๒๖. กลับข้าง
สวัสดีวันวิสาขบูชาค่ะ ^__^
เวลาพลบค่ำภายในเขตพระราชวัง
พระชนกและชนนีเข้าไปปลอบอยู่นาน จันทราวตีจึงจะพระทัยอ่อน ด้วยข้อต่อรองของวณิพกพเนจรที่ทูลขอแก่องค์ราชานั้นดูอาจเอื้อมเหมือนกระต่ายหมายจันทร์ แต่แท้จริงโง่เขลานัก พระราชาเข้าไปตรัสแก่จันทราวตีว่าเพียงรับปากให้เขาอยู่ร่วมที่ประทับเท่านั้น มิได้ให้เข้าไปจนใกล้ชิดสักหน่อย ว่าแล้วก็เรียกบาทจารีมาช่วยกางม่านกั้น บอกขอทานว่าพระธิดาประทับอยู่หลังม่าน อยู่ร่วมห้องได้แต่มิได้รับอนุญาตให้ล่วงล้ำเขตม่านกั้นภายใน
ฝ่ายพระมเหสีรู้สึกเห็นใจขอทานเนื้อตัวสกปรก แม้แต่ทหารหรือนางกำนัลในยังรังเกียจ จันทราวตีนั้นไม่แม้แต่จะชายตามอง ก่อนเหนือหัวจะรับสั่งให้พาเข้าห้องบรรทม องค์ราชินีจึงให้มหาดเล็กพาไปชำระล้างร่างกายเสียก่อน ครั้นพอชำระล้างและแต่งกายเสียใหม่ พระมเหสีมองผ่านพระบัญชรออกไปเห็นชายหนุ่มที่เพิ่งจะก้าวเข้าห้องบรรทมไม่ถนัดนัก เพ่งพระเนตรดูให้ชัดจึงอุทานเรียกหาพระราชาไม่พ้นเสียง
จันทราวตีหลบอยู่หลังม่าน ได้ยินเสียงปิดประตูของคนแปลกหน้า ก็กลั้นพระทัยนั่งนิ่งไม่ยอมตรัสคำใด ที่น่าแปลกใจกว่าคือบุรุษผู้เข้ามาก็เพียงถวายบังคมแล้วไม่กล่าวคำใดเช่นกัน ต่างฝ่ายต่างเห็นเพียงเงาของกันและกันโดยมีม่านกั้นและความเงียบปกคลุมอยู่รายรอบ
พากันนิ่งอยู่ครึ่งชั่วยามจันทราวตีเป็นฝ่ายอดรนทนไม่ไหว เจ้าเป็นใบ้หรือ เจ้าขอทาน เปล่านี่พระเจ้าข้า เสียงนั้นเหมือนดังมาจากที่ไกลแสนไกล พระธิดาสดับฟังไม่ถนัดนัก
เช่นนั้นเราขอถามเจ้า ว่าเมื่อสู้พเนจรไปจนเก็บสังวาลได้กลางป่า เหตุใดไม่เรียกหาสมบัติแก้วแหวนเงินทอง นำเงินไปสร้างเนื้อสร้างตัวเสีย จะได้ไม่ต้องมาเป็นวณิพกอยู่อย่างนี้
วณิพกได้ฟังแล้วนั่งนิ่งไปเหมือนลังเลแล้วค่อยตอบด้วยน้ำเสียงเหมือนยิ้มยั่ว กระหม่อมไม่ทันคิดพ่ะย่ะค่ะ เช่นนั้นเราจะช่วยเจ้าคิดเสียใหม่ เจ้าอยากได้แก้วแหวนเงินทองเท่าใดก็บอกมา เรามีให้เจ้ามากพอจะใช้ได้ตลอดชีวิตของเจ้า ถือว่าเราขอซื้อสังวาลเส้นนี้ ดีไหม หลังม่านนั้น เจ้าหญิงเหมือนได้ยินเสียงขอทานหัวเราะแว่วอยู่ในลำคอก่อนตอบ
ไม่ต้องหรอกพ่ะย่ะค่ะ ขอเพียงได้ยลโฉมพระธิดาใกล้ๆ กี่โกฏิกหาปณะกระหม่อมก็มิได้ถวิลหา สดับเสียงตอบเป็นคำราชาศัพท์ที่ชัดถ้อย หนำซ้ำยังมีร่องรอยยียวนอยู่ในที น้ำเสียงที่ได้ยินก็คุ้นหูนัก เจ้าหญิงลังเลแล้วตรัสถามอย่างระแวดระวังกว่าเดิม
แล้วเหตุใดจึงอยากเห็นหน้าเรานัก คนที่กระหม่อมรักหายตัวไปกลางป่า กระหม่อมวาดภาพของนางเอาไว้ ใครเห็นก็พากันบอกว่า นางหน้าตาคล้ายกับพระธิดาไม่มีผิดพระเจ้าข้า แล้วคนรักของเจ้าชื่ออะไร... ชื่อวตีพ่ะย่ะค่ะ
ประโยคเดียวก็ทำให้พระธิดาทรงชะงัก ตระหนักแล้วว่าถูกลองพระทัยบ้าง จันทราวตีพินิจมองร่างนั้นผ่านเงาม่านไม่ถนัด จึงเอื้อมพระหัตถ์ปลดเชือกที่คล้องผ้าแพรออก เผยพระพักตร์งามเด่นแข่งแสงจันทร์ที่เริ่มหลบเร้นไปอยู่หลังเงาไม้
แล้วเราใช่วตีของเจ้าหรือไม่
พระเนตรงามสบกับแววตาคมกล้า อาภรณ์ของวณิพกก็มิอาจบดบังความงามสง่าของเจ้าชาย เทวินทร์วรมันต์ถอนพระทัยแล้วตรัสเรียบ
หามิได้พ่ะย่ะค่ะ... นางเป็นเพียงสาวชาวป่า กระหม่อมมาเพียงเพื่อได้เห็นเงาเมื่อยามเธอเป็นเจ้าหญิง ใกล้แค่ได้ยินเสียงเมื่อยามเธออยู่ในฐานันดรที่สูงศักดิ์...
หากเลือกได้ เจ้าจะเลือกเป็นใคร วตี
คำถามที่องค์ชายถามหญิงสาวชาวดินในกระโจมกลางป่าดังขึ้นอีกครา เพียงแต่ในเวลานี้สลับฐานันดรกลับข้าง
หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง นางกำนัลหน้าห้องแอบมองลอดทวารของห้องบรรทม ได้ยินเสียงสนทนาในนั้นไม่ถนัดนัก แต่ภาพที่ประจักษ์คือวณิพกเข้าไปโอบกอดพระธิดาเอาไว้ ฝ่ายจันทราวตีก็ซบพระปรางลงกรรแสงกับไหล่กว้าง
นางกำนัลก็รีบถลาไปลั่นระฆังเรียกทหารร้องว่า เจ้ายาจกล่วงเกินพระธิดา เสียลั่นวัง เมื่อทหารกรูกันเข้ามาล้อมไว้ พระราชากับราชินีก็เสด็จเข้ามาทันเวลาก่อนทหารทั้งหลายจะเงื้ออาวุธฟาดฟันเจ้ายาจกทั้งที่มีพระธิดาออกมายืนขวางหน้าไว้
Create Date : 17 พฤษภาคม 2554 |
Last Update : 17 พฤษภาคม 2554 17:58:43 น. |
|
0 comments
|
Counter : 744 Pageviews. |
|
|
|
|
|
|
|
|
1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 |
8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 |
15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 |
22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 |
29 | 30 | 31 | |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|