เล็กน้อยจาก จขบ. : 

แอบเขินนิดนึงก่อนจะเขียนบล็อกนี้.. เพราะว่ามันมี "เค้าโครงจริง" เหมือนกับตัวเราชะมัดเลย... อ่านแล้วอย่าขำกันนะคะ  นี่เป็น "แค่โมเมนต์เดียว" ที่จบไปแล้ว.. ทุกวันนี้ มีแต่ความจริงที่โหดร้ายน่ะค่ะ (ฮ่า ฮ่า)

...ก่อนจะมาถึงวันนี้.. เตรียมใจไว้ตั้งมาก.. แต่มันไม่ได้ผลเลย..

แค่ได้เห็นหน้า.. ก็รู้สึก ใจสั่น มันหยุดไม่ได้เลย.. อยากคิดว่ามันเป็นเรื่องโกหก ที่เวลาที่ผ่านมาไม่ได้ช่วยอะไรกับใจเราเลย.. ถึงแม้ว่าเราจะมีความเชื่อใจและความกล้า เป็นกำลังภายใน.. แต่เมื่อเผชิญกับความจริงที่ว่า..เรายังคงไม่เปลี่ยนแปลง...

มันทำให้เสียใจได้ขนาดนี้..เชียวหรือ?  ที่เราพยายามมากกว่าทุกวันที่ผ่านมา.. ไม่ได้เป็นเพราะความรับผิดชอบหรือ..?  เราก็ได้แต่เข้าใจว่า มันคือ "กำลังใจ" ที่ไม่ได้ตั้งใจจะรับมา.. มันเป็นแค่.. ความรู้สึกดีๆ ที่เอ่ยปากไม่ได้.. และเป็นแค่ "ความตั้งใจ" ที่ไม่ได้ตั้งใจหรือพยายามเลย.. ขอโทษนะคะ ที่ยังไม่รู้สึกเป็นตัวของตัวเองมากพอ.. จริงๆ มันก็ดีขึ้นนะ ถึงจะยังไม่ดีพอก็ตาม...

ขอบคุณ.. ที่พยายามลดกำแพงนี้ลงช้าๆ ด้วยความอ่อนโยนและความอาทร.. เพียงแต่ว่ามันหนาวเย็น.. เวลาของการลาจากทุกครั้งมันหนาวเย็น อาจเป็นเพราะฉัน "ไม่เคยรู้จัก" คุณ จริงๆ เลยสักครั้ง...

"เธอกลับมาเพียงเพื่อจะจากไป" ขอยืมคำมาจาก "ปฏิพัทธ์" ของคุณ นิติ วัตุยา มาใช้นะคะ..

เพียงเท่านี้ เพียงเพื่อเก็บเอากำลังใจในวันนี้มาสานต่อในวันรุ่งขึ้น ..ก่อนที่จะจากไป.. ก่อนที่จะ "ปล่อยให้สีสันนั้นซีดจางลงจนกลายเป็นภาพเลือนในความทรงจำ"

เพลงนี้.. ที่คุณเล่น "ต่อหน้า" ฉันที่นั่งมองอยู่.. มันทำให้ฉันประทับใจ.. ถึงในความหมาย.. จะไม่ใช่เพลงสำหรับฉัน..

แต่มันเป็นความทรงจำล้ำค่าถึงคุณ.. คนที่จะฉันจะหลับตายามนึกถึง.. และลืมตาอยู่.. เพื่อลืม..

ขอบคุณภาพจาก //freekoza.com/wp-content/uploads/2012/01/1rf.jpgอ