ความรู้สึกที่ไปไม่ถึง..

วันนี้ฉันตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกแตกต่างจากเมื่อวาน.. วันนี้ ฉันไม่ได้รู้สึกระตือรือร้น แต่ฉันรู้สึกเฉยๆ มากกว่า แต่ก็ไม่ได้ละทิ้งอะไรไป

วันนี้ตอนเช้า ไฟล์งานที่เซฟไว้เมื่อวานเปิดไม่ได้ พอ Restart เครื่องอีกรอบ ไฟล์นั้นก็หายไปเลย.. รู้สึกรวดร้าวใจมาก -- ว่ามันเกิดขึ้นได้อย่างไร? เพราะเมื่อวานก็เซฟไว้ดีแล้ว

คงเป็นเพราะฮาร์ดดิสก์เต็ม แต่เราก็จัดการลบบางไฟล์ออกไปแล้วเพื่อให้เซฟงานได้.. แต่พอเปิดเครื่องวันนี้ ไฟล์ที่เซฟไว้ดีแล้วกลับเปิดไม่ได้.. รู้สึกเสียหลักไปเลย..

พยายามกู้คืนไฟล์ แต่ข้อจำกัดเรื่องความรู้ของเรา ก็ยังทำไม่ได้..

จริงๆแล้ว งานมันเขียนใหม่ได้ แต่คงไม่มีทางเขียนได้อย่างเดิม ความรู้สึกช่วงนั้นหายไปแล้ว คงเขียนงานแบบเดิมไม่ได้ รู้สึกเสียใจ..

แต่ก็บอกคนข้างๆ ไม่ได้ เพราะว่าด้วยหน้าที่ ทำให้ฉันไม่สามารถบอกปัญหาของตัวเองออกไปได้.. ฉันไม่ต้องการ ให้เค้าเห็นว่าฉันเอะอะก็ให้ช่วย..

แต่ทำไม เวลาที่ฉันมีปัญหาหรือว่ารู้สึกไม่สบายใจ กลับเป็นเขาทุกที.. ที่สามารถเยียวยาได้แทบทุกอย่าง.. คิดแล้วน่าอัศจรรย์ แต่ก็รู้สึกละอาย..

คงเป็นจิตใจฉันเองใช่หรือเปล่า ที่ทำให้ทุกอย่างกลายเป็นแบบนี้.. ทั้งๆที่รู้สึกยกย่องและชื่นชม ทั้งๆที่รู้สึกว่าเป็นคนสำคัญแบบที่ไม่มีใครสามารถแทนได้

กลับไม่สามารถพูดถึงความรู้สึกจริงๆ ให้ฟังได้..

----

ผ่านมาเนิ่นนานแล้ว...

ฉันกลับเข้าใจว่า การที่เขาอยากให้เป็น คงไม่มีอะไรมากไปกว่าเพื่อนร่วมงาน.. แต่จริงๆ แล้วฉันก็สามารถยืนหยัดได้ เพราะก็ยังมีกำลังใจอยู่ จากเพื่อน และคนอื่นๆ.. แม้จะไม่ใช่เขาก็ตาม..

ฉันเปิดเพลง "พริบตา" ให้ตัวเองฟัง พร้อมๆ กับปล่อยวางข้อมูลที่หายวับไป -- พรุ่งนี้..ละกัน พรุ่งนี้ค่อยเริ่มใหม่.. วันนี้ ฉันอ่อนแอมามากพอแล้ว..

ฉันต้องปล่อยให้เหตุการณ์ผ่านไป และยอมรับเอาสิ่งดีๆ ความคิดดีๆ ให้ผ่านเข้ามา จนกว่า บททดสอบใหม่จะเริ่มต้น..

เพราะฉันจะได้เข้มแข็งมากขึ้นกว่าเดิม.. แม้จะไม่มีเขาก็ตาม..