หลังจากหายไปนาน วันนี้ขอมาเล่าให้ฟังว่าร้านอาหารที่ทำเป็นไงบ้างจ้ะ

วุ้ดดี้ ไม่ได้คาบช้อนเงินช้อนทอง บังเอิญคาบช้อนสังกะสีขึ้นสนิมมา ชีวิตเลยต้องเเปรผัน มาขายแรงงาน ที่อเมริกา อย่างสวยเลือกไม่ได้ 

วอมก่อนเสิร์ฟ

เอางี้ก่อน เวลานึกถึงภาพ อเมริกา ก็จะนึกถึงภาพความเจริญรุ่งแรง ตึกราม บ้านช่อง ผู้คน ดูเจริญหูเจริญตา โดยเฉพาะในหนังฮอลิวูด ที่เป็นแรงบรรดารใจให้วุ้ดดี้อยากมาอยู่อเมริกามาก และอีกอย่าง ชอบการเรียนรู้ภาษาอังกฤษเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว อีกทั้งมีความฝันที่อยากจะพูดอังกฤษทุกวัน วุ้ดดี้เลยมาแลกเปลี่ยนกับครอบครัวอุปถัมป์ชาวอเมริกัน ที่รัฐอาคันซอเป็นเวลา 1 ปีทำให้วุ้ดดี้รู้สึกมีความผูกพันและชอบอเมริกาขึ้นมาเป็นเป็นหลายเท่า และแล้วชีวิตที่ผันให้มาอยู่อเมริกาจนได้

พูดถึงเรื่องงานมีงานเยอะแยะให้เลือกทำคะ อยู่ที่ว่าเขาจะให้เราทำไหม ส่วนของวุ้ดดี้ก็คงไม่พ้นงานในร้านอาหาร การจะเข้ามาทำงานในร้านอาหาร ไม่ยากและไม่ง่าย แต่จะมีโอกาสมากกว่าใคร หากท่านมีใบโซเชียวซีเคียวริตี้ หรือใบเสียภาษี ซึ้งร้านอาหารส่วนใหญ่จะขอไว้ เพื่อออกเพย์เช็ค ทำเรื่องเสียภาษี หากใครไม่มี จะมีโอกาสได้งานยากกว่า หรือ โดนนายจ้างกดขี่ค่าแรงได้ วุ้ดดี้โชคดี ได้ใบโซเชียลจากโครงการ work an travel เลยสามารถรับ เพย์เช็ค ได้ (หากมากับโรงเรียน ก็สามารถเรียนคลาส บิสิเน็ต และขอให้โรงเรียนออกใบโซเชียวได้เช่นกัน)

โอเค ใบโซเชียลพร้อม เราก็เดินออกหางานค่ะ งานในร้านอาหารนี้ มีหลายตำเเหน่งให้ท่านเลือก หลายคนอาจจะเลือกเป็นเจ้าของร้าน คนทำฝั่งผัด คนฝั่งทำออเดิฟ ซึ่งที่นี่จะเรียกว่า แอ๊ปปะไทเซอร์ หากร้านขายซูชิ ก็จะมีซูชิแมนคอยปั้นซูชิคะ ที่ขาดไม่ได้เลยคือ คนเก็บจาน หากวันไหนคนเก็บจานไม่มา ร้านจะยุ่งเป็นพิเศษ ที่ร้านก็จะมีโฮสคนสวย พาลูกค้าไปนั่งที่โต้ะ มีคนเก็บเงินหรือแคทเชียร์ และอาชีพสุดท้ายคนล้างจานจะเป็นอาชีพที่เหนื่อยที่สุด และน่าเห็นใจที่สุด  ส่วนวุ้ดดี้ขอเลือกเป็นตำเเหน่งที่น่าหมันไส้ที่สุดคือ สาวเสิร์ฟ บ้าอำอาจค่ะ เป็นอาชีพที่ วุ้ดดี้ฝันมาต้ังแต่เด็ก จำได้ว่าตอนเด็กๆ ชอบเล่นขายของมาก ชอบตื่นมาแต่เช้า มาตั้งหม้อข้าว หม้อเเกง พูดคนเดียว ไม่ก็ไปชวน อีปุ้ อีอิ๋ว เพื่อนสมัยเด็กๆ ให้มาเล่นด้วย แต่มันมาไม่ได้เพราะมันยังถูบ้านไม่เสร็จ วุ้ดดี้เสร็จแล้ว 

ร้านในอเมริกา พนักงานเสิร์ฟต้องใช้ทักษะการพูดคุย หน้าตายิ้มแย้ม และมีความรู้เกี่ยวกับอาหารและเครื่องดื่มพอสมควร เพราะลูกค้าที่มานั่งจะมีคำถามเเปลกๆ ตลอดเวลา ซึ่งคำถามที่เจอบ่อยคือ

วันนี้มีอะไรพิเศษ นั่นอาจจะหมายถึง อาหารราคาพิเศษ หรือราคาอาหารกลางวัน lunch spacial , Monday spacial วันจันทร์อาจมีเหล้าครึ่งราคา หรือ อังคาร มีเบียร์ครึ่งราคา มากินตั้งแต่สิบโมงครึ่งถึงบ่ายสาม จะได้กินอีกราคาหนึ่ง บางวันจำวันผิด บอกลูกค้าไปผิด ก็จะโดนทางร้านดุเอาได้ง่าย ดังนั้นห้ามพลาดวันค่ะ

ถามเยอะถามเเยะไปกว่านี้คือ การเเพ้ อันนี้เจอบ่อยเช่น เเพ้ถั่ว แพ้นม เเพ้อาหารทะเล เเพ้ไข่ แพ้ไก่ อันนี้วุ้ดดี้ขอเเพ้ ขั้นกว่าไปอีกจะมีเเพ้กลูเทน หรือ gluten free diet ที่ลูกค้ากินอะไรที่เป็นข้าวสาลี ข้าวไรท์ ข้าวบาร์เรย์ ซอสถั่ว อันนี้ต้องดูดีๆ เพราะหากลูกค้ากินแล้วเกิดนางชักขึ้นมา ทางร้านอาจโดนฟ้องร้องได้ ยิ่งที่อเมริกาแล้ว เรื่องตลกๆ ก็เอามาฟ้องร้องกัน จนชนะคดีได้เงินไปหลายราย เมื่อวานลูกค้าจะสั่งสาเก หรือเหล้าญี่ปุ่น นางก็เเพ้กลูเทน กว่าจะสั่งกว่าจะกินได้นานมาก ต้องใช้ความอดทนสูงในการรอการตัดสินใจของนาง  วุ้ดดี้ต้องบอกว่ามีกลูเทนไปเลย เพื่อความปลอดภัยทั้งสองฝ่าย กูเหนื่อยตอบ รีบสั่งเลย

ไม่พอถามอีกว่า ส่วนประกอบอาหาร เช่น ปลา กุ้ง ไก่ หมู หมาของร้านเธอมาจากไหน ซึ่งของในร้านมีเยอะมาก ไม่รู้เลยมาจากไหนตอไหน ลูกค้าเรื่องเยอะบางท่านก็อยากจะรู้เพราะไม่เชื่อมันในผลผลิตของบางประเทศ ซื่งอาจเจอสารปนเปื้อน (มั้ง) ไม่มีมาตฐานการผลิด หรือใช้แรงงานเด็ก หรือแรงงานทาส เรื่องเล็กๆน้อยลูกค้าชอบเอามาถาม 

วันก่อนมีอีป้ามากิน ถามว่า กุ้งมาจากไทย เวียดนาม จีน หรือ เเม็กซิโกคะ เพราะถ้ามาจากเวียดนามไม่กิน วุ้ดดี้ไม่รู้ก็ต้องบอกว่ามาจากเเม็กซิโกค่ะ เพราะตัวใหญ่ ไม่มีสารเคมี ไม่ใช้เเรงงานเด็ก อีป้าเลยตกลงกินกุ้ง อะไรอย่างนั้น ถ้าที่ไทยมีอะไรก็กินหมด เพราะหิวค่ะ

ถามอีก ว่าอาหารจานนี้ทำอย่างไร เธอทำเองหรือเปล่าเนี่ย ค่ะคุณคะแค่เสิร์ฟพวกเธอ ชั้นก็เดินขาลากแล้ว  ชั้นยังต้องมานั่งบอกวิธิการทำอีกหรอค่ะ เข้ายูทุป กูเกิ้ลค่ะ แต่ด้วยสปิริตนักเสิร์ฟเราต้องปั้นหน้ายิ้มหวาน วุ้ดดี้ถ้าว่างก็จะบอกไปคร่าวๆ อธิบายซะยืดยาวให้รู้ลึกตั้งแต่ไปตลาดเลือกซื้อของยันล้างจานเสร็จ ถ้ายุ่งก็จะบอกว่า ชั้นไม่เคยทำกับข้าวเลย ไม่รู้เลยเขาทำอย่างไร ฉันหวังว่าเธอคงจะชอบและอร่อยในการรับประทานอาหารนะคะ เสร็จวิ่งหนีจ้า

มีอีกคำถามที่เคยโดนลูกค้าถาม "เธอรู้ไหวว่าฉันเป็นใคร ฉันรู้จักและเป็นเพื่อนกับเจ้าของร้าน เธอรู้ไหมเขาจะเข้ากี่โมง หรือรู้จักกับผู้จัดการร้าน เค้าอยู่ไหมฉันอยากทักเขา" ค่ะ วุ้ดดี้ก็รู้จักค่ะ รู้จักดีด้วย เพราะเช็คที่แล้วจ่ายกูไม่ตรง แถมเมื่อวานยังส่งข้อความาหาบ่นเรื่องนู้นเรื่องนี้อยู่เลย จะบอกว่า ฉันก็รู้จักเจ้าของร้านเหมือนกันคะ รู้จักนานมากกว่าเธออีกเผลอๆ

มีอีก อีพวกชอบถามว่าอะไรอร่อย อะไรควรจะกิน ชั้นสั่งแค่นี้พอไหม หรือเเนะนำไป แล้วไม่สั่ง คุยตั้งนาน เช่น ถามถึงแกงพะเเนง วุ้ดดี้ก็ต้องอธิบายว่าอร่อยมาก มันเป็นอย่างงั้นอย่างงี้ มันอร่อยอย่างงั้นอร่อยอย่างงี้ ใช้เวลา และขั้นตอนหลายขั้นตอน ออกมาอร่อยเลิสมาก กินเเล้วเหมือนขึ้นสวรรค์ แต่สุดท้ายและไม่ท้ายสุด นางไม่สั่งอันที่ถาม จะสั่งผัดไทย เพราะคิดมาจากบ้านแล้ว วุ้ดดี้เเอบเงิบนิด แต่ก็ยิ้มสู้คะ ถ้ารู้จะกินผัดไทย วันหลังอย่าถามนะคะ ยุ่ง

อีกคำถามที่วุ้ดดี้เจอบ่อย คือ "เธอ อาหารที่ฉันสั่งอยู่ไหน ทำไมช้า ฉันรีบ" วุ้ดดี้ก็รีบค่ะ จะอะไรนักหนา เราเหมือนคนทำกับข้าวหรือไม่ ตอบได้เลยว่าไม่ ถ้าลูกค้าถามอย่างงี้ เราต้องปั้นหน้าและยิ้มกว้างๆ ตอบไปว่า "เดี๋ยวจะไปเช็คออาหารให้นะคะ กรุณารอสักครู่ ขอโทษอย่างมหาศาลนะคะ ขอโทษจริงๆ เสียใจจังเลยค่ะ รู้สึกกังวลจังเลยค่ะ เดี๋ยวมานะคะ ขอเข้าครัวไปตามอาหารก่อนนะคะ" หน้าตาตอนนั้นต้องวิตก กังวลตามไปด้วยนะคะ ยิ้มไม่ได้เลยนะ จากนั้นวุ้ดดี้ก็จะเดินเข้าครัว หยิบขนมจุบจิบเข้าปาก กินโค้ก เม้ากับเพื่อนเวท และเดินผ่านไปในครัวทำมองๆ และ ดูว่าคนครัวไม่ลืมออร์เดอร์ หรือ กำลังผัด กำลังทำออร์เดอร์อยู่ไหม หากคนครัวกำลังทำอยู่ วุ้ดดี้ก็จะสบายใจ และเอากระดาษทิชซู่เช็ดปาก ก่อนที่จะเดินไปหาลูกค้า และยิ้มกว้างๆ อธิบายกับลูกค้าว่า อาหารกำลังมาค่ะ ขอเวลาไม่ถึงนาทีนะคะ ซึ่งบางทีกินเวลาไป เกือบยี่สิบนาทีก็มี หน้าลูกค้านี่เป็นตูดเล้ย นะโยบาย รอได้ก็รอ รอไม่ได้ก็ต้องรอ คะ

คำถามสุดท้ายและไม่ท้ายสุดของวันนี้คือ เธอ ชั้นไม่มีเงินเลยช่วงนี้ ฉันไม่ทิปเธอได้ไหม ชั้นจนมาก วุ้ดดี้ได้ยินอย่างนี้ ก็จะยิ้มกว้างๆ และบอกว่า ขอพระเจ้าคุ้มครองเธอนะ คิดในใจ จ่ายครบก็ดีแค่ไหนแล้ว แล้วเจอกันตอนมีเงินพอนะคะ ตอนนั้งถามเยอะกินยากและใช้กูรุนแรงมาก เคสนี้เป็นเคสรุนแรงที่นานๆเจอที เยอะได้แต่ห้ามไม่มีตังนะจ้ะ

ตอนนี้เริ่มรู้สึกเพลียๆตับอย่างบอกไม่ถูก ตาเริ่มเบลอ

วันนี้เอาเบาๆ มาเม้ากัน วันหลังจะมาเล่าเม้าให้อ่านกันเพลินๆอีกนะคะ (หากมีการพิมพ์ผิด สะกดผิดกรุณาบอกด้วยนะคะ)

สวัสดีคะ