Bloggang.com : ผ้าไหมไทย : เปิดตัว การนินทาหลังครัว

เปิดตัว การนินทาหลังครัว

มาสวัสดีกับเพื่อนๆ อีกครั้ง ตาตั้งใจจะเปิดบล็อคนี้ตั้งนานแล้วคะ คืออยากเอาประสบการณ์การทำงานของตัวเองมาเล่าสู่เพื่อนๆ ฟัง จุดประสงค์ของบล็อค ก็คืิอประสบการณ์ล้วนจากกานทำงานอยู่ในครัว มาเกือบ 7 ปี ที่อยู่่ต่างประิทศ ไม่รวมถึงทำขนมขายกับแม่นะคะ

ตาอยากเอาประสบการณ์ที่ผ่านมา อาจจะมีเกล็ดความรู้เล็กน้อยๆ มาเล่าสู่เพี่อนๆ ฟัง เพี่อความบันเทิง หรือ อ่านแก้เหงา อ่านแล้วช่วยให้เพี่อนบางคนกำลังท้อ กำลังหมดกำลังใจ มีกำลังใจที่ดีขึ้น นึกว่า เออ นึกว่าฉันเป็นคนเดียว ยังมีคนอีกหลายๆ คนมีความทุกข์ หมดหวัง หมดกำลังใจ มากกว่าฉันอีกตั้งหลายคน

ตาคิดอยู่นานคะ ว่าจะเอามาทำบล็อคใหม่ ส่วนเรี่องราวต่างๆ ตาเขียนไว้เยอะมาก เพี่อเอาไว้สอนตัวเองเวลาเราท้อ หรือ เตือนความจำตัวเองว่า อย่าหลงระเริง ยังมีอุปสรรค์ต่างๆ อีกมากมายขวางหน้าเราอยู่ ที่ตาลังเลอยู่ เพราะการเขียนภาษาไทยตา ตอนนี้ห่วยแตกมากคะ การเีรีบยเรียงถ้อยทำ หรือ การใช้ภาษาไทยไม่ได้อยู่ในขั้นที่ดีเลยก็ว่าได้ กลัวเพี่อนๆ เข้ามาอ่านแล้ว งง และสงสารคนอ่าน

แต่วันนี้คนที่ทำให้ตาอยากเขียนขึ้นมา ทำให้เกิดฮึด อยากจะเขียน อยากจะเล่าเรี่องราวของตัวเองการทำงานในครัวนั้น มาจาก เช้านี้ตาเข้าไปอ่าน ห้องก้นครัว กระทู้ของน้อง Bean Sprout ตาไม่รู้จักน้องเค้าเป็นการส่วนตัว และไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ แต่คำพูดบางคำ สะกิดใจตามาก และจากการได้อ่าน ทำให้รู้ว่าน้องเค้าไม่ใช่คน เวอร์ หรือ อวดตัวเอง ถึงจะเรียนสถาบันที่ทีมีชี่อเสียง น้องเค้า เป็นคนตรงๆ และจริงใจในการพูด

กระทู้นี้ที่ตาเข้าไปอ่าน และทำให้เกิดอยากเขียน อยากแชร์ประสบการ์ในการทำงานในครัว ว่าไอ้บางครั้งที่เค้าคิดว่ามันสนุก และได้เงินเยอะนะ บางทีมันตรงกันข้ามอย่างสิ้นเชิงนะ

คำว่า นรกบนดิน อย่างที่คนเค้าพูดกันบ่อยๆ นะ ตาว่ามันมีจริงนะ แต่บางทีเราก็ได้ขึ้นสวรรค์บางเป็นบางครั้ก็มีเหมือนกัน ไม่มีอะไรเลวที่สุด ไม่มีอะไรที่ดีที่สุด สิ่งที่คิดว่ามันสุดๆ แล้ว วันหนึ่งมันก็จะมีสิ่งที่ยิ่งกว่ามาแทนที่เสมอ

ทุกคนทำงานต่างกัน หรือทำงานคล้ายกัน แต่ต่างกันที่สถานที ต่างเวลา ต่างเพี่อนร่วมงาน มันก็จะมีประสบการณ์ที่ต่างกันไป ตาทำงานมาหลายที ส่วนมากก็ร้านอาหารหนีไม่พ้นสำหรับคนต่างชาติ ที่ภาษาไม่ค่อยเก่ง หรือ ไม่ได้จบยูดีๆ หรือจบทีนี้ การหางานในระดับออฟฟิศในเมืองเล็กๆ มันยากสำหรับคนต่างชาตินะตาว่า แล้วแต่โชคด้วย คือฝรั่งบางคนเค้าคิดว่าเรามาจากประเทศเล็ก ยากจน ความรู้ความสามารถคงไม่มี แต่จรืงๆ ตาว่าคนเอเซีย มีกิ้นกมากกว่าพวกเค้าซะอีก

ตาผ่านงานมาหลายที่คะ ตอนแรกเป็น Sale Associate ชี่อฟังดูหรูนะ ตาว่า แต่จริงๆ แล้วมันแปลว่าอะไรก็ไม่รู้ รู้แต่ว่า ตาทำงาน ผู้จัดการยันภารโรงเลยคะ ทำทุกอย่าง จับขโมยด้วยได้ทุกวันคะ เหมือนโปลิสเลย แต่สิ่งที่พ่อบ้านตากลัวมากก็คือ กลัวพวกหัวขโมยยิงตาย เพราะเมืองที่ตาอยู่มีแต่คนผิวดำ ผิวขาวน้อย พอได้งานใหม่ เค้าเลยให้ตาออก

งานที่ใหม่เป็น Teller ของธนาคาร แต่เป็นแค่ Part time ตาว่าระบบการทำงานของเมกาใครว่าเร็ว ตาว่าเมืองไทยบริการเร็วกว่ามากมาย ทำช้ามาก บางทีตาเห็นเค้าให้บริการ ยังหงุดหงิด โคตรช้าเลยคะ ไม่แคร์ว่าลูกค้าจะรอนานแค่ไหน รอไได้ก็รอไป ฉันก็ทำของฉันเรี่อยๆ ไม่เร่งรีบ เฮ้ย..เห็นแล้วเบื่อคะ คิดอยุ่ในใจ ประเทศเค้าเจริญได้ไงหว่า ได้แต่คิดนะคะ ต้องทำใจให้ยอมรับ ปรับสภาพให้ได้ ไม่งั้น เราคงอกแตกตายก่อน

มองหางานใหม่ ไปสมัครกับบริษัทจัดหางาน ทำข้อสอบ พวกคิดเลขตาได้เต็มเลยคะ ทั้งๆ ที่เรียนที่เมืองไทย ตกเลขคณิตประจำ สัมภาษณ์ ตาไม่ได้บอกว่าทำงานเป็น Teller นะคะ เพราะอยากให้เค้าหางานให้เร็วๆ บอกว่าตกงาน โกหก รออีก 2 อาทิตย์ พี่สะใภ้ตัวดี มาบอกว่า ที่ไปสมัครกับบริษัทจัดหางานนั้น เค้าไม่หางานให้นะ เพราะภาษาเราไม่ดี ตอนแรกเราก็งง ทำไมพี่สะใภ้มา
บอก แล้วทำไมเจ้าหน้าที่ที่เราไปสมัครเค้าไม่โทรมาหารเราเอง หรือ ทำจดหมายแจังมาบอกว่า ความสามารถเราไม่เพียงพอ หรือคุณสมบัติเราไม่เีพียงพอ ดูออกจะเป็น Professional กว่านะ ไงพี่สะใภ้มาบอก เมี่อรู้ความจริง ก็ร้องออ เพราะเค้าเป็นเพื่อนกันนี่เอง เราเลยอดได้งาน

ถ้าจะให้บอก เสียความรู้สีกนะคะ เสียมากเลยอ่ะ ไอ้ความรู้สึก ที่ดีๆ ต่อเธอ ตั้งแต่นั้นมา ไม่เคยพูดกับเธออีกเลย จนกระทั่งทุกวันนี้ เออว่าจะมีก็มีครั้งหนึ่ง หลังจากที่พ่อบ้านตาได้งานใหม่ อีกรัฐ ตาไม่ลังเลที่จะตัดสินใจย้ายทันที เพราะสภาพที่เป็นอยู่ กับครอบครัวของพ่อบ้านตา มันอึดอัดมาก คือที่นี้เป็นเมืองเล็กๆ ฉะนั้นความเป็นอยู่ของคนที่นี้ก็ยังติดแบบหัวโบราณแบบบ้านเรานะคะ คิดอะไรแคบๆ ไม่เคยไปไหน ไม่เคยออกไปดูโลกภายนอก เหมีอนกบในกระลา ฉะนั้นการมองคนต่างชาติ หรือคนเอเซียก็คือพวกมากจากในป่า ทำนองนั้น

พอย้ายมาไ้ด้ 2 อาทิตย์ พี่สะใภ้ตัวดีโทรมาว่า วันนี้วันเกิดฉัน เธอจะให้อะไรเป็นของขวัญ พอได้ฟัง แหม! อารมร์มันขึ้นคะ ตาบอกไปเลยว่า " I'll give you a ชิท" ขอนุญาตพิมพ์เป็นภาษาไทยนะคะ กลัวฝรั่งเข้ามาอ่านแล้วตกใจ 555 พอพูดจบ พ่อบ้านตามองตา ตาค้างอ้างปากค้างเลย คงคิดว่าเมียตรูไม่เคยพูดแบบนี้เลย บอกแล้วไงว่าเมื่อมันถึงสุดๆ แล้ว ตาก็เอาบ้าง ตั้งแต่นั้นมาเธอไม่เคยโทรมาอีกเลย ดีใจคะ ที่เธอไม่โทรมาอีก สบายใจ ไม่ต้องกังวลอะไร ช่างเธอ เธอจะเอาไปนินทราก็ช่างเธอ เพระว่าไม่ได้ยิน มันอยู่ไกลกันเหลือเกิน

พอย้ายมาเข้าอาทิตย์ีที่สาม ทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ตาก็เริ่มเดินสายสมัครงาน ไปทุกที่ ทุกร้านค้า ที่อยากเข้า เพราะเป็นเมืองใหญ่กว่าเมืองที่ตาอยู่ สนุกคะ ตอนนี้ตื่นตา ตื่นใจกับสถานที่ จำไม่ได้ได้ว่าสมัครงานไปกี่แห่ง แต่จำได้และจะไม่มีวันลีมเลย เพราะตามร้าน หรือบริษัท โทรเรียกตัวตาไปสัมภาษณ์งานตา 12 แห่ง ในเวลา 1 อาทิตย์ที่สมัครไป ผิดกับรัฐที่ตาอยู่แต่ก่อน สมัครงานไปจนทั่วเมือง ไม่มีใครเรียกเลยสักรายเกือบ 1 ปี เต็มๆ ที่หางานในรัฐเก่า เค้ารับคนคะ ส่วนมาก็คนทำงานก็ผิวสี ทำให้ตาหมดหวัง หมดกำลังใจ ทำำไมหนอเราไม่มีคุณค่า คุณสมบัติเลยเหรอ ทีี่จะทำให้งานให้เค้า

แต่พอย้ายรัฐมา งานที่สมัครไปเรียกมา ตั้ง 12 ที เลือกไม่ถูกเลยคะ ว่าจะทำอะไรดี ตอนนี้ทำให้ตามีกำลังใจ และดีใจที่เค้าเห็นคุณสมบัติ คุณค่า คนเอเซียอย่างเรา เดินไปไหนคนไม่เคยมองเราอย่างเหยียดๆ เหมีอนรัฐเก่าเลย และผู้คนก็คล้ายเราหมดเพราะ คนแม็กซิกันอยู่กันมากมาย มองไม่ค่อยเห็นคนผิวสี อย่างรัฐเก่าที่เราเคยเห็นทุกๆ วัน มันเหมือนเด็กๆ ที่ได้ไปเที่ยวดิสนีย์แลนด์ อย่างไงอย่างงั้นเลยคะ

ตอนแรกตาเืลือกทำงานเป็น Bookkeeping ของบริ็ษัท ทำงานตั้งแต่ 8 โมงเช้า ถึง 4 โมงเย็น งานไม่หนักเลยคะสนุก หยุดเสาร์-อาทิคย์ ทำไ้ด้สัก 2 อาทิตย์มั้งถ้าตาจำไม่ผิด พอดีตอนพักกลางวันไปทานอาหารกลางวันร้านอาหารใกล้ที่ทำงาน รอสลัดตั้งนาน ก็เลยเรียกผู้จัดการมาถามว่า ลืมสลัดของฉันเหรอเปล่า สั่งไปตั้งนานแล้ว ผู้จัดการรีบมาขอโทษบอกว่า พนักงานเบเกอรี่ กับทำทำสลัด ออก เลยยังหาคนทำไม่ได้ ตาก็ปากไหว ถามว่า จะรับฉันไหม ฉันทำได้หมดนะ ประสบการณ์เพียบ พูดจัดการไม่ลังเลรับเลยคะ ถามว่า เย็นมาเลยได้ไหม ตาแค่พูดเล่นๆ ผู้จัดการเอาจริงแฮะ ตาบอกว่า ฉันทำได้แค่ Part time นะ ผู้จัดการบอกว่า ไม่เป็นไร เย็นนี้มาเลยนะ

ตากับเพี่อนที่ไปทานข้าวก็มองหน้ากัน เอาจริงแฮะ ก็เลยยอกว่า โอเคฉันจะมา หลังเลิกงาน ฉันเลิกงาน 4 โมงเย็นนะ ผู้จัดหารบอกว่าไม่เป็น เพราะที่ทำงานตา กับร้านอาหารอยู่ใกล้กัน เดินแค่ 3 นาทีก็ถึงแล้ว พอเลิกงานตาก็ไป เจอผู้จัดการ เค้าให้ตากรอกใบสมัคร และดูวีดีโอของรายละเอียดของบริษัท ให้เสื้อฟอร์ม และบอกว่า พรุ่งนี้มาเริ่มงานเลย ค่าจ้าง 7.50 เหรียญ ดึใจคะได้เงินเิพิ่ม สนุกล่ะดิ ทีนี้

ผู้จัดการพาเดินไปดูห้องครัว โหแม่เจ้าโวย ห้องครัวโครตใหญ่เลย เพราะสำหรับตาแล้วถ้าเทียบกับห้องครัวร้านอาหารที่เมืองไทย มันเทียบกันไ่ม่ติดเลยคะ อุปกรณ์ต่างๆ จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ ไม่มั่วซัว พวกอาหารหรือวัตถุดิบที่เป็นกระป๋อง กระสอบ ถูกจัดเรียงไว้อย่างเป็นเระเบียบ ไม่มีมั่วซัว พี้นครัวสะอาดมาก ไม่มีคลาบดำๆ หรือ พวกเศษอาหาร เศษถุง ตามพี้นเลย ทั้งที่คนทำงานในครัวก็หลายคน ทำให้เกิดความอยากทำชึ้นมาทันที

เดี๋ยวติดตามต่อไปนะคะ ว่าการทำงานในครัวของต่าเพิ่งจะเริ่มต้น ว่าจะเป็นสวรรค์ หรือ นรก ของตา เรี่องที่ตาบอกเล่า เป็นเรี่องจริงทั้งหมดที่เกิดกับชีวิตในการทำงานของตา บางครั้งการใช้ภาษาหรือคำพูด อาจจะไม่สุขภาพก็ต้องขออภ้ยสำหรับคนที่เข้ามาอ่านด้วยนะคะ เพราะคำพูดบางคำที่ตาเล่าเรื่องราว มันเกิดมาจากใจที่ต้องการจะพูดอย่างนั้นจริงๆ ถ้าไม่ใช้คำพูดนั้น ก็ไม่รู้จะเปรียบเปรย พวกคนเหล่านั้น ที่ตาคลุกคลี่ทำงาน ด้วยคำพูดว่าอะไรดี

การทำงานในครัว ของตาอาจจะแตกจากเพี่อนๆ บางท่าน ถ้าเข้ามาอ่านแล้วเกิดการขัดแย้ง ในคำพูดของตา หรือคิดว่าไม่ใช่อย่างที่ตาพูด ก็ขอให้อ่านแล้วผ่านไปนะคะ เพราะตาไม่อยากให้เกิดมีการโต้แย้ง หรือเป็นชนวนปัญหา เพราะต่างคน ก้ต่างประสบการณ์ ต่างความรู้ ต่างสถานที่ในการทำงาน ต่างเพี่อนร่วมงาน ฉะนั้นจะให้ไปเหมือนหรือ คล้ายกับความคิดของเพี่อนบางคน คงเป็นไปไม่ได้ เพราะตาก็คือ ตา ผ้าไหมไทย ไม่ใช่คนอี่น

Create Date : 22 กุมภาพันธ์ 2552

Last Update : 24 กุมภาพันธ์ 2552 1:40:32 น.

21 comments

Counter : 559 Pageviews.

เข้ามาลงชื่อ เตรียมฟังตอนต่อไปค่ะน้องตา

โดย: Amber n the Gang

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:2:41:03 น.

เข้ามาลงชื่อรอฟังเช่นกันค่ะ

โดย: CoffeeBake

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:3:06:41 น.

โอ๊วว นั่งรอหน้าจอ รอตอนต่อไป คร่า
ทิพก็ ประสบการณ์โหดๆเยอะเลยแต่ไม่กล้าเขียนกลัวคนเค้า แบบว่านุ๋โม้ เหอะๆ

โดย: little_samurai IP: 212.17.83.23 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:5:52:48 น.

ขอตามอ่านนะค่ะ สนุกดี กำลังหางานทำเหมือนกันเพิ่งย้ายมาอยู่ Tampa FL

โดย: สาวปากช่อง

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:8:12:41 น.

มาเกาะขอบจอ เตรียมรอฟังเรื่องจากพี่ตาค่ะ อิ อิ รับรองว่าจะเป็นแฟนซีรีย์อย่างเหนียวแน่น

โดย: jib (IyadA

) วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:9:12:44 น.

ขอบคุณที่เล่าประสบการณ์ดีนะค่ะ...

โดย: never the last

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:9:43:11 น.

ขอฟังด้วยคนนะคะ

โดย: chonnapa IP: 58.8.21.250 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:9:44:27 น.

ว๊ายยยยยย
มีซีรี่ส์มาให้อ่านเหรอคะพี่ตา อิอิ

หนุกๆๆๆ
มาเกาะจอรออ่านตอนต่อไปค่า
อย่าช้านะ เดี๋ยวผู้ชมเปลี่ยนช่องหนี 55

โดย: Tiny Bakery

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:10:14:33 น.

Can't wait !

โดย: pepsakoy IP: 203.218.83.23 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:10:26:01 น.

มารอตอนต่อไปค่ะ

โดย: CakeLove IP: 124.120.49.93 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:10:37:27 น.

กำลังสนุกเลยค่ะ ได้อ่านประสบการณ์ของคุณตา เหมือนได้ติดตามไปอยู่ในเหตุการณ์เลย

รออ่านตอนต่อไปค่ะ

โดย: sweetie bakery

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:10:56:15 น.

อยากฟังต่อด้วยคนค่ะ

โดย: mai-mee

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:12:09:37 น.

สนุกกว่าซีรี่ย์เกาหลีนาเนี่ยะ....หุหุ...เพราะนี่คือเรื่องจริงจากประสบการณ์ที่มีประโยชน์ ขอบคุณพี่ตาที่มาเล่าสู่กันฟังค่ะ

โดย: โปแป้ง (popang

) วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:17:51:02 น.

พี่ตาขา อ่านแล้วสนุกมากๆเลยค่ะ
รอมาอ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ

โดย: jubejaa

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:19:04:20 น.

เมื่อกี้พิมพ์รอบนึงแล้ว ว๊า..เน็ตช้าส่งไม่ผ่านค่ะเซ็งเลย

รออ่านประสบการณ์พี่ตาด้วยนะคะ
พี่ตาเขียนน่าอ่านมากค่ะ อ่านสนุกไหลลื่นไม่มีติดขัดเลยค่ะ
ที่เคยๆแซวพี่ตาเรื่องเขียนผิด รักพี่ตาถึงกล้าแซวเล่นสนุกๆนะคะพี่ตา
หนูก็เขียนตกๆหล่นๆบ่อยเลยค่ะ ว่าแต่นินทรานี่..แกล้งพิมพ์ผิดหรือเปล่าคะ อิอิ..

โดย: ปูขาเก เซมารู

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:20:30:42 น.

มาลงชื่อรออ่านประสบการณ์ดีๆจากพี่ตาค่ะ
บางทีหนูแซวพี่ตาที่เขียนผิดเพราะว่ารักถึงกล้าแซวเล่นสนุกๆนะคะ หนูก็เขียนผิดๆถูกๆบ่อยค่ะ
จริงๆแล้วพี่ตาเขียนอ่านสนุกน่าติดตาม อ่านลื่นไม่มีสะดุดเลยค่ะ

โดย: ปูขาเก เซมารู

วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2552 เวลา:20:56:39 น.