คนอีกคนหนึ่งที่อยากจะขอโทษคร้าบบบบบ
หลังจากคราวที่แล้วผมได้ทำการขอโทษคนที่เคยเป็นแฟนผมไปแล้ว 1 คน คือแฟนคนที่สองของผมคราวนี้ได้เวลาที่ผมจะมาขอโทษแฟนคนแรกของผมบ้างแฟนคนแรกของผม เธอไม่ใช่คนสวย แต่เธอเป็นคนน่ารักเธอไม่ใช่คนเรียนเก่ง แต่เธอเป็นคนรู้จักวิธีเรียนเธออาจจะไม่ใช่คนคุยเก่ง แต่เธอก็เป็นคนรู้จักเข้าหาคนเธอเป็นคนแรกที่เรียกชื่อผมว่า วิน.... เพราะมันคือชื่อตุ๊กตาหมู ที่ผมซื้อให้เธอ และชื่อนั้นก็กลายเป็นชื่อเล่นอีกชื่อของผมตั้งแต่นั้นมาทุกวันนี้ผมก็ยังคงติดต่อเธอบ้าง ก็เธอเคยเป็นแฟนคนแรกของผมนี่ เราสองคนเริ่มต้นจากความผูกพัน เป็นเพื่อนกันมาก่อน เริ่มจากการเป็นคู่อริ ที่มักจะต้องแขวะกันไปแขวะกันมาตลอดเวลาจากนั้นเราก็เริ่มผูกพันกันมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งวันนึงที่เรารู้สึกดีดีให้แก่กัน เราจึงตกลงที่จะเริ่มต้นคบกันผมอยากจะบอกว่า พอเริ่มต้นคบกัน ผมก็เปลี่ยนรูปแบบการคบกันไป จากเดิมที่ผมเคยมองเค้าเป็นคู่อริ เป็นเพื่อน ผมกับเริ่มมองเค้าเป็นเหมือนคนที่ผมต้องคอยดูแล และเทคแคร์ผมต้องนั่งฟังเค้าบ่น เรื่องผู้หญิงที่เข้ามาติดพันกับผม ทั้งที่ผมไม่ได้รู้เรื่องอะไรด้วยเลย จริง ๆนะ ผู้หญิงคนนั้นเค้าเข้ามาเอง และผมก็ไม่ได้คิดอะไรกับเค้าด้วย ผมต้องนั่งรถไปกับเค้าเพื่อไปส่งเค้าให้ใกล้บ้านเค้า ทั้งที่มันเป็นการอ้อมสำหรับผม แทนที่จะผมตรงกับบ้านเลย ต้องเสียเวลาเพิ่มอีกเป็นชั่วโมงๆ ในทุก ๆวันผมต้องโทรหาเค้าบ่อย ๆ เพื่อโทรเช็คว่าเค้ากลับถึงบ้านหรือยัง เพราะเค้าอยู่บ้านคนเดียว ผมก็อดเป็นห่วงเค้าไม่ได้ บางทีโทรไปก็ไม่รับ โทรเข้าบ้านก็ไม่ติด เหอเหอ บางครั้งผมเป็นห่วงจนนอนไม่หลับจนกระทั่งวันหนึ่ง หลังจากคบกันมาได้ประมาณ 4 เดือน ผมก็รู้สึกตัวขึ้นมาได้ว่า ที่ผมคิดว่าผมรู้สึกดีดีกับเค้าในสมัยแรก มันหายไปไหนหมด มันกลายเป็นความเหนื่อย ความเบื่อที่ต้องมานั่งคอยดูแล และเทคแคร์เค้า ความจริงเค้าก็ไม่เคยเรียกร้องอะไรจากผม แต่เป็นผมเองที่ให้เค้า แล้วก็ทนไม่ได้ซะเองที่จะต้องให้อยู่เรื่อย ๆ ผมอาจจะเป็นคนเห็นแก่ตัว ที่ไม่สามารถทำเรื่องแค่นี้ให้แฟนได้ แต่ผมรู้สึกว่า ถึงผมทนได้ในช่วงนี้ แต่ผมคงทนไม่ได้ตลอดไปแน่ เพราะความรู้สึกที่ผมรู้สึกกับเค้าคงไม่ไช่เป็นลักษณะที่เค้าเรียกว่าแฟนแล้ว ส่วนเค้าก็คงรู้สึกได้เหมือนกันว่า ผมไม่ใช่คนเดิมเหมือนสมัยก่อน จนกระทั่งวันหนึ่ง เมื่อทุกอย่างมันถึงจุด ผมก็คิดว่ามันได้เวลาแล้วถ้าปล่อยให้มันนาน หรือยืดยาวต่อไป มันจะส่งผลเสียกับทุก ๆ ฝ่ายถ้าจำไม่ผิด ก็น่าจะเป็นช่วงนี้แหละครับ ของเมื่อ 4 ปีก่อน เป็นช่วงสอบมิดเทอม เสร็จพอดี คือผมเลือกวันที่สอบเสร็จ จะได้ไม่มีปัญหากับทุก ๆ ฝ่ายวันนั้นผมก็เข้าร้านตัดผม ไปบอกช่างว่าขอตัดสกินเฮด ทั้งที่ผมไม่เคยตัดมาก่อนจากนั้นผมก็ไปร้านยา ไปซื้อ ที่ดันโพรงจมูกขึ้นอ่ะครับ ที่นักกีฬาใช้เวลาช่วยหายใจ เอามาติดที่จมูกตอนนั้นผมดูเป็นเด็กเฮ้วมากเลยครับ ผมสกินเฮด และ ติดคล้าย ๆ พลาสเตอร์ที่จมูกพอแฟนคนแรกผมเห็นเข้า เค้าก็แปลกใจว่า ผมไปทำอะไรมา สุดท้าย ผมก็เลยบอกเค้าไปว่า "เราเลิกกันเถอะ....."เหอเหอ การจะบอกเลิกกับใครซักคน นี่มันลำบากนะครับผมต้องลงทุนเปลี่ยนตัวเอง เพื่อให้กล้าที่จะบอกเค้าผมทำตัวไม่ถูกกับเค้าไปประมาณเดือนนึง สุดท้ายเราก็กลับมาเป็นเพื่อนกันจากนั้น ผมก็ได้มาลองทบทวนตัวเองดูหลายๆ อย่างก็ปรากฎว่า ความรู้สึกที่ผมมีความรู้สึกดีดีให้กับเค้านั้นคงเป็นได้แค่ความรู้สึกแบบพี่ชาย ที่มีความรักน้องสาวเป็นห่วง อยากที่จะดูแล เอาใจใส่ ทุกวันนี้ ผมยังรู้สึกผิดต่อแฟนคนแรกของผม ในหลาย ๆเรื่อง แต่ผมก็หวังว่า เราสองคนก็คงจะมีช่วงเวลาในชีวิตที่ดีดี ที่เราเคยมีให้เราสองคนได้จดจำกันบ้างล่ะเน้อ หลังจากผ่านคนแรกมาแล้ว ผมเริ่มเข้าใจอะไรมากยิ่งขึ้น ผมเริ่มเข้าใจว่า ผมไม่สามารถทนคบแฟนที่เด็กกว่าได้ คือผมอาจจะดูแลคนอื่นได้ดี แต่ผมคงไม่สามารถจะดูแลเค้าได้ตลอดเวลา เพราะมันจะกลายเป็นความเบื่อ และเหนื่อยที่ต้องมานั่งคอยดูแล และไม่สามารถที่จะเลี่ยงได้ด้วยไอ้คำว่าหน้าที่และความรับผิดชอบของการเป็นแฟนกันนั่นเอง ผมจึงเลือกที่จะคบกับคนที่พร้อมจะก้าวไปด้วยกันได้ ซึ่งต่อมาผมก็หาเจอซึ่งก็คือแฟนคนที่ 2 นั่นเองทุกวันนี้แฟนคนแรกของผม ก็สบายไปแล้วครับ อิอิ มีแฟนแล้ว ใกล้จะแต่งงานแล้วด้วย นอกจากนี้ยังมีคนดีดีผ่านเข้ามาให้เลือกเต็มไปหมด อีกเหอเหอ ขณะที่ผมต้องทนนั่งเหงาเปล่าเปลี่ยวอยู่คนเดียว บาปกรรมคงกำลังตามให้ผมชดใช้กรรมอยู่มั๊ง ถึงแม้เธอคงจะไม่ได้เข้ามาอ่าน Blog นี้ แต่เราก็อยากจะบอกว่า ขอโทษด้วยนะครับ สำหรับเรื่องแย่ ๆ ที่เราเคยทำไว้ .... เพิ่มเพลงให้เข้ากับเนื้อเรื่องนิดนึงครับ พอล ภัทรพล - ช่วงชีวิตหนึ่ง
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
บางคนทำอะไรที่ผิดๆ กลับคิดว่ามันถูกด้วยซ้ำ
แต่มันก็ถูกต้องอย่างนึงนะ
เมื่อมันไม่ใช่ ก็อย่าฝืนเลย
เมื่อถึงเวลา เราจะรู้ได้ว่า ใครจะเป็นคนที่เราคอยดูแลได้อย่างสบายใจ
และใครจะเป็นคนที่ดูแลเรา แล้วทำให้เราสบายใจ
ให้มันเป็นความรัก อย่าให้มันเป็นความหลง
ประสบการณ์จะสอนเราเอง