เสาร์ ที่ 20 ตุลาคม 2012

เราย้ายมาที่นี่เพราะทนความลำบากในการเดินทางของเเอลเอไม่ได้อีกต่อไปแล้ว รถเมล์มานานมาก แต่ละคัน มานานจนกลับบ้านช้า ลำบากมาก หากเลิกงานสามทุ่มครึ่ง รถเมล์ก็มาชม ละคัน ซึ่งต้องขึ้นสองต่อ ถึงบ้านเอาจริงๆก็เกือบเที่ยงคืน 

ส่วนงานก็ไม่ลำบากเท่าร้านไทยที่เคยทำเท่าไร ร้านนี้ได้เป็นเวท ทำงานเป็นระบบมาก ต้องดูแลเซ็คชั่นของตัวเอง มีเมเนเจอร์ที่ใจดี ชื่อ ซาโอริ เป็นคนญี่ปุ่น นิสัยดีมาก เราไม่คิดมาก่อนว่าการทำงานที่ลำบากในอเมริกา จะได้มาเจอคนดีๆ ในร้านญี่ปุ่น โจโจซาน แห่งนี้ ที่นี่เพื่อนร่วมงานที่คนใจดีกับเรามา ทั้ง เจนสัน แคทรีน แจ็คกี้ อาร์วิน โทโมโกะ ลักซาน่า ซูซานน่า มิเชลหรือ เเอนนี่ รอเรล เฮย์เซิล ดีโอน่า มาร์ทา เอลลิน่า เอ็ดดี้ เหล่านี้เป็นเวทที่เรารู้จักและเจอบ่อยๆ ส่วน นิมิ เป็นเมเนเจอรศรีลังกา ที่ออกจะเป็นนางมารร้าย ส่วนซูชิเชฟ ทั้ง ชินซาง เจอร์รี่ อิริค ซันนี่ เเดเนียล จอร์ช นิโก้ มาซา ก็นิสัยดีกับเรามาก ทั้งคนในครัว ออทโตะ ฮารุ เฟอร์นานโด และอีกมากมาย บัสบอยนิสัยดีๆ ทั้ง วินเซนเต้ ฮวน ไม่รุ้ว่าฉันมาทำอะไรอยู่ชิคาโก้ ทุกอย่างที่เเอลเอดูเหมือนลงตัว และชินกับความลำบากในการเดินทางเเล้ว แต่ไงเสีย เรื่องเงินอาจจะไม่ดีมาก เพราะโดนหักเยอะ และเปอร์เซ็นทิปของเราได้น้อยจนน่าตกใจ เราทำงานไม่ดีมาก เพราะอาหารมีรายละเอียดเยอะและลูกค้ามักจะขอโน่นนี่นั่น เพิ่ม ไม่เอานี่ ไม่เอาโน่น ไม่เอานั่น เหนื่อยกับมันมาก และก็มีออร์เดอร์ผิดบ่อยๆ แต่ความผิดพลาดที่ทำนั้น เอาไม่เอาเรื่องอะไรมาก เหมือนร้านไทยที่เคยทำ เขาไม่ว่าแต่บอกให้ระวัง เราก็พยามมากที่จะไม่ให้เกิดข้อผิดพลาด แต่มันยากเหลือเกินฮ่าๆ ลูกค้าก็เป็นพวกแขกขาว อาหรับ เอาใจยาก กินยากๆ ขอโน่น ขอนี่ เยอะอะ เดินกันตีนลากดินเลย แต่ก็อดทนไว้ เพราะที่นี่งานจ่ายเป็นชั่วโมง และทิปต่างหาก แต่มีข้อเเม้ว่า หักเเท็กเยอะมากกกก เยอะจนน่าใจหาย แต่ก็นะทำไปก่อน ถูกต้องตามกฎหมาย ฮ่าๆ 

ที่ร้านส่วนใหญ่เป็นชาวอินโดนี่เซีย ญี่ปุ่น ฟิลิปินส์ ฮิสเเปนิก และคนไทยคนเดียวคือเรา  ทำให้เราต้องใช้ภาษาอังกฤษอย่างเดียว ซึ่งเราชอบมากก เราอยากทำร้านอย่างนี้มานาน เพราะภาษาอังกฤษจะได้ดีขึ้น และไม่มีไทยดรามาแน่ๆ