เวลาเดียวกัน หน้าอุโบสถมหาวิหารบุพพาราม

ก่อนเข้าพิธีอุโบสถ ภาวิณีและศรีรามทำความรู้จักกับญาติธรรมที่พบปะกันตั้งแต่บริเวณหน้าประตูมหาวิหาร

“พี่สาวท่านนี้มีนามว่า ปารตี เป็นชาวกุรุ พี่ปารตี พี่ชายท่านนี้มีนามว่าศรีราม มาจากแคว้นมคธเจ้าค่ะ”
“นมัสเต น้องชายผู้มีนามว่าศรีราม ขณะนี้ท่านเจริญสติปัฏฐานข้อใดอยู่หรือ”

ศรีรามประนมมือไหว้ ได้ยินคำทักทายแล้วยิ้มเขิน แต่หันไปเห็นสายตารอคำตอบของสองอุบาสิกาจึงรีบตอบ
“กระผมเจริญจิตตานุปัสสนาสติปัฏฐานขอรับ”
ปารตีได้ฟังก็ยิ้มกว้าง ภาวิณีพาศรีรามขอตัวเดินเข้าไปด้านในต่อ

“เมื่อครู่ฉันนึกว่าพี่ศรีรามจะไม่ตอบอะไรเสียแล้ว”
ภาวิณีปรารภ
“ทำไมหรือขอรับ”

“พี่ศรีรามไม่เคยได้ยินหรือว่าบริษัทสี่ในแคว้นกุรุ ต่างก็ประกอบเนือง ๆ ในการเจริญสติปัฏฐาน แม้แต่คนรับใช้และคนงานทั้งหลาย ก็พูดกันแต่เรื่องที่เกี่ยวด้วยสติปัฏฐานกันทั้งนั้น แม้แต่ในที่ท่าน้ำ คนเลี้ยงโค คนกรอด้าย ก็ไม่มีใครพูดกันถึงเรื่องที่ไร้ประโยชน์เลย เคยมีสตรีบางท่านถูกทักว่ากำลังเจริญสติปัฏฐานข้อใดแล้วนางไม่ตอบ ก็ถูกตำหนิไปทั่วเมืองว่ามีชีวิตอยู่เหมือนคนที่ตายไปแล้ว”

“เคยได้ยินมาว่าพระพุทธองค์แสดงธรรมเทศนาเรื่องสติปัฏฐานที่แคว้นกุรุเป็นที่แรกขอรับ แต่เรื่องถามแล้วต้องตอบนั้นเพิ่งจะได้ทราบเมื่อครู่ ตอนที่แนะนำกระผมแก่พี่ปารตี ขณะจิตนั้นเหมือนน้องหญิงกำลังระลึกถึงมหาสติปัฏฐานสูตร”

“เช่นนั้นที่พี่ตอบว่ากำลังเจริญจิตตานุปัสสนา ก็มิใช่กำลังส่งจิตมาพิจารณาจิตของฉันอยู่หรือ”
“เปล่าขอรับ กระผมระลึกเพียงว่าจิตหวั่นไหวเมื่อ...เอ้อ...เมื่อถูกถาม”

ครั้นจะเฉลยความในใจก็ไม่สามารถออกปากอีก ส่วนภาวิณีแม้จะจับน้ำเสียงขวยอายได้ก็ยังมุ่งประเด็นไปหาการภาวนา

“เช่นนั้นก็เจริญได้ถูกทาง ถ้าพี่ตอบว่ากำลังระลึกถึงสิ่งใดๆนอกกายใจ เมื่อนั้นก็มิใช่การเจริญจิตตานุปัสสนา”
“แล้วถ้าถามน้องหญิงว่ากำลังเจริญสติปัฏฐานข้อใดอยู่ล่ะขอรับ”
“ฉันใช้กายานุปัสสนาเป็นวิหารธรรม แล้วบางครั้งก็เจริญไปทางเวทนาบ้าง จิตบ้าง ธรรมบ้าง ได้ทราบว่าพี่ศรีรามเจริญในจิตตานุปัสสนาก็น่ายินดี”

“กระผมเป็นพวกชอบส่งจิตออกนอกขอรับ ไปรับรู้โน่นนี่มาตั้งแต่เด็ก พระเถระในมหาวิหารเวฬุวันเคยจับไปฝึกสมาธิอย่างไรก็ไม่ยอมอยู่นิ่ง ท่านจึงสอนจิตตานุปัสสนาให้ ในระหว่างนั้นก็ได้รับใช้ใกล้ชิดพระเถรานุเถระทั้งหลาย เมื่อเชื้อพระวงค์มาประกอบราชพิธีในวิหาร จึงได้เป็นพระสหายกับเจ้าชายเทวินทร์ไปด้วย”

“อ้อ...”

หญิงสาวรำพึง เมื่อศรีรามกล่าวถึงเจ้าชายจึงนึกขึ้นได้
“พี่ศรีรามมาในครั้งนี้ก็ด้วยกิจของเจ้าชายกระมัง”

ศรีรามอ้าปากจะแก้ต่างว่าก็เพียงมาเป็นเพื่อนเจ้าชายเท่านั้น ครั้นองค์เทวินทร์ชวนบุกเข้าวังไปด้วยก็ขอถอนตัวมาพบคนที่ตนถวิลหา ภาวิณีก็ขัดเสียก่อน

“พระเถระกำลังจะแสดงธรรมแล้ว เข้าไปในวิหารกันเถอะจ้ะ”...

+ + + +

ทวารของห้องบรรทมทั้งสองด้านสองข้างถูกเปิดออกพร้อมกัน เหล่าทหารทรุดกายลงต่ำแสดงการคารวะต่อเบื้องสูง

แม้รู้แน่ว่าผู้ก้าวล่วงเข้ามาใหม่คือพระบิดาและพระมารดา แต่จันทราวตียังตื่นตระหนกในคมดาบของเหล่าทหาร ลักษณาการที่มีบุรษถือดาบบุกรุกเข้ามาคล้ายคลึงกับการลอบสังหารบนยอดเขา พระธิดาองค์น้อยตกพระทัยจนลืมองค์ เอื้อมหัตถ์ต่อหัตถ์กระชับกับเจ้าชายแล้วเอาพระวรกายเข้าบังกั้น

“บัดสีนัก เจ้ายาจกล่วงเกินอะไรลูกข้า”
“หามิได้เพคะเสด็จพ่อ ชายหนุ่มผู้นี้เป็น...”

“เป็นเพียงวณิพกคนหนึ่งพระเจ้าข้า”
ยาจกรีบพูดแทรก

“จันทราวตี มาหาพ่อ”
คำสั่งองค์ราชา แต่พระธิดาน้อยกลับเพิกเฉย

“ที่แท้ ก็ลักลอบมอบสังวาลให้กับเจ้าวณิพกตั้งแต่ตอนแอบหนีไปร่วมงานสังคายนา ดารารัศมี ไหนว่าเจ้าส่งทหารไปคอยควบคุมลูกตลอดเวลา เหตุใดปล่อยให้ไปพลอดรักกับเจ้ายาจกได้”

“ผู้คนในคาราวานมีมากมาย อีกทั้งทหารยังต้องคอยซ่อนตัว มีบ้างที่หลุดรอดสายตาเพคะ”

มเหสีตรัสตอบ องค์ราชาทอดถอนปัสสาสะ ส่ายพระพักตร์

“ลูกทำให้พ่อผิดหวังนัก”
“เสด็จพ่อ...ฟังลูก...”
ไม่เปิดโอกาสให้ธิดาองค์น้อยได้แก้ต่าง องค์ราชาตรัสต่อ

“เมื่อฝักใฝ่รักใคร่กับสามัญชน เจ้าก็ต้องยอมปลดเปลื้องตนเองเป็นสามัญชนด้วย พ่อคงมิอาจวางเจ้าไว้ในฐานะของพระธิดาได้อีก เมื่อสาย คนจากราชคฤห์ก็นำข่าวมา ว่าองค์เทวินทร์ขอสละราชบัลลังก์ให้กับเจ้าชายภัทรเสน ดังนั้นพิธีการอภิเษกสมรสทุกอย่าง เป็นอันล้มเลิกหมด เจ้าก็ไม่มีพันธะอันใดในทางนั้น”

สิ้นพระดำรัส จันทราวตีหันไปเขม้นมององค์เทวินทร์ในคราบวณิพก พระเนตรสองดวงประสานกันแทนคำพูด

‘เป็นความจริง...?’
‘เป็นความจริง’

พระมารดาตรัสต่อ

“ว่าอย่างไรวตี เจ้ายินดีจะสละฐานันดรศักดิ์ เพื่อครองคู่กับวณิพกคนนี้หรือไม่”

ดวงเนตรของบุรุษข้างกายคล้ายมีรอยยิ้มเศร้า
‘...ตามใจเจ้า…’

จันทราวตีสบดวงเนตรนั้นด้วยพระเนตรที่พร่ามัว อัสสุชลเอ่อล้นในคลองจักษุ...

Create Date : 25 พฤษภาคม 2554
Last Update : 25 พฤษภาคม 2554 21:08:40 น.		0 comments
Counter : 781 Pageviews.
Share Tweet