ของชาวเกาหลีเหนือในช่วงฤดูร้อน วันนี้มีคนเกาหลีเหนือไปเล่นพูลบ้าง ส่วนใหญ่น่าจะไปรวมตัวกันอยู่ตรงจุดงานฉลอง เลยมีแต่ชาวต่างชาติเพียบบบ นั่งทานข้าวนั่งคุยเม้ามอย แล้วก็แวะเข้าร้านกาแฟ เป็นร้านกาแฟสดที่ดูหรูและทันสมัย พนักงานแต่งตัวเรียบร้อยคอยให้บริการ แต่เนื่องจากคนเยอะ พนักงานทำไม่ทันจ้ะ เราสั่งไม่เหมือนคนอื่น คือ ช็อกโกแลตปั่น เลยได้เป็นคนสุดท้าย เพราะน้องไม่สามารถละมือจากเครื่องชงกาแฟได้ ขอบอกว่าวิปครีมที่นี่อร่อยมาก ปกติเราไม่ชอบวิปครีมนะ แต่อยากลองไง วิปครีมที่นี่ไม่เหมือนวิปครีม มันดูนุ่ม ๆ ดึ๋ง ๆ และมีกลิ่นหวานหน่อย ๆ อ่ะค่ะ ทานข้าวเสร็จกลับมาริมแม่น้ำเหมือนเดิมเพื่อรอดูการโชว์เครื่องบิน พวกเรางง ๆ นะ มันต้องรออะไรกันเนี่ย รอเป็นชั่วโมง โละแผนเที่ยวทั้งวันแบบนี้เนี่ยมันคืออะไร้ๆๆๆๆ?????... แต่นักท่องเที่ยวก็รอเยอะนะ คือเข้าไปชมพาเหรดไม่ได้ไง เลยต้องมาเฝ้าดูจากตรงนี้ ทหารก็คอยกั้นกันไป... จัตุรัสคิมอิลซุง ที่เค้ามีพาเหรดของกองทัพกัน มองจากตรงที่รอค่ะ รอกันแบบเซ็ง ๆ จะหลับ ลมพัดมาอากาศดี๊ดี น้ำมูกเริ่มไหล... แต่พอเริ่มมีเสียงยิงสลุตเท่านั้น ลุกขึ้นปีนกันขึ้นไปบนฝั่ง ทหารป่านกหวีดให้ลงไปก็ไม่มีใครฟังแล้วค่ะ สุดท้ายกลายเป็นทหารคอยดึงเหล่าคุณป้าที่ถูกเบียดไม่ให้ตกลงจากเนิน เริ่มสงสารทหาร... พอเครื่องบินเริ่มโชว์ เสียงฮือฮาก็ดังขึ้นเป็นระยะ เราอยากปีนขึ้นไปเหมือนกันนะ แต่มองไม่เห็น คนเยอะมากอ่ะ แต่เอาจริง ๆ อยากไปตรงจัตุรัสนั่นมากกว่า อยากเห็นคิมจองอึนตัวเป็น ๆ น่ะค่ะ... พอโชว์เครื่องบินหมด คราวนี้คุณกังรีบพาเดินไปตรงสี่แยกที่จะไปจัตุรัสคิมอิลซุง เพื่อรองานพาเหรดเสร็จ รอนานกว่าเมื่อกี๊อีก คนเยอะมาก อากาศเริ่มหนาวขึ้น ๆ และฟ้าเริ่มมืด เป็นครั้งเดียวในทริปที่มีอิสระ จะเดินไปถึงไหนก็ได้ แต่งานจบจะต้องมาเจอกันตรงนี้นะ เราเลยเดินไปไกลหน่อย แต่คนเยอะมาก แล้วไม่รู้จะไหนยังไงด้วย ยอมแพ้ เลยเดินกลับมาที่เดิมตรงแยกดีกว่า และพอมืดได้ที่ พาเหรดเสร็จพอดี กำลังพลเริ่มเคลื่อนย้ายออกมา เวลาที่รอคอยก็สิ้นสุดลง และ... ต้องขอโทษนะคะสำหรับภาพต่อไปนี้ ถ่ายภาพไม่ได้แล้วเพราะมืด ถ่ายเป็นคลิปค่อยยังชั่วขึ้นมาหน่อย รูปกลางคืนนี่ไม่เพิ่มแสงไม่ได้แล้ว มันมืดเลยอ่ะค่ะ แต่พอขบวนเคลื่อนออกมา เสียงล้อรถถังที่วิ่งบนถนน เสียงผู้คนทั้งคนเกาหลีเหนือและนักท่องเที่ยวโห่ร้องต้อนรับ ภาพนายทหารที่ยืนทำความเคารพอยู่บนรถถังและยุทโธปกรณ์ เราบอกไม่ถูกเหมือนกันว่ารู้สึกยังไง จริง ๆ เราเคยเห็นพาเหรดจริง ๆ ของกองทัพไทยอยู่เหมือนกันนะ แต่ไม่อลังการแล้วให้ความรู้สึกใจเต้นขนาดนี้ มีนักท่องเที่ยวคนนึง พอได้เห็นกระโดดโลดเต้น โอ้ แม๋นน ฉันไม่อยากเชื่อว่าฉันเห็นรถถังเกาหลีเหนือ แล้วก็กรีดร้องเสียสติสัมปชัญญะไป เพื่อนต้องลากแขนคนละข้าง เออๆ รู้แล้วว่าเห็น แต่ไปขึ้นรถได้แล้ว แต่เราไม่ต้องรีบ เลยยืนชื่นชมพลังกองทัพเกาหลีเหนือต่อไป (ยืนกรีดร้องแทนคนเมื่อกี๊... ไม่ใช่ล่ะค่ะ... ) กลับมาที่รถ คุณกังถามว่าเป็นไงบ้าง ทุกคนร้อง "Wow!!"... ขอว้าวดัง ๆ ว้าวแบบกระแทกเสียงหนัก ๆ แชร์รูปกันดู อาหารเย็นไม่ทานกันละ... อันที่จริงคืนนี้เค้ามีงานต่อ เป็นการเต้นรำที่จัตุรัสน่ะค่ะ พวกเราเสียดายมาก คุณกังหาตั๋วให้ไม่ได้ แต่ไม่ใช่ความผิดคุณกังนะ เพราะพวกเราไม่ได้บอกก่อนน่ะค่ะ พอกลับโรงแรม ก็มีข่าวงานพาเหรด เห็นคิมจองอึนปราศัยพอดี ทุกคนแบบ อ๊าาา... นี่เราอยู่ห่างจากเค้าแค่แม่น้ำกั้นเองเหรอ คือเราแอบขำ อ้าวว... นึกว่าเราอยากเห็นคนเดียว... ส่วนนักท่องเที่ยวที่กรีดร้องโอ้แม๋นนไปนั่น อย่างที่บอกค่ะว่าเราอาจมีโอกาสได้เจอกันอีกในที่ต่าง ๆ ในวันอื่น ๆ 2 วันถัดมา ไปเจอคุณพี่ที่เขต DMZ พี่ใส่หมวกดาวแดง ติดเข็มกลัดธงเกาหลีเหนือที่หน้าอกไปแล้วอ่ะ พี่มีการพัฒนาขั้นแอดวานซ์มาก... วันนี้ทุกคนอิ่มเอมเปรมปรีดิ์ ขึ้นห้องพัก กำลังดูข่าวพาเหรดอยู่ก็มีเสียงดอกไม้ไฟ รีบไปเกาะหน้าต่าง... ร้องว้าวอีกครั้งนึงเลยค่ะ... แก้ไข 18.10.15/12.25 น. - เพิ่มเติมใน entry เรื่องการถ่ายรูปค่ะ เกรงว่าจะเข้าใจผิดกัน คือความจริงเค้าไม่ได้โหดกับเราน่ะค่ะ แต่เพราะตัวเราเอง ตามเที่ยวสามบล๊อกละคะ บ้านเมืองเขาดูขึงขัง จริงจังนะคะ
โดย: mariabamboo วันที่: 18 ตุลาคม 2558 เวลา:7:11:43 น.
ขอบคุณค่ะคุณ mariabamboo
ถ้าเทียบกับบ้านเราก็ดูจริงจังมากค่ะ เราเองก็นึกไม่ออกนะว่าเค้าชินกับระบบแล้วเพราะปลูกฝังแต่เด็ก แล้วเค้าจะอึดอัดบ้างไหม โดย: melody_bangkok วันที่: 18 ตุลาคม 2558 เวลา:7:21:49 น.
เจอ..เบรคไม่ให้อัดเสียง ไม่ให้ถ่ายภาพ บางจุด.. อึดอัดน่าดู
เพราะ เราไปไหนก็ถ่าย ภาพชื่อสถานที่ ถ้าไม่มีก็อัดเสียงไปด้วย กันลืม ของเรายังดีกว่านะครับ ยังถ่ายภาพ แอบพูดถึง ในหมู่เพื่อน ๆ ได้ บ้าง... ซิงเกิลเกต.. อาจจะล้มไปตาม วาจา... แต่ความคิด กับงานสืบราชการลับ คงมีอยู่ต่อไป แหะ ๆ ออก ไปดูเกาหลีต่อดีกว่า เพราะไงแล้ว ของเราก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว 555 อ้าวพอ จะพูดถึงเกาหลี กับเขียนไม่ออกซะงั้น... เหมือนก่อนไป เมียนม่าร์ กลัวไปสารพัด... พอไปถึง มีทหารอยู่บ้าง แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเป็นทหารหรือ รปภ. เลยถ่ายภาพอุตลุด คงมีตอนต่อนะครับ จะแวะมาอีก ถ้าไม่ลืมชื่อ โดย: ไวน์กับสายน้ำ วันที่: 18 ตุลาคม 2558 เวลา:9:48:16 น.
ขอบคุณค่ะคุณไวน์กับสายน้ำที่แวะมาเยี่ยม
ถามว่าเราอึดอัดไหม เราไม่อึดอัดนะ ชินมั้งคะ เค้าไม่ให้ทำเราก็ไม่ทำ ขอโทษ ๆ ไป ก็เราไม่รู้ แต่เราว่าประเด็นน่าจะอยู่ที่เค้าสงสัยเรามากกว่าว่าเราทำงานสื่อฯน่ะค่ะ แล้วในกรุ๊ปเราไม่มีใครอัดเสียงด้วย ตอนที่บอกคนอื่นว่าเราโดนเรื่องพูดอัดเสียง คนอื่นยังมองหน้าเรางง ๆ ถามว่าเราต้องพูดด้วยเหรอ ไม่ใช่รีวิวสินค้า วัฒนธรรมที่ต่างกันมากกว่าค่ะ... ^^; ใช่ค่ะ อารมณ์ประมาณนั้นว่าก่อนไปจะเจออะไร ที่เมียนม่าร์เราเคยโดนทหารมายืนคุมให้ลบรูปเลยด้วยซ้ำ จริง ๆ จะถ่ายรูปสถานที่ ไม่รู้หนิว่าถ่ายติดทหารมาด้วย... -*- โดย: melody_bangkok วันที่: 18 ตุลาคม 2558 เวลา:10:04:24 น.
|
melody_bangkok
Rss Feed Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] ก็แค่ผู้หญิงคนหนึ่ง ที่บางครั้งก็มีโลกส่วนตัวสูงมากมาย แต่ในบางครั้งก็พยายามจะยัดเยียดตัวเองเข้าไปในโลกส่วนตัวของคนอื่น... :P ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ... ^^ All Blog
Friends Blog
Link |
||
Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved. |