ใครรู้จักอุทยานแห่งชาติดอยสุเทพ-ปุย กันบ้างคะ?

เมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ข้าพเจ้าได้มีโอกาสไปเยี่ยมเยือนที่แห่งนี้ ไปคราวนี้ตั้งใจขี่มอเตอร์ไซค์ขึ้นไปค่ะ :)

ขอบอกว่าสนุกมากเลย แต่ต้องระวังกันมากๆ นะคะ เพราะถนนขึ้นดอยลื่นและมีรถมาก และโค้งก็เยอะมากๆ ด้วย..

ความจริงแค่ขับรถมองสองข้างทางก็รื่นรมย์ดีแล้ว.. แต่พอไปถึงยอดดอย และได้สัมผัสธรรมชาติที่สวยงาม.. หายเหนื่อยเลยค่ะ ^^

แต่เอ..สิ่งที่เป็นแรงบันดาลใจให้เขียนบล็อกนี้ขึ้นมา..ไม่ใช่แค่ความงดงามตามธรรมชาติค่ะ คิดว่าเพื่อนบางคนที่เก่งๆกัน ทำได้ดีกว่าอยู่แล้ว เรื่อง Review อะไรแบบนี้

แต่ในฐานะที่เป็นมือบล็อกฝึกหัด.. ก็อยากจะนำเสนอในแบบที่พอจะทำได้นะคะ

สิ่งสำคัญจริงๆ ของเรื่องราวบล็อกนี้อยู่ที่การเดินทางค่ะ.. การเดินทางคราวนี้เป็นการขับมอเตอร์ไซค์ขึ้นดอยครั้งแรกด้วยตัวเอง.. และเป็นการตัดสินใจที่ไม่ได้คิดล่วงหน้าเลยว่าจะขึ้นดอยปุย แต่จะเป็นอย่างไรนั้น.. ลองอ่านดูนะคะ.. ถ้ายังมีอะไรบกพร่องอยู่ก็ขออภัยล่วงหน้าด้วยค่ะ

อันที่จริงการขี่มอเตอร์ไซค์ทำให้เราเก็บภาพไม่ได้มาก แต่ซึมซับบรรยากาศรอบตัวได้ดีเลยนะคะ ก็เลยลัดคิวด้วยภาพบนดอยซะเลย ^_^ เป็นทิวสนยามบ่ายสะท้อนแสงอาทิตย์..หลังจากผ่านความเหนื่อยยากระหว่างทางอันซับซ้อน เปียกแฉะ และความอ่อนล้าที่ทิ้งไว้เบื้องหลัง มุ่งไปข้างหน้า เพียงเพื่อจะมองเห็นยอดดอยอีกสักครั้ง

"บนเนินดอร์โธเนียนสูงล้น..ข้าป่ายปีนสู่ดงสนในยามเหมันต์

สายลมและคาคบไม้ขาวเลื่อมดำ.. เสียงข้านั้นสะท้อนก้องฟ้า.. เหนือโอร็อดนาธอน"

อันนี้เป็นบทกลอนที่มาจาก The Lord of The Rings ฉบับภาษาไทย แปลโดยคุณวัลลี ชื่นยงค่ะ

 เป็นตอนที่พวกเอ็นท์เล่าถึงประสบการณ์ของตนให้พวกฮอบบิทฟัง..

แค่หยิบยกมาให้พอได้บรรยากาศน่ะค่ะ ^^

การมาถึงยอดดอยปุยในครั้งนี้ เป็นครั้งที่ 2 ในชีวิตค่ะ :)

คราวนี้เกือบหลงทางเพราะดันเลือกเส้นทางเดินธรรมชาติ ..เอ่อ..แถมอุตริมาเดินคนเดียวด้วย กว่าจะถึงยอด.. -_-'' มัน..เหนื่อยมากค่ะ

ไม่รู้ว่าท้อไปกี่ครั้ง ครั้งที่แล้วใกล้กว่ากันเยอะ แต่จำไม่ได้แล้วว่าขึ้นตรงไหน.. แต่มาทางนี้แล้ว มันก็หันหลังกลับไม่ได้ค่ะ

ก็อยากจะไปให้ถึงยอดดอยนี่นา.. และในที่สุดก็สำเร็จ !

แต่ขากลับนี่สิ ! หลงทาง.. เป็นเส้นทางที่เดินลงเขา นึกว่าทางลัด แต่..ยิ่งเดินลึกเข้าไป ทางยิ่งชัน และรอยทางก็หายไป..รอบข้างมืดครื้มขึ้น..ดูนาฬิกา สี่โมงครึ่ง..

ตายละ ถ้าแสงหมดล่ะก็ แย่แน่ๆ แล้วก็ไม่รู้ด้วยว่าเมื่อไหร่จะถึงทางไปแคมป์..

และอย่างที่คาดไว้.. ฝนก็ตกลงมา.. รอบตัวมืดดำไปหมด..

กระเป๋าที่แบกไว้ก็หนัก.. หน้าผาที่เริ่มลาดทำให้เราร้อนใจ.. ยิ่งรีบ ก็ยิ่งลน และก็.. พรืดด..

(การล้มบนดอยเป็นอะไรที่มันส์มาก ขอบอก) เหอะๆๆ - -''

และแล้ว..

ทุรนทุรายเดินมาได้สักพัก หาเส้นทางเก่า แต่ตอนนั้นไม่มีสติแล้ว ใช้แต่สัญชาตญาณล้วนๆ

เท้ามันเดินไปเอง.. ปากตะโกนเรียกคน (ซึ่งก็รู้ว่าคงไม่มีใครอยู่แถวนั้นแน่ๆ)

และในที่สุด..ขาของเราก็พาตัวเองเดินกลับไปเจอทางแยกเก่าที่ทำให้เราหลงตะกี้.. T-T

เดินกลับไปอีกทางหนึ่งที่มีรอยทางชัดกว่า (แล้วเมื่อกี้มาเส้นนี้ทำไมเนี่ย??) บอกกับตัวเองโกรธๆ เฮ้อ..อย่างน้อยก็รอดตายจากการหลงป่าแล้วเรา

 แต่ก็ยังไม่หมดแค่นั้น.. เราก็มุ่งหน้าเดินต่อไปแม้ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะถึงลานกางเต็นท์.. และแล้ว

ก็มองไปเห็นป้ายแตกๆ ตรงเท้า ก็เลยทำให้เรารู้ว่าเดินมาถูกทางแล้ว "ไชโย" ในหัวโล่งไปหมด เฮ้อ !!!

ประสบการณ์ครั้งนี้สอนให้รู้ว่า "อย่าบ้าดีเดือดไปขึ้นเขาคนเดียว" ถ้าไม่ใช่มืออาชีพละก็.. =_=''

ใครๆ เค้าก็รู้กันมั้ง ฮ่ะๆๆ (ขำตัวเอง)

รอดตายกลับที่พักได้อีกครั้ง.. ยังกะฝันไปแน่ะ !

ขอบอกชื่อสักนิดนะคะ ชื่อ Bussaba Bed and Breakfast Chiangmai ค่ะ อยู่ริมถนนเจริญราษฏร์ ข้างวัดเกตการามค่ะ :)

คืนนั้นเจ้าของห้องพักแนะให้ไปกินหอยทอดเจ๊ฮั๊ว บริเวณแจ่งกะต๊ำ ที่มีลักษณะดังภาพ.. อร่อยดีนะคะ

อันนี้เป็นรูปพี่พักตอนเช้าเวลาที่มาถึง และตอนค่ำค่ะ หลังจากลงดอยมาค่ะ :)

ข้าพเจ้าคิดว่าการเดินทางครั้งนี้สั้นไปหน่อย.. เพราะมันจบลงด้วยอุบัติเหตุในเช้าวันรุ่งขึ้น

ข้าพเจ้ารถล้มบนนถนนข้างแจ่งศรีภูมิ.. เพราะเบรคกะทันหันเลยทำให้รถเสียหลักล้ม

คราวนี้เสียค่าซ่อมให้เจ้าของไป 1000 บาท และความรู้สึกผิดที่ทำให้รถเค้ามีรอย..

แต่ถึงอย่างไร.. การเดินทางครั้งนี้ก็น่าจดจำ และทำให้ข้าพเจ้ารู้ค่าของคำว่า "สติ" มากยิ่งขึ้น

ขอโทษนะเชียงใหม่.. คราวหน้าเราจะอยู่ให้นานกว่านี้ :)

สุดท้ายนี้ ขอบคุณทุกท่านที่อ่านมาถึงตรงนี้นะคะ..

ขอจงมีความสุข และมีสติอยู่เสมอนะคะ

:)