ชีวิตคนเราเติบโตมาไม่เหมือนกัน ในหลายๆอย่างสภาพแวดล้อม สังคม บลาๆ ในวัยเด็กเราเองก็ถูกจำกัดให้อยู่ในกรอบ อยู่กับความเข้มงวดมาเหมือนกัน นั่นอาจเป็นสาเหตุให้ลึกๆแล้ว เราไม่ชอบการถูกบังคับ เมื่อชีวิตได้เข้าสู่รั้วมหาลัย ต้องบอกว่าโชคดีที่ได้เรียนในที่ๆ เขาให้เราได้เเสดงออก ได้อิสระอย่างเต็มที่ มันก็เหมือนกับการปลดปล่อย ทำให้เราไม่สามารถที่จะกลับไปใช้ชีวิตในแบบเดิมได้อีก เคยลองพยายามนะ หลายๆครั้ง อดทนทำงานอยู่ได้เต็มที่ก็สามสี่เดือน มันมีความรู้สึกบางอย่างที่มันบีบคั้น วันดีคืนดีก็แทบอยากจะกระโจนออกจากหน้าต่างหนีไปซะเดี๋ยวนั้น ทั้งๆที่ ที่ทำงานก็ดีกับเรามาก จนต้องบอกว่าในสายตาคนอื่นเราเหมือนคนโง่เลยล่ะ ที่ไม่คว้าโอกาสนั้นไว้ แต่เราไม่เคยเสียใจนะกับสิ่งที่ทำ เพราะเราคิดว่าตัวเรา ต้องรับผิดชอบตัวเองเมื่อได้ตัดสินใจไปแล้ว ถ้าถามว่าออกมาแล้วมาทำอะไร จะมีเงินพอใช้มั้ย? บอกได้เลยว่า "ไม่" อาจไม่มีเงินถุงเงินถังให้ฟุ่มเฟือยได้ แต่ก็อยู่ได้แบบไม่เดือดร้อนใคร สมถะมีก็ใช้ไม่มีก็ทำงานหาเงิน ฮาๆ ทำไปเรื่อยเปื่อย ฟรีแลนซ์งานซีจี กราฟฟิก ออกแบบ บลาๆ ไปจนถึงทำขนม (มันมาเจอกันได้ยังไงเนอะ?) ซึ่งงานทำขนมก็ได้กลายเป็นงานหลักไปอย่างจับต้นชนปลายไม่ค่อยจะถูก ฮาๆ  แต่สนุกนะสำเร็จบ้าง ผิดพลาดบ้าง ล้มลุกคลุกคลาน ได้เรียนรู้อะไรหลายๆอย่างดี อย่างน้อยมันก็สร้างนิสัยความรับผิดชอบให้ตัวเราขึ้นไปในอีกระดับหนึ่ง 

พูดมาซะยาวนี่บ่นเรื่องตัวเองทั้งนั้น ช่วงนี้มีแรงบันดาลใจเยอะแยะไปหมด เพราะได้มีเวลาทำสิ่งที่อยากจะทำแล้ว วันไหนครึ้มอกครึ้มใจคงหยิบปากกาขึ้นมาเขียนนิยายเล่นในรอบหลายปี (ไม่เคยเขียนจบซักเรื่อง ถ้าเรื่องไหนเขียนจบได้จะรีบป่าวกระกาศให้โลกรู้ทันที ฮ่าาาาา )