คราวที่แล้วเขียนทิ้งไว้ว่าจะเขียนบล็อกน้อยลงเพราะใกล้คลอดตอนนี้คลอดแล้ว คลอดก่อนกำหนด 3 สัปดาห์ ประสบการณ์คลอดในต่างประเทศเราไม่ประทับใจนะ เจ็บมาก แต่ขอไม่เล่า ถ้าอยากอ่าน เพื่อนๆ ส่องเฟสเอานะ

ที่จะเล่าคือเรื่องเงิน เงินอุดหนุนจากรัฐบาลออสเตรเลียสำหรับแม่ๆ หากลาคลอด จะขอรับเงิน Parental Leave Pay ได้สูงสุด 18 สัปดาห์ เงื่อนไขคือต้องหยุดทำงานก่อนคลอด 3 เดือนหรือทันทีที่คลอด และหากกลับไปทำงานเมื่อไหร่ จะไม่ได้รับเงินส่วนนี้อีกต่อไป และผู้ขอรับเงินต้องทำงานมาแล้วอย่างน้อย 10เดือนก่อนคลอด

ปัญหาที่เจอคือคนที่ทำงาน self-employedบางคนพิสูจน์ได้ยากว่าทำงานมาแล้วครบจำนวนเดือนหรือจะให้ทิ้งลูกค้าไม่ทำงานเลยตลอด 18 เดือนก็ไม่ได้ ทำให้หลายคนสละสิทธิ์ หรือเสียสิทธิ์ เช่นเราเป็นต้น

เพื่อนนักแปลอีกคนหนึ่งเลือกที่จะหยุดทำงานทุกอย่างเพื่อรับเงินส่วนนี้ ซึ่งรัฐบาลออสเตรเลียให้ในอัตราค่าแรงขั้นต่ำเท่ากับ $695ต่อสัปดาห์ ข้อดีคือเลี้ยงลูกอยู่บ้านก็มีเงินใช้ ใช้เวลากับครอบครัวได้เต็มที่ไม่ต้องห่วงเรื่องเงิน

ส่วนเราเลือกที่จะไม่รับเพราะขนาดพักฟื้นที่โรงพยาบาลก็ยังให้สามีเอาคอมพ์ไปให้เนื่องจากสัญญาลูกค้าไว้หลายรายว่าจะส่งเอกสารแปลให้ในวันที่ระบุ ตอนคุยกับลูกค้าไม่รู้ว่าจะคลอดก่อนกำหนดที่หมอกำหนดไว้คือกำหนดไว้แล้วว่าจะคลอดที่ 38 สัปดาห์เพราะเราเป็นเบาหวานชนิดฉีดอินซูลินแต่ลูกดันคลอดตอน 37 สัปดาห์ ถุงน้ำคร่ำแตกระหว่างอยู่บ้านรอเจ็บท้องคลอด แม่ก็ปั่นงานแปลกระจุยเลย

ข้อดีของการเลือกที่จะไม่รับเงินอุดหนุนส่วนนี้คือลูกค้าของเราจะยังคงแปลงานกับเรา และเขามั่นใจได้ว่า เราไม่ทิ้งลูกค้า เรามีลูกค้าประจำเพราะทำแปลเป็นงานเต็มเวลามาหลายปีไม่ใช่แปลเล่นๆ หลังว่างจากงานประจำเหมือนหลายคน ทำให้เราเป็นห่วงลูกค้า อย่างหนึ่งที่จำไว้เสมอคือ ถ้าออกจากตลาดไปแล้วจะกลับเข้ามาใหม่ ทำได้ยาก นักแปลหน้าใหม่เกิดขึ้นทุกวัน ตัดราคากันก็เยอะ ถ้ามีลูกค้าดีๆก็อยากจะให้อยู่ใช้บริการกันไปนานๆ

ว่าแล้วก็มีเรื่องให้ใจหายวันก่อนสำนักกฎหมายแห่งหนึ่งที่ส่งงานแปลมาให้เราตลอด 4-5 ปีงานมีประจำ จ่ายเงินตรงเวลา ไม่เคยต่อราคา ส่งอีเมลมาแจ้งเราว่า กำลังชำระบัญชีเพื่อจดเลิกกิจการ อ่านแล้วอึ้ง เหมือนเสียเพื่อนรัก วันนั้นรู้สึกเหมือนชีวิตว่างเปล่า ลูกค้ารายอื่นก็ยังอยู่แต่รายนี้เป็นลูกค้าชั้นดีที่เรารักมาก ก็ได้แต่รู้สึกเสียดาย

ถึงอย่างไร ช่วงปลายปีนี้เรารับงานน้อยลงจะรับชิ้นที่มั่นใจว่าส่งงานได้ตามเวลา และมีนักแปลในทีมช่วยทำจริงๆ นักแปลหลักของเราเราจ่ายงานแปลอังกฤษเป็นไทยเท่านั้น ส่วนไทยเป็นอังกฤษ เราต้องแปลเองเพราะเรารู้สไตล์ลูกค้า ไม่งั้นต้องมานั่งแก้งานเยอะ เสียเวลา

นอกจากนี้ตั้งแต่ต้นปี เราตัดลูกค้าหลายรายออกจากรายชื่อลูกค้าทั้งประเภทจ่ายเงินไม่ตรงกำหนด เงื่อนไขการจ้างงานไม่เป็นธรรม และอื่นๆ หายไปครี่งนึงรู้สึกโหวงเหวง ใจนึงก็ถามตัวเอง หาเรื่องป่ะวะ อยู่ดีๆ ตัดทางทำกิน อีกใจก็คิดว่าปล่อยไปน่ะดีแล้ว ทำให้ลูกค้าที่อยู่ด้วยแล้วสบายใจดีกว่า

พอมีลูกแล้ว priority เปลี่ยนไปก็จริง แต่เรามองไกลกว่านั้น มองเลยไปว่าถึงเวลาที่ลูกเข้าเตรียมอนุบาลเราต้องยังคงมีงานทำ ไม่ใช่มาเริ่มอะไรใหม่ พี่คนหนึ่งที่รู้จัก ทำงานเป็นทนายความในไทยมานาน พอแต่งงานตามสามีมาอยู่ต่างประเทศมีลูกแล้วก็หยุดทำงาน ทุ่มให้ลูกหลายปี พอลูกโต ก็เริ่มหางานทำ ทำให้ต้องเรียนเพิ่มเติมเพื่อปูพื้นในการประกอบอาชีพในวัย40 กลางๆ สำหรับเราถ้าเรา 40 เราคงไม่เริ่มอะไรใหม่ สู้ต่อยอดทุนเดิมไปเลย ไม่งั้นกว่าจะสร้างฐานลูกค้ากิจการอยู่ตัว ก็ 50 ช่วงอายุนั้น เราว่าเป็นช่วงที่เริ่มผ่อนคลายทุกอย่างอยู่ตัว เตรียมตัวพัก หรือทำงานน้อยลง ไม่โหมมาก รักษาสุขภาพดีกว่ามั้ย

เพื่อนคนหนึ่งในวัย 40 อยากเป็นนักแปลที่ไม่ได้เรียนพื้นฐานการแปลหรือทำอะไรใกล้เคียงด้านนี้มาก่อน ก็เพราะติดลูกต้องเลี้ยงลูกหลายปีจนโตแล้วถึงค่อยมีเวลาได้ทำในสิ่งที่ตัวเองอยากทำ จะว่าเสียโอกาสในชีวิตก็ไม่เหมาะ เพราะลูกคือสิ่งที่ดีที่สุดอย่างหนึ่งในชีวิต

เป้าหมายชีวิตในวัย 40 ของเราเดิมคืออยากเรียนต่อปริญญาเอก แต่ไม่ทันแล้ว เพราะได้ปริญญาใจตอน 35 เรื่องครอบครัวเลยกลายมาเป็นเป้าหมายในช่วงนี้

ลูกชายเราชื่อเด็กชายสัญญา มัลคอล์ม ดักลาส ได้ชื่อตามคุณตา (พ่อเราเอง) บางคนนึกว่าตั้งชื่อลูกตามอาชีพแม่ (ฮา) ส่วนเราแต่งงานแล้วแต่ไม่เปลี่ยนนามสกุลเพราะต้องการรักษานามสกุลของพ่อเรา