อิอิ ห่างหายบล็อกไปนาน ตอนนี้ก็ได้ฤกษ์กลับมาสักทีแต่คงจะได้เล่นน้อยลงเพราะต้องกลับไปเรียนอีกห้าปี คิดแล้วเหนื๊อยเหนื่อยใจมันไม่ใช่ทางที่มายด์ชอบหรอกนะ แต่ทำไงได้ไม่มีทางเลือก เดี๋ยววันหลังจะมาเขียนบล็อกบ่นค่านิยมของคนไทยที่ทำให้เด็กเหมือนตกนรกให้ฟัง วันนี้ขอเบาหวิวๆก่อน

ทุกคนเคยคิดไหมว่าคนเราเกิดมาทำไม เราเกิดมาเพื่ออะไร? มายด์ตั้งคำถามนี้กับตัวเองตั้งแต่เด็กเลยมายด์คิดว่าคนเราเกิดมาก็ต้องมีเหตุผลถ้าจะบอกว่าเกิดมาเพื่อชดใช้กรรมมันก็ดูไม่ยุติธรรมกับชีวิตไปหน่อยเพราะคนเรามันเลือกได้ ไม่ได้อยู่ที่ชะตาฟ้าลิขิตเสมอไปหรอก ถ้าให้มายด์หันหลังกลับไปมองสิ่งที่มายด์ผ่านมา มันคงเห็นเหมือนเด็กทารกคนหนึ่งค่อยๆพยายามคลาน พยายามยืน และพยายามเดินด้วยตัวเอง ด้วยตัวเองจริงๆนะ ตอนเด็กๆมายด์เป็นคนที่คิดเองทำเองคนเดียว มีปัญหาอะไรมายด์จะไม่ปรึกษาที่บ้านหรือใครเด็ดขาด มันเลยเหมือนห่างๆ เด็กตัวเล็กแค่นั้นแก้ปัญหาทุกอย่างเองหมดเลย ถ้าย้อนกลับไปได้มายด์คงไม่ทำหรอก มายด์คงบอกแม่ บอกอี๊ บอกพ่อ เหมือนเด็กธรรมดาที่เค้าทำกัน เอิ่ม อาจเพราะมายด์เป็นเด็กไม่ค่อยธรรมดา ฮ่าๆๆๆ มายด์มาเห็นความสำคัญของครอบครัวตอนที่มายด์อยู่ในจุดที่ต่ำสุดและแย่ที่สุดในชีวิต มายด์เลยรู้ว่ามายด์ยังมีครอบครัวนะ มายด์มีแม่ที่ทำทุกอย่างเพื่อลูก อี๊ที่คอยดูแล พ่อที่คอยปกป้อง มันทำให้มายด์รู้ว่าครอบครัวสำคัญกับมายด์แค่ไหน หนึ่งปีที่ผ่านมามายด์เจออะไรหนักๆสาหัสมามากเลย ทั้งสอบ ผ่าตัด ฉีดยา มันโคตระหนักสำหรับมายด์นะ อยู่ดีๆก็ต้องผ่าตัด ผ่าเสร็จก็ยังมีไข้กลับบ้านไม่ได้ ต้องให้ตัวยาที่แสนทรมารเพื่อฆ่าเชื้อ ยาตัวนี้ทำให้มายด์กินอะไรไม่ได้ ได้กลิ่นอาหารก็จะอ้วก ทุกวันมายด์ได้แต่นั่งภาวนาขอให้คืนนี้ไม่เป็นไข้ มายด์จะได้กลับบ้าน มายด์เบื่อ มายด์ต้องอยู่ในห้องสี่เหลี่ยมรอให้พยาบาลมาให้ยาวันละสามเวลา ต้องรอให้ยาหมดขวด ดูทีวีจนไม่รู้จะดูอะไร อ่านหนังสือก็ไม่ได้คลื่นไส้  คิดว่านั่นทรมานแล้วใช่ไหม ไม่หรอก นรกจริงๆหลังจากนั้น คนเป็นซีสต์ต้องฉีดยาคุม ก่อนฉีดยาคุมต้องฉีดฮอร์โมนปรับสภาพร่างกาย แล้ว(ไอ้)คุณหมอเจ้าของไข้มายด์ ไม่ได้บอกมายด์ว่ายาตัวนี้มีผลข้างเคียงอะไร ไม่ได้บอกว่าผลคือจะมีอาการวัยทองไปสักสามเดือน  คิดดูนะสภาพมายด์ตอนนั้น ต้องอ่านหนังสือสอบก็เครียดจะตาย มายด์อ่านหนังสือพร้อมน้ำตา พร้อมความกลัวว่าจะสอบไม่ติด มายด์กลายเป็นคนหมดหวังในชีวิต วันนึงร้องไห้เป็นปี๊บ ใครมาพูดอะไรสะกิดใจนิดนึงไม่ได้เลยนะ ตอนนั้นน้ำตาสั่งได้อ่ะ น่าจะมีคนพาไปเล่นเอ็มวี วันหนึ่งกว่ามายด์จะข่มตาหลับได้มันนานมาก มายด์อยู่กับความคิดที่ทำร้ายตัวเองว่ามายด์จะสอบไม่ได้ มายด์สิ้นหวังมากแทบหมดแรง ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนคิดว่าตัวเองมีปัญหาทางจิต ตอนนั้นไปพบจิตแพทย์เลย ได้ยามากินด้วย สุดท้ายก็ตะหงิดๆใจเลยไปถามเรื่องยากับหมอเจ้าของไข้ เลยรู้ว่าเป็นเพราะยา  มายด์นี่โคตรเคืองอ่ะ มายด์ต้องอยู่กับความรู้สึกที่แย่มากๆๆๆๆ สภาพเป็นผีดิบ อ่านหนังสือก็ไม่รู้เรื่อง เครียดจนเจ็บน่าอก สภาพร่างกายแย่มากๆถ้าเป็นนานกว่านี้อีกนิดมายด์คงได้เข้าโรงพยาบาลอีกรอบอ่ะ คิดแล้วขึ้นปรี๊ดๆ ต่อจากนั้นมาอาการก็ค่อยๆดีขึ้น มันทำให้มายด์รักครอบครัวมากเลย มายด์ไม่อายที่เข้าไปกอดแม่กอดพ่อกอดอี๊แล้ว เพราะทุกคนดูแลมายด์ดีมากๆ พี่เลี้ยงสุดที่รักมายด์ด้วย แต่ก็มีเคืองครอบครัวนิดนึงนะ ต้องเรียนพ่อแม่ทุกคนที่เข้ามาอ่าน อ่านยิ่งเยอะยิ่งดี คุณรู้ไหม สิ่งที่คุณสั่งสอนลูกมาตั้งแต่เด็กๆมันอยู่ในหัวพวกเขานะ มันไม่ไปไหน มันฝังรากกลายเป็นลูกคุณในปัจจุบัน แต่พอทีเหอะไอ้ค่านิยมที่ให้ลูกต้องเลือก แพทย์ เภสัช ทันตะ เพราะมันเป็นอาชีพที่มีเกีรติและเป็นอาชีพที่คนมีปัญญาจะต้องเลือกเรียนกัน คุณไม่คิดบ้างหล่ะถ้าลูกคุณทำไม่ได้เค้าต้องแบกรับความรู้สึกผิดไว้นานแค่ไหน อาจจะตลอดชีวิตของเค้าก็ได้ ผู้ใหญ่อ่ะชอบพูดอะไรกลับกลอก พอลูกไม่ได้ก็ทำเป็นปลอบ แต่ไอ้ที่คุณสั่งสอนมาหล่ะโว้ย มันฝังใจเด็กมาตั้งนานนะ แพทย์ เภสัช ทันตะ มันก็ไม่ได้วิเศษวิโสอะไรหรอก ทุกอาชีพหน่ะมันมีค่า การที่คุณเลือกสายพวกนี้ คุณทำใจรึยังว่าต้องเจออะไรบ้าง เป็นหมอ คุณก็อาจจะไม่มีเวลาที่จะอยู่กับครอบครัวหรือทำอะไร มันได้อย่างเสียอย่าง ได้เงินก็จริง มันขึ้นอยู่กับคนเลือก ส่วนทันตะ คุณมีความสุขรึเปล่ากับการที่จะมานั่งอยู่กับปากคน ทำหัตถกรรม ส่วนเภสัช โนคอมเม้นท์ ไม่รู้เหมือนกัน เพราะตอนนี้ยังไม่รู้อนาคตตัวเองเลย ก่อนหน้านั้นมายด์ชอบคิดว่า เราต้องได้อย่างโน้น ต้องเป็นอย่างนี้แล้วจึงจะมีความสุข  แต่พอผ่านอะไรมามากขนาดนั้น...มันไม่ใช่หรอกนะ คนเราตั้งค่าความสุขไว้สูงเกิน ความสุขจริงๆมันอยู่แค่เอื้อม ถ้าคุณคิดว่าคุณจะต้องสอบอันนี้ได้ก่อน คุณจึงจะมีความสุข แล้วถ้ามันไม่ได้ คุณก็มีความทุกข์ตลอดไปนั่นแหล่ะ คุณสามารถเลือกได้นะ คุณสามารถเลือกที่จะมีความสุขในระหว่างทางที่คุณเดิน หรือเลือกที่จะมีความสุขเมื่อคุณได้สมหวัง ซึ่งอย่างหลังคุณคงไม่เจอความสุขสักเท่าไหร่ เพราะเวลามันเดินไปเรื่อยๆ สมมตินะ คุณคิดว่าจะต้องมีเงินแล้วจึงตอบแทนผู้มีพระคุณ แล้วคุณต้องรออีกเท่าไหร่หล่ะ คุณถึงจะเรียกว่ามีเงิน สิบปี ยี่สิบปี ตอนนั้นคนที่มีพระคุณของคุณจะเป็นยังไงบ้าง ความสุขหน่ะไม่ต้องกำหนดเงื่อนไขหรอกนะ คุณสามารถเริ่มตอบแทนบุญคุณได้ตอนนี้เวลานี้ด้วยซ้ำ อย่าปล่อยเวลาให้ผ่านไปเลย ตอบแทนคุณคนมันไม่ต้องใช้เงินหรอก มันใช้ใจ ถ้าคุณอยากให้คนอื่นมีความสุข มันก็ต้องเริ่มจากตัวคุณที่มีความสุขก่อน คุณถึงจะส่งมอบความสุขนั้นได้ นี่คือสิ่งที่มายด์ค้นพบนะ