|
| 1 | 2 | 3 | 4 |
5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 |
12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 |
19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 |
26 | 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
ลิ้นชักกับสมุดบันทึก
จขบ.เป็นคนไม่ชอบเขียนบันทึก
เท่าที่จำได้บันทึกเล่มแรกที่เขียนในชีวิต คือ บันทึกรายรับรายจ่าย และกิจวัตรประจำวันที่ครูให้เขียนสมัยประถม... แต่นั่นก็นานมาแล้ว และไม่น่าจะเข้าข่ายบันทึกสักเท่าไหร่
ถ้าหากยกเว้นบันทึกสีชมพู สมัยม.ปลาย ที่จำใจเขียนเพราะใครคนหนึ่งขอร้องแกมบังคับว่าอยากเก็บเอาไว้อ่านเวลาที่เขาไม่อยู่ สมุดบันทึกส่วนตัวเล่มแรกที่เกิดจากความตั้งใจจริง ที่อยากจะบันทึกเรื่องราวเก็บไว้ในนั้น คงเป็นช่วงที่เรียนอยู่ปีสองในมหาวิทยาลัย
มันเป็นสมุดบันทึกเล่มเล็ก ขนาดประมาณสักคืบหนึ่ง...ด้านหน้าเจาะรูร้อยหนังยางแทนเชือกเส้นหนึ่งสำหรับเก็บบันทึก ไม่ให้ใครมาละเมิดอ่านโดยไม่ตั้งใจ ด้านในเป็นกระดาษปอนด์สีขาว ไร้ลวดลายและเส้นบรรทัด ซื้อมาจากแผงหนังสือทำมือบนสนามหญ้าในสวนสาธารณะริมแม่น้ำเจ้าพระยา ราคาจำไม่ได้ แต่คงไม่น่าจะเกินหลักร้อยต้นๆ
ตอนนี้..บันทึกเล่มนั้นยังคงอยู่ แต่ถูกวางลืมไว้ในลิ้นชักหลายปี ทั้งที่ยังมีหน้าว่างท้ายเล่มหลงเหลืออีกหลายสิบแผ่น แต่ จขบ.ไม่คิดจะเขียนต่อให้หมดเล่ม ยังปล่อยให้ว่างอยู่อย่างนั้น และคงจะเป็นเช่นนี้ต่อไป...
ไม่รู้ว่าคนอื่นจะเป็นยังไง แต่ดูเหมือนว่ายิ่งโตเป็นผู้ใหญ่ จขบ.ก็ยิ่งจดจำเรื่องราวสมัยเป็นเด็กได้มากขึ้นเรื่อยๆ เพื่อนสมัยเด็ก ครูที่สอนตอนชั้นอนุบาลและประถม ไปจนถึงคุณตา ชายชราข้างบ้านที่เคยเก็บลูกโป่งที่ลอยไปติดต้นไม้ให้ตอน 4-5 ขวบ แผลเป็นจากการหกล้มครั้งแรก เรื่องรายละเอียดเล็กๆ น้อยที่ไม่น่าจดจำได้สำหรับสมองเด็กวัยนั้น กลับปรากฏแจ่มชัดเสียยิ่งกว่าเหตุการณ์ปัจจุบันที่เพิ่งเกิดเสียอีก
บ่อยครั้ง ที่เราจำไม่ได้แม้แต่ชื่อของคนที่เพิ่งพบหน้า และพูดคุยกันไปหยกๆ แต่จำชื่อ-นามสกุลจริงของเพื่อนที่เลขที่นั่งสอบติดกันสมัยประถมได้ เราจะเรียกมันว่าอะไร? ถ้าไม่ใช่ความทรงจำในวัยเยาว์ที่แสนงาม
ลึกๆ แล้ว ในตัวเราทุกคนอาจยังมีเด็กเล็กๆ อีกคนหนึ่งซุกซ่อนอยู่ พวกเขาไม่ได้อยู่ที่ไหนไกล แต่กำลังนั่งมองดูชีวิตความเป็นไปของ "ผู้ใหญ่" อย่างตัวเราอยู่ข้างหน้าต่างบานหนึ่ง เหมือนที่เรากำลังมองกลับไปในอดีตผ่านหน้าบันทึกนี้ก็ได้
...........................
สมุดปกแข็งเล่มนั้นยังวางอยู่ก้นลิ้นชักเมื่อค้นเจอ
ปกสีเหลืองนวลเริ่มมีสนิมกระดาษจับเป็นจุดๆ เพราะความชื้นและอากาศ หนังยางเปื่อยยุ่ยจนแทบไม่เหลือความยืดหยุ่นเมื่อทดลองดึง แต่เมื่อเปิดอ่านข้างใน ตัวหนังสือยังคงทำหน้าที่ของมันอย่างซื่อสัตย์ ถ่ายทอดอารมณ์ ความรู้สึกนึกคิดของตัวเราในช่วงเวลาหนึ่งไว้
บางเรื่องก็น่าขัน บางครั้งก็น่าอับอายจนไม่น่าเชื่อว่าครั้งหนึ่งเราเคยคิดและรู้สึกอย่างนั้น
แต่บางเรื่อง-ก็ชวนให้ตระหนกและตระหนักว่า ช่วงชีวิตที่ผ่านมา...เราได้ละทิ้งความฝัน ความหวัง และความเชื่อมั่นในบางสิ่งบางอย่างไปพร้อมกับวันเวลาที่เติบโตไปมากเพียงใด?
จะดีไหม-ถ้าหากหมั่นหยิบบันทึกเก่าๆ ออกมาเปิดอ่านดูบ้าง แทนการทอดทิ้งและมุ่งมั่นแต่จดบันทึกเล่มใหม่ๆ เพียงอย่างเดียว
ในห้วงเวลาที่คุณสับสน มองหาหน้าต่างสักบานไม่เจอในชีวิต ยังมีลิ้นชักและสมุดบันทึกเก่าๆ รออยู่อย่างซื่อสัตย์ และจริงใจไม่แพ้กระจกบานใด
Create Date : 08 เมษายน 2552 |
|
2 comments |
Last Update : 8 เมษายน 2552 1:43:39 น. |
Counter : 721 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|
บันทึกของหนูนี่ก็น่าอายใช่ย่อยครับพี่จิ๊บ แหะๆ