แม่จ๋า

เพิ่งจะเลยวันแม่มาได้เดือนนึง แล้วเดือนนี้ก็จะวันเกิดแม่เราแล้น เราเลยอยากเขียนอะไรเพื่อแม่เราหน่อย เพราะผู้หญิงคนนี้ในชีวิตของเรา เธอช่างเก่ง และมีเรื่องราวน่ารักๆ ของเธอคนนี้มากมายในความทรงจำของเรา

ตั้งแต่เราจำความได้ เรารู้แต่ว่าเราจะเจอแม่แค่ตอนบ่ายๆ เท่านั้น เพราะแม่ต้องตื่นตั้งแต่เที่ยงคืน ไปขายหมูที่ตลาดพลู แถวๆ ฝั่งธนฯ จนถึงเที่ยงของอีกวัน แล้วจะกลับมานอนบ้านตอนบ่ายๆ บ้านเราอยู่นครปฐม จึงต้องใช้เวลาในการเดินทาง เวลาเจอกันที ก็แทบจะไม่ได้คุยกัน เพราะแม่มีเรื่องต้องจัดการไม่ว่ากะลูกน้อง หรือเงินที่ขายหมูได้ จำได้ว่า ตอนเด็กๆ เรากลัวแม่มากทีเดียว จริงๆ แล้วลูกๆ ทุกคนกลัวแม่ เพราะแม่ตีเป็นตี ดุเป็นดุ ไม่ตามใจเราพวกเราเหมือนอาปา

แม่เลิกขายหมูที่ฝั่งธนฯ ได้สักประมาณ 3 ปี แม่ก็หาทางเปิดร้านใหม่ในตลาดบ้านเกิดของเรา ด้วยความที่แม่ไม่สามารถอยู่เฉยๆ ให้อาปาเลี้ยงได้ แล้วอีกอย่างตอนนั้นเป็นช่วงฟองสบู่แตก อาปาหาตังค์เข้าบ้านคนเดียวไม่ไหว และก็แม่หาตังค์ได้เก่งกว่าอาปาเยอะ she เลยอดรนทนไม่ได้ คงกลัวลูกตังค์ไม่พอใช้มั้ง จริงๆ แม่เป็นคนประหยัดนะ ไม่ค่อยซื้อเสื้อผ้าเลย ไม่ค่อยซื้ออะไรให้ตัวเอง มีแต่ให้ลูกๆ และอาปา แม้แต่ของจำเป็นอย่างมอเตอร์ไซด์แม่ก็ใช้มันจนเกินคุ้มของราคา

แม่จะมีมอไซด์คู่ใจอยู่คันนึง เป็นของขวัญวันแต่งงานระหว่างอาปากะอาแม่ ถ้าเราจำไม่ผิด มันคือ ยี่ห้อ YAMAHA สีแดง รถคันนี้อายุมากกว่าเราเกือบปี ถือว่ามันเป็นอาเจ้ของเราได้เลย อาปาไม่เคยและไม่ชอบให้ลูกๆ หัดขี่มอไซด์ เพราะฉะนั้นรถคันนี้ จึงเป็นกรรมสิทธิ์ของแม่โดยเด็ดขาด ที่สำคัญ ตอนที่เราอยู่มัธยมปลาย เราว่า สภาพมันไม่ค่อยจะเหมือนมอไซด์เท่าไรน่ะ แต่แม่ก็ยังจะขี่มัน ไม่ยอมซื้อใหม่ เราว่ามันเหมือนโครงเหล็กที่แค่มีเครื่องอยู่ข้างในน่ะเพื่อให้มันวิ่งได้ ไม่มีใครสามารถ start ติดนอกจากแม่ ท่าทางจะรู้ใจกันมากกว่า อาปากะอาแม่ซะอีก

มีอยู่ครั้งนึง แม่ขี่มอไซด์คันนี้ไปขายหมูที่ตลาด และแม่ลืมดึงกุญแจออก แม่ตะโกนสั่งลูกน้องว่า "เฮ้ย กวง...เอากุญแจรถออกมาให้เจ๊หน่อยสิ...เดี๋ยวใครมาขโมยไป" ลูกน้องแม่มองหน้าแม่ทันที พร้อมสวนกลับว่า "โห...เจ๊...สภาพแบบนี้เจ๊ยังกลัวว่าจะมีคนขโมยอีกเหรอ....ผมว่าให้ร้านเศษเหล็กมันยังไม่มีใครเอาเล๊ย..." วันนั้นเลยได้ฮากันทั้งร้าน มอไซด์คันนี้ ณ ตอนนี้ไม่ได้ใช้งานแล้น จริงๆ ก็ไม่ได้ใช้งานมานานแล้น เพราะถ้ามันยังใช้งานได้อยู่ อายุมันก็ปาไป 31 ปีแล้วแหละ มันคงจะรับสภาพตัวเองไม่ไหวแล้น

เราว่าการที่แม่มาขายหมูที่ตลาดนครปฐมนี่มันทำให้เรากะน้องๆ ได้มองเห็นแม่มากขึ้น เห็นมุมในอีกมุมที่ตอนเด็กๆ ไม่ค่อยได้เห็น ทำให้รู้ว่า จริงๆ แล้ว เค้าไม่ได้อยากห่างเหินเราเลย แต่มันจำเป็น ลูกต้องกินต้องใช้ ครอบครัวมีค่าใช้จ่าย.....แม่ของเราแค่ไม่อยากให้ลูกๆ ลำบากเหมือนแม่ตอนเด็กๆ แม่บอกเสมอว่า เป็นลูกผู้หญิงต้องเรียนเยอะๆ จะได้ไม่ต้องพึ่งผู้ชาย หาเลี้ยงตัวเองได้ ซึ่งอากงไม่เคยคิดอย่างงี้กะลูกผู้หญิงของท่านเลย แม่ตั้งปณิธานไว้ว่า ลูกๆ ของท่านทุกคนจะต้องจบปริญญาโท ไม่ว่าผู้หญิงหรือผู้ชาย ซึ่งเราว่า อีกไม่กี่ปีนี้ น้องสาวเราคงทำให้ความฝันนี้ของแม่เราเป็นจริง

...........แม่ของหนูน่ารักที่สุดในโลกเลย..................

Create Date : 19 สิงหาคม 2550		0 comments
Last Update : 19 กันยายน 2550 17:41:21 น.
Counter : 756 Pageviews.
Share Tweet